"อะ...ไร..กัน!!!"

 

"ลาล่ะนะ"

 

ฮารุโตะใช้ดาบลำแสงฟันคอของเพลเยอร์ตรงหน้าทิ้งทันที ตั้งแต่รอบแบทเทิลรอยัลเริ่มขึ้นมานี่ก็ผ่านไปแล้วหนึ่งชั่วโมง

 

"อืม.....ยังใช้ไม่ได้เลยแหะ"

 

ฮารึโตะเก็บดาบลำแสงจากนั้นก็หยิบปืนคู่ใจออกมา

 

"ถึงอัตรายิงโดนจะเพิ่มขึ้นแต่ก็ยังไม่โดนร้อยเปอร์เซนซักที"

 

ฮารุโตะลงไปนั่งเช็คสภาพปืนแล้วบ่นออกมาตอนนี้ฮารุโตะเก็ยเพลเยอร์ไปแล้วเก้าคนสี่คนถูกโจมตีด้วยนัดเดียวตายทันทีส่วนที่เหลือฮารุโตะยิงพลาดจึงต้องตามไปเก็บระยะประชิดแทน

 

"อ๊ะจริงสิ ตอนนี้ชิน่อนกับเจ้าคิริโตะยังรอดอยู่ไหมนะ"

 

ฮารุโตะหยิบอุปกรณ์ออกมามันคือแผนที่ที่จะคอยบอกตำแหน่งปัจจุบันของเพลเยอร์ที่เข้าร่วมทุกสิบห้านาที

 

"หืมเพลเยอร์ตอนนี้เหลือน้อยเกินคาดแหะ ชิน่อนกับคิริโตะอยู่ด้วยกันคงกำลังร่วมมือกันอยู่ โอ้เจ้าSterbenนั้นก็ยังอยู่เหมือนกัน"

 

ฮารุโตะมองดูตำแหน่งจนหมดเวลา

 

"เอาไงดีนะ ถ้าชนะจะได้กลับโลกเลยรึเปล่าหว่ายังไงก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีแหะ"

 

ฮารุโตะนั่งคิดไปมาอยู่คนเดียวกลางแจ้งโดยที่มีใครบางคนกำลังเล็งปืนมาอยู่

 

"เอาเถอะ ยังไงตอนนี้ก็ต้องหวังทีาหนึ่งล่ะนะเหยื่อรายต่อไปเป็นนายก็แล้วกัน"

 

ฮารุโตะหงายตัวเพื่อหลบกระสุนที่ยิงมาจากนั้นก็ใช้ Barrett M82 ยิงในสภาพกลับหัว

 

ปัง!!!!

 

กระสุนพุ่งจากปากกระบอกปืนพุ่งไปทันทีด้วยอำนาจทำลายล้างถึงจะอยู่หลังที่กำบังก็ทำอะไรไม่ได้

 

"อะไรเนี่ย ยิงท่านี้มันดูเท่สุดๆไปเลยนี่น่า"

 

ฮารุโตะตาเป็นประกายมองท่ายิงของตัวเองเมื่อกี้จากนั้นก็เก็บอุปกรณ์เข้าช่องไอเทมไป

 

"เอ้าหึบ!!"

 

ฮารุโตะกระโดดไปมาเพื่อทดสอบน้ำหนักของตัวเองจากนั้นก็มองไปทางนึง

 

"เท่าที่เห็นเมื่อกี้เจ้าพวกนั้นอยู่แถวๆทะเลทราย ใช้เวลาวิ่งซักยี่สิบนาทีก็น่าจะถึงนะ"

 

ฮารุโตะตั้งถ้าเตรียมวิ่งแล้วเปลี่ยนสีหน้าจากนั้นก็พุ่งตัวไปทันที

..

..

..

..

..

..

..

..

-อีกด้านนึง

 

"บางทีเดดกันอาจจะไม่ได้มีแค่คนเดียว..."

 

"แบบนั้นมันจะเป็นไปได้ยังไง"

 

"เป็นไปได้สิถ้าในช่วงที่ยิงเพลเยอร์ในเกมแล้วให้อีกคนไปจัดการในโลกจริงล่ะก็...."

 

คิริโตะกับชิน่อนที่เพิ่งหนีตายจากเดดกันกำลังคุยกันเกี่ยวกับพลังปริศนาที่ใช้ฆ่าคนได้ของเดดกัน

 

"จริงสิชิน่อนเธออยู่ที่บ้านคนเดียวรึเปล่า"

 

"เอ๊ะ?!?!"

 

ชิน่อนที่ได้ยินแบบนั้นก็เริ่มหน้าซีดถ้าหากสิ่งที่คิริโตะพูดมาเป็นความจริงล่ะก็มันก็เท่ากับชิน่อนนั้นกำลังนอนรอความตายอยู่นั้นเอง

 

"มะ มะ!!?"

 

"ใจเย็นๆสิชิน่อนถ้าหากชีพจรเธอเต้นเร็วเกินล่ะก็จะถูกบังคับล็อคเอ้านะ!! ใจเย็นก่อนค่อยๆหายใจ...."

 

คิริโตะพยายามปลอบชิน่อนแต่แล้วอยู่ๆคิริโตะก็ได้ยินเสียงบางอย่างจากทางปากถ้ำ

 

"นั้นมันอะไรน่ะ"

 

คิริโตะมองกลุ่มควันที่ค่อยๆใกล้เข้ามาเรื่อยๆเลยหยิบกล้องออกมาส่องดูแต่ก็ไม่เห็นอะไรเลยชิน่อนก็ได้แต่มองควันนั้นอย่างหวาดกลัว

 

"เห้อ...มาหลบอยู่ตรงนี้งั้นเหรอใช้เวลาหาตั้งนาน"

 

อยู่ๆก็มีเสียงของใคนบางคนดังมาจากอีกฝากนึงของถ้ำคิริโตะกับชิน่อนสะดุ้งรีบตั้งถ้าพร้อมรบทันทีเล็งไปที่เงาสีดำด้านใน

 

"ใจเย็นสิ นี่ผมเองชิน่อน คิริโตะ"

 

"นายคือ...."

 

"ฮา..รุโตะ..คุง?"

 

ฮารุโตะค่อยๆเดินออกมาจากเงาแสดงตัวให้ดูทำให้ทั้งสองคนพากันถอนหายใจเหือกใหญ่

 

"ใช้แล้ว แหม่เสียเวลาพอดูเลยนะพอไม่เห็นในแผนที่ก็นึกว่าทั้งสองคนเสร็จไปแล้วซะอีกแต่พอเช็คคนที่แพ้ก็ไม่มีรายชื่อพวกนายก็เลยลองหาดูน่ะ"

 

ฮารุโตะพูดไปพลางหยิบแผนที่ออกมาให้ดู

 

"เดี๋ยวสิ แล้วนายทำไมถึงมาโพล่ด้านในแทนที่จะเป็นข้างนอกล่ะ!!"

 

คิริโตะโวยวายใส่ฮารุโตะที่อยู่ๆดพล่ออกมาแถมยังทำไม่ทุกข์ร้อนอีก

 

"น่าไหนๆผมก็อยู่ในเกมที่เหมือนกับสายลับทั้งทีขอแสดงบทบาทแบบนี้หน่อยไม่ได้รึไง"

 

"ไม่ได้! ไม่รู้รึไงว่าตอนนี้กำลังซีเรียสกันอยู่เนี่ย"

 

"อุ๊บ ฮ่าๆ"

 

ฮารุโตะกับคิริโตะที่กำลังเถียงเรื่องไร้สาระกันอยู่ๆก็มีเสียงหัวเราะดังขึ้นมาทั้งสองคนเลยหันไปมองเจ้าของเสียงนั้นก็คือชิน่อนนั้นเอง

 

ฮารุโตะมองรอยยิ้มนั้นจากนั้นก็พูดขึ้นมา

 

"ดูเหมืนจะสบายใจกันแล้วสินะ ถ้างั้นมาคุยกันหน่อยสิผมมีเรื่องอยากจะถามพวกนายอยู่พอดี"

 

ฮารุโตะลงไปนั่งกับพื้นเพื่อรอให้คิริโตะเล่าสถานการณ์ให้ฟัง

..

..

..

-หลายนาทีผ่านไป

 

"เห...เพลเยอร์ปริศนาเดดกัน ผู้มีพลังฆ่าคนในโลกจริงผ่านเกมได้โกหกได้หน้าด้านจริงนะแต่เจ้านั้นน่ะผมจัดการไปรอบนึงแล้วนะ"

 

ฮารุโตะขมวดคิ้วไม่พอใจถึงวิธีการฆ่าแบบนี้แต่ก็พูดข้อมูลของทางนี้ให้ฟังบ้าง

 

"ว่าไงนะ"

 

คิริโตะได้ยินงั้นก็จับไหลฮารุโตะแล้วถามอีกรอบ

 

"ก็บอกว่าเคยจัดการไปแล้วรอบนึง เจ้านั้นมีฝีมือดาบพอตัวเลยล่ะ ถึงจะสู้ผมไม่ได้ก็เถอะแต่ว่าผมตัดสินใจแล้วผมจะไปจัดการข้างนอกเอง เรื่องเดดกันพวกนายก็จัดการเองก็แล้วกัน"

 

ฮารุโตะพูดจบก็เลื่อนมือเพื่อเปิดหน้าต่างออกมาแล้วเตรียมล็อคเอ้า

 

"เดี๋ยวสิที่บอกจัดการข้างนอกนี่คือ...."

 

คิริโตะไม่เข้าใจสิ่งที่ฮารุโตะพูดออกมาเลยถาม

 

"ก็บอกว่าเดดกันข้างนอกนั้นเดี๋ยวผมจะจัดการเอง แค่นั้นแหละ อ่าว?"

 

ฮารุโตะพูดจบก็กดปุ่มล็อคเอ้า แต่ว่ากดไม่ติด

 

"นี่นายหรือว่าไม่รู้ว่าการแข่งนี้จะล็อคเอ้าไม่ได้จนกว่าจะจบ...."

 

คิริโตะมองฮารุโตะแบบหน่ายๆ

 

"เออ.....นั้นสินะ ถ้างั้น"

 

ฮารุโตะหลับตาลงทำสมาธิเพื่อเปลี่ยนกลับไปควบคุมร่างในโลกความเป็นจริง ร่างของฮารุโตะค่อยๆยื่นมือมาแตะที่สวิตเพื่อปิดเครื่อง

 

"ฮารุโตะ ฮารุโตะ"

 

ชิน่อนมองฮารุโตะที่นิ่งไม่ยอมขยับมาตั้งแต่เมื่อกี้ จากนั้นอยู่ๆร่างของฮารุโตะก็หายไปพร้อมกับสัญลักษ์ว่าการเชื่อมต่อถูกตัดขาด

..

..

..

..

..

..

 

-ภายในห้องพักที่ฮารุโตะใช้ในการเล่นเกม

 

"โอ๊ย มึนหัวจัง....นี่คือผลของการฝืนดึงออกมางั้นเหรอ"

 

ฮารุโตะสบัดหัวไปมาจากอาการมึนเพราะประสาทสัมผัสถูกสับเปลี่ยนกระทันหัน

 

"ตอนนี้ไม่ใช่เวลา ต้องรีบไปหาชิน่อน"

 

ฮารุโตะเอื้อมมือไปจับคาตานะคุซานางิ ฮารุโตะใช้มันประคองค่อยๆเดินออกไปจากห้องใช้เวลาสิบนาทีฮารุโตะก็มาถึงแมนชั่นที่ชิน่อนบอกว่าอยู่ที่นี่

 

"แย่ล่ะสิ ลืมถามไปเลยว่าอยู่ห้องไหน....ช่วยไม่ได้คงต้องไล่ดูทีละห้องไปเลยละกัน"

 

ฮารุโตะตัดสินใจแบบนั้นจากนั้นก็เริ่มไล่เคาะประตูทีละห้องไปเรื่อยๆซึ่งเสียเวลาอย่างมาก

 

"ขอโทษด้วยครับ"

 

ฮารุโตะก้มหัวให้ครอบครัวนึงที่ออกมาเพราะฮารุโตะเรียกหลังจากขอโทษแล้วก็เริ่มหาต่อไปจนอยู่ๆ

 

"ช่วยด้วย!!!!"

 

ก็มีเสียงร้องให้ช่วยดังมาจากห้องถัดไปที่อยู่ไม่ไกลนัก

 

"ชิ...ดันเสียเวลาหาตั้งนานในที่สุดก็เจอสักที เห้ย!!!"

 

ฮารุโตะที่หัวเสียแบบสุดๆถีบประตูเปิดเข้าไปก็เจอกับภาพที่มีเด็กผู้หญิงคนนึงกำลังถูกผู้ชายคร่อมอยู่ด้วยใบหน้าหื่นกระหาย

 

"อาซาดะ อาซาดะ เอะ?แกเป็นใคร"

 

ผู้ชายคนนั้นสังเกตุเห็นฮารุโตะก็เงยหน้าแล้วถามออกมาฮารุโตะไม่ลังเลยใช้ลูกเตะ เตะใบหน้านั้นจนกระเด็น

 

"แอ๊ก!!!"

 

ชายคนนั้นที่ถูกลูกเตะของฮารุโตะกระเด็นเข้าไปชนกับตู้แล้วสลบไปทันที

 

"ไม่เป็นไรนะ เธอคือชิน่อนใช่รึเปล่า"

 

ฮารุโตะก้มตัวยื่นมือไปหาผู้หญิงตรงหน้าแล้วถามออกมา

 

"ฮารุโตะ...งั้นเหรอ"

 

"อืม ยินดีที่ได้รู้จักนะ คุอง ฮารุโตะขอโทษที่มาช่วยช้าไปนะ"

 

ฮารุโตะจับมือชิน่อนแล้วดึงให้เธอลุกขึ้นมา

 

"ไม่หรอก แต่ว่ามาช่วยจริงๆด้วยสินะ ฉันชื่ออาซาดะ ชิโนะฝากตัวด้วย"

 

"ก็บอกไปแล้วไงว่าจะช่วยน่ะ เอ๊ะ?"

 

"อะไรเหรอ"

 

ชิโนะถามออกมาเพราะอยู่ๆฮารุโตะก็ส่งเสียงแปลกๆแล้วปล่อยมือ

 

"ขอโทษทีนะดูเหมือนเวลาของผมจะมาได้แค่นี้ที่เหลือเดี๋ยวเจ้าคิริโตะก็คงมาช่วยเองไว้เจอกันใหม่นะ"

 

ฮารุโตะพูดจบก็รีบออกจากห้องไปทันทีทิ้งให้ชิโนะโบกมือลาแบบงงๆ

 

"อะไรกันเนี่ยอยู่ๆก็ให้กลับซะงั้นขอเวลาอีกนิดไม่ได้รึไง-"

 

ฮารุโตะพูดไม่ทันจบร่างของฮารุโตะก็สลายหายไปซะแล้ว...

..

..

"[เป็นโชว์ที่ไม่เลว แต่ถ้าอยากจะสร้างฮาเร็มก็ต้องมีพลังมากกว่านี้นะแต่ถึงจะสร้างได้ก็คงตกเป็นพ่อบ้านใจกล้าอยู่ดีนั้นแหละน้า.....]"

 

อยู่ๆก็มีเสียงดังเข้ามาในหัวของฮารุโตะ แต่ฮารุโตะที่ฟื้นขึ้นมากลับจำสิ่งที่เสียงนั้นบอกมาไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว

..

..

..

..

..

..

/////////////////////////////

-ขอจบโลกนี้แบบโง่ๆเลยละกันการมาเขียนซ้ำในโลกที่เคยมาแล้วนี่มันยากจริงๆเพราะต้องเปลี่ยนตัวละครกับวิธีเดินเรื่องใหม่

-โลกต่อไปเอาเป็นสเต็บเดิมไปโลกที่ไม่เคยไปละกัน

-โปรเจกใหม่เขียนเสร็จไปแล้วหนึ่งตอนนะมันช่างยาวไกลยิ่งนักโลกต่อไปเอาอะไรดีนะรีเควสมาที!!!ยังเขียนคอเมดี้ไม่ไหวนะ