“ทานได้แน่นะ” ชายหนุ่มแกล้งถามยั่ว 

            “คุณน่ะ” หญิงสาวทำเสียงขึ้นจมูก เริ่มจะงอน ที่โดนสบประมาท 

          “โอ๋....ล้อเล่นน่า..มานั่งด้วยกันสิ” 

            ปลายฟ้าเข้ามานั่งลงตรงเก้าอี้ข้าง ๆ เขา หล่อนคอยตักอาหารให้เขาชิม แล้วก็นั่งลุ้นว่าเขาจะพูดว่าอะไร กว่าจะทานอาหารเสร็จ หญิงสาวอิ่มลูกยอ มากกว่าอาหารฝีมือตัวเองเสียอีก 

 

            “คืนนี้ฉันจะไปงานเลี้ยงที่กรุงเทพ อยากไปด้วยหรือเปล่า” เควินถามเสียงอ่อน 

            “ไม่ดีกว่า ฟ้าไม่ชอบงานแบบนั้น ไม่เหมาะกับเด็กกะโปโลอย่างฟ้าหรอกค่ะ” หญิงสาวรีบปฏิเสธ 

          “ฉันอยากให้ไปนะ เที่ยวนี้ไปหลายวัน ไปอยู่ที่คอนโดก็ได้ ถ้าไม่อยากไปงาน” คนตัวโตอ้อน เขามั่นใจว่าหล่อนจะไม่หนีไปไหนอีกแล้ว  

            “ถ้าอย่างนั้นก็น่าสน” ปลายฟ้าหัวใจพองคับอก  หล่อนคงจะใจแตกซะแล้ว ชอบที่เขาพากิน พาเที่ยว แล้วก็.......มันเป็นความอบอุ่นที่ตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของคนที่เรารัก..... 

  

            ชายหนุ่มหันไปบอกนางสาย ว่าจะเข้ากรุงเทพกับปลายฟ้าสักสี่ห้าวัน เพียงเท่านั้น  นางก็สั่งเด็ก ๆ ไปจัดกระเป๋าให้พร้อมสรรพ 

            “แผลคุณหายแล้วหรือคะ” 

            “หายแล้ว ไม่ต้องห่วง ฟิตเปรี๊ยะ” ไม่พูดเปล่า เขาส่งสายตากรุ้มกริ่มมาให้อีก 

            “คนบ้า...ไม่คิดเรื่องอื่นบ้างเลยเหรอคะ” หญิงสาวหน้าเปลี่ยนเป็นสีเข้มจัด 

  

            เย็นวันนั้น ทั้งคู่เดินทางมาถึงคอนโดหรู   

            “สวยจังเลยนะคะ แต่เงียบเหมือนไม่มีคนอยู่” ปลายฟ้ากวาดตามองไปรอบ ๆ  มันไกลจากภาพที่หล่อนเคยคิดเอาไว้มาก  เพราะมันกว้างขวาง สิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน  แถมด้านข้างแค่เปิดประตุออกไปก็เป็นสระว่ายน้ำส่วนตัวอีกต่างหาก 

 

            “ก็ไม่มีใครนี่ ชั้นนี้เป็นบ้านของเราเท่านั้น” เควินบอกยิ้ม ๆ 

          “ทั้งชั้นเลยเหรอคะ” หญิงสาวตาโต 

            “อืม...ทั้งชั้น...มาเถอะมาดูทางนี้” เควินชวนปลายฟ้าไปยืนดูบรรยากาศยามเย็นริมแม่น้ำเจ้าพระยา ในขณะที่คนของเขาทยอยเอากระเป๋าเสื้อผ้ามาเก็บให้  พร้อมกับนำอาหารใส่รถเข็นเข้ามาเสริฟอย่างเรียบร้อย 

 

            “วันนี้ไม่ได้อยู่ทานด้วยนะ เดี๋ยวต้องไปงานเลี้ยง เธออยู่ได้หรือเปล่า หรือจะให้เรียกคนมาอยู่เป็นเพื่อน เอาไหม” เควินถามอย่างเอาใจ 

            “อยู่ได้สบายมากค่ะ” หญิงสาวยิ้มแป้น ดีใจที่ตามเขามา  บนนี้มีสระว่ายน้ำ มีเครื่องออกกำลังกายน่าเล่นตั้งหลายเครื่อง 

            “ถ้าต้องการอะไร ก็โทรเบอร์ที่วางไว้บนโต๊ะนะ คนของฉันอยู่ชั้นล่างนี่เอง มีทั้งแม่บ้านแล้วก็การ์ด ไว้ใจได้” ชายหนุ่มกำชับด้วยความเป็นห่วง 

            “ขอบคุณนะคะ” 

            “อ้อ...แล้วอย่าลงสระคนเดียวนะ รอก่อน” เควินกำลังจะเดินไป ยังไม่วายหันกลับมาสั่ง 

            “ไม่ต้องห่วงค่ะ...คุณลุงขี้บ่น” ปลายฟ้าเกาะแขนพาเขาไปส่งที่หน้าลิฟต์ 

            “โห...ลุงเลยเหรอ....นี่แน่ะ” ชายหนุ่มหอมแก้มปลั่งเสียหลายฟอด ถ้าไม่จำเป็นจริง ๆ เขาไม่อยากไปเลยวันนี้ 

            “ก็สั่งแล้วสั่งอีก เป็นผู้สูงอายุทำไมล่ะคะ” หญิงสาวยังเถียง 

            “ฝากไว้ก่อนเถอะ กลับมาเมื่อไหร่ล่ะน่าดู” ชายหนุ่มคาดโทษ ในขณะที่ปลายฟ้ากลัวเสียเมื่อไหร่ แถมแกล้งยิ้มยั่วท้าทาย เพราะรู้ว่าเขาไม่มีเวลาแล้ว... 

          

          เควินไปแล้ว ปลายฟ้าตั้งใจจะวิ่ง แต่ไม่มีรองเท้า หล่อนพยายามหารองเท้าผ้าใบก็ไม่มีไซส์ที่หล่อนใส่ได้ จึงเปลี่ยนแผนมาปั่นจักรยาน พอหยวน ๆ ไปได้ เรียกเหงื่อได้ท่วมตัว ก่อนจะมายืดเหยียดกล้ามเนื้อ หญิงสาวรู้สึกสดชื่นขึ้นมาก  หลังจากทำท่ากระปลกกระเปลี้ยมาหลายวัน