กว่าทั้งคู่จะได้ออกจากห้องน้ำก็ทำให้ปลายฟ้าแทบจะยืนไม่อยู่ ชายหนุ่มอุ้มหล่อนออกมาวางลงบนเตียงกว้าง  หญิงสาวตาปรือ แทบจะหลับคาอก เควินปล่อยให้หล่อนนอนหนุนแขน โอบกอดไว้หลวม ๆ ก่อนจะหลับไปด้วยกันอย่างอิ่มเอม ไม่น่าเชื่อว่าสาวน้อยคนนี้จะทำให้เขาสุขสมได้ถึงเพียงนี้ 

ปลายฟ้าตื่นขึ้นมา รู้สึกปวดหนึบไปทั้งตัว โดยเฉพาะตรงจุดสำคัญ ทำให้หญิงสาว ตระหนักถึงความจริงข้อหนึ่ง ที่ต่อไปนี้หล่อนจะไม่ใช่ปลายฟ้าคนเดิมอีกแล้ว และเมื่อคืนหล่อนก็ ไม่ได้โดนขืนใจ แต่หากเป็นความยินยอมพร้อมใจจากอารมณ์สาวที่ถูกปลุกเร้าอย่างชำนิ  ชำนาญของคนเจ้าเล่ห์ มากกว่า ซึ่งตอนนี้เขาหายตัวไปแล้ว….ใช่สิ ! ได้เค้าแล้วนี่..ฮือ....ยัยปลายฟ้า  ทำไมหล่อนใจง่ายอย่างนี้...หญิงสาวทุบหมอนระบายอารมณ์ ทั้งโกรธ ทั้งอาย 

ปลายฟ้า อาบน้ำกลับมานั่งหน้ากระจกอย่างเหงา ๆ  ฝืนเป่าผมจนแห้ง หล่อนรู้สึกหนังตาหนัก ๆ ลมหายใจร้อนผ่าว จึงเดินกลับมานั่งบนเตียงนอน  ตั้งใจจะพักอีกสักงีบ พอเอนตัวหัวถึงหมอนยังไม่ทันได้หลับ คนเจ้าเล่ห์ก็กลับเข้ามา พร้อมถาดอาหารในมือ 

“ตื่นแล้วเหรอ หิวไหม” เควินถามเสียงนุ่ม เขายกอาหารมาให้ถึงห้องนอน เพราะตอนที่เขาตื่นออกไป รู้สึกว่าหญิงสาวจะตัวรุม ๆ เหมือนจะเป็นไข้ 

“ขอฟ้านอนอีกแป๊บนะคะ” หญิงสาวบอกโดยไม่ลืมตา 

“ไม่ได้...ลุกขึ้นมาทานข้าวก่อน จะได้ทานยาเดี๋ยวค่อยนอนต่อ” ชายหนุ่มสั่งเสียงเข้ม  ไม่ยอมตามใจ ดึงแขนคนที่ทำท่าจะหลับไปจริง ๆ ให้ลุกขึ้นนั่ง 

“ไม่ตื่นใช่ไหม...ไม่ตื่นงั้นปล้ำ” เควินปล้ำจูบทำเอาคนที่นอน อดรนทนไม่ไหว ต้องลุกขึ้นนั่งหน้าง้ำ 

“ใจร้าย....คนจะนอนไม่ให้นอน” หญิงสาวบ่น 

“พูดดี ๆ อยากไม่ยอมลุกนี่...ทานข้าวต้มเสียหน่อยนะ เดี๋ยวได้ทานยา” ชายหนุ่มย้ำเสียงนุ่ม 

ปลายฟ้าจำต้องให้เขาป้อนข้าวต้ม ได้ไม่ถึงครึ่งก็ทานต่อไม่ไหว  แล้วก็รับยามาทานอย่างว่าง่ายก่อนจะผล็อยหลับไปอีกครั้ง เควินยืนมองภาพสาวน้อย เสียดายที่เขามีงานด่วน งานสำคัญเสียด้วย ไม่อย่างนั้นจะส่งตัวแทนไป...ดูเอาเถอะ...ยังไม่ทันได้สั่งลา ก็หลับไปซะแล้ว ชายหนุ่ม ก้มลงจูบหน้าผากกลมมน ก่อนจะออกไปเงียบ ๆ 

  

ปลายฟ้าตื่นมาอีกที ตอนใกล้เที่ยง ตั้งใจว่าจะงีบแค่นิดเดียวแท้ ๆ หญิงสาวลงมาด้านล่างก็เจอแต่ป้าสาย หญิงสาวยิ้มอาย ๆ เมื่อเห็นหน้าผู้สูงวัยที่ดูเหมือนจะเดาเหตุการณ์ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหล่อนเมื่อคืนนี้ 

            “หายปวดหัวแล้วหรือคะ” นางสายได้รับคำสั่งให้ดูแลปลายฟ้าให้ดี เพราะหล่อน เป็นไข้  อาจจะต้องพาไปโรงพยาบาลถ้าตื่นขึ้นมาแล้วยังไม่ดีขึ้น  

            “เอ่อ...หายแล้วค่ะ” 

            “มาทานข้าวเถอะค่ะ ป้าเตรียมไว้ให้แล้ว กำลังจะขึ้นไปดูอยู่เชียว คุณเควินกำชับนักหนาให้ดูแลคุณฟ้าให้ดี” นางสายบอก พลางยิ้มให้ 

            “คุณเควินของป้าไปไหนหรือคะ” 

            “ท่านเข้ากรุงเทพฯค่ะ ปกติก็ไปครั้งละสองสามวัน” 

            “ค่ะ...” หญิงสาวไม่กล้าซักถามอะไรอีก ทั้งที่อยากรู้ว่าเขาไปทำไม มีเมียมีลูกอยู่ที่นั่นหรือเปล่า  เพราะสถานะอย่างหล่อนอีกไม่นานเขาก็ต้องปลดระวางอยู่แล้ว 

            ตลอดสองสัปดาห์ ปลายฟ้าไม่เห็นแม้เงาของเควิน ความจริงหล่อนน่าจะยินดีด้วยซ้ำ แต่กลับไม่เป็นอย่างนั้น จะว่าคิดถึงก็ไม่น่าจะใช่ แต่ก็ไม่สามารถสลัดความคิดเกี่ยวกับเขาออกไปได้สักที 

            “ป้าคะ วันนี้ลองทำคุ้กกี้นะคะ” หญิงสาวอาศัยช่วงเวลานี้เรียนรู้จากนางสาย ทำให้หล่อนไม่เหงา ไม่ต้องคิดถึงใครบางคน 

            “ได้ค่ะ คุณฟ้าจะทำคุ้กกี้แปลก ๆ อีกแล้วใช่ไหมคะ” นางสายชอบที่ลูกศิษย์อย่างปลายฟ้า ช่างพลิกแพลงทำเมนูธรรมดา ให้ไม่ธรรมดาได้ 

            “สงสัยถ้าคุณฟ้าเปิดร้านขายเบเกอรี่ คงขายดิบขายดี ลูกค้าแน่นร้านแน่ ๆ เลยค่ะ” 

            “ขอให้จริงเถอะ...เจ้าประคู๊ณ” หญิงสาวยกมือท่วมหัว