.27. คำตอบที่อยากรู้ 

 

 

มาถึงร้านสัก พี่สมุทรขับรถไปจอดที่ฉันเคยฝากแต่เหมือนเขาจะพิเศษหน่อยเพราะเป็นเจ้าประจำ มีที่จอดเป็นของตัวเองไปอีก เดินลงจากรถพร้อมกัน แต่พี่สมุทรกลับเดินมาจับมือฉันไปที่ร้านของเขา 

ช่วงเช้า ๆ คนเยอะ ก็ไม่เช้าแล้วนะ ติดเย็นแล้ว เดินกันมาจนถึงร้านเปิดประตูเข้าไปข้างในต้องมีคนตกใจบ้างแหละเพราะเห็นคนข้าง ๆ ฉันเข้าร้านก่อนเวลา 

“กูนึกว่าผีหลอก” เสียงทักทายของพี่วินดังขึ้นมา 

“สวัสดีค่ะ” ฉันที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ยกมือไหว้สวัสดีพี่ ๆ ที่ร้านพร้อมกับรอยยิ้ม 

“แหม! เดี๋ยวนี้โลกมึงเป็นสีชมพูเหรอวะ” 

“แล้วปกติมันเป็นสีอะไร?” ยังมีหน้ามาถามอีก 

“สีดำ!” คำตอบชัดเจนมาก ๆ “มึงมาก็ดีแล้ว ขอคุยงานด้วยหน่อย” 

“ไปรอพี่ในห้องก็ได้นะ” 

“ค่ะ” ฉันยิ้มให้พี่สมุทรก่อนที่เขาจะเดินตามพี่วินเข้าไปในห้อง แต่ฉันไม่ได้กลับเข้าไปรอข้างในหรอก เลือกจะเดินไปหาพี่นิคที่นั่งอยู่ตรงโซฟาแทน “พี่นิค” 

“ครับ” 

“ลิตมีเรื่องจะถาม” สีหน้าของเขาเหมือนกลัวคำถามของฉันมาก ๆ “ทำไมมองลิตแบบนี้ล่ะคะ” 

“พี่กลัวคำถามครับ” เดาผิดซะที่ไหนล่ะ แต่ก็ไม่ได้สนใจคำพูดเขาหรอก เดินไปนั่งข้าง ๆ แทน 

“พี่รู้จักกับพี่สมุทรมานานหรือยังคะ” 

“ก็หลายปีแล้วนะ ตั้งแต่พวกพี่เขาเปิดร้านใหม่ ๆ นั่นแหละ” งั้นคำถามของฉันต้องมีคำตอบที่อยากรู้บ้างแหละ 

“นอกจากพี่เมย์ พี่เคยเห็นผู้หญิงคนอื่นมาหาพี่สมุทรที่ร้านอีกไหมคะ” 

“หืม?” ถึงกับครางในลำคอแผ่วเบาเชียว คำถามของฉันก็ไม่ได้กำกวมนะ ออกจะเข้าใจง่ายด้วยซ้ำไป 

“พี่งงคำถามลิตเหรอ?” 

“เปล่าครับ แค่แปลกใจว่าทำไมถึงถาม ปกติพี่ก็ไม่เคยเห็นพี่สมุทรไปไหนมาไหนกับผู้หญิงคนอื่นอยู่แล้ว” 

“กับพี่เมย์ด้วยเหรอคะ” 

“คนนั้นแล้วแต่กรณีครับ” ข้อยกเว้นสินะ แต่ก็ช่างเถอะ อดีตระหว่างเขากับพี่เมย์ฉันไม่อยากใส่ใจให้รู้สึกแย่สักเท่าไหร่ “ว่าแต่ถามทำไมเหรอ?” 

“เก็บข้อมูลเอาไว้เฉย ๆ น่ะค่ะ เผื่ออนาคตมีผู้หญิงของเขาโผล่มา ลิตจะได้ตั้งรับทัน” ตอบกลับพี่นิคยิ้ม ๆ แต่อีกนัยคือสงสัยกับคำพูดของพี่เมย์ก่อนหน้านี้มากกว่า 

“ปกติพี่สมุทรไม่เคยพาใครมาที่นี่นะ นอกจากมันตา ส่วนอีกคนมาเองมากกว่าครับ” ฉันพยักหน้าเข้าใจ แม้ว่าข้อสงสัยจะไม่กระจ่างสักเท่าไหร่ก็ตาม “มีอะไรอีกไหมครับ พี่ขอไปดูลูกค้าต่อก่อน” 

“ไม่มีแล้วค่ะ” พี่นิคยิ้มให้ฉันก่อนจะลุกออกไป พอพี่นิคลุกออกไปก็ไม่รู้จะทำอะไรเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมานั่งเล่นแทน ไม่อยากเข้าไปรอในห้องพี่สมุทรคนเดียว 

ที่ร้านคนเยอะพอสมควรมีทั้งผู้หญิงและผู้ชาย แต่ฉันเลือกนั่งอยู่ในมุมของตัวเองไม่ได้สุงสิงกับใคร นั่งเล่นโทรศัพท์จนพี่สมุทรและพี่วินเดินออกมา 

“ทำไมไม่ไปรอพี่ในห้อง” 

“ตรงนี้ก็รอได้ค่ะ” มองหน้าพี่สมุทรยิ้ม ๆ แต่เขากลับส่ายหัวไปมาแทน 

“งั้นกูกลับก่อนละกัน ช่วงนี้กูไม่รับงานนะ ให้ช่วงนี้ผ่านไปก่อน” 

“เออ ๆ ฝากเยี่ยมยายด้วยละกัน” พี่สมุทรพยักหน้าให้พี่วินก่อนจะหันมาทางฉัน มือข้างหนึ่งยื่นมาตรงหน้า ฉันเลยยื่นไปจับเอาไว้พลางเดินตามพี่สมุทรออกไปจากร้าน 

ตลอดทางเงียบกันมาก เขาคงคิดมากเรื่องของยายอีกแน่ ๆ ระหว่างทางนั่งรถกลับก็เงียบกันเหมือนเดิมจนไลน์ฉันเด้งเข้ามา พี่สมุทรหันมามองเล็กน้อยแต่ไม่ได้ถามอะไร ฉันเลยเปิดอ่านแทน เป็นไลน์จากพี่คราม 

พี่คราม 

[กลับบ้านด้วยนะครับ] 

มีอะไรหรือเปล่าคะ 

พี่คราม 

[ติดผู้ชายเกินไปแล้วครับ] 

พี่คราม! 

พี่คราม 

[พี่แหย่เล่น มีเรื่องจะคุยน่ะ 

พวกพี่รอที่บ้านนะ] 

ทำไมไม่มาหาลิตที่คอนโดล่ะคะ 

พี่คราม 

[จะรอ] 

อ่านที่ฉันพิมพ์กลับไปไหมเนี่ย? เหมือนไม่สนใจเลยจริง ๆ ถ้าโทรมาเขาต้องทำเสียงดุ ๆ ใส่ฉันแน่นอน 

“พี่สมุทรคะ ไปส่งลิตที่บ้านหน่อยได้ไหม” 

“มีอะไรหรือเปล่าครับ” 

“ไม่มีหรอกค่ะ บ้านพี่แฝดนะคะ” บ้านที่พวกเราอยู่กันสี่คนจะห่างจากบ้านพ่อกับแม่พอสมควร แต่เดี๋ยวนี้พวกพี่อยู่กันเองสามคนมากกว่า ส่วนฉันจะอยู่ที่คอนโดเป็นส่วนใหญ่ 

“ครับ” 

ระหว่างนั่งรถ ฉันกดโทรศัพท์เล่นไปเรื่อย ๆ จนเลื่อนไปเห็นไอจีของส้มโอเข้า เธออัปรูปทะเล สงสัยจะอยากไปเที่ยว… ลืมถามเรื่องโรงพยาบาลไปซะสนิทเลย อยากรู้ว่าเธอไปที่นั่นทำไม เผื่อส้มโอมีเรื่องไม่สบายใจและอยากระบาย ช่วงนี้พวกเราไม่ค่อยได้ไปไหนด้วยกันเลย เอาไว้ถึงบ้านค่อยโทรหาเธอสักหน่อยก็แล้วกัน 

พี่สมุทรขับรถมาถึงหน้าบ้าน แต่เขาไม่ได้ลงมาด้วยเพราะจะไปหายายที่โรงพยาบาลก่อน 

“ฝากขอโทษท่านด้วยนะคะ” 

“ครับ จะให้พี่กลับมารับไหม?” 

“คิก ๆ นอนคนเดียวไม่ได้ล่ะสิคะ” 

“ครับ” โอ๊ย! รัก คำตอบชัดเจนมาก ๆ “ได้ไหมครับ?” 

“ค่ะ เดี๋ยวลิตโทรหาอีกทีนะคะ” 

จุ๊บ 

ยื่นใบหน้าเข้าไปกดจูบแผ่วเบาที่ริมฝีปากของพี่สมุทรก่อนจะลงจากรถ ยืนมองจนเขาขับรถออกไปจนสุดสายตาพลางหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในบ้าน เข้ามาถึงก็ต้องตกใจเพราะสายตาที่จ้องเขม็งของพี่ชายฝาแฝด ส่วนพี่ไลนั่งอยู่ใกล้ ๆ 

“โธ่! แต่ละคน ทำหน้าโหดกันทั้งนั้น” ฉันว่ายิ้ม ๆ พลางก้าวเท้ายาว ๆ เข้าไปนั่งแทรกกลางระหว่างพี่ฟ้ากับพี่คราม ยื่นมือกอดแขนพวกพี่เอาไว้ด้วย “ทำหน้าให้มันดี ๆ หน่อยสิคะ” 

“หึ!” เสียงในลำคอพร้อมกันไปอีก 

“ทำเป็นเก๊ก จริง ๆ ก็ห่วงน้อง” เสียงพี่ไลลาดังขึ้นมาใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มเล็กน้อย 

“ไล!” พี่ไลไม่ได้พูดอะไรต่อนอกจากยักไหล่ให้เท่านั้น 

“พอแล้วค่ะ แล้วตามลิตมามีอะไรหรือเปล่าคะ” ฉันรีบพูดแทรกขึ้นมา ไม่งั้นคงไม่ได้เรื่องอะไรนอกจากสายตาดุ ๆ ของพี่ฟ้าพี่ครามหรอก 

“เปล่า แค่เห็นว่าติดผู้ชาย เลยตามกลับบ้าน แล้วนี่มันไม่เข้ามาด้วยเหรอ” 

“ไม่ค่ะ คงไปหายายที่โรงพยาบาล” ฉันตอบกลับพี่ครามไป 

“ยายสมุทรเป็นยังไงบ้างลิต” พี่ไลถามขึ้น 

“เป็นเนื้องอกในสมองค่ะ แต่ท่านไม่ยอมรักษา อาการตอนนี้ดีขึ้นบ้างแล้ว แต่ไม่รู้ว่าจะทรุดอีกเมื่อไหร่คะ” ความเงียบเกิดขึ้น ฉันเองก็อยากเปลี่ยนเรื่องคุยเหมือนกัน “ลิตมีเรื่องจะถามพวกพี่ด้วย” 

“ถาม?” 

“ทำไมไม่บอกล่ะคะ ว่าพี่สมุทรกับหมอนั่นเป็นพี่น้องกัน” 

“อ้าว! รู้แล้วเหรอครับ” พี่ฟ้าถามกลับเหมือนไม่รู้อะไรเลย แต่จริง ๆ พวกเขาโคตรจะรู้มากเลยแหละ 

“บังเอิญได้ยินเขาคุยกับพี่วินต่างหากล่ะคะ” 

“เรื่องครอบครัวมัน พวกพี่ไม่ค่อยรู้เยอะอย่างไอ้วินหรอกนะ” พี่ครามพูดขึ้น 

“ถ้าเรื่องอื่นรู้ใช่มั้ยคะ” 

“อยากรู้อะไรก็พูดมาเถอะครับ” ชอบความตรงของพี่ครามนี่แหละ 

“นอกจากพี่เมย์ พี่สมุทรยังมีผู้หญิงคนอื่นเข้ามาอีกไหมคะ? ลิตจะได้ระวังตัวเอาไว้” พี่ฟ้ากับพี่ครามเงียบไปทันที ฉันเองก็นั่งลุ้นว่าพวกเขาจะตอบกลับมายังไง “ว่ายังไงล่ะคะ” 

“ก็เยอะนะ…” 

“พี่ฟ้า” ถึงกับหน้าหงอยไปเลย 

“ไอ้สมุทรมันหน้าตาดีนะลิต ต้องมีผู้หญิงเข้ามาเยอะเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว ส่วนมันจะจริงจังไหม? เรื่องนี้พี่ไม่แน่ใจ ลิตก็น่าจะรู้ว่าช่วงหนึ่งมันแทบตัดขาดทุกอย่าง คงมีแค่ไอ้วินที่ได้เจอมันมากกว่าใคร” พี่ฟ้าอธิบายต่อ ฉันก็พอเข้าใจแหละ เพราะเขาหน้าตาดีจริง ๆ 

“ถูกปั่นหัวมาอีกหรือไง” พี่ครามถามขึ้นมา “ถ้าลิตมีสติ เรื่องพวกนี้จะทำอะไรลิตไม่ได้เลยนะ” 

“สอนน้องเก่ง ไม่เคยสอนตัวเองกันได้สักคน” 

“ไล! อย่าขัด” พี่ครามหันไปว่าให้พี่ไลเสียงดุ ๆ แต่คนถูกดุกลับยิ้มออกมาแทน ไม่ได้กลัวเลยจริง ๆ 

“พี่ไปดูของว่างดีกว่า” พี่ไลลุกออกไป ตรงนี้เลยเหลือแค่พวกเราสามคนกับความเงียบ เพราะเมื่อกี้ถูกขัดจังหวะไปซะก่อน 

“ลิตก็อยากมีสตินะคะ แต่พอเป็นเรื่องของเขา สติของลิตหลุดทุกทีเลย พยายามไม่เดินตามเกมของใคร ถ้าเลือกได้ก็อยากมีความสุขแบบคู่รักคนอื่น ๆ บ้าง” พูดตามความรู้สึกตัวเองเลย ตอนนี้คบกันก็มีแต่ความกลัว ต่อให้ข้างนอกจะยิ้มกว้างแค่ไหน แต่ข้างในกลับต้องซ่อนเอาไว้แทน 

“ลิตไม่ต้องกลัวหรอกนะ ไอ้สมุทรรักลิตมาก” 

“แต่ว่า…” 

“อย่ากลัวกับเรื่องราวที่ยังไม่เกิด แต่ถ้ามันเกิดขึ้นมาจริง ๆ ถึงตอนนั้นลิตต้องมีสติให้มาก เข้าใจไหมครับ” ความอ่อนโยนของพี่ฟ้าทำให้ฉันโอเคขึ้นมาในระดับหนึ่ง ไม่ใช่ว่าพี่ครามไม่อ่อนโยน แต่เพราะมุมนี้ของเขาไม่ค่อยมีให้เห็นก็เท่านั้นเอง 

“เย็นนี้อยู่กินข้าวกันก่อนละกัน” 

“ค่ะ เรียกลิตมาเพราะอยากคุยแค่นี้เหรอคะ มันต้องมีอะไรมากกว่านี่สิ” ปกติฉันจะถูกสอนเยอะกว่านี้ แต่วันนี้กลับเบามาก ๆ 

“ลิตโตแล้วนี่ พวกพี่เชื่อว่าลิตเก่งมากพอจะจัดการทุกปัญหาได้ด้วยตัวเอง แต่ถ้าไม่ไหวจริง ๆ ขอให้บอก พวกพี่พร้อมจะช่วยเสมอ” พี่ครามพูดดี นี่แหละอีกมุมหนึ่งของเขาที่ไม่ค่อยได้เห็นสักเท่าไหร่ 

“ขอบคุณค่ะ” 

เอาจริง ๆ ก็ไม่เชื่อหรอกว่าพี่ฟ้ากับพี่ครามมีเรื่องจะคุยกับฉันแค่นี้ รู้สึกเหมือนมีมากกว่านี้ แต่พวกเขาไม่ยอมพูดออกมามากกว่า ฉันเองก็ไม่อยากเซ้าซี้เลยปล่อยผ่านไป ระหว่างนั้นก็นั่งดูทีวีฆ่าเวลา หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น ส่งไลน์หาพี่สมุทร แต่เขายังไม่ได้ตอบกลับ 

ติ้ง! 

เสียงไลน์เด้งเข้ามา อุตส่าห์ดีใจคิดว่าพี่สมุทรจะตอบกลับ แต่ที่ไหนได้กลับไม่ใช่ รีบกดเข้าไปดูในไลน์ทันที 

? 

[รูป] 

ฉันไม่รู้ว่าใครส่งมา… แถมแผ่นหลังของคนในรูปยังคุ้นเคยอีกต่างหาก แม้จะเป็นแค่เสี้ยวหนึ่งที่เขาหันมาก็ตาม แต่ฉันจำได้ว่านี้คือพี่สมุทร 

? 

[รูป] 

[รูป] 

สองรูปติดต่อกัน รูปแรกแต่งตัวเรียบร้อย รูปต่อมาเริ่มถอดเสื้อออก มันไม่ใช่รูปของวันนี้แน่นอนเพราะชุดที่พี่สมุทรใส่มันไม่เหมือนกัน 

คุณเป็นใครน่ะ? 

พิมพ์ถามกลับไป กำลังจะพิมพ์ต่อแต่ข้อความที่พิมพ์ค้างเอาไว้กลับส่งออกไปไม่ได้ เหมือนไลน์จากต้นทางตั้งใจจะส่งรูปพวกนี้มาให้ฉันแล้วก็บล็อกไป 

“ลิต… ลิต!” 

“คะ?” 

“เหม่ออะไร พี่เรียกนานแล้ว” ฉันเงยหน้าขึ้นมองสบตาพี่คราม แต่ไม่ได้ตอบกลับอะไรนอกจากยิ้มให้เขาเท่านั้น รีบเก็บโทรศัพท์ทันทีเพราะไม่อยากให้เขาเห็นรูปที่มีคนส่งมาให้ฉัน 

“ลิตขอกลับเลยได้ไหมคะ” 

“มีอะไรหรือเปล่า” 

“เปล่าค่ะ เอาไว้วันหลังลิตจะพาพี่สมุทรมาด้วยละกันนะคะ สวัสดีค่ะ” พูดจบหยิบกระเป๋าสะพายเดินออกจากบ้านทันที ต้องเรียกแท็กซี่เพราะไม่ได้เอารถมาและไม่อยากให้พี่ ๆ ไปส่งด้วย 

ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังกลัวอะไรอยู่… กลัวจนอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้เลยจริง ๆ นอกจากคิดทุกอย่างอยู่ในใจแทน 

“ไปไหนน่ะหนู” 

“โรงพยาบาล xxx ค่ะ” อย่างน้อย ๆ วันนี้ฉันต้องได้คำตอบอะไรบ้างแหละ ต่อให้คำตอบนั้นจะดีหรือไม่ดีสำหรับฉันก็ตาม 

 

 

 

______________________________________________________ 

ไปให้สุด แล้วหยุดที่ฝันดีค่ะ 555555555555