"ผมต้องรู้ให้ได้ ว่าความจริงมันเป็นยังไงกันแน่ แบมมี่รอแบมแบมก่อนน่ะ"  

เครื่องบินสู่ฟ้าข้ามไปหาอีกคนที่เป็นห่วง  

ยูคยอมนั่งมองแบมข้างๆ เขามีความสุขเสมอที่ได้อยู่กับแบม 

"แบม คือกู" ยูคเผลอเรียกแบม 

"มีไร" แบมหันไปตามเสียงเรียกของยูค 

"เปล่า ไม่มีไร" เฮ้ออออ ยูคลบสายตา 

"ไรของมึงเนี้ย กูจะนอนละเหนื่อย" ว่าจบแบมก็ปิดหน้านอน 

"อืม"  

 

. 

.. 

. 

. 

มาร์คนั่งทานของหวานที่แม่ของแบมมี่ทำ  

"อร่อยมั้ยค่ะ" แบมมี่เดินมา 

"ครับ อร่อยมาก แบมมี่เป็นคนทำหรอครับ" มาร์คกินไม่หยุด 

"เปล่าค่ะ ม๊าเป็นคนทำแบมมี่แค่ไปช่วยนิดหน่อยเองค่ะ" พี่มาร์คคงผิดหวังแน่เลย แบมมี่ขอโทษนะค่ะที่ทำหน้าที่ตรงนี้ให้พี่ไม่ได้ แบมมี่ก้มหน้าลง 

มาร์คเห็นแบบนั้นก็วางซ้อนลงแล้วไปกอดแบมมี่ "เป็นไรครับ อย่าคิดมากสิยังไงพี่ก็ไม่ได้คิดเรื่องนั้นอยู่แล้ว ไม่ว่าแบมมี่จะเป็นยังไงพี่ก็อยู่เคียงข้างเราตลอดนะครับ" ผมแค่ไม่อยากให้เธอคิดมากเพราะเรื่องเล็กๆน้อยๆแบบนี้ จริงอยู่ว่าผู้หญิงต้องทำอาหารเป็นแต่สำหรับผมแล้วไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย ผมมีเงินมีทุกอย่างผมดูแลเขาได้อยู่แล้ว 

"แต่ยังไงแบมมี่ก็รู้สึก...." ไม่ทันได้พูดจบมาร์คก็จุ๊บไปที่หน้าผาก 

จุ๊บ "คนดีของพี่อย่าคิดมากเลยครับ"  

นั่นทำให้แบมมี่ยิ้มออกมา 

"ขอบคุณนะค่ะพี่มาร์ค"  

. 

"แบมมี่" เสียงคนมาใหม่ 

สองคนหันไปพร้อมกัน 

"แบมแบม" แบมมี่มีอาการตกใจอยู่ๆแบมก็มาโดยไม่บอกใครทังนั้น 

"แบมแบม?" มาร์คพูดแล้วจ้องมองแบม คนนี้คือใครทำไมหน้าคล้ายแบมมี่ 

"บะ แบมมาได้ไงมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วทำไมไม่บอกก่อนว่าจะมา แล้วป๊าม๊ารู้หรือยัง" แบมมี่ยังคงอื้งอยู่ 

"แบมมี่ออกมาคุยกับแบมหน่อย" แบมทำเสียงเขั้มใส่ 

"..." แบมมี่ทำตัวไม่ถูก เอาไงดีเรายังไม่ได้บอกเรื่องพี่มาร์คกับแบมแบมเลย แบมแบมจะโกรธเราไหม แต่ป๊าม๊าเป็นคนสั่งห้ามเอาไว้ 

"แบมมี่" แบมยืนนิ่งพร้อมกับทำหน้าขรึมใส่ 

มาร์คก็ไม่รู้จะทำยังไง 

"เอ่อ พี่มาร์คเดี่ยวแบมมี่มานะค่ะ"  

"ครับ" ผมไม่รู้ว่าควรห้ามมั้ยเพราะใครที่ไหนก็ไม่รู้อยู่ๆก็เข้ามาในบ้านแล้วมาบอกว่าจะมาคุยกับแบมมี่ ชึ่งเป็นภรรยาของผม แต่ยังไงช่ะที่นี่ก็เป็นบ้านของแบมมี่ 

แบมมี่เดินตามแบมออกไปเหลือแค่ยูคกับมาร์คอยู่ด้วยกัน 

"สวัสดีครับ เอ่อ ผมยูคยอมนะครับ เรียกยูคเฉยๆก็ได้ ผมเป็นเพื่อนกับไอ้แบม" ยูคแนะนำตัวเองกับมาร์ค 

"ครับ ผมมาร์คเป็นสามีของแบมมี่ เอ่อ พอจะบอกกับผมได้มั้ยครับว่าเขาสองคนเป็นไรกัน" มาร์คยังคงสงสัยไม่หาย 

"เอ้า นี่คุณไม่รู้หรอครับ ไหนบอกว่าเป็นสามีของแบมมี่ นี่แบมมี่ไม่ได้บอกคุณเหรอครับว่าเขามีฝาแฝด ไอ้แบมเป็นพี่ชายของแบมมี่เขาสองคนไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันหรอกครับ เพราะไอ้แบมมันไปเรียนที่ต่างประเทศ" ยูคเล่าให้มาร์คฟัง 

. 

. 

. 

. 

. 

. 

เดินมาที่อีกห้อง 

"ทำไมต้องปิดบังกัน" แบมเดดินมาถึงก็ถามแบมมี่ก่อน 

"คะ คือว่า" แบมมี่ไม่รู้จะตอบยังไง เพราะเขาเองก็อยากจะบอกเรื่องนี้ใจจะขาดแต่พ่อแม่ของเขาสั่งห้ามเอาไว้ 

"ไหนจะป๊าม๊าอีก นี่ทุกคนคิดว่าเราไม่มีความรู้สึกเลยหรือไง หรือคิดว่าเราไม่ใช่คนในครอบครับเดี่ยวกันแล้ว" ผมน้อยใจนะครับ  

"มันไม่ใช่อย่างนั้นนะแบม ป๊าม๊าไม่ได้แบบนั้นสะหน่อย"  

"แล้วคิดแบบไหนกันล่ะ ตั้งแต่เด็กละส่งเราไปอยู่ที่โน้นคิดว่ามีความสุขหรือไง เราคิดถึงทุกคนแทบขาดใจ แล้วดูสิ่งที่ป๊าม๊าทำสิเหมือนไม่เห็นเราอยู่ในสายตาเลย" ผมไม่อยากพูดให้แบมมี่ใจหายหรอกครับแต่แค่น้อยใจป๊าม๊าเท่านั้น 

"ป๊าม๊าคิดถึงแบมทุกวันเลยนะ ตอนที่แบมไม่อยู่ม๊าก็เอาแต่บ่นว่าไม่อยากให้แบมไปป๊าก็ไม่อยากให้แบมไปเหมือนกัน"  

"แต่มันก็ทำอะไรไม่ได้ ช่างมันเถอะที่เรากลับมาเพราะแค่อยากรู้ว่าแบมมี่แต่งงานจริงหรือเปล่า แล้วแต่งกับใคร" 

"พี่มาร์คนะ" 

"แล้วไปรู้จักกันตอนไหน คบกันนานแล้วเหรอ"  

"อืม ก็ไม่นาน เราแต่งงานกันเพราะสัญญาของป๊าเรากับป๊าพี่มาร์ค"  

เหอะ อย่างนี้ก็ได้หรอ นี่ป๊าม๊าเห็นแบมมี่เป็นไรกันแน่ คิดอยากจะให้ทำไรก็ได้อย่างนั้นเหรอ "สัญญาบ้าบอไรกัน เรื่องแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่นะแบมมี่"  

"ก็รู้ แต่พี่มาร์คดูแลเราดีมากเลยนะ เอาใจใส่เราทุกอย่างแม้แต่เรื่องเล็กๆพี่มาร์คเขาทำให้เรา เขาไม่เคียทำร้ายจิตใจเราด้วยคำพูดเลย การกระทำของพี่มาร์คนั้นทำให้เรามั่นใจได้เลยว่าพี่มาร์คเขาจะไม่เป็นเหมือนคนอื่นและเราเชื่อนะว่าพี่มาร์คก็รักเราอย่างที่เรารักเขา" 

"แบมมี่ไว้ใจคนง่ายเกินไปมั้ย ผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้นิดสัยใจคอเป็นยังไงแบมมี่ยังไม่รู้ด้วยช้ำจะเป็นคนดีที่ดูแลแบมมี่ได้หรือเปล่า" ผมไม่เชื่อหรอกครับว่าไอ้มาร์คไรนั่นจะรักแบมมี่จริง 

"แต่ที่ผ่านพี่มาร์คเขาทำให้เรารู้นะว่าการรักใครไม่จำเป็นต้องดีทุกอย่างขอแค่เข้าใจกันก็พอ" แบมมี่แค่อยากอธิบายให้แบมเข้าใจและลองมองมาร์คดูอีกครั้ง 

"ถ้าแบมมี่คิดว่าเขาดีจริง เราจะลองดูเขาใหม่ก็ได้ แต่เรายังไม่เปิดใจนะ เราแค่อยากรู้ว่าคนที่แต่งงานกับแบมมี่เขาจะรักแบมมี่ได้เหมือนกับที่เรารักหรือเปล่า"  

แบมมี่ยิ้มกับคำพูดของแบม "งั้นก็แสดงว่าแบมจะกลับมาอยู่ที่บ้านแล้วหรอ"  

"ก็แค่ชั่วคราวเท่านั้น"  

"เย้ๆๆๆ แบมมี่ดีใจที่สุดเลย ในที่สุดคนที่แบมมี่รักก็จะมาอยู่ด้วยกันแล้ว ทังป๊าม๊า แบม แล้วก็พี่มาร์ค " แบมมี่ดูดีใจเอามากๆกระโดดเข้ากอดแบม 

"หืม แบมก็ดีใจเหมือนกันที่ได้กลับมาบ้าน" แบมกอดตอบแล้วจุ๊บไปที่ศีรษะของแบมมี่ 

ดีจังเลย อย่างน้อยก่อนที่เราจะตายจากโลกนี้ไปก็มีคนที่เรารักมากที่สุดในชีวิตมาอยู่ใกล้ๆเราแบบนี้ เราคงตายตาหลับชะที