"จบแล้วสินะ"
ยูโตะปิดหน้าหนังสือแล้วหันไปด้านหลังที่มีพวกโซระเดินมา
"อ่า จบแล้วล่ะแล้วไงนายจะแข่งต่อด้วยคนไหมล่ะ"
"นั้นสินะ งั้นมาลองกันสักเกมไหมเอาเป็นเจ้านี่ละกัน"
ยูโตะดีดนิ้วทีนึงจากนั้นกระดานหมากรุกแบบง่ายๆก็ปรากฏออกมา
"ส่วนเรื่องเดิมพัน เอาเป็นหอสมุดแห่งนี้ละกัน อ้อแต่ถ้าพวกนายจะมาอ่านก็ไม่ว่าหรอกนะ"
"มั่นใจซะเหลือเกินนะ แล้วสิ่งเดิมพันของทางนั้นล่ะ"
"เอาเป็นผมจะยอมทำตามคำสั่งนายทุกอย่างเลยเป็นไง อ๊ะแต่ถ้าเป็นเรื่องที่ผมไม่ต้องการจริงๆจะขอปฏิเสธนะ"
ยูโตะยิ้มแล้วเสนอของเดิมพัน
"โห ถ้าเป็นแบบนั้นก็เท่ากับนายเสนอชีวิตของนายให้พวกเราสินะ"
"ก็ไม่รู้สิมาลองกันสักเกมไหม"
ยูโตะลงไปนั่งอยู่หน้ากระดานเกมชิโระกับโซระก็เดินมานั่งบ้าง ยูโตะมองทั้งสองคนซ้อนทับกับใครบางคน
"ถ้างั้น มาเริ่มเกมกันเถอะ...."
ยูโตะยิ้มให้แล้วเดินหมากตัวแรกทันที....
..
..
..
..
..
..
..
..
หลายชั่วโมงผ่านไปการแข่งขันของยูโตะกับคูฮาคุก็ได้จบลงด้วยชัยชนะของ
"รุกฆาต ล่ะนะ"
ยูโตะพูดแล้วหยิบหมากตัวสุดท้ายชิโระกับโซระก็ถึงกับพูดไม่ออก
"อะไรกันแม้แต่ทั้งสองคนก็ยังเอาชนะไม่ได้งั้นเหรอค่ะเนี่ย"
สเตฟพูดขึ้นมาอย่างหวาดๆ พร้อมกับมองไปที่สีหน้าเจ็บใจของทั้งสองคน
"คูฮาคุแพ้แล้ว....งั้นเหรอ...."
ชิโระกับโซระพึมพัมออกมาเบาๆยูโตะทำเป็นไม่สนใจแล้วยืนขึ้น
"ตามสัญญา หอสมุดแห่งนี้เป็นของผมแล้ว แต่ถ้าพวกนายจะมาหาอะไรอ่านกันล่ะก็ตามสบายเลยนะ"
ยูโตะโบกมือให้กับทั้งสองคนที่ยังก้มหน้าไม่ขยับ แล้วเดินไปที่ทางออก
"จะไปไหนงั้นเหรอค่ะ"
จิบริลถามยูโตะที่เดินไปถึงประตูแล้ว
"พอดีสนใจสมาพันธ์ตะวันออกที่มีพวกแวบีสอาศัยอยู่นะ เลยว่าจะไปตรวจสอบอะไรสักหน่อย"
ยูโตะพูดจบก็เดินต่อไปทันทีส่วนทางด้านชิโระกับโซระ สเตฟที่ยังเป็นห่วงอยู่ก็เข้าไปหาทั้งสองคน
"คือว่า...ทั้งสองคน..."
"ตัดสินใจแล้ว......"
สเตฟที่เข้าไปหาได้ยินเสียงพึมพัมของทั้งสองคนแต่เพราะมันเบามากจึงไม่ได้ยิน
"พูดว่าอะไรนะคะ"
"ตัดสินใจแล้ว!!!!"
"เอ๋!!!! ตะ ตัดสินใจอะไรกันค่ะ!!"
อยู่ๆทั้งสองคนก็ตะโกนดังลั่นทำให้สเตฟต้องกระโดดถอยออกมา
"ตัดสินใจแล้ว ก่อนจะไปโค่นเทโตะอีกครั้ง พวกเราจะเอาชนะหมอนั้นให้ได้ซะก่อนแล้วก่อนจะถึงเวลานั้น!!!"
โซระพูดจบก็หันหลังไปพร้อมกับชิโระแล้วเดินไปหาชั้นหนังสือจำนวนมากแล้วหยิบออกมานั่งอ่านทันที
"เอ๋ ทั้งสองคนที่ว่าตัดสินใจแล้วนี่คือ...."
"ก็ต้องหาข้อมูลน่ะสิ พงกเราจะโค่นหมอนั้น ว่าแต่จิบริลเธอบอกว่ารู้จักหมอนั้นสินะ"
โซระที่คุยอยู่กับสเตฟหันไปหาจิบริล
"ค่ะ จะบอกว่ารู้จักก็คงไม่เชิงนัก ต้องบอกว่าเคยเจอกันประมาณสองครั้งล่ะมั้งคะ"
จิบริบเอานิ้วเขียไปมาแล้วนึกถึงเรื่องเมืองนานมาแล้ว
"ช่วยเรามาทีสิ ว่าเจ้าทาคุยะ ยูโตะนั้นเป็นยังไงน่ะ"
"เอ...ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกว่าตัวตนของทาคุยะ ยูโตะจะปรากฏออกมาในช่วงสงครามของเหล่าเทพเจ้าล่ะนะคะ แต่ถ้าจะให้เจาะลึกไปนิดก็คงเป็นช่วงใกล้ๆจะจบสงครามแล้วละมั้ง"
"ช่วงจะจบสงคราม? เดี๋ยวสิถ้าพูดแบบนั้นอายุของจิบริลก็...."
ชิโระที่เอาแต่อ่านหนังสือถามออกมา
"ถ้าไม่นับเรื่องยิบย่อยก็คงประมาณ6000ปีบวกกับอีกนิดหน่อยล่ะมั้งคะ"
"หะ หกพัน!!! เดี๋ยวสิถ้าเป็นจิบริลที่เป็นเผ่าพันอายุขัยยืนยาวก็พอเข้าใจอยู่แต่หมอนั้นก็เหมือนกับมนุษย์ทั่วๆไปนะจะเป็นไปได้ยังไง ไม่สิถึงภายนอกจะดูเหมือน..."
โซระเผลอตกใจออกมาแต่ก็นึกขึ้นได้ว่ายูโตะมีสิางที่ไม่เหมือนพวกตนที่เป็นชาวต่างโลกอยู่
"ค่ะดิฉันก็ตกใจเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงมาปรากฏตัวที่นี่ ทั้งที่หลังจบมหาสงครามเขาก็ไม่เคยปรากฏตัวออกมาเลย"
"อ่าเรื่องนั้นเอาไว้ก่อนที่ ฉันอยากรู้คือทำไมจิบริลถึงต้องกลัวหมอนั้นด้วยล่ะ ทั้งที่เธอเองก็เป็นถึงเผ่าพันลำดับที่หกไม่ใช่เหรอ"
"ค่ะ....ดิฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขานั้นเป็นใครกันแน่ ในช่วงสงครามเขาได้รับขนานามว่า'เงา'ค่ะ"
"เงา??"
ทุกคนพากันเอียงคอกับคำพูดของจิบริล เจ้าตัวเลยพูดต่อ
"ที่ได้ชื่อนั้นก็เพราะระหว่างที่เผ่าต่างๆกำลังเข้าทำสงครามกันก็จะมีใครบางคนเข้ามาขวางเอาไว้ทุกครั้งไม่ว่าจะเป็นการทำลายอาวุธหรือแม้แต่ล้มผู้บังคับบัญชาดิฉันเองก็แพ้มาเช่นเดียวกันคะ"
"งั้นเหรอจากที่ฟังมา เจ้ายูโตะนั้นมีพลังพอที่จะล้มได้แม้แต่เผ่าชั้นสูงของโลกนี้ได้งั้นสินะ"
"ถ้าจะพูดแบบนั้นก็ไม่ผิดนักหรอกคะ และเนื่องจากมันเป็นเรื่องที่ผ่านมานานมากแล้วขอให้ท่านทั้งสองโปรดคิดไว้ด้วยว่าสิ่งที่ดิฉันพูดไปอาตมีความคาดเคลื่อน"
"อ่าเข้าใจแล้วขอบคุณสำหรับข้อมูลนะ"
โซระพูดจบก็หันไปหาหนังสือมาอ่านต่อ....
อีกด้านนึงยูโตะที่ออกมาจากห้องสมุดก็มาถึงสมาพันธ์ตะวันออกแล้ว
"โอ้ เหล่าอมนุษย์ของโลกนี้ก็มีความเป็นอยู่ที่ดีเหมือนกันแหะ"
ยูโตะนั่งอยู่บนหลังคาของตึกแห่งหนึ่งพลางมองแวบีสเดินกันไปมาภายในเมือง
"เฮ้ย!! แกน่ะเป็นใคร!! ขึ้นไปทำอะไรตรงนั้น!!"
อยู่ๆก็มีเสียงเรียกออกมาจสกด้านล่างยูโตะเลยกเมลงไปดูก็เป็นเป็นแวบีสประเภทหมาป่าถืออาวุธชี้มาทางยูโตะ
"โดนเจอตัวซะแล้ว หนีก่อนดีกว่า"
ยูโตะหัวเราะเล็กน้อยแล้งกระโดดหนีไปตามหลังคา พวกหมาป่าที่เห็นแบบนั้นก็รีบพากันวิ่งตามทันทียูโตะที่วิ่งหนีก็เข้าไปแอบในมีาลับตาแต่ว่า
"เจอแล้วมันอยู่ตรงนี้!!!!"
กับโดนเจอคัวอย่างง่ายดาย
"เห....ฝีมือไม่เลงสมกับเป็นพวกจมูกไว้ท่างั้นแบบนี้ล่ะ!!!"
ยูโตะเกร็งเท้าเล็กน้อยแล้วอยู่ๆก็หายไปทันที่ทิ้งให้พวกทหารหมาป่าพากันวิ่งหากันให้ทั่วโดยไม่รู้เลยว่าตัวตนของยูโตะนั้นได้เข้าไปในตึกที่อยู่สูงที่สุดของสมาพันตะวันออกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
..
..
..
..
..
..
..
..
//////////////////////
-สำหรับคนที่งงกับเนื้อเรื่องแสดงว่าไม่ได้อ่านบทของภาคซีโร่มาไปย้อนอ่านได้ในภาคII ตอนที่139นะ
-ตอนนี้เป็นการปูบทที่ยูโตะเคยทำไว้นิดหน่อยนะและเนื่องจากเป็นตอนพิเศษไรท์จะตัดให้ค้างตอนไหนดีนะ5555