9
× 0
× 0
× 0
มาร์คเดินออกจากห้อง ไปนั่งรอที่โต๊ะอาหาร ไม่ถึงสิบนาที หญิงสาวก็ออกมาด้วยใบหน้าเกลี้ยงเกลา แต่หล่อนก็ยังดูสวยเป็นธรรมชาติ ริมฝีปาก ไม่ต้องเคลือบเคมี ก็มีสีแดงสด ใบหน้าเรียบเนียนกระจ่างใส โดยไม่ต้องอาศัยแป้งปกปิด หล่อนสวมเสื้อยืดแขนยาว กางเกงขายาว จนเขานึกขำ อะไรจะปกปิดมิดชิดขนาดนั้น แน่จริงไม่โพกผ้าปิดหน้าไปเลยล่ะ
“ผมนึกว่าผู้หญิงจะใช้เวลาอาบน้ำมากกว่านี้เสียอีก” ชายหนุ่มชวนคุยไม่อยากให้บรรยากาศบนโต๊ะอาหารอึดอัดเกินไป
“นี่แค่อาบน้ำเบื้องต้นค่ะ”
“อาบน้ำเบื้องต้น ?” มาร์คเลิกคิ้วสงสัย ตั้งแต่จำความได้เขาไม่เคยได้ยินคำนี้
“เดี๋ยวค่อยอาบใหม่ก่อนนอนค่ะ”
“มีอย่างนี้ด้วย”
“ตรง ๆ นะ...ฉันหิว”
“ก็แค่นั้น”
จากนั้นทั้งคู่ก็ก้มหน้าก้มตาทานอาหารกันเงียบ ๆ จนกระทั่งเริ่มอิ่ม บัวชมพูถึงนึกบางอย่างขึ้นมาได้
“คุณมีนัด ตอนหกโมงเย็น ไม่ใช่เหรอคะ”
“ผมยกเลิกไปแล้ว”
“เพราะฉันหรือเปล่าคะ” บัวชมพูมีสีหน้าสลดลง เมื่อรู้สึกตัวเอง อ่อนแอ เป็นภาระให้เขาตั้งแต่ตอนบ่ายแล้ว
“ไม่เกี่ยวกับคุณหรอก หนูบัว อย่าสำคัญตัวผิด” เมื่อเห็นหล่อนแข็งแรงดี เขาก็อด ไม่ได้ที่จะกวนโมโห
“ก็ดีค่ะ ฉันจะได้ไม่รู้สึกผิด” บัวชมพู สะบัดเสียงใส่ คนผีเข้าผีออก เดี๋ยวดีเดี๋ยว ร้าย ตามอารมณ์ไม่ถูก สงสัยจะอารมณ์ค้าง จากเมื่อกลางวัน แถมตอนเย็นก็ไม่ได้ไป ปลดปล่อยอีก...อี๊...ผู้ชายบ้ากาม...หญิงสาวคิดแล้วก็ขนลุก
“ทำไมมองอย่างกับผมเป็นไส้เดือน กิ้งกือ” ชายหนุ่มที่จับจ้องคนตัวเล็กอยู่แล้วพอจะเดาอาการของหล่อนออก
“คุณมองหน้าฉันออกด้วยหรือคะ” บัวชมพูทึ่งในความปราดเปรื่องของเขา
“อย่าบอกนะ ว่าคุณกำลังคิดอยู่จริง ๆ ใช่ไหม หนูบัว” มาร์คยื่นหน้าเข้ามาหา จนปลายจมูกแทบจะเฉียดแก้มใส
“ก็ฉันรังเกียจผู้ชายบ้ากามนี่” หญิงสาวยอมรับตรง ๆ เอนตัวหนีการคุกคามของผู้ชายตัวโต
“ผมเนี่ยนะ ผู้ชายบ้ากาม” มาร์คชี้หน้าผากตัวเอง
“อื่อ...เหมือนมันโชว์อยู่บนหน้าผากของคุณเลยแหละ...ฉันว่าคุณน่าจะลองไปปรึกษาจิตแพทย์ดูนะ” บัวชมพูพยักหน้ายอมรับตาปรอย เสียดายความหล่อ ไม่น่าเป็นคนแบบนั้นเลย…..
มาร์คกัดฟันกรอด ใบหน้าหล่อเหลางอง้ำลงถนัดตา แต่ก็ยังเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์แห่งบุรุษเพศ....ฮึ่ม.... ไม่ต้องพูดตรงขนาดนั้นก็ได้มั้ง...แม่คุณเอ้ย.......
“ถ้าผมเป็นแบบที่คุณว่า คิดหรือว่าคุณจะรอด ป่านนี้นอนร้องไห้กระซิก ๆ อยู่ในห้องแล้ว ผู้หญิงอะไร นอนขี้เซาชะมัด” ชายหนุ่มเหยียดยิ้ม ไม่ไว้หน้า
“นี่คุณ...อย่าคิดทำบ้า ๆ นะ ฉันฟ้องคุณป้าจริง ๆ ด้วย” หญิงสาวขู่ฟ่อ.......เวลาแบบนี้ชื่อคุณรัมภา เปรียบเหมือนยันต์กันผีอย่างดี...โดยเฉพาะผีหื่นกาม.....
“คุณด่าผม” ก็ตาวาววับของเธอมันฟ้อง ว่าหล่อนกำลังด่าเขาอยู่ในใจแน่ ๆ
“ฉันไม่ได้ด่า”
“ตาคุณมันฟ้อง”
“เรื่องของลูกตาฉัน” เรื่องอะไรจะยอมรับ
“อิ่มแล้วใช่ไหม” มาร์คถามเสียงห้วน
“ค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ไปนอนได้แล้ว”
“ได้ยังไง.... คุณต้องเข้าไปนอนให้เรียบร้อยก่อน ไม่อย่างนั้นฉันจะเชื่อได้ยังไงว่าคุณจะไม่แอบหนีไปไหนอีก” หญิงสาวยังไม่ลืมหน้าที่
“เฮ้อ ! คุณเชื่อจริง ๆ เหรอว่าจะตามคุมผมได้ตลอดเวลา หรือว่าจะเข้าไปนอนเฝ้าผมด้วยไหมล่ะ เอ...หรือจะเอากุญแจมือคล้องกันไว้ดีนะ โซ่ แส้ ผมก็มีนะ” แววตาเจ้าเล่ห์ส่องประกายวิ๊ง ๆ
“ไม่จำเป็นหรอกค่ะ” อึ๊ย........อีตาบ้า หื่นได้อีก....
“ไม่กลัวผมหนีเที่ยวตอนดึกแล้วเหรอ” มุมปากยกยิ้มยั่วเย้า โฉบใบหน้าลงมา ปลายจมูกโด่งแทบจะชนแก้มนิ่ม ก่อนจะผละออกอย่างรวดเร็ว ในขณะที่บัวชมพูก็ผงะหนีโดยอัตโนมัติ
“ไม่ค่ะ แต่ถ้าคุณอยากไปจริง ๆ ฉันจะออกไปเปลี่ยนแปลงคำสั่งพวกข้างนอกให้นะคะ เห็นแก่ที่อารมณ์ค้างถึงสองครั้งสองครา” บัวชมพู พูดอย่างเป็นต่อ
“ต้องทำกันขนาดนี้เลยเหรอ” ไม่อยากจะเชื่อ หงุดหงิดกับคนที่เคร่งครัดในหน้าที่เหลือเกิน....คอยดูเถอะ อีกไม่นานก็สิ้นฤทธิ์...พ่อจะทำให้ครางอ๋อยเลยคอยดู...ฮึ..มีความอาฆาตเล็ก ๆ
“ฉันทำตามหน้าที่ค่ะ” สีหน้าเรียบเฉย ไม่บ่งบอกอารมณ์ใด ๆ
“ถ้าผมต้องการจริง ๆ เรียกพวกเธอมาที่นี่ก็ได้” มาร์คลองหยั่งเชิง
“แล้วแต่คุณสิคะ แต่อย่าให้เสียงดังนักนะคะ เพราะฉันหลับยาก” บัวชมพูทำเป็นไม่ยี่หระ.....อีตาบ้า...กลัวจะใช้ของที่พ่อให้มาไม่คุ้มหรือไง....
“คุณเนี่ยนะหลับยาก....ตื่นยากล่ะไม่ว่า หนูบัว”
“เฮ้อ เมื่อไหร่จะเลิกเรียกฉันว่าหนูบัวสักทีนะ” หญิงสาวบ่นเบา ๆ อย่างเบื่อ ๆ
“อยากเปลี่ยนเป็นทูนหัวไหมล่ะ”
“ไม่เป็นไร ขอบคุณ เมื่อกี้ฉันแค่บ่นกับตัวเอง”
