เกมแค้นผูกรัก [12] รับผิดชอบ
× 0
× 0
× 0
12
————————
ร่างสูงเดินเข้ามาในโถ่งบ้านผิวปากอย่างอารมณ์ดีทว่าก็หยุดชะงักทันทีที่เห็นสีหน้าใครบางคน
“กลับมาบ้านทำไมอีก” ภาคภูมิถามลูกชายเสียงแข็ง เขาคิดว่าครั้งนี้คงทำให้พายุหายหน้าหายตาจากบ้านนานเป็นเดือนแต่เปล่าเลยผ่านมาอาทิตย์เดียว พายุดันกลับมาด้วยสีหน้าอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
“บ้านผม ทำไมผมจะมาไม่ได้” พายุเอ่ยออกมา
“จะสร้างปัญหาอะไรอีก!!” ท่าทีแปลกๆของลูกชายทำให้ภาคภูมิหวั่นใจ
“ทำไมถึงมองผมแบบนั้นล่ะครับ” เขาแสยะยิ้มอย่างกวนๆ
“คนอย่างแกมันมีดีอย่างอื่นด้วยเหรอ”
“หึ” พายุผายมือยักคิ้วใส่คนตรงหน้า
ตึก!
ตึกตึก...เสียงฝีเท้าของละอองวิ่งเข้ามาหาคุณหนูตัวเองส่วนอีกเสียงคือน้ำตาลที่เดินเข้ามาประกบสามี
“คุณหนูจะกลับมานอนนี่เหรอคะ”
“เปล่าครับ”
“.../.../...” ทุกคนจ้องมองพายุเป็นตาเดียว
“ผมย้ายมาอยู่ที่นี่ตลอดต่างหาก” เขาเอ่ยออกมาทำให้ภาคภูมิหันกลับไปมองหน้าภรรยาตัวเอง
หมับ!
“น้าดีใจจังเลยค่ะ ที่คุณหนูจะกลับมาอยู่บ้านตลอดแล้ว” ละอองเข้าไปกอดร่างสูงด้วยความดีใจ
“แกต้องการอะไร”
“เลิกถามผมแบบนั้นสักที”
ตึกตึก...
ทว่าทุกคนหยุดบทสนทนากันทันทีที่เห็นน้ำขิงเดินเข้ามาในบ้าน สภาพที่อ่อนแอจนน่าสงสัย
“น้ำขิง!! ไปทำไรมาลูกทำไมถึง..” น้ำตาลรีบก้าวเท้าหาลูกสาว
“พอดีทางมันมืด ขิงก็เลยสะดุดล้มลงค่ะ” เธอบอกแม่ออกไปและไม่คิดหันไปมองใครอีกคน
“งั้นเหรอ”
“...” น้ำขิงพยักหน้าตอบกลับไป
“เจ็บตรงไหนไหม ให้แม่ดูหน่อยสิ”
“ไม่เป็นไรมากค่ะ” เธอพยายามตอบปัดๆไป
“ตาล พาลูกขึ้นด้านบนก่อนไป” ภาคภูมิพูดต่อ
“ค่ะ...”
“...ไปขิงเดี๋ยวแม่พาขึ้นห้อง” ว่าแล้วน้ำตาลก็ประคองน้ำขิงเข้าไปด้านใน
ท่าทางของน้ำขิงมีเพียงใครบางคนเท่านั้นที่สังเกตเห็น ทว่ามันก็ไม่ชัดมากจนกระทั่งไปเห็นคราบบางอย่างที่ไหลลงมาตามเรียวขาและดันเห็นสายตาของร่างสูงที่ยิ้มสื่อความหมาย...มันต้องมีไรมากกว่าที่คิดแน่!!
“มาคุยกับฉันหน่อย” ภาคภูมิหันไปบอกพายุให้เดินตามเข้าไปในห้องรับแขก
“...” เขายอมเดินตามอย่างว่าง่าย
“หยุดสักที พ่อขอร้อง” เสียงเหนื่อยใจกล่าวขึ้น
“เรื่องอะไรเหรอครับ” แต่ว่าพายุทำเป็นไม่รู้
“พายุ!!”
“กลัวผมจะทำร้ายเมียสุดที่รักรึไง” ทว่าพายุก็ไม่มีท่าทีจะหยุดกวนประสาทง่ายๆ
“ให้เรื่องบ้าๆมันจบไปสักที” ภาคภูมิตะคอกด้วยความโมโห
“เรื่องบ้าๆ พ่อพูดออกมาได้ไง แม่ผมเสียไปทั้งคนพ่อพูดได้แค่นี้เหรอ” คำพูดของคนตรงหน้ายิ่งทำให้ไฟในใจของพายุเริ่มปะทุขึ้นอีกครั้ง
“แล้วฉันอยากให้แม่แกตายไหมห๊ะ!!” เขาเบื่อที่จะเถียงเรื่องนี้เต็มที
“หึ นึกว่าสมใจพ่อซะอีก” พายุเอ่ยออกมาก่อนจะมองพ่อด้วยสายตาดูถูก
“ไอ้ยุ!!” จนทำให้ภาคภูมิตวาดเสียงดังลั่นห้องรับแขก
“มันไม่ใช่อุบัติเหตุ แม่ต้องไม่ตายฟรี” เขายังคงดื้อด้านพูดออกไป
“หยุด!! ถ้าแกไม่อยากเสียใจ” สุดท้ายภาคภูมิตัดสินใจเอ่ยประโยคนี้ออกมา
“คนที่เสียใจไม่ใช่ผมอยู่แล้ว” พายุยักไหล่ด้วยความเชื่อมั่นในความคิดของตัวเอง
“ต้องให้ฉันเตือนยังไง ถึงจะยอมฟังพ่อบ้าง”
“คำพูดของพ่อ ไม่มีค่าสำหรับผมตั้งแต่พ่อพายัยนั่นมาเหยียบที่นี่แล้ว” พูดจบก็หมุนตัวเดินออกไปโดยไม่คิดจะฟังอะไรอีก และเขาไม่มีวันให้แม่ต้องตายฟรีๆ ทุกคนที่มีส่วนจะต้องรับผิดชอบกับเรื่องนี้...
———————————
ขอคอมเมนท์หน่อยจ้า
🖤
#ฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยค่า

