20
× 0
× 0
× 0
“เลโอ ได้ตัวคนร้ายหรือยัง” ผู้เป็นตาเอ่ยถามทันทีที่หลานชายเดินเข้าบ้านมา
“คุณตารู้ได้ยังไงครับ” เขาอุตส่าห์สั่งห้ามลูกน้องไม่ให้แพร่งพรายเรื่องนี้ แต่คุณตาก็รู้จนได้....แต่จะว่าไป ผู้เป็นตาก็ไม่ใช่คนแก่ทั่ว ๆ ไป หูตาท่านเป็นสับปะรด นายใหญ่แห่งเกาะทรายแก้ว ไม่สิ้นลายง่าย ๆ
“มือปืนตายแล้ว”
“เรื่องนั้นตารู้ แต่ว่าหลานรู้ระแคะระคายเกี่ยวกับคนอยู่เบื้องหลังหรือยัง”
“ยังครับ คนที่สงสัยผมสั่งให้คนของเราจับตามองไว้แล้ว”
สองตาหลาน นิ่งเงียบต่างคนต่างใช้ความคิด
“นายหัว จะรับกาแฟไหมจ๊ะ” บุหงารีบเข้ามาถามเมื่อรู้ว่านายหัวเลโอ กลับมาที่บ้านใหญ่ หูตาจริตจะก้าน แพรวพราว ไม่ค่อยมีใครอยากถือสา หล่อนเป็นลูกสาวของแม่ครัวเก่าแก่ ที่หลงรักนายหัวอย่างหัวปักหัวปำตั้งแต่แตกเนื้อสาว และก็แสดงออกอย่างเปิดเผย เพียงแต่ชายหนุ่มเห็นเอ็นดูเธอแบบน้องสาวเท่านั้น บุหงาถึงได้รอเก้อมาหลายปี แต่ถึงกระนั้นหล่อนก็ยังไม่ท้อที่จะสู้ต่อไป
“ไม่ต้อง...อ้อ...ไปจัดพวกของสดของแห้งไปไว้ที่บ้านโน้นให้หน่อย” เลโอสั่งแล้วก็ไม่ได้ให้ความสนใจกับหล่อนอีก
“ทำไมคะ เมียนายหัวกินอาหารพื้น ๆ ไม่ได้หรือไง” เด็กสาวกระเง้ากระงอด หน้าตาหงิกงอไม่พอใจ
“บุหงา....อย่าลามปาม” ผู้สูงวัยปราม
เด็กสาวกระฟัดกระเฟียดเดินออกไป....รู้สึกชิงชังแม่สาวชาวกรุงคนนั้นทบเท่าทวีคูณ เป็นผลให้หล่อนไปนั่งระบายอารมณ์ต่อในครัว
“พี่สร้อย นายหัวให้จัดของสดของแห้งไปไว้ที่บ้านโน้น เพราะแม่เมียคนงามกินอาหารบ้าน ๆ ที่เราทำไม่ได้” บุหงากระแทกเสียงบอกพี่สาวที่อายุห่างกันราว7-8 ปี สร้อยเป็นสาวหวานเรียบร้อย กิริยามารยาทนุ่มนวล ต่างกับคนเป็นน้องราวฟ้ากับเหว นายหัวเลโอ ส่งเสียให้หล่อนเรียนพยาบาล เพื่อจะกลับมาดูแลผู้เป็นตาโดยเฉพาะ แต่ยามว่างหล่อนก็มักจะมาช่วยในครัว ช่วยแม่กับน้องสาวอยู่บ่อย ๆ เพราะฝีมือการทำอาหารของหล่อนนั้นไม่แพ้ผู้เป็นแม่ ที่เป็นแม่ครัวเก่าแก่ของที่นี่
“ทำไมพูดถึงนายหญิง อย่างนั้นล่ะจ๊ะบุหงา ใครมาได้ยินเข้ามันจะไม่ดี” คนเป็นพี่ติงน้องสาว ถึงแม้ไม่เคยเห็นหน้า แต่บุหงามาเล่าให้ฟังอย่างละเอียดยิบตั้งแต่กลับจากเอาอาหารไปส่งเมื่อวาน....บุหงารู้ โลกรู้......
“เชอะ ! ทำไมจะพูดไม่ได้ ฉันรู้สึกยังไงก็พูดอย่างนั้น ผิดด้วยเหรอที่ไม่ ตอแหล !..” สาวน้อยลอยหน้าตอบ สร้อยได้แต่ส่ายหน้า อ่อนอกอ่อนใจกับคนเป็นน้อง
“อย่ามัวพูดอยู่เลย มาช่วยกันจัดของเร็ว ๆ เข้า”
บุหงาจำต้องลุกขึ้นไปช่วยพี่สาวอย่างเสียไมได้ หน้าตางอง้ำ บอกบุญไม่รับ
“นายหญิง ตื่นแล้วหรือคะ” ชวนชม เมียสาวของนายเดช ได้รับคำสั่งให้มาอยู่เป็นเพื่อนนายหญิง เอ่ยทักขึ้น ด้วยหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส ดูเป็นมิตรที่สุด ตั้งแต่หญิงสาวออกจากบ้านคุณหญิงมา
“ค่ะ...พี่สาวคือ..”
“ชวนชมค่ะ เรียกชมเฉย ๆ ก็ได้ค่ะ ชมเป็นเมียพี่เดช นายหัวให้มาอยู่เป็นเพื่อนนายหญิงค่ะ เผื่อตื่นมาแล้วอยากได้อะไร”
“เรียกแก้ม เฉย ๆ ก็ได้ค่ะพี่ชม”
“ไม่ได้หรอกค่ะ เรียกนายหญิงน่ะถูกต้องแล้ว ว่าแต่ นายหญิงหายแล้วหรือคะ”
“ดีขึ้นมากแล้วค่ะ เอ๊ะ ! แล้วนั่นใครเอาอะไรมาเยอะแยะคะ” แก้มใสเห็นข้าวของที่พี่ชมกำลังจัดเรียงเข้าตู้ ทั้งของสดของแห้งก็แปลกใจ”
“อ๋อ...นายหัวให้เอามาส่งจากบ้านใหญ่ค่ะ เผื่อนายหญิงอยากทำกับข้าวกินเอง.....แหมนายหัวก็น่ารักเหมือนกันนะคะ รู้จักเอาใจเมียด้วย” ชวนชม จัดของไปยิ้มไปอย่างมีความสุข รู้สึกถูกชะตากับนายหญิงคนนี้เหลือเกิน
“บ้านใหญ่หรือคะ...” แก้มใสแปลกใจ นอกจากบ้านหลังนี้แล้วมีบ้านใหญ่ด้วยหรือ แล้วเขาจะมีเมียอยู่แล้วที่นั่นหรือเปล่า ถึงได้ให้หล่อนอยู่ที่นี่......หญิงสาวรู้สึกยอกแสยงในใจแปลก ๆ ....ถึงแม้หล่อนจะมีทะเบียนสมรส แต่ก็ได้ชื่อว่ามาทีหลังอยู่ดี..............
