“เก็บไว้บอกกับตัวเองดีไหม แต่อันที่จริง......ผู้หญิงของแก ก็น่า.......” อัศวิน สวน กลับอย่างไม่หวั่นเกรง เขาเป็นน้องชายของนายโอฬาร นักการเมืองท้องถิ่นที่มีอิทธิพลพอตัว  ในจังหวัดนี้ ทั้งคู่ราวกับเป็นเจ้ากรรมนายเวรกันมาแต่ชาติปางก่อน มีเหตุให้ต้องงัดข้อกัน ตั้งแต่รุ่นหนุ่ม จนกระทั่งเมื่อสามปีที่แล้วก็ถึงขั้นแตกหักเพราะผู้หญิง ผีไม่เผาเงาไม่เหยียบกันเลยทีเดียว  

“ไอ้อัศวิน.....” นายหัวหนุ่มยืนกำหมัดแน่น พยายามจะข่มอารมณ์ ในขณะที่อีกฝ่ายเดินจากไปอย่างยียวน 

แก้มใสได้แต่มองคนโน้นที คนนี้ที ไม่กล้าเอื้อนเอ่ยอะไรออกมาจนกระทั่งผู้ชายคนนั้นเดินห่างออกไปแล้ว 

“ใครเหรอคะ” 

“ทำไม อยากรู้จักกับมันนักหรือไง” ความโกรธยังคุกรุ่นอยู่ในอก ที่มันบังอาจมาแตะต้องเนื้อตัวเมียของเขา...เขาแค่หวง....ใช่....แค่หวงทุกอย่างที่เป็นของเขา ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษ... เลโอบอกกับตัวเองอย่างนั้น.... 

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ....คือ...แก้มรู้สึกเหมือนพวกคุณเป็นศัตรูกันมาก่อน” หญิงสาวอธิบาย ไม่อยากเติมน้ำมันเข้ากองไฟ 

“อย่าสนใจเลย....ได้ของครบหรือยัง” เลโอเสียงอ่อนลง วงแขนที่โอบรัดคนตัวเล็กเอาไว้เสียแน่นคลายออกเหมือนเพิ่งจะรู้สึกตัว เปลี่ยนมากุมมือและพาออกเดินไปแทน  

“ครบแล้วค่ะ”  

คนเป็นสามี แย่งของในมือไปถือไว้เองด้วยมือข้างเดียว  ส่วนมืออีกข้างก็ยังจับจูงยัยตัวยุ่งแทบจะกลายเป็นลากอยู่แล้ว......ปล่อยได้ซะที่ไหน มันน่าโมโหนัก...เสน่ห์แรงจริง ๆ เลยแม่คุณ.... 

“เดี๋ยวค่ะ พี่เลโอ แก้มเดินไม่ทัน” 

“ชักช้า...ขาสั้น” 

“ขาแก้มไม่ได้แกล้งสั้นนะคะ...ก็มีอยู่เท่านี้อ่ะ....” ใครจะขายาวเหมือนตัวเองกันเล่า...เชอะ....หญิงสาวได้แต่คิด ไม่กล้าพูดออกไป 

“ทำไมถึงเรื่องมากนักนะ....” นายหัวหนุ่มเริ่มหงุดหงิด เปิดประตูรถได้ก็ยัดร่างบางเข้าไป ไร้ความอ่อนโยน 

“โอ้ย...”แก้มใสร้องเสียงดัง..หน้าผากโขกเข้ากับคานประตูแม้ไม่แรงนักแต่ก็เจ็บเอาการ...มือบางคลำหน้าผากป้อย ๆ รู้สึกเจ็บ ทำให้คนร่างสูง ชะงักตกใจอยู่เหมือนกัน เขาก้มลงมาสำรวจหน้าห่างไม่ถึงคืบ ใกล้จนลมหายใจรินรดอยู่ที่หน้าผาก เมื่อเห็นไม่เป็นอะไรมาก ก็ผละออกไป อ้อมขึ้นนั่งตำแหน่งคนขับแล้วขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว 

แก้มใสได้แต่ลอบมองคนข้าง ๆ ที่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวด เดาอารมณ์ไม่ถูกจริง ๆ  

“หิวหรือยัง”  

อยู่ ๆ ชายหนุ่มก็ถามขึ้นมา ทำให้แก้มใสต้องหันไปมองอีกครั้งให้แน่ใจว่าเขาอยู่อารมณ์ไหนกันแน่ 

“เอ่อ...ก็เริ่มหิวหน่อย ๆ แล้วค่ะ...แต่ว่ายังทนไหวนะคะ พี่เลโอไปทำธุระตามสบาย ไม่ต้องห่วงแก้มหรอกค่ะ” แก้มใสรีบบอกอย่างเกรงใจ เพราะตั้งแต่มาถึง ยังไม่เห็นเขาได้จัดการธุระส่วนตัวของเขาเลย แค่พาหล่อนมาซื้อของก็ใช้เวลาไปตั้งสองสามชั่วโมงแล้ว 

“ก็แค่ตอบให้ตรงคำถาม มันพูดยากมากหรือไง” 

“อ้าว !....” หญิงสาวหน้าเหวอ....อะไรของเขาฟระ.....แบบนี้เรียกว่าพาลชัด ๆ  

นายหัวหนุ่ม พาเมียตัวยุ่งมาที่สำนักงานบริษัทหลักทรัพย์สาขาย่อยที่ดูแลเขตภาคใต้ ทำให้หญิงสาวรู้เรื่องเกี่ยวกับสามีเพิ่มอีกหนึ่งเรื่อง  เพราะถ้าเขาเป็นเจ้าของบริษัทนี้ ก็ไม่น่าสงสัยในเรื่องความร่ำรวย จึงตัดเรื่องที่เขาอาจเกี่ยวข้องกับธุรกิจผิดกฎหมายออกไปได้ แก้มใสรู้สึกโล่งใจอย่างน้อยสามีก็มีที่มาของรายได้ชัดเจน 

“นั่งรอในนี้ก่อน ฉันขอตรวจงานสักพัก” 

“แก้มขอเดินออกไปใกล้ ๆ นี่ได้ไหมคะ” แก้มใสเล็งร้านอาหารที่อยู่ใกล้ ๆ บริษัทตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว 

“หิวล่ะสิ” 

“ค่ะ แก้มจะได้ซื้อมาเผื่อพี่เลโอด้วยไงคะ เที่ยงแล้วยังไงก็ต้องทานอาหารกลางวัน กองทัพเดินด้วยท้องนะคะ”  

“รอที่นี่แหละ เดี๋ยวสั่งมาให้” เลโอ เรียกเลขาซึ่งเป็นผู้ชายวัยใกล้เคียงกับเขา  เข้ามาสั่งอาหารสองสามอย่าง โดยไม่ได้ถามความเห็นคนหิวเลยสักนิด ก่อนจะกลับมาสนใจกับเอกสารตรงหน้า