เลโอ เดินลัดเลาะมาที่บ้านใหญ่ ถึงแม้จะค่ำมืด แต่ด้วยความเคยชิน จึงทำให้ชายหนุ่มเดินได้คล่องราวกับกลางวัน 

“คุณตายังไม่นอนใช่ไหมสร้อย” นายหัวหนุ่มเอ่ยถาม ขณะที่เดินสวนกับสร้อยสาวสวยอ่อนหวาน พยาบาลประจำตัวของนายใหญ่ของเกาะแห่งนี้ 

“ค่ะ นายหัว”  

“ฉันไม่อยู่มีอะไรหรือเปล่า” ชายหนุ่มถาม ซึ่งคนฟังเข้าใจดีว่าหมายถึงทุกเรื่องเกี่ยวกับผู้สูงวัย 

“ไม่มีอะไรค่ะ คุณตาแข็งแรงดี” สร้อยกับบุหงาเป็นลูกของแม่ครัวเก่าแก่ ที่นายใหญ่เมตตาเหมือนลูกหลาน จึงให้พวกหล่อนเรียกว่าตา 

“อืม...ขอบใจนะ” นายหัวหนุ่มพยักหน้าพอใจ ก่อนจะเดินเข้าไปหาคุณตาอันเป็นที่รักที่สุดในใจ 

หญิงสาวเหลียวมองตามแผ่นหลังผึ่งผาย อย่างชายชาตรี ด้วยสายตาล้ำลึก ก่อนจะหันหลังเดินกลับที่พักของตนด้วยใบหน้าเรียบเฉย

“ว่าไง......เลโอ.... นังบุหงามันมาฟ้องว่าหลานพาผู้หญิงมานอนด้วยงั้นรึ” ชายชราวัยเกือบแปดสิบปี ร่างกายสูงใหญ่แลดูแข็งแรงกว่าคนในวัยเดียวกัน เอ่ยถามหลานชายคนเดียว ที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจ หลังจากลูกสาวจากโลกนี้ไปก่อนวัยอันควร....ไม่แปลกที่หลานชายจะข้องแวะกับผู้หญิง แต่ไม่เคยพาใครมาที่เกาะ หลังจากที่เกิดเรื่องกับผู้หญิงคนนั้น....เมื่อสามปีก่อน

“เมียผมเองครับ”  

“อะไรนะ...” ผู้สูงวัยแปลกใจ เพราะหลานชายไม่มีทีท่าจะลงเอยกับใครมาก่อน  

“แล้วทำไมไม่พามาอยู่ที่นี่ เอาไปซุกไว้แบบนั้น เหมือนไม่ให้เกียรติผู้หญิงเขานะ” ผู้สูงวัยไม่ได้ถือโกรธที่หลานชายจะมีเมียโดยไม่บอกก่อน เรื่องพวกนี้เขาไม่ถือเป็นเรื่องสำคัญไปกว่าการเคารพในการตัดสินใจของลูกหลาน ไม่อยากให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย

“ฮึ....เกียรติเหรอ....” ชายหนุ่มเล่าเหตุการณ์ ตกกระไดพลอยโจน จนได้เมียมาหนึ่งคน ให้ผู้เป็นตาฟังอย่างละเอียด พร้อมกับบอกข้อสงสัยของตัวเองด้วย 

“ตาว่าบางทีหนูแก้มใส อาจจะไม่รู้เรื่องด้วยก็ได้ อย่าเพิ่งไปปรักปรำเขาเลย” ผู้สูงวัยเตือนอย่างคนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาก่อน

“เป็นไปไม่ได้หรอกครับคุณตา ว่ายัยตัวแสบนั่นจะไม่รู้เรื่อง แต่จะร่วมมือกับใครเท่านั้นแหละ...อย่าหวังว่าจะนั่งเป็นคุณนายสบาย ๆ ไม่มีทาง” เวลาอยู่กันตามลำพังตาหลาน เขามักจะกลายเป็นเด็กชายเอาแต่ใจ อย่างลืมตัว

“งั้นก็ตามใจ...แต่ยังไงตาก็ยังอยากเห็นหลานสะใภ้อยู่ดี”  

“เอาไว้ผมจะพามากราบคุณตาครับ”  

“เสียดาย ที่ยายแอนนาของหลานไม่อยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นก็คงจะให้คำแนะนำในเรื่องนี้ได้ดีกว่าตา” ชายสูงวัยพูดถึงคู่ชีวิตชาวต่างชาติ ที่ได้เจอกันเมื่อครั้งที่ท่านไปเรียนในต่างแดนก่อนจะพากันมาตั้งรกรากที่นี่อย่างมีความสุข 

“เธอคนนี้ไม่มีทางเทียบคุณยายได้หรอกครับ”

“ระวังนะ...ไปปรักปรำเขาขนาดนั้น เผื่อทางให้ตัวเองไว้บ้างล่ะ หากว่าไอ้ที่คิดไว้มันผิดทั้งหมด......เออ....แล้วนี่แกจะนอนที่ไหน”  

“ก็คงต้องเป็นที่โน้น...เดี๋ยวยัยตัวแสบจะทำอะไรยุ่ง ๆ ขึ้นมาอีก” หลานชายตอบไม่เต็มเสียงนัก ซ้ำยังเฉไฉ ไม่ยอมสบสายตาผู้สูงวัยอีกด้วย

ผู้เป็นตา ได้แต่หัวเราะ หึ หึ...เขาเลี้ยงหลานชายมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย ทำไมจะไม่รู้จักนิสัยใจคอ