อนาวิน ขับรถยนต์กลับมาถึงไร่เกือบสี่ทุ่ม เขาลงไปขนของสดที่ต้องแช่ตู้เย็นเอาเข้าไปเก็บ ส่วนของอื่น ๆ ค่อยให้คนงานมายกพรุ่งนี้ 

“เกว...เกวลิน”  

“อื้อ....”  

“ตกลงจะนอนในรถใช่ไหม ไม่อุ้มหรอกนะ หนัก” ชายหนุ่มบอกอย่างรู้ทัน ก้มลงบีบจมูกของคนขี้เซา แกล้งโยกแรง ๆ  

“โอ๊ย...เจ็บนะคุณ เล่นอะไรเนี่ย” หญิงสาวตาสว่างทันที 

“เรียกตั้งนานอยากไม่ตื่นเอง...อุตส่าห์หวังดีหรอกนะ ไม่อยากให้นอนบริจาคเลือดให้ยุงอยู่ที่นี่”  

“ขอบคุณค่า.........” หญิงสาวลากเสียงยาวยืด ก่อนจะรีบลงจากรถ 

“โอ๊ะ.....โอย.....” เกวลิน ตัวงอ เอามือกุมท้องทันทีที่เท้าแตะพื้น ส่งผลให้ชายร่างสูงที่กำลังเดินนำลิ่ว ๆ ขึ้นบ้านต้องหยุดชะงัก และเดินย้อนกลับมาดู เพราะคนร่างเล็กลงไปนั่งกับพื้น 

“เป็นอะไรคุณ” อนาวินย่อตัวลงในระดับเดียวกับคนเจ็บ น้ำเสียงเจือไปด้วยความห่วงใย 

“ฉันปวดท้อง” เกวลินหน้าตาบิดเบี้ยว เงยหน้าสบตาคนตัวโตตาละห้อย บีบเนื้อบีบตัวจนดูน่าสงสาร 

“ปวดท้อง? ปวดยังไง ไปโรงพยาบาลไหม” อนาวิน คิ้วขมวด หน้ายุ่งตัดสินใจไม่ถูก 

“ไม่เป็นไรค่ะ สงสัยโรคกระเพาะกำเริบ พอกินอาหารผิดเวลาก็เป็นแบบนี้ทุกที”  

“แน่ใจนะคุณ อาจจะเป็นไส้ติ่งก็ได้ ถ้าเกิดมันแตกขึ้นมาล่ะยุ่งเลย”  

“มะ...ไม่ใช่หรอกค่ะ ฉันเคยเป็น ถ้าได้นอนพักนิ่ง ๆ พรุ่งนี้ก็หาย” หญิงสาวโบกไม้โบกมือปฏิเสธพัลวัน ขืนยอมไปโรงพยาบาล ได้ความแตกกันพอดี อุตส่าห์นอนคิดแผนนี้มาตลอดทาง 

“ถ้าอย่างนั้น กินโจ๊กอุ่น ๆ ก่อน เดี๋ยวค่อยนอน”  

“ค่ะ เดี๋ยวฉันไปทำโจ๊กก่อน พอดีเห็นมีแบบสำเร็จรูป” เกวลินพูดเสียงแหบระโหยโรยแรง ค่อย ๆ พยุงตัวลุกขึ้น พยายามจะก้าวเดินทั้งที่ตัวยังงออยู่อย่างนั้น….... 

“อุ๊ย...คุณ” อนาวิน ก้มลงช้อนอุ้มคนที่ตัวงอเป็นกุ้ง ขึ้นบ้าน ก่อนจะวางหล่อนไว้บนเก้าอี้ที่โต๊ะอาหาร 

“คุณ ฉันจะไปทำโจ๊ก ช่วยพาไปที่ครัวทีเถอะค่ะ” เกวลินร้องขอเสียงอ่อย แสดงความพยายามจะทำหน้าที่ของตัวเอง 

“นั่งอยู่นี่แหละ เดี๋ยวไปทำมาให้” คนหน้าดุใช้มือกดไหล่หนัก ๆ เป็นเชิงสั่งให้นั่งนิ่ง ๆ  

“แต่ว่า....ฉันไม่อยากรบกวนคุณ” หญิงสาว มองตาปรอย กลายเป็นคนขี้เกรงใจขึ้นมาเชียว 

“ไม่เป็นไรหรอกน่า นั่งรออยู่นี่แหละ” อนาวิน เข้าครัว ค้นหาโจ๊กสำเร็จรูป ออกมาเตรียมพร้อม ตั้งน้ำในเตา เพิ่มไข่ ต้นหอม และขิงซอยอีกนิดหน่อยก็ดูน่ากินดี ชายหนุ่มยกมาสองชามสำหรับเกวลินและของตัวเอง  

“ขอบคุณนะคะ” เกวลิน ก้มหน้าซ่อนรอยยิ้ม ไม่ให้ผู้ชายมาด ดิบ เถื่อนเห็น…ความจริงเขาก็มีน้ำใจอยู่น๊า........ 

“ดีขึ้นไหมคุณ” อนาวินถาม หลังจากฝืนกินโจ๊กไปได้ค่อนชาม แล้วก็คงได้แค่นั้น เพราะมันไม่อร่อยเหมือนอาหารที่หญิงสาวตรงหน้าทำให้ 

“ค่อยยังชั่วค่ะ” เกวลินนั่งกิน ทำตัวงอ ๆ เกรงจะไม่สมบทบาท... 

“ถ้าไม่ดีขึ้นรีบบอกก็แล้วกัน เดี๋ยวพ่อจะหาว่าดูแลลูกสะใภ้ไม่ดี” ยังอดไว้ท่าทีไม่ได้ เดี๋ยวยัยตัวแสบจะเหลิง 

“ค่ะ ทราบว่าทำตามหน้าที่ ยังไงก็ขอบคุณนะคะ”  

คนตัวโต ใช้ความเงียบเป็นการยอมรับ 

หลังกินอิ่มแล้ว อนาวิน เก็บชามไปล้างเรียบร้อย เกวลินอยากจะหัวเราะ ที่ได้เอาคืนคนปากเสียได้บ้าง...หนอย...ใช้ฉันอย่างกับนางทาส....ถ้าคืนนี้นวดไม่ได้จะนาบ...ฝันไปเหอะ 

 

“เสร็จแล้ว...คุณเดินไหวไหม...ผมอุ้มดีกว่าชักช้าเมื่อไหร่จะได้นอน” หญิงสาว ไม่ทันได้ปฏิเสธก็ลอยเข้าไปอยู่ในวงแขนของเขาเรียบร้อยแล้ว 

....โอย...ดีใจจนตัวแทบแตก....ยัยเกวเอ้ย....หอม...อืม....ชื่นใจ...กลิ่นผู้ชายนี่ให้ความรู้สึกดีจัง อยากจะซุกซบ....ให้สมใจ 

“นี่คุณ เป็นอะไร อย่าเพ้อลืมตาได้แล้ว จะให้วางตรงไหน” เสียงห้าวดังขึ้นทำลายวิมานในอากาศของเกวลิน หายวับ.... 

“ปล่อยฉันตรงนี้ก็ได้ ฉันจะอาบน้ำ” บอกเขาหน้างอง้ำ...เชอะ....หลงตัวเอง 

“อาบไหวเหรอ ผมอาบให้ดีกว่า” อนาวินทำสายตาวิบวับ 

“เฮ้ย! ...อย่านะคุณ” เกวลินชักจะไม่สนุก ดิ้นรนออกจากอ้อมแขนของเขาแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ ลืมป่วยชั่วคราว