"ตึกนี่ น่าสนมจแหะมีเทคโนโลยีที่ไม่ใช้เวทย์มนตร์อยู่เต็มไปหมดเลย"

 

ยูโตะที่เพิ่งหนีพวกทหารเเอบเข้ามาในตึกที่ใหญ่ที่สุดของสมาพันตะวันออกแล้วเดินดูรอบๆอย่างสบายใจ

 

"นี่แกเป็นใครกัน!! เข้ามาที่นี่ได้ยังไง!!!"

 

แล้วก็ตามสูตรมีเหล่าแวบีสออกมาขวางพร้อมอาวุธเต็มตัว

 

"ใจเย็นน่า ผมแค่มาเดินดูเท่านั้นเองไม่นานเดี๋ยวกฌกลับแล้วล่ะ"

 

"เหอะ ไอ้ลิงไร้ขนอย่างพวกอิมานิตี้เข้ามาที่นี่ได้ก็เสียชื่อแล้วถ้าปล่อยแกไปพวกเราแวบีสจะเอาหน้าไปไหวไหน จับตัวมันซะ!!!"

 

หัวหน้าของพงกทหารสั่งการจากนั้นเเวบีสหูหมากว่าสิบคนก็พากันวิ่งเข้าใส่ยูโตะ

 

"อะไรกัน อย่าใช้ความรึนแรงนัดสิ โอ๊ะ"

 

ยูโตะแถบไม่ขยับตัวใช้มือเปล่าจับพวกที่วิ่งเข้ามาเหวี่ยงไปด้านข้างคนแล้วคนเล่า

 

"อะไรกัน?! หน่อย!! พากเราบุกไปพร้อมกันเลย!!!"

 

"โอ้!!!!"

 

"เห้อ ทำไมเวลาเจอพงกทหารที่ไรถึงไม่ชอบฟังกันนักนะ"

 

 

ยูโตะถอนหายใจออกมาแล้วง้างหมัดำปด้านหลังเล็กน้อยจากนั้นก็หน่วงพลังเวทย์

 

"สามสิบ...ไม่สินยี่สิบเปอร์เซ็นละกัน"

 

ยูโตะพึมพัมคนเดียวแล้วในช่วงจังหวะที่อีกฝ่ายเข้ามาใกล้ยูโตะก็ซัดหมัดออกไปทำให้คนที่อยู่ตรงหน้าพากันกระเด็นไปทัว แถมพลังหมัดนั้นยังเป่ากำแพงจนเป็นรูไปอีกด้วย

 

"ไอ้หยา....แรงไปอีกเหรอเนี่ย"

 

ยูโตะมองรูบนกำแพงแล้วหันไปด้านหลังที่มีเหล่าแวบีสสาวหูสัตว์กำลังตัวสั่นกันอยู่

 

"อ่า ไม่ต้องกลัวขนาดนั้นก็ได้ ผมบอกแล้วไงว่าไม่ได้มาทำอะไร....แต่ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะแต่คงไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆสินะ"

 

ยูโตะพูดพลางหันไปอีกทางที่มีคุณตาหูสัตว์สวมแว่นกล้ามเป็นมัดๆยืนอยู่

 

"แกเป็นใคร.....ถึงกล้าริอาจมาบุกรุกถึงถิ่นของพวกเราสมาพันตะวันออกแห่งนี้!!!!"

 

"ผมชื่อทาคุยะ ยูโตะผมแค่มาชมวิทยาการของพวกนายแวบีสเท่านั้นเองแต่อยู่ดีๆทหารพวกนั้นก็เช้ามาโจมตีเลยสวนไปนิดหน่อยแค่นั้นเอง"

 

ยูโตะยักไหล่พร้อมกับภาพด้านหลังที่มรกำแพงเป็นรู้ทำให้คำพูดของยูโตะไม่น่าเชื่อถือเลยซักนิด

 

"หน่อย...แก...คิดจะกวนประสา-....."

 

คุณตาที่ท่าทางโกรธจัดอยู่ๆก็นิ่งไปแล้วพึมพัมอะไรอยูคนเดียว

 

"เห้ยไอ้ลิงไร้ขน ท่านมิโกะมีเรื่องจะคุยด้วยตามมาซะดีๆถ้าไม่อย่างนั้นทางนี้จะไม่รับประกันชีวิต....."

 

ตาหูสัตว์พูดจบก็เดินเข้าไปด้านในยูโตะจึงเดินตามไปบ้างไม่นานก็มาถึงหน้าประตูห้องแห่งหนึ่ง

 

"เข้าไปซะ ท่านมิโกะกำลังรออยู่อย่าเสียมายาทเชียวล่ะ"

 

ยูโตถพยักหน้าเล็กน้อยจากนั้นก็เปิดประตูออก พอประตูที่ปิดสนิทถูกเปิดก็มีำอขวันสีขาวไหลออกมาเล็กน้อย ยูโตะจึงค่อยๆเปิดประตูออกแล้งเดินเข้าไป

 

"มาแล้วเหรอ คุณแขกที่ไม่ได้รับเชิญ"

 

พอยูโตะเข้าไปก็มีเสียงที่เหมือนกับผู้หญิงดังออกมายูโตะที่หาต้นตอเสียงก็รู้ว่ามาจากด้านหน้าจึงเดินเข้าไปใกล้ท่ามกลางความมืด

 

"เออ....ถึงในนี้มันจะมืดก็เถอะคุณคือมิโกะใช่รึเปล่า"

 

ยูโตถที่เดินเข้ามาถามคำถามกับเจ้าของเสียงหญิงสาวที่ได้ยินเมื่อกี้

 

"หืม ก็ใช่หรอกว่าแต่เจ้าหนุ่มเจ้าหันไปทางไหนของเจ้าน่ะ"

 

มิโกะจิ้งจอกถามยูโตะบ้าง เพราะตั้งแต่ที่ยูโตะเดินเข้ามาใกล้ก็ไม่ได้มองมาทางตนเลยถึงแม้มันจะมืดจนมองไม่เห็นแต่ประสาทสายตาของแวบีสนั้นก็เป็นเลิสเหมือนกัน

 

"ก็.....อยากหันอยู่หรอกแต่ช่วยใส่ดสื้อผ้าหน่อยได้ไหมมันมองลำบากน่ะ"

 

ยูโตะพูดทั้งๆที่หันไปทางอื่นอยู่

 

"นี่เจ้ามองเห็นข้าด้วยสินะ เป็นแค่อิมานิตี้แต่ก็ชักสนใจแล้วสิ"

 

มิโกะยิ้มออกมาแล้วก้าวเท้าออกมาจากอ่างจากนั้นก็เริ่มสวมเสื้อผ้าทั้งที่ยูโตะก็ยังยืนอยู่ใกล้ๆไม่นาน

 

"เอาล่ะเสร็จแล้ว ในเมื่อมองเห็นความมืดนี้ก็ไม่จำเป็นแล้วสินะ"

 

มิโกะพูดขึ้นแล้วตบมือสองทีจากนั้นห้องที่ยูโตะยู่ก็สว่างขึ้นมา ยูโตะมองไปที่มิโกะที่สวใเสื้อผ้าเสร็จแล้ว

 

"ขอบคุณครับ ว่าแต่เรียกผมมามีอะไรเหรอ"

 

"เปล่าหรอกก็แค่สนใจตัวเจ้าเท่านั้นเอง ว่าไงจะยอมมาเป็นข้ารับใช้ให้กับฉันคนนี้ไหมพ่อหนุ่มของอิมายิตี้..."

 

มิโกะจิ้งจอกเดินเข้ามาหายูโตะแล้วยื่นปลายนิ้วไปที่คางของยูโตะ

 

"เห....ใช้เวทย์ล้างสมองได้ด้วยเหรอ เป็นแวบีสแต่กับใช้เวทยท์มนตร์ได้แบบนี้มันเเปลกๆไหมนะ"

 

ยูโตะพูดขึเนพร้อมปล่อยอ้อร่าคลุมทั้งตังเอาไว้มิโกะจิ้งจอกที่สัมผัสได้ถึงอันตรายจึงรีบกระโดดดถอยออกมาทันที

 

"สัญชาติญาณด้านการต่อสู้ก็สูง แต่ว่านะเป้าหมายของผมไม่ใช่การมาเป็นลูกน้องคุณ ผมแค่มาหาอะไรสนุกๆทำเท่านั้น ไปล่ะ"

 

ยูโตะโบกมือแล้งเดินไปทางประตู แต่ก่อนจะออกไปนั้น

 

"จริงสิ อีกไม่นานที่นี่สมาพันตะวันออกของพวกคุณจะถูกยึดโดยอิมานิตี้ เตรียมใจกันไว้ให้ดีล่ะ"

 

ยูโตุพูดจบก็เดินจากไป แต่พอออกจากห้องได้ไม่นานยูโตะก็หยุดเดินเพราะเจอใครบางคนขวางอยู่

 

"คุณเป็นใครกันเหรอ ค่ะ?"

 

เด็กสาวแวบีสตัวเล็กถามยูโตะขึ้นมา เธอมีผมสีม่วงอ่อนสวมชุดคล้ายกิโมโนแต่เพราะชุดใหญ่เกินไปหน่อยเลยทำให้ชายเสื้อนั้นปิดแขนเอาไว้หมด

 

 

 

"อ่า ผมไม่ใช่คนน่าสงสัยหรอกนะ"

 

ยูโตะยิ้มให้เล็กน้อยแล้วนื่นมือไปลูบหัวให้อย่างเบามือและที่น่าแปลกก็คือเด็กสาวจิ้งจอกกับไม่พูดอะไรปล่อยให้ยูโตะลูบไปเรื่อยๆ

 

"ถ้างั้นผมไปก่อนนะ"

 

"ดะ เดี๋ยวก่อน! ค่ะ"

 

"อะไรหรอ"

 

"อยากให้ลูบอีก ค่ะ คุณลูบแล้วมันรู้สึกสบายใจ ค่ะ.."

 

เด็กสาวจิ้งจอกตอบด้วยท่าทางเขิลอายนิดๆ

 

"อืมยังพอมีเวลาด้วยสิ ผมเจอที่ดีๆด้วยล่ะถ้าเป็นที่นั้นผมจะลูบให้เท่าไหร่ก็ได้นะไปรึเปล่า"

 

"ถ้าไม่ออกนอกเขตของสมาพันก็ไม่เป็นไรค่ะ"

 

"ดีล่ะผมชื่อยูโตะนะแล้วเธอล่ะ"

 

"อิสินะ ค่ะ"

 

"งั้นเหรออิสินะจังสินะถ้างั้นขอเสียมารยาทสักครู่"

 

ยูโตะพูดจบก็อุ้มตัวอิสินะขึ้นมาแล้งกระโดดออกทางหน้าต่างจากนั้นก็เหยีบอากาศอีกทีกระโดดไปที่จถดบนสุดของตึก ยูโตะวางอิสินะลงบนดาดฟ้า

 

"เป็นไงวิวตรงนี้สุดยอดไปเลยนะ"

 

"ว้าว ไม่เคยรู้มาก่อนเลย ว่ามีที่แบบนี้ด้วยค่ะ."

 

ยูโตะยิ้มให้กับท่าทางตื่นเต็นนั้นจากนั้นก็หยิบผ้าออกมาปูตรงพื้นแล้วลงไปนั่ง

 

"อิสินะจังมาตรงนี้สิ"

 

"ตรงนี้ เหรอคะ."

 

"ใช่ๆนอนลงตรงนี้ผมจะแปลงขนให้นะ"

 

อิสินะที่ได้ยินแบบนั้นก็นอนลงบนตักของยูโตะ จากนั้นยูโตะก็เอาแปลง แปลงขนของอิสึนะอย่างเบามือบวกกับบรรยากาศที่มีลมพัดเย็นสบายทำให้อิสินะเผลอหลับไปแล้ว

 

"เป็นเด็กสาวที่ไม่ระวังเอาซะเลยนะแต่ก็เหมือนกับพวกน้องสาวที่ชอบมาอ้อนทุกทีเหมือนกัน"

 

ยูโตะลูบหัวอิสินะพลางนึกถึงเรื่องต่างๆและแล้วเวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

 

"ยูโตะจะกลับแล้วเหรอ"

 

อิสึนะถามอย่างเศร้าๆ

 

"อืมไว้เจอกันใหม่นะ"

 

ยูโตะบอกลาแล้วมองไปด้านหลังของอิสินพที่มีคุณตากล้ามโตที่กำลังโกรธจนไฟลุก

 

"ถ้างั้นไปก่อนนะ"

 

"อืมไว้เจอกัน"

 

ยูโตะโบกมือลาแล้วเดินออกจากตึกสมาพันตะวันออกแต่พอเดินออกมาได้สักพักยูโตะก็สัมผัสได้ถึงบางอย่างก็หน้าซีด

 

"ไม่จริงน่า! รู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ที่นี่! ยะ ยูริน...."

 

ยูโตะถามออกมาด้วยเสียงติดๆขัดๆกับช่องอากาศตรงหน้าที่ค่อยๆเปิดออกแล้วมีเด็กผู้หญิงคนนึงเดินออกมา

 

"เรื่องนั้นไม่ใช่เรื่องยากเลยล่ะ ถึงจะเสียเวลาไปซักหน้อยก็เธอ ยูโตะ!!!"

 

"คะ ครับ!!"

 

ยูโตะที่โดนเรียกถึงกลับไปไม่ถูก ตั้งแต่วันที่ไปฝึกกันยูรินก็เริ่มกลายเป็นผู้หญิงที่เข้มงวดแบบสุดๆเหมือนกับแม่ของตนยูมิน่าไม่มีผิด

 

"หนีมาได้นะ ทั้งที่ฝั่งนู้นยังมีมีงานกองเป็นภูเขา ยูโตะต้องรู้ได้แล้วนะว่าคนที่จะเป็นราชาคนต่อไปก็คือยูโตะท่ายังทำตัวแบบนี้ครั้งหน้าฉันจะบอกท่านแม่แน่"

 

ยูรินแก้มป่องชี้มาที่หน้ายูโตะ

 

"ที่พูดนี่หมายความว่า...."

 

"ยังไม่ได้บอกท่านแม่ยูมิน่าน่ะเพราะงั้นก็รีบๆกลับบ้านซะ"

 

"รักที่สุดเลย!!! ยูริน!!!!"

 

"เดะเดี๋ยวสิ!!!"

 

ยูโตะกระโดดเข้าไปกอดยูรินด้วยความดีใจ ส่วนยูรินที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็โดนยูโตะกอดจนล้มไปด้านหลังจากนั้นร่างของทั้งสองคนก็หายไป......

..

..

..

..

..

..

..

..

..

..

..

///////////////////////

-ผลของการหนีเที่ยง555 เเต่เพราะยูรินใจดีเลยรอดตัวไป

-ใครที่คิดว่าจะไปโผล่ในฉาก---ก็ดีใจด้วยนะที่คิดถูกแต่ไม่ขนาดบุกเข้าไปหรอกนะ

-Sp. II ของยูโตะก็ขอจบเพียงเท่านี้ก่อนนะ

-ถ้าเมื่อไหร่ที่คิดตอนต่อไปของเรื่องใหม่ไม่ออกก็จะมีSp. ออกมาเรื่อยๆแต่ตอนนี้คิดออกบ้างแล้วจึงจะขอกลับไปที่เรื่องหลักเลยนะ

-ส่วนใครที่ค้างกับเรื่องนี้ ก็จงค้างต่อไปซะ!!