13
× 0
× 0
× 0
“แหม...ไม่โรแมนติกกับน้องกับนุ่งบ้างเลยพี่ชาย ไม่เหมือนกับสาว ๆเลยพับผ่าสิ”
“ก็นายมันผู้ชาย...ถ้าเป็นผู้หญิงพูดค่อยว่าไปอย่าง” ชายหนุ่มประชด
“.....555........ถ้าอยากมีผู้หญิงบ่นคิดถึง...ก็หาเข้าสิ....”
“อย่างฉันไม่ต้องดิ้นรนหา” มาร์ค พูดด้วยความภาคภูมิใจ ในเสน่ห์เพลย์บอยตัวพ่อ อย่างเขา
“ผมไม่ได้หมายถึงผู้หญิงพวกนั้น” เร็คซ์ลากเสียงยาว เมื่อนึกถึงคู่ควงของพี่ชายแต่ละคน ขืนพาไปหาคุณนายรัมภา คงได้หัวใจวาย
“แล้วต้องเป็นพวกไหนวะ”
“ก็...ผู้หญิงที่จะมาเป็นเมีย...แบบว่าอยู่ด้วยกันตลอดชีวิตน่ะแหละ...นายน่าจะรู้ดีกว่าฉันนะมาร์ค” เร็คซ์พูดเองก็เขินเอง เพราะเขาก็มอง ๆ ไว้เหมือนกัน
“อยู่ด้วยกันตลอดชีวิตเหรอ” มาร์คเผลอเหลือบมองคนข้าง ๆ โดยไม่ตั้งใจ และทั้งหมดก็ไม่พ้นสายตาของเร็คซ์ไปได้
“หาได้ไงวะ...ก็โดนคุมอยู่เนี่ย” มาร์คกระแทกเสียงใส่ผู้คุม ที่นั่งยิ้มให้เจ้าเร็คซ์......น่าหมั่นไส้...ผู้หญิงอะไร นั่งอ่อยผู้ชายอยู่ได้......
เฮ้อ !.... งานนี้เจ้าตัวเล็กของเขา เห็นทีจะรอดยาก...เร็คซ์จับจ้องกิริยาของทั้งคู่ไม่วางตา หนูบัวคงไม่คิดอะไรนอกจากอารมณ์หมั่นไส้ต่อพี่ชายถึงได้จิกกัด แต่พี่ชายของเขานี่สิ ที่ทำเป็นจิกกัดสาวเจ้า สงสัยจะกลบเกลื่อนอะไรบางอย่าง
“ตกลงนายมาเพราะคิดถึงฉันอย่างเดียวจริงหรือวะเจ้าเร็คซ์”
“เปล่า คุณนายแม่สั่งให้มาดูหนูบัว” เร็คซ์ตอบในสิ่งที่พี่ชายสงสัยมาแต่ต้น
“นั่นไง ฉันคิดไว้ไม่มีผิด” เอาอีกแล้วไอ้มาร์คเอ้ย...จะโมโหอะไรนักหนาวะ กะอีแค่ไอ้น้องชายเรียกหนูบัวของเขาด้วยถ้อยคำที่อ่อนโยน จนน่าหมั่นไส้
“หนูบัวสบายดีค่ะพี่เร็คซ์” หญิงสาวบอกกล่าว พร้อมกับยิ้มหวาน เพื่อเป็นการยืนยัน
“แน่ใจนะ ว่ารับมือกับนายมาร์คไหว”
“แน่ใจค่ะ” บัวชมพูพยักหน้ารับ ด้วยความมั่นใจ
“พูดอย่างกับฉันโหดร้ายอย่างนั้นแหละ” มาร์คขัดขึ้น แต่ไม่มีใครสนใจจะต่อปากต่อคำด้วย
“อืม...ถ้ามีอะไรโทรหาพี่นะ นายแม่สั่งไว้ให้พี่มารับหนูบัวกลับได้ทันที ที่หนูบัวร้องขอ” เร็คซ์พูดแล้วก็ปรายตาไปทางพี่ชายเป็นเชิงขู่ ถ้าหากเขาคิดชอบหนูบัวจริงก็ห้ามทำให้สาวน้อยเสียใจเด็ดขาด !
“ถ้าภารกิจที่เธอได้รับ มันหนักหนาเกินไป ทำไม่ไหว... บอกฉันก็ได้ ไม่ต้องไปรบกวนเจ้าเร็คซ์ ฉันจะไปส่งเธอเอง หนูบัว” มาร์คหน้าตึง อยากกระแทกปากไอ้น้องชายตัวแสบนัก
“....555......” เร็คซ์ แหงนหน้าหัวเราะลั่น หมั่นไส้คนปากแข็ง ไม่ทันไร ทำท่าจะหลงหนูบัวหัวปักหัวปำเข้าแล้ว ตอนที่นายแม่เล่าให้ฟัง เขายังไม่ยากเชื่อ จนต้องมาดูให้เห็นกับตาตัวเอง
“ไม่ต้องห่วงค่ะ พี่เร็คซ์ งานแค่นี้หนูบัวทำได้ค่ะ เพราะก็โต ๆ กันแล้วน่าจะพอพูดกันรู้เรื่อง” บัวชมพูยิ้มให้ชายหนุ่ม ที่เธอนับถือเหมือนพี่ชายมาตลอด แต่ก็ยังไม่วายเหน็บผู้ชายอีกคนที่นั่งหน้าตึง
มาร์ค มองทั้งคู่คุยกันไปมา แล้วก็คิดถึงเรื่องที่มารดาบอกว่าเล็งผู้ชายดี ๆ ไว้ให้หนูบัวของเขาแล้ว และผู้ชายคนนั้นก็รู้เรื่องนี้ดี หรือจะเป็นเจ้าเร็คซ์ ...อยู่ ๆ ก็ปวดหนึบในอก.......ไม่สิ ต้องไม่ใช่นาย...ไอ้น้องรัก.........
“เอาล่ะ รู้ว่าหนูบัวสบายดีพี่ก็เบาใจ” เร็คซ์ลุกขึ้นยืน
“นั่นนายจะไปไหน”
“กลับ”
“อะไรนะ มาแค่นี้จริง ๆ เหรอ” ถึงแม้จะหงุดหงิด หมั่นไส้ ยามที่น้องชายกับหนูบัวของเขาคุยกันอย่างสนิทสนม แต่มาร์คก็รักน้องชายมาก เจอกันทีไรจึงอยากให้อยู่ด้วยกันนาน ๆ
“ก็ผมเสร็จธุระแล้ว”
“ปกติ ถ้าเจอกัน ไม่เมาไม่กลับนี่หว่า” ถึงแม้จะรู้สึกขวางหูขวางตาเจ้าน้องชายตัวดี กับหนูบัวของเขา แต่ก็ไม่ได้หมายความ ไม่อยากอยู่คุยกันนาน ๆ กับน้องชายสุดรัก
“ก็ใช่....แต่วันนี้ฉันไม่อยากให้หนูบัวนอนดึก ฉันกลับแล้วนายจะได้พาน้องกลับไปพักผ่อน” เร็คซ์ยังไม่วายดักทางพี่ชายไว้ทุกทาง
“เรื่องนั้น ฉันตัดสินใจเอง” มาร์คหน้าหงิก จะห่วงใย อะไรกันนักหนาวะ...
“...555...พี่กลับจริง ๆ แล้วหนูบัว...เดี๋ยวคนแถวนี้ต่อยปากแตก” ชายหนุ่มพูดพร้อมหลิ่วตาให้น้องสาวต่างสายเลือด
“สวัสดีค่ะพี่เร็คซ์” บัวชมพูไหว้ลา ตาละห้อย
