“กรุณารักษามารยาทด้วยค่ะ” หญิงสาวเค้นเสียง กัดฟันพูดเสียงต่ำ บังคับไม่ให้ปลายเสียงสะบัด 

“.......555......” มาร์คยืดตัวขึ้น เงยหน้า หัวเราะลั่น 

            “หนูบัว...คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า” 

            “ฉันชื่อ บัวชมพูค่ะ  ไม่ใช่หนูบัวชื่อนี้สำหรับคนสนิทเท่านั้นค่ะ” หญิงสาวมองเขาหน้าตึง ไม่สนิทไม่ต้องมาเรียก 

            “ผมถนัดเรียกคุณแบบนี้…แล้วอีกอย่างนะ อีกหน่อยเราก็จะยิ่งกว่าสนิทกันเสียอีก ผมยังใจกว้างให้คุณเรียกว่ามาร์คเลย...แฟร์ ๆ หน่อย...หนูบัว” มาร์คตอกย้ำ เป็นการยืนยันว่าเขาจะเรียกเธอแบบนี้  ยิ่งเธอไม่พอใจเท่าไร เขายิ่งสนุก 

  

            บัวชมพู ต้องนับหนึ่งถึงร้อย ถึงพัน  เพื่อรับมือกับนายมาร์ค  นายเพลย์บอยตัวร้ายให้ได้ หล่อนไม่ยอมล่าถอยโดยที่ปฏิบัติภาระกิจยังไม่สำเร็จลุล่วงเด็ดขาด  เพราะป้ารัมภาขอร้องหล่อนทั้งน้ำตาเพื่อให้หล่อนมาช่วยกันลูกชายของนางออกจากเรื่องฉาวโฉ่ กับบรรดาผู้หญิงไม่เลือกหน้า ถึงขนาดเสียงานเสียการมั่วสุมอยู่กับพวกหล่อนข้ามวันข้ามคืนก็เคยทำมาแล้ว  และในครั้งนั้นทำให้สูญเสียลูกค้ารายใหญ่ไปอย่างน่าเสียดาย  ไหนยังจะข่าวลือที่แพร่ออกไปอย่างเสีย ๆ หาย ๆนั่นอีก                

                                                            

บัวชมพู ยอมทำงานนี้ เพราะป้ารัมภาเป็นเพื่อนรักของแม่ และให้การดูแลช่วยเหลือทุกอย่างเมื่อครั้งที่แม่ของหล่อนป่วยหนัก จนกระทั่งถึงวาระสุดท้ายของท่าน และจากไปอย่างสงบด้วยโรคมะเร็ง หากตอนนั้นคุณป้ารัมภาไม่ยื่นมือเข้ามาช่วย แม่ของหล่อนคงได้ตายบนเตียงคนไข้อนาถาเป็นแน่  รวมทั้งยังส่งเสียให้หล่อนเรียนจนจบ และที่สำคัญท่านดูแลให้ความรักราวกับหล่อนเป็นลูกสาว  หล่อนกลายมาเป็นคุณหนูบัวชมพู  ถึงแม้ท่านจะขอมากกว่านี้ หล่อนก็ให้ได้ 

            “ตามใจคุณก็แล้วกัน อยากเรียกอะไรก็เรียกไป” หญิงสาวยอมให้เขาก็ได้ เบื่อจะต่อล้อต่อเถียง....แต่เอ๊ะ...นี่หล่อนเพิ่งจะเจอหน้าเขา ทำไม่คำว่าเบื่อมันผุดขึ้นมาเร็วกว่าแสง แบบนี้ 

            “ผมจะให้อลันพาคุณไปพักผ่อนที่เพนท์เฮ้าส์ก่อน” มาร์คพูดจบและกำลังจะเรียก หนึ่งในบอร์ดี้การ์ดของเขาที่ไว้ใจมากที่สุด ให้มาพาหญิงสาวไปพักก่อน หรือเรียกให้ถูกคือพาไปเก็บให้พ้นหูพ้นตา ดูสิว่า เจ้าหล่อนจะคุมความประพฤติของเขาได้ยังไง  อีกอย่างเขาต้องการเวลาในการอยู่คนเดียวเงียบ ๆ เพื่อวางแผนเขี่ยหล่อนออกไปให้พ้นทาง 

            “ไม่ค่ะ...ฉันจะไปพร้อมคุณ” หญิงสาวตอบหนักแน่น 

            “อะไรนะ” มาร์คเลิกคิ้วถามเสียงสูง นี่หล่อนกลายร่างเป็นตุ๊กแกตั้งแต่เมื่อไหร่ 

           “งานของฉันเริ่มตั้งแต่วินาทีแรกที่เหยียบที่นี่ค่ะ เพราะฉันต้องรายงานพฤติกรรมของคุณให้คุณป้าท่านทราบทุกวัน” บัวชมพู อธิบายชัดเจนด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่แฝงความสะใจไว้ลึก ๆ  

            มาร์คหน้าตาบึ้งตึง ...ร้ายนักนะ... กล้าเอาแม่ของเขามาอ้าง  แต่มันก็ได้ผล เพราะตอนนี้เขายังไม่อยากแตกหักกับผู้เป็นมารดา ท่านขู่จะตัดแม่ตัดลูก  ซึ่งเขาเชื่อว่าท่านทำได้จริง ในเมื่อเขาไม่เคยทำตัวเป็นลูกรักของท่านเหมือนพี่ชายและน้องชายขี้อ้อนนั่น   แต่ถึงอย่างไรคุณนายรัมภา  เทย์ลินเนอร์ ก็เป็นผู้หญิงที่เขารักและแคร์มากที่สุด 

            “เอาล่ะ เชิญคุณตามสบายนะคะ  ฉันจะอยู่เงียบ ๆ ไม่รบกวนการทำงานของคุณ” บัวชมพู ทำอย่างที่หล่อนพูด ใบหน้าเรียบเฉย ไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ราวกับผู้คุมนักโทษก็ไม่ปาน  หล่อนลุกจากเก้าอี้ เบี่ยงตัวหลบ ผู้ชายตัวโตเหมือนตึกที่ไม่ยอมขยับให้  เดินไปหย่อนสะโพกกลมกลึงลงบนโซฟาตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่มุมห้อง ทั้งที่อยากเอนนอนพักสายตาสักครู่ เพราะหล่อนยังอ่อนเพลียจากการเดินทาง แต่ก็ต้องฝืนไว้  หล่อนนั่งก้มหน้าอยู่กับสมาร์ทโฟน ไม่ได้เหลือบแลไปทางผู้ชายตัวโตอีกเลย ทำเหมือนไม่มีตัวตนในห้องนี้ 

        มาร์คมองตาม ผู้คุมกิตติมศักดิ์ ที่ลุกเดินออกไปราวกับนางพญา แผ่นหลังบาง เอวคอด สะโพกงอนงามรับกับเรียวขากลมกลึง ที่โผล่พ้นกระโปรงตัวสวยนั้น ต้องยอมรับว่า ผู้หญิงคนนี้น่าฟัดจริง ๆ ชายหนุ่ม เกิดความคิดแวบเข้ามาในหัว  ก่อนจะพิมพ์ข้อความบางอย่างสั่งการบอร์ดี้การ์ดคู่ใจเสร็จ  แววตาขุ่นขวางเมื่อสักครู่เปลี่ยนเป็นวาวโรจน์ รอยยิ้มร้ายปรากฏบนมุมปาก  ก่อนจะเดินกลับไปนั่งเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ทอดสายตามองหญิงสาวที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตา สนใจกับสิ่งที่อยู่ในมือ อย่างสบายอารมณ์ 

            “คุณมาเรียมาถึงแล้วครับ” เสียงอัลเบิร์ต เลขาหนุ่มหล่อ แจ้งเข้ามาผ่านเครื่องสื่อสารภายใน 

            “ให้เข้ามา” มาร์คตอบกลับ 

            ครู่เดียวประตูบานใหญ่ก็เปิดออก พร้อมกับเรือนร่างสุดเซ็กซี่ ของนางแบบแถวหน้าอย่างมาเรียก็ถลาเข้าหาเจ้าของห้อง อย่างไม่อิดออด