Chapter 8 : Begin 70%
× 0
× 0
× 0
ตอนที่ 8 : Begin
Past นะโม
"พูดเรื่องอะไรของนาย" ไม่ใช่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายหมายถึงเรื่องอะไร แต่ใครจะโง่พูดเรื่องตัวเองล่ะจริงไหม? แล้วยิ่งเป็นคนอย่างฉันหมดสิทธิ์ย่ะ
"ปากแข็ง!" เขารัดฉันแน่นขึ้นจนแทบหายใจไม่ออก
"หึ! ต่อให้นายรัดฉันจนตายนายก็ไม่มีทางรู้หรอกนะ สู้ปล่อยฉันแล้วเรามาตรงกันดีกว่า" ฉันใช้มือที่ว่างลูบไล้ไปตามต้นขาของเขาแล้วหยุดตรงเป้ากางเกงหนังเนื้อดีอย่างไกล่เกลี่ยเล่นเอาเขาสะดุ้งทันที
ฉันเชื่อว่ารูปร่างอันสุดจะเพอร์เฟของฉันสามารถทำให้เขาอ่อนระทวยไปไหนไม่รอดเลยล่ะ ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ชายร้อยทั้งร้อยเห็นเรือนร่างเปือยเปล่าของสตรีมีหรอจะไม่เกิดอารมณ์
"เอามือออกไป" ร่างสูงกดเสียงต่ำอย่างเอาเรื่อง
"ทำไม?หรือนายเกิดอารมณ์" ถามอีกฝ่ายอย่างเหนือกว่า
"..." เขาจ้องหน้าฉันด้วยสีหน้าดุดันเหมือนจะพุ่งมาบีบคอฉันให้ได้
":)" ยิ้มสู้สิจะกลัวอะไร
จากที่ทำหน้าดุดันก็เปลี่ยนเป็นยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างฉับพลันเขาก้มหน้าลงมาชิดที่ต้นคอของฉันจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของเขาที่ข้างหู เล่นเอาฉันจั๊กจี้จนต้องย่นคอหลบ
"ขอโทษนะ..พอดีไม่ชอบผู้หญิงร่าน"
ผลัก
"อ๊ะ!" ฉันร้องอย่างตกใจเพราะเขาผลักฉันออกอย่างแรงชนิดที่ว่าหน้าเกือบทิ่มขอบอ่างของอีกฝั่ง
"นี่นาย!!" หันไปเตรียมจะแวดใส่
"คิดว่ามุกมารยาหญิงตื้นๆจะใช้กับฉันได้รึไง"
"เหอะ! ใช้ได้หรือไม่ได้นายก็ปล่อยตัวฉันแล้วนิ หรือว่า..ที่รีบออกห่างเพราะกลัวอดใจไม่ไหวกันแน่:)" เอามือเท้าคางเกยขอบอ่างมองหน้าอีกฝ่ายอย่างท้าทายแม้ในใจนั้นร้อนดั่งไฟเยอร์
"เพราะขยักแขยงต่างหาก-_-"
"ฉันต่างหากที่ต้องขยักแขยงนาย คนดีๆที่ไหนจะแอบเข้าบ้านคนอื่นแถมยังมาดูเจ้าของห้องอาบน้ำอีกไม่ให้เรียกโรคจิตแล้วจะให้เรียกว่าอะไรมิทราบคะ?"
"แล้วแต่จะคิดเพราะฉันคงไม่พิศวาสผู้หญิงไร้เสน่ห์อย่างเธอหรอก"
"นายว่าใครไร้เสน่ห์ห่ะ!!" ฉันลุกขึ้นยืนจากอ่างกุชชี่แล้วก้าวเดินมาประจันหน้ากับเขาทั้งๆที่ทั้งตัวเปือยเปล่ามีแต่ฟองสบู่นี่แหละ
บอกได้คำเดียวว่า 'ไม่อาย' เพราะฉันคิดว่าร่างกายของฉันไม่มีส่วนไหนที่ต้องมาอาย
เขายืนนิ่งแต่สายตากลับไล่มองเรือนร่างอันสุดจะเพอร์เฟคของฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า เท้าจรดหัวและมองต่ำลงมาที่ช่วงอก..แล้วกล่าวถ่อยคำที่โครตเจ็บและโครตจุก!
"ไม้กระดาน-_-"
"!!!"
"โอะ!ไม่ใช่สิ ไม้กระดานมีลูกเกดแปะอยู่-_-;"
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด จะฆ่ามัน!! ไอ้ผู้ชายปากหมา ไอ้ปากปีจอ!!!!!
End นะโม
Past แก้วเก้า
พลึบ
"-_-"
"^_^"
"ลงไป"
"ไม่ลง"
"นี่ใครใช้ให้ขึ้นมาลงไปเดี๋ยวนี้นะ"
"ผมไม่ลงจนกว่าคุณแก้วจะให้ผมไปส่งที่บ้านคุณ^_^" นักรบฉีกยิ้มกว้างอย่างน่ารัก..แต่สำหรับฉันมัน น่ารำคาญไง
"ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง-_-*" เริ่มจะหงุดหงิดแล้วนะ
"รู้ครับแต่ไม่อยากทำ" เขานั่งกอดอกแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว
"ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยเจอผู้ชายหน้าด้านหน้าทนเท่านายมาก่อน นี่มันเวรกรรมอะไรของฉันเนี่ย:("
"อาจเป็นพรมลิขิตก็ได้น๊า~"
"แหว่! อย่าเอามุขจีบเห่ยๆมาจีบฉันซะให้ยาก ผู้ชายกระร่อนมักมากเจ้าชู้อย่างนายผู้หญิงที่ไหนเขาจะเอามาทำพันธุ์กัน:(" มองแรงไปที่เขาอย่างเยียดๆ
"ว่าผมซะเสียเลยนะครับเนี่ย^_^;"
"ก็ฉันพูดเรื่องจริง!"
"โอเคครับ ผมมันเจ้าชู้กระร่อนและมักมายก็จริง..แต่ผมก็ต้องการแม่ของลูกแค่คนเดียวนะครับ^_^"
หมดคำพูดกับผู้ชายคนนี้..
"จะขับรถไปส่งฉันไม่ใช่หรอ จะพูดมากเพื่อ?" ว่าเสร็จฉันก็กอดอกหันหน้าไปมองทางอื่นทันทีเพราะมีอะไรน่าดูไปหมดยกเว้นคนขับ
"ตามคำขอของที่รักเลยครับ"
"ถ้าฉันได้ยินคำว่า 'ที่รัก' จากปากนายอีก..ฉันจะเอารองเท้าฟาดปากนายคอยดู-_-**" ชี้หน้าเขาอย่างเอาเรื่อง
"อย่าดุผมนักซิครับ มันไม่ดีต่อใจเลย^^"
อืม..เป็นเครียด!!
ชำเลืองมองไปที่คนข้างๆซึ่งเขาก็..
ส่งยิ้มตาหยีให้อีก..
ฮือ~อยากกลับบ้าน
แก้วเก้า end
Past สงคราม
พวกคุณเคยมีประสบการณ์เหมือนผมในตอนนี้ไหม? คือมันแบบว่า..มองอะไรที่เป็นเธอคนนี้แล้วโลกทั้งใบมีแต่สีชมพู ไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะทำอะไร เดินไปไหน หยิบจับอะไร ก็น่ามองไปหมด อาการมันแบบต้องการมองเธออยู่ตลอดเวลาไม่รู้เพราะอะไรแต่โครตมีความสุข
คุณว่าผมเป็นอะไรมากรึป่าว-_-?
ผมว่าตัวผมมันไม่ปกติ-_-?
"เอ่อ..คุณสงครามไม่มีธุระไปไหนแล้วหรอคะ?" เสียงหวานจากคนตรงหน้าทำให้ผมหลุดจากภวังแล้วตอบเธอนิ่งๆตามฉบับตัวเอง
"ไม่มี"
"แต่ตอนนี้หมอได้เวลาออกเวรแล้วนะคะ" เธอแทนตัวเองกับผมว่าหมอแหละ..น่ารักว่ะ
เจ้าเอยใช้สายตามองมาที่แผลของผมด้วยสีหน้าเป็นห่วง
"ถ้าเป็นห่วงก็เอากลับบ้านไปได้นะไม่ได้หวงตัวหรอก-_-" จ้องหน้าเธอนิ่งๆแบบรอคำตอบสุดๆ
เจ้าเอยเมื่อได้ยินสิ่งที่ผมพูดไปก็หน้าเหว๋อทันที
"อ่อ..หมอเกรงใจแฟนคุณน่ะค่ะเผื่อเธอจะรอคุณอยู่^^;"
"โสดไม่มีแฟน..จีบได้-_-" ไม่ค่อยโฆษณาตัวเองแรงเท่าไหร่
"ฮ่าๆคุณนี่เป็นคนตลกนะคะ^^" เธอหัวเราะแห้งๆแล้วมองผมอย่างไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
"ก็พอตัว" ไม่ได้โม้..จริงๆแล้วเป็นคนอารมณ์ขันแบบหน้าตายน่ะนะ
"ค่ะๆหมอเชื่อแล้ว ว่าแต่ว่าคุณ.."
รับสายหน่อยคร๊าบบบบบบ เร็วรอพ่อมึงตัดริบบิ้นหรอ รับสายหน่อยคร๊าบบบบ~
ยังไม่ทันได้ฟังเจ้าเอยพูดจนจบเสียงริงโทนของเบอร์ที่ผมโครตไม่อยากจะรับสักเท่าไหร่ก็ดังขึ้น แค่ได้ยินแค่เสียงก็แทบทำผมใจห่อเหี่ยวจนไม่อยากกดรับเพราะบุคคลที่โทรมาคือ..
เฮียเจ้าทัพ
บอกตามตรงว่า ผมโครตเกลียดรูปที่เฮียตั้งชะมัด เห็นทีไรอยากปาโทรศัพท์ตัวเองทิ้ง=_=
ย้อนกลับไปเมื่อตอนที่ผมซื้อโทรศัพท์เครื่องนี้ใหม่
"ไอ้คราม^_^"
"-_-" ผมมองไปที่เฮียเจ้าทัพที่ยืนยิ้มอย่างมีเล่ห์นัย
"ได้ข่าวว่ามึงซื้อโทรศัพท์ใหม่"
"-_-?"
"กูขอมึงดูโทรศัพท์มึงหน่อยดิ"
และด้วยความไม่รู้..มันเลยผิดพลาดจนถึงตอนนี้
เฮียเจ้าทัพเล่นมายุ่งกับโทรศัพท์ของผมเปลี่ยนทั้งภาพหน้าจอและริงโทนเฉพาะของเบอร์เฮียคนเดียว
"นี่เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของคุณหรอคะ ฮะๆน่ารักจังเลยค่ะ^^" เจ้าเอยหัวเราะและยิ้มแย้มสดใสชนิดที่ว่าผมไม่เคยเห็นมาก่อนจนต้องกดตัดสายเฮียเจ้าทัพแล้วกดเข้าไปที่แอพรูปกล่องจากนั้นก็..
แชะ!
"คะ..คุณสงครามทำอะไรคะ0_0"
"ถ่ายรูปแฟนในอนาคต-_-"
"พูดอะไรคะ แฟนเฟินอะไรกัน-///-"
"ตามนั้นไม่พูดซ้ำ"
รับสายหน่อยคร๊าบบบบบบ เร็วรอพ่อมึงตัดริบบิ้นหรอ รับสายหน่อยคร๊าบบบบ~
"สงสัยคนที่โทรหาคุณจะต้องมีธุระด่วนแน่ๆเลยค่ะ เล่นโทรถี่ขนาดนี้" เจ้าเอยมองไปที่โทรศัพท์ของผมที่มันทั้งร้องทั้งสั่นลั่นห้องจนน่ารำคาญ
"เห้อ~" ทำได้เพียงถอนใจแล้วกดรับอย่างตัดปัญหา
ติ๊ด
"มีอะ.."
' ฮื้อ~~สงครามมารับเฮียที่ห้างxxxหน่อยสิ '
ยังไม่ทันได้เอ่ยปากถามเสียงเฮียเจ้าทัพที่ร้องไห้สะอึกสะอึ้นจนผมอดสงสัยไม่ได้ว่าเกิดไรขึ้น
"ผมไม่ใช่สารถีของเฮีย"
' นานะมารับเฮียทีเฮียเดินไม่ไหว สงครามอาา~ '
"ทำไมผมต้อง.."
' เฮียโดนผู้หญิงเตะไข่ เฮียเดินไม่ไหวมารีบเฮียที น๊า~ '
ติ๊ด!
เท่านั้นแหละกดตัดสายทันทีก่อนจะมองหน้าเจ้าเอยที่ยืนดูผมแล้วอมยิ้มให้ผมน้อยๆอย่างให้กำลังใจ
"ไปเถอะค่ะหมอว่าผู้ชายคนนั้นต้องการคุณนะคะ ส่วนเรื่องแผลไม่ต้องเป็นห่วงค่ะหมอจัดยาให้คุณเรียบร้อยแล้ว" เธอยื่นถุงยาให้ผมแล้วพูดต่ออีกว่า "อย่าให้แผลโดนน้ำสักระยะนะคะ ทานยาให้ตรงเวลาอย่าทำกิจกรรมที่ใช้ร่างกายมากเลี่ยงได้เลี่ยงนะคะ หมอขอตัวก่อนค่ะ^^" ว่าแล้วเธอก็เดินออกจากห้องไปทิ้งให้ผมนั่งเอ๋ออยู่คนเดียวในห้องทำงานของเธอ
"..."
End สงคราม
70%
