“ไม่มีของหวานเหรอ” เสียงชายหนุ่ม ดึงความคิดที่ล่องลอยกลับมาอยู่กับปัจจุบัน 

หนอย...เรียกหาของหวาน ไหนว่ากินแล้ว ได้ทีเรียกร้องนู่นนี่ใหญ่เลยนะ หญิงสาวได้แต่บ่นในใจ ความจริงหล่อนไม่ได้ลำบากหรอก แต่เขาก็น่าจะบอกตั้งแต่ต้นว่าจะกินด้วย โชคดีที่หล่อนหุงข้าวทำกับข้าวไว้เผื่อมื้อเช้า ไม่อย่างนั้นไม่พอกินแน่ ๆ 

“ฉันหั่นสับปะรดไว้ เดี๋ยวเอามาให้ค่ะ” 

หลังจบมื้ออาหาร หล่อนเก็บกวาดล้างเช็ดเรียบร้อย ตาแทบจะปิด แขนขาล้าไปหมด เหนื่อยกายเหนื่อยใจ อยากอาบน้ำ หล่อนต้องการนอน นอนพักผ่อน ร่างกายต้องการชาร์ตพลังด่วนที่สุด หันมองเป้ที่นอนแอ้งแม้งอยู่ที่ระเบียงแล้วตัดสินใจหยิบขึ้นมาเช็ดฝุ่นออกจนเอี่ยมอ่อง แต่พอหันหลังกลับมาเกือบจะชนเข้ากับคนที่ยืนกอดอกหน้าตาบึ้งตึงอยู่เงียบ ๆ ....หงุดหงิดอะไรนักหนานะ.... 

“จะให้รออีกนานไหม” คนเป็นเจ้าบ่าวกระชากเสียงถาม 

“รอฉันเนี่ยนะ” โอย จะหาเรื่องอะไรกันอีกล่ะพ่อคู้ณ 

“ใช่” 

“คุณจะให้ฉันนอนห้องไหนก็บอก เดี๋ยวฉันปิดบ้านให้เอง” สงสัยที่หน้าบูดเป็นตูดลิงก็คงเพราะอย่างนี้ล่ะมั้ง ไม่รู้จักแก้ปัญหาเอาเสียเลย...เชอะ..เรื่องง่าย ๆ ..กลัวไม่มีคนปิดบ้าน ...เกวลินไม่สามารถคิดเป็นอื่นได้ เขาคงไม่ได้รอที่จะนอนกอดเจ้าสาวอย่างหล่อนหรอก ก็ประกาศอยู่เหย็ง ๆ ว่ากระเดือกไม่ลง.... 

“ห้องผม” 

“ห๊า...” เกวลิน ตกใจ ลูกตาแทบพลัดหลุดออกจากเบ้า 

“เธอมาทำหน้าที่เมียไม่ใช่เหรอ” 

“ก็ใช่...แต่ว่า..คุณจะรีบใช้สิทธิ์ไปทำไมคะ ช้า ๆ ได้พร้าเล่มงามน่ะ เคยได้ยินปะ” หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคอยากเย็น 

“ช้าหรือเร็วก็ไม่งามขึ้นมาได้หรอก” อนาวินกวาดสายตามอง ทั่วเรือนร่างแล้วหัวเราะ หึหึ….ทำเอาสาวเจ้าเจ็บจี๊ดขึ้นมาในอก...ฉันไม่ได้แย่ขนาดนั้นซักหน่อย...นายตาถั่ว... 

“ลามก ในสมองมีแต่เรื่องใต้สะดือ” เกวลินเค้นเสียงด่า ดวงตาจ้องเขม็ง 

“ถ้าการทำลูกเรียกว่าลามก คุณน่ะลามกกว่าผมอีก” ชายหนุ่มยอกย้อนตอบกลับ ปากอมหมาไว้หรือไง เห่าไม่เลิก..... 

“แต่.....” หญิงสาวเถียงเขาไม่ออก 

“ไม่มีแต่.....ตามมา.... หรือจะนอนที่ระเบียงนี่ก็เลือกเอา” ชายหนุ่มพูดเสร็จ หมุนตัวหันหลังกลับไปไม่ใยดี 

“เฮ้อ...ไปก็ไปวะ..จะมีเจ้าสาวคนไหนน่าสงสารเท่าฉันอีกไหมเนี่ย” เกวลินบ่นกับตัวเองอย่างปลง ๆ 

หญิงสาวหอบหิ้วสัมภาระตามเข้ามาในห้องนอนค่อนข้างกว้าง เตียงนอนไม้สักตั้งเด่นอยู่กลางห้อง ที่นอนเรียบตึงน่านอนชะมัด ถ้าฉันได้นอนคนเดียวก็ดีน่ะสิ แม่จะกางแขนกางขาให้สบายใจไปเลย 

“อ้าว ยืนเซ่ออยู่ได้ ไปอาบน้ำซะ...ไม่อย่างนั้นไม่ต้องขึ้นมาบนเตียง...สกปรก” 

เกวลินไม่อยากจะเถียงด้วย....ก็สภาพของหล่อนมันใกล้เคียงกับที่เขาว่าจริง ๆ หล่อนลงมือรื้อค้น เอาชุดนอนและของใช้ส่วนตัวเดินเข้าห้องน้ำไป ส่วนของอื่น ๆ เอาไว้ค่อยจัดพรุ่งนี้ ถึงจะยังหัวค่ำอยู่ แต่เกวลินเพลียมาก ๆ อยากพักผ่อนเต็มที 

ชายหนุ่มออกไปอาบน้ำที่ห้องน้ำด้านนอก และกลับมาอยู่ในชุดนอนเรียบร้อยก่อนจะก้าวขึ้นเตียง เขาเอนตัวพิงพนักหัวเตียงแล้วคว้าไอแพดขึ้นมาเปิดดู มันเป็นกิจวัตรของเขาอยู่แล้ว ถึงแม้มาอยู่ที่นี่ แต่ก็ยังช่วยงานผู้เป็นบิดา เขาอยู่เบื้องหลัง โปรเจ็คใหญ่ ๆ ของธุรกิจในเครือ ล้วนผ่านการคิดวิเคราะห์และวางแผนจากเขาทั้งสิ้น 

หญิงสาวใช้เวลาอาบน้ำสระผมนานกว่าปกติ เพื่อขับไล่ความเหนื่อยล้า หล่อนเป่าผมจนแห้งสนิท จึงออกจากห้องน้ำ ใส่ชุดนอนมิดชิด เสื้อแขนยาวตัวโคร่ง กางเกงขายาวเนื้อนิ่มจะทำให้หล่อนอบอุ่นปลอดภัยเมื่ออยู่บนเตียงกับผู้ชายหน้ายักษ์ หญิงสาวเดินมาล้มตัวลงนอน ฝั่งที่เขาเว้นไว้ให้ เพราะตัวเขาเองก็นั่งอยู่ชิดอีกฝั่งหนึ่ง....ถือว่ายังพอมีน้ำใจอยู่บ้างที่ไม่ไล่หล่อนลงไปนอนบนพื้น 

“นอนกรนหรือเปล่า” ชายหนุ่มถามขึ้นลอย ๆ ขณะที่สายตายังจดจ้องอยู่กับหน้าจอไอแพด 

“ไม่รู้สิคะ ไม่เคยนอนกับใคร เลยไม่มีคนบอก” หญิงสาวตอบมาจากฝั่งของหล่อน โดยยังนอนหันหลังให้ ก็อยู่กันแค่สองคน เลยไม่รู้จะเกี่ยงให้ใครเป็นคนตอบ 

“อายุเท่าไหร่แล้ว เธอน่ะ” 

“ยี่สิบห้า” จะมาอยากรู้อายุทำไมตอนนี้ฟระ...... 

“น่าเชื่อตายล่ะ ไม่เคยนอนกับใคร อย่าแอ๊บหน่อยเลยน่า” 

“แล้วแต่คุณจะคิด” ฮึ่ม...ไม่ได้สำนึกในแกงส้มกุ้งกับไข่เจียวปูแสน อร่อยเลย...จิกกัดยันนาทีสุดท้ายสิน่า....หญิงสาวหันมาบอกเขาแล้วพลิกตัวกลับม้วนเป็น ดักแด้อยู่ในผ้าห่มผืนใหญ่ หล่อนง่วงเต็มทีไม่มีกระจิตกระใจจะ ต่อล้อต่อเถียงกับใครอีก 

“เดี๋ยว... ไม่ร้อนหรือไง ไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้ ต่อให้คุณนอนแก้ผ้า ผมก็ไม่มีอารมณ์หรอก คงต้องใช้เวลาทำใจอีกนานเชียวแหละ” เสียงเขาพูดลอย ๆ แต่หางเสียงสั่นน้อย ๆ เหมือนกลั้นความขบขันไว้ไม่มิด 

เสียงหญิงสาว อือ อา ตอบกลับมาฟังไม่ได้ศัพท์ จนกระทั่งจังหวะการหายใจสม่ำเสมอ หล่อนหลับไปแล้ว อนาวินจึงชะโงกหน้าข้ามไปดูหน้าหล่อนชัด ๆ ความจริงยัยนี่ก็ดูดีอยู่หรอก พอล้างคราบไคลความมอมแมมออกจนหมดจด ไม่น่าเชื่อว่าอายุยี่สิบห้า ผิวแก้มเนียนอ่อนใส จนอนาวินเผลอกดจมูกลงไปโดยไม่ตั้งใจ แถมแช่นิ่งสูดดมความหอมเข้าไปซะเต็มปอด อีกต่างหาก 

“เฮ้ย ! ...เป็นไปได้ไงวะ” อนาวินรีบดึงตัวเองกลับมานอนในฝั่งของตน เมื่อรู้สึกเลือดในกายพลุ่งพล่าน หลังจากสงบนิ่งมาได้ตั้งหลายปี....ยัยบ้าเอ้ย....แม่มดชัด ๆ ..ชายหนุ่มสบถอย่างหัวเสีย กลับไปนอนหันหลังนับลูกแกะตาค้าง