.27. คำตอบที่อยากรู้
มาถึงร้านสัก พี่สมุทรขับรถไปจอดที่ฉันเคยฝากแต่เหมือนเขาจะพิเศษหน่อยเพราะเป็นเจ้าประจำ มีที่จอดเป็นของตัวเองไปอีก เดินลงจากรถพร้อมกัน แต่พี่สมุทรกลับเดินมาจับมือฉันไปที่ร้านของเขา
ช่วงเช้า ๆ คนเยอะ ก็ไม่เช้าแล้วนะ ติดเย็นแล้ว เดินกันมาจนถึงร้านเปิดประตูเข้าไปข้างในต้องมีคนตกใจบ้างแหละเพราะเห็นคนข้าง ๆ ฉันเข้าร้านก่อนเวลา
“กูนึกว่าผีหลอก” เสียงทักทายของพี่วินดังขึ้นมา
“สวัสดีค่ะ” ฉันที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ยกมือไหว้สวัสดีพี่ ๆ ที่ร้านพร้อมกับรอยยิ้ม
“แหม! เดี๋ยวนี้โลกมึงเป็นสีชมพูเหรอวะ”
“แล้วปกติมันเป็นสีอะไร?” ยังมีหน้ามาถามอีก
“สีดำ!” คำตอบชัดเจนมาก ๆ “มึงมาก็ดีแล้ว ขอคุยงานด้วยหน่อย”
“ไปรอพี่ในห้องก็ได้นะ”
“ค่ะ” ฉันยิ้มให้พี่สมุทรก่อนที่เขาจะเดินตามพี่วินเข้าไปในห้อง แต่ฉันไม่ได้กลับเข้าไปรอข้างในหรอก เลือกจะเดินไปหาพี่นิคที่นั่งอยู่ตรงโซฟาแทน “พี่นิค”
“ครับ”
“ลิตมีเรื่องจะถาม” สีหน้าของเขาเหมือนกลัวคำถามของฉันมาก ๆ “ทำไมมองลิตแบบนี้ล่ะคะ”
“พี่กลัวคำถามครับ” เดาผิดซะที่ไหนล่ะ แต่ก็ไม่ได้สนใจคำพูดเขาหรอก เดินไปนั่งข้าง ๆ แทน
“พี่รู้จักกับพี่สมุทรมานานหรือยังคะ”
“ก็หลายปีแล้วนะ ตั้งแต่พวกพี่เขาเปิดร้านใหม่ ๆ นั่นแหละ” งั้นคำถามของฉันต้องมีคำตอบที่อยากรู้บ้างแหละ
“นอกจากพี่เมย์ พี่เคยเห็นผู้หญิงคนอื่นมาหาพี่สมุทรที่ร้านอีกไหมคะ”
“หืม?” ถึงกับครางในลำคอแผ่วเบาเชียว คำถามของฉันก็ไม่ได้กำกวมนะ ออกจะเข้าใจง่ายด้วยซ้ำไป
“พี่งงคำถามลิตเหรอ?”
“เปล่าครับ แค่แปลกใจว่าทำไมถึงถาม ปกติพี่ก็ไม่เคยเห็นพี่สมุทรไปไหนมาไหนกับผู้หญิงคนอื่นอยู่แล้ว”
“กับพี่เมย์ด้วยเหรอคะ”
“คนนั้นแล้วแต่กรณีครับ” ข้อยกเว้นสินะ แต่ก็ช่างเถอะ อดีตระหว่างเขากับพี่เมย์ฉันไม่อยากใส่ใจให้รู้สึกแย่สักเท่าไหร่ “ว่าแต่ถามทำไมเหรอ?”
“เก็บข้อมูลเอาไว้เฉย ๆ น่ะค่ะ เผื่ออนาคตมีผู้หญิงของเขาโผล่มา ลิตจะได้ตั้งรับทัน” ตอบกลับพี่นิคยิ้ม ๆ แต่อีกนัยคือสงสัยกับคำพูดของพี่เมย์ก่อนหน้านี้มากกว่า
“ปกติพี่สมุทรไม่เคยพาใครมาที่นี่นะ นอกจากมันตา ส่วนอีกคนมาเองมากกว่าครับ” ฉันพยักหน้าเข้าใจ แม้ว่าข้อสงสัยจะไม่กระจ่างสักเท่าไหร่ก็ตาม “มีอะไรอีกไหมครับ พี่ขอไปดูลูกค้าต่อก่อน”
“ไม่มีแล้วค่ะ” พี่นิคยิ้มให้ฉันก่อนจะลุกออกไป พอพี่นิคลุกออกไปก็ไม่รู้จะทำอะไรเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมานั่งเล่นแทน ไม่อยากเข้าไปรอในห้องพี่สมุทรคนเดียว
ที่ร้านคนเยอะพอสมควรมีทั้งผู้หญิงและผู้ชาย แต่ฉันเลือกนั่งอยู่ในมุมของตัวเองไม่ได้สุงสิงกับใคร นั่งเล่นโทรศัพท์จนพี่สมุทรและพี่วินเดินออกมา
“ทำไมไม่ไปรอพี่ในห้อง”
“ตรงนี้ก็รอได้ค่ะ” มองหน้าพี่สมุทรยิ้ม ๆ แต่เขากลับส่ายหัวไปมาแทน
“งั้นกูกลับก่อนละกัน ช่วงนี้กูไม่รับงานนะ ให้ช่วงนี้ผ่านไปก่อน”
“เออ ๆ ฝากเยี่ยมยายด้วยละกัน” พี่สมุทรพยักหน้าให้พี่วินก่อนจะหันมาทางฉัน มือข้างหนึ่งยื่นมาตรงหน้า ฉันเลยยื่นไปจับเอาไว้พลางเดินตามพี่สมุทรออกไปจากร้าน
ตลอดทางเงียบกันมาก เขาคงคิดมากเรื่องของยายอีกแน่ ๆ ระหว่างทางนั่งรถกลับก็เงียบกันเหมือนเดิมจนไลน์ฉันเด้งเข้ามา พี่สมุทรหันมามองเล็กน้อยแต่ไม่ได้ถามอะไร ฉันเลยเปิดอ่านแทน เป็นไลน์จากพี่คราม
พี่คราม
[กลับบ้านด้วยนะครับ]
มีอะไรหรือเปล่าคะ
พี่คราม
[ติดผู้ชายเกินไปแล้วครับ]
พี่คราม!
พี่คราม
[พี่แหย่เล่น มีเรื่องจะคุยน่ะ
พวกพี่รอที่บ้านนะ]
ทำไมไม่มาหาลิตที่คอนโดล่ะคะ
พี่คราม
[จะรอ]
อ่านที่ฉันพิมพ์กลับไปไหมเนี่ย? เหมือนไม่สนใจเลยจริง ๆ ถ้าโทรมาเขาต้องทำเสียงดุ ๆ ใส่ฉันแน่นอน
“พี่สมุทรคะ ไปส่งลิตที่บ้านหน่อยได้ไหม”
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“ไม่มีหรอกค่ะ บ้านพี่แฝดนะคะ” บ้านที่พวกเราอยู่กันสี่คนจะห่างจากบ้านพ่อกับแม่พอสมควร แต่เดี๋ยวนี้พวกพี่อยู่กันเองสามคนมากกว่า ส่วนฉันจะอยู่ที่คอนโดเป็นส่วนใหญ่
“ครับ”
ระหว่างนั่งรถ ฉันกดโทรศัพท์เล่นไปเรื่อย ๆ จนเลื่อนไปเห็นไอจีของส้มโอเข้า เธออัปรูปทะเล สงสัยจะอยากไปเที่ยว… ลืมถามเรื่องโรงพยาบาลไปซะสนิทเลย อยากรู้ว่าเธอไปที่นั่นทำไม เผื่อส้มโอมีเรื่องไม่สบายใจและอยากระบาย ช่วงนี้พวกเราไม่ค่อยได้ไปไหนด้วยกันเลย เอาไว้ถึงบ้านค่อยโทรหาเธอสักหน่อยก็แล้วกัน
พี่สมุทรขับรถมาถึงหน้าบ้าน แต่เขาไม่ได้ลงมาด้วยเพราะจะไปหายายที่โรงพยาบาลก่อน
“ฝากขอโทษท่านด้วยนะคะ”
“ครับ จะให้พี่กลับมารับไหม?”
“คิก ๆ นอนคนเดียวไม่ได้ล่ะสิคะ”
“ครับ” โอ๊ย! รัก คำตอบชัดเจนมาก ๆ “ได้ไหมครับ?”
“ค่ะ เดี๋ยวลิตโทรหาอีกทีนะคะ”
จุ๊บ
ยื่นใบหน้าเข้าไปกดจูบแผ่วเบาที่ริมฝีปากของพี่สมุทรก่อนจะลงจากรถ ยืนมองจนเขาขับรถออกไปจนสุดสายตาพลางหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในบ้าน เข้ามาถึงก็ต้องตกใจเพราะสายตาที่จ้องเขม็งของพี่ชายฝาแฝด ส่วนพี่ไลนั่งอยู่ใกล้ ๆ
“โธ่! แต่ละคน ทำหน้าโหดกันทั้งนั้น” ฉันว่ายิ้ม ๆ พลางก้าวเท้ายาว ๆ เข้าไปนั่งแทรกกลางระหว่างพี่ฟ้ากับพี่คราม ยื่นมือกอดแขนพวกพี่เอาไว้ด้วย “ทำหน้าให้มันดี ๆ หน่อยสิคะ”
“หึ!” เสียงในลำคอพร้อมกันไปอีก
“ทำเป็นเก๊ก จริง ๆ ก็ห่วงน้อง” เสียงพี่ไลลาดังขึ้นมาใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มเล็กน้อย
“ไล!” พี่ไลไม่ได้พูดอะไรต่อนอกจากยักไหล่ให้เท่านั้น
“พอแล้วค่ะ แล้วตามลิตมามีอะไรหรือเปล่าคะ” ฉันรีบพูดแทรกขึ้นมา ไม่งั้นคงไม่ได้เรื่องอะไรนอกจากสายตาดุ ๆ ของพี่ฟ้าพี่ครามหรอก
“เปล่า แค่เห็นว่าติดผู้ชาย เลยตามกลับบ้าน แล้วนี่มันไม่เข้ามาด้วยเหรอ”
“ไม่ค่ะ คงไปหายายที่โรงพยาบาล” ฉันตอบกลับพี่ครามไป
“ยายสมุทรเป็นยังไงบ้างลิต” พี่ไลถามขึ้น
“เป็นเนื้องอกในสมองค่ะ แต่ท่านไม่ยอมรักษา อาการตอนนี้ดีขึ้นบ้างแล้ว แต่ไม่รู้ว่าจะทรุดอีกเมื่อไหร่คะ” ความเงียบเกิดขึ้น ฉันเองก็อยากเปลี่ยนเรื่องคุยเหมือนกัน “ลิตมีเรื่องจะถามพวกพี่ด้วย”
“ถาม?”
“ทำไมไม่บอกล่ะคะ ว่าพี่สมุทรกับหมอนั่นเป็นพี่น้องกัน”
“อ้าว! รู้แล้วเหรอครับ” พี่ฟ้าถามกลับเหมือนไม่รู้อะไรเลย แต่จริง ๆ พวกเขาโคตรจะรู้มากเลยแหละ
“บังเอิญได้ยินเขาคุยกับพี่วินต่างหากล่ะคะ”
“เรื่องครอบครัวมัน พวกพี่ไม่ค่อยรู้เยอะอย่างไอ้วินหรอกนะ” พี่ครามพูดขึ้น
“ถ้าเรื่องอื่นรู้ใช่มั้ยคะ”
“อยากรู้อะไรก็พูดมาเถอะครับ” ชอบความตรงของพี่ครามนี่แหละ
“นอกจากพี่เมย์ พี่สมุทรยังมีผู้หญิงคนอื่นเข้ามาอีกไหมคะ? ลิตจะได้ระวังตัวเอาไว้” พี่ฟ้ากับพี่ครามเงียบไปทันที ฉันเองก็นั่งลุ้นว่าพวกเขาจะตอบกลับมายังไง “ว่ายังไงล่ะคะ”
“ก็เยอะนะ…”
“พี่ฟ้า” ถึงกับหน้าหงอยไปเลย
“ไอ้สมุทรมันหน้าตาดีนะลิต ต้องมีผู้หญิงเข้ามาเยอะเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว ส่วนมันจะจริงจังไหม? เรื่องนี้พี่ไม่แน่ใจ ลิตก็น่าจะรู้ว่าช่วงหนึ่งมันแทบตัดขาดทุกอย่าง คงมีแค่ไอ้วินที่ได้เจอมันมากกว่าใคร” พี่ฟ้าอธิบายต่อ ฉันก็พอเข้าใจแหละ เพราะเขาหน้าตาดีจริง ๆ
“ถูกปั่นหัวมาอีกหรือไง” พี่ครามถามขึ้นมา “ถ้าลิตมีสติ เรื่องพวกนี้จะทำอะไรลิตไม่ได้เลยนะ”
“สอนน้องเก่ง ไม่เคยสอนตัวเองกันได้สักคน”
“ไล! อย่าขัด” พี่ครามหันไปว่าให้พี่ไลเสียงดุ ๆ แต่คนถูกดุกลับยิ้มออกมาแทน ไม่ได้กลัวเลยจริง ๆ
“พี่ไปดูของว่างดีกว่า” พี่ไลลุกออกไป ตรงนี้เลยเหลือแค่พวกเราสามคนกับความเงียบ เพราะเมื่อกี้ถูกขัดจังหวะไปซะก่อน
“ลิตก็อยากมีสตินะคะ แต่พอเป็นเรื่องของเขา สติของลิตหลุดทุกทีเลย พยายามไม่เดินตามเกมของใคร ถ้าเลือกได้ก็อยากมีความสุขแบบคู่รักคนอื่น ๆ บ้าง” พูดตามความรู้สึกตัวเองเลย ตอนนี้คบกันก็มีแต่ความกลัว ต่อให้ข้างนอกจะยิ้มกว้างแค่ไหน แต่ข้างในกลับต้องซ่อนเอาไว้แทน
“ลิตไม่ต้องกลัวหรอกนะ ไอ้สมุทรรักลิตมาก”
“แต่ว่า…”
“อย่ากลัวกับเรื่องราวที่ยังไม่เกิด แต่ถ้ามันเกิดขึ้นมาจริง ๆ ถึงตอนนั้นลิตต้องมีสติให้มาก เข้าใจไหมครับ” ความอ่อนโยนของพี่ฟ้าทำให้ฉันโอเคขึ้นมาในระดับหนึ่ง ไม่ใช่ว่าพี่ครามไม่อ่อนโยน แต่เพราะมุมนี้ของเขาไม่ค่อยมีให้เห็นก็เท่านั้นเอง
“เย็นนี้อยู่กินข้าวกันก่อนละกัน”
“ค่ะ เรียกลิตมาเพราะอยากคุยแค่นี้เหรอคะ มันต้องมีอะไรมากกว่านี่สิ” ปกติฉันจะถูกสอนเยอะกว่านี้ แต่วันนี้กลับเบามาก ๆ
“ลิตโตแล้วนี่ พวกพี่เชื่อว่าลิตเก่งมากพอจะจัดการทุกปัญหาได้ด้วยตัวเอง แต่ถ้าไม่ไหวจริง ๆ ขอให้บอก พวกพี่พร้อมจะช่วยเสมอ” พี่ครามพูดดี นี่แหละอีกมุมหนึ่งของเขาที่ไม่ค่อยได้เห็นสักเท่าไหร่
“ขอบคุณค่ะ”
เอาจริง ๆ ก็ไม่เชื่อหรอกว่าพี่ฟ้ากับพี่ครามมีเรื่องจะคุยกับฉันแค่นี้ รู้สึกเหมือนมีมากกว่านี้ แต่พวกเขาไม่ยอมพูดออกมามากกว่า ฉันเองก็ไม่อยากเซ้าซี้เลยปล่อยผ่านไป ระหว่างนั้นก็นั่งดูทีวีฆ่าเวลา หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น ส่งไลน์หาพี่สมุทร แต่เขายังไม่ได้ตอบกลับ
ติ้ง!
เสียงไลน์เด้งเข้ามา อุตส่าห์ดีใจคิดว่าพี่สมุทรจะตอบกลับ แต่ที่ไหนได้กลับไม่ใช่ รีบกดเข้าไปดูในไลน์ทันที
?
[รูป]
ฉันไม่รู้ว่าใครส่งมา… แถมแผ่นหลังของคนในรูปยังคุ้นเคยอีกต่างหาก แม้จะเป็นแค่เสี้ยวหนึ่งที่เขาหันมาก็ตาม แต่ฉันจำได้ว่านี้คือพี่สมุทร
?
[รูป]
[รูป]
สองรูปติดต่อกัน รูปแรกแต่งตัวเรียบร้อย รูปต่อมาเริ่มถอดเสื้อออก มันไม่ใช่รูปของวันนี้แน่นอนเพราะชุดที่พี่สมุทรใส่มันไม่เหมือนกัน
คุณเป็นใครน่ะ?
พิมพ์ถามกลับไป กำลังจะพิมพ์ต่อแต่ข้อความที่พิมพ์ค้างเอาไว้กลับส่งออกไปไม่ได้ เหมือนไลน์จากต้นทางตั้งใจจะส่งรูปพวกนี้มาให้ฉันแล้วก็บล็อกไป
“ลิต… ลิต!”
“คะ?”
“เหม่ออะไร พี่เรียกนานแล้ว” ฉันเงยหน้าขึ้นมองสบตาพี่คราม แต่ไม่ได้ตอบกลับอะไรนอกจากยิ้มให้เขาเท่านั้น รีบเก็บโทรศัพท์ทันทีเพราะไม่อยากให้เขาเห็นรูปที่มีคนส่งมาให้ฉัน
“ลิตขอกลับเลยได้ไหมคะ”
“มีอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าค่ะ เอาไว้วันหลังลิตจะพาพี่สมุทรมาด้วยละกันนะคะ สวัสดีค่ะ” พูดจบหยิบกระเป๋าสะพายเดินออกจากบ้านทันที ต้องเรียกแท็กซี่เพราะไม่ได้เอารถมาและไม่อยากให้พี่ ๆ ไปส่งด้วย
ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังกลัวอะไรอยู่… กลัวจนอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้เลยจริง ๆ นอกจากคิดทุกอย่างอยู่ในใจแทน
“ไปไหนน่ะหนู”
“โรงพยาบาล xxx ค่ะ” อย่างน้อย ๆ วันนี้ฉันต้องได้คำตอบอะไรบ้างแหละ ต่อให้คำตอบนั้นจะดีหรือไม่ดีสำหรับฉันก็ตาม
______________________________________________________
ไปให้สุด แล้วหยุดที่ฝันดีค่ะ 555555555555