"เอาล่ะเท่านี้แบบเเปลนซิลูเอทไนท์ของเราก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว ที่เหลือก็....."

 

ฮารุโตะนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวนึงในโรงงานขนาดใหญ่ที่รอบๆเต็มไปด้วยหุ่นซิลูเอทไนท์รุ่นพื้นฐาน

 

"ยังขยันไม่เปลี่ยนเลยนะ ฮารุโตะ"

 

ฮารุโตะที่โดนเรียกชื่อจึงหันไปด้านหลังตรงงนั้นมีชายหนุ่มผมเทาเดินเข้ามาหา

 

 

 

 

"เอ็ดการ์ ก็นะผมเอียงก็อย่างจำทำสิ่งที่ต้องกาให้สำเร็จเร็วๆเหมือนกันแต่ดันมีอุปสรรคเข้ามาขวางอยู่บ่อยๆเนี่ยสิ"

 

"หะๆ นั้นสินะตั้งแต่เข้าเรียนมาก็เห็นมีแต่งานของทางบ้านส่งมาตลอดเลยแต่นายก็เก่งนะ ที่ผ่านการทดสอบของไนท์รันเนอร์ได้น่ะ"

 

เอ็ดการ์หัวเราะแล้วเดินเข้ามาดูบนโต๊ะของฮารุโตะที่เต็มไปด้วยกระดาษ

 

"ว่าแต่นายทำอะไรอยู่เหรอจำได้ว่านายส่งงานของเทอมนี้ไปหมดแล้วหนิ"

 

"อ้อ เจ้านี่น่ะ"

 

ฮารุโตะหยิบแบบแปลนที่เพิ่งเขียนเสร็จให้เอ็ดการ์ดู

 

"นี่มัน"

 

"แบบเเปลนของซิลูเอทไนท์ไง ผมปรับโครงสร้างใหม่ทั้งหมดจากที่เรียนมากับสำรวจของจริงจนในที่สุดก็เขียนออกมาได้สำเร็จน่ะ"

 

ฮารุโตะตอบด้วยความภูมิใจ

 

"ถึงจะไม่รู้ว่าจะทำได้จริงก็เถอะนะ อ้อ!จริงสิที่ฉันมาหานายวันนี้น่ะอยากจะชวนไปทำภารกิจน่ะ"

 

เอ็ดการ์นึกชึ้นได้ว่าตัวเองมาทำอะไรจึงรีบพูดก่อนจะลืมไปอีกรอบ

 

"ภารกิจ?"

 

"อ่า เป็นภารกิจคุ้มกันพงกเด็กม.ต้นไปที่ป่าทางเหนือน่ะ"

 

"อ้อ~ไอ้ที่จะมีการให้พวกเด็กๆไปฝึกล่ามาจูสินะ โทษทีวันนั้นผมไม่ว่างน่ะ"

 

"เหรอน่าเสียดายนะ มีเด็กที่อยากให้นายเจอซะด้วยสิเห็นว่ามีความคิดแบบนายด้วย"

 

"อ่าคงถึงเวลาแล้วล่ะมั้ง นี่เอ็ดการ์ตอนไปทำภารกิจนายช่วยเตรียมคนเพิ่มไปหน่อยก็ดีนะ"

 

ฮารุโตะแตะไหล่จากนั้นก็เดินออกจากโรงงานโดยหยิบแบบแปลนออกไปด้วยทิ้งให้เอ็ดการ์ได้แต่สงสัย

 

"มาแล้วสินะ เอนเนสตี้ เอเชวาเรีย เรามาแข่งกันเถอะว่าหุ่นของนายกับหุ่นของผมใครจะแกร่งกว่ากัน"

 

ฮารุโตะกำแบบแปลนแน่นแล้วเดินมุ่งหน้ากับไปที่บ้าน

 

"กลับมาแล้วเหรอค่ะ คุณหนู"

 

พอฮารุโตะกลับมาถึงเหล่าเมดก็พากันออกมาต้อนรับ

 

"อืม ท่านพ่อล่ะ"

 

"นายท่านออกไปตั้งแต่เช้าแลัวค่ะ ท่านแจ้งมาว่าคงไม่ได้กลับอีกซักพักใหญ่"

 

หัวหน้าเมดตอบอย่างสุภาพ ตั้งแต่ฮารุโตะถูกรับตังมาเป็นบุตรบุญธรรม ฮารุโตะก็พัฒนาระบบการค้าไปไกลมากจนพ่อบุญธรรมต้องตามไปเช็คงานด้วยตัวเองบ่อยๆเพราะฮารุโตะติดเรียน

 

"เหรอ อ้อจริงสิที่ผมสั่งไว้เมื่ออาทิตก่อนเสร็จรึยังน่ะ"

 

"เรื่องนั้นเพิ่งจะเสร็จมาก่อนที่คุณหนูจะกลับมาไม่นานเองค่ะ"

 

"ถ้างั้นช่วยจัดเตรียมอาหารทีนะหลังจากนนี้ผมจะเข้าไปตรวจสอบโรงงานที่เพิ่งสร้างน่ะ"

 

"รับทราบค่ะ"

 

ฮารุโตะพูดจบก็มุงหน้าไปที่อาบน้ำเปลี่ยนชุดนากนั้นก็ไปกินข้าวพอเสร็จแล้วก็มุ่งหน้าสู่โรงงานขนาดใหญ่ด้านหลังทันที

 

"เอาล่ะก่อนอื่นก็ต้องเริ่มโดยการดัดแปลงสายวงจรก่อนล่ะนะ"

 

ฮารุโตะมองร่างซีรูเอทไนท์ที่พังไปแล้วตรงหน้าจำนวนหลายเครื่อง มันคือเครื่องที่หมดสถาพจนใช้การไม่ได้ฮารุโตะเลยถือโอกาศซื้อมันมา

..

..

..

..

..

..

..

..

"เห้อ เหนื่อยแหะทำงานคนเดียวเนี่ย แต่...บ่นไปมันก็เท่านั้นแหละนะ"

 

ฮารุโตะมองร่างสีดำตรงหน้าอย่าภูมิใจแล้วเดินออกจากโรงงานเพิ่อเตรียมตัวไปโรงเรียน

 

"อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณหนู"

 

"หืม มาเฝ้าผมเลยเหรอขอบคุณนะ"

 

ฮารุโตะหยิบผ้าขนหนูชุ่มน้ำที่เมดเอามาให้มาเช็ดหน้า

 

"ค่ะ ดิฉันเตรียมน้ำร้อนไว้แล้วเชิญใช้ได้ตามสบายเลยค่ะ"

 

"อืม ว่าแต่วันนี้เป็นวันที่พวกเด็กม.ต้นต้องไปล่ามาจูสินะ"

 

ฮารุโตะถามออกมาเพราะตั้งแต่กลับมาก็หมกตัวอยู่ในโรงงานมาหลายวันทำให้ไม่ค่อยรู้ถึงโลกภายนอก

 

"ค่ะ ตามกำหนดการชั้นเรียนของคุณหนูนอกจากคนที่ไปทำภารกิจก็หยุดกันหมดเลยค่ะ"

 

"อ่าตอนแรกกะว่าจะไม่ทันนี่น่า นี่ช่วยเตรียมชุดของผมให้ทีสิ"

 

ฮารุโตะคืนผ้าที่เช็ดแล้วไปให้

 

"คุณหนูจะไปไหนเหรอค่ะ"

 

"ไปล่าวัตถุดิบน่ะ เครื่องของผมมันขยับไม่ได้ถ้าไม่มีหัวใจล่ะนะ"

 

ฮารุโตะพูดจบก็เดินนำไปทิ้งให้เมดสาวได้แต่เอียงคองงแต่ก็ต้องทำตามหน้าที่ของตัวเอง ใช้เวลาไม่นานฮารุโตะที่สวมชุดพร้อมรบก็เดินออกมา

 

"เอาล่ะถ้าวิ่งแบบเต็มกำลังก็คงถึงก่อนมืดล่ะนะ"

 

ฮารุโตะวอมร่างกายไปพลางมองทางตรงหน้าซึ่งเป็นทางไปที่ป่าคล็อกเก้สถานที่ฝึกซ้อมของพวกเด็กๆ

 

"คุณหนู....."

 

เหล่าเมดด้านหลังที่เห็นฮารุโตะก็พากันมองด้วยความเป็นห่วง

 

"ไม่ต้องห่วงหรอกครับพรุ่งนี้ก็กลับแล้ว เอาล่ะนะ!!"

 

ฮารุโตะปรับลมหายใจใหม่จากนั้นก็ออกวิ่งสุดแรงทันที ทำให้ร่างของฮารุโตะหายไปในพริบตา

..

..

..

-หลายชั่วโมงผ่านไปภายในป่า

 

"แฮก....ก็รู้ว่าถ้าวิ่งเต็มกำลังนานๆมันจะเหนื่อยอยู่หรอกนะ.....หืม....นั้นมัน"

 

ฮารุโตะที่เพิ่งมาถึงสังเกตุเห็นบางอย่างจึงลองเข้าไปใกล้ดูพอมองดูดีๆก็มีร่างของซิรูเอทไนท์สีแดงนั่งอยู่

 

"นั้นมันกุแอร์สินะ ท่าจำไม่ผิดคนขับน่าจะชื่อดี...อะไรหว่า? ช่างเหอะแต่ว่านตอนนี้"

 

ฮารุโตะมองร่างเล็กผมสีเงินที่ยืนอยู่บนกุแอร์ที่ตอนนี้กำลังทำตาเป็นประกายมองเข้าไปที่ห้องคนขับ

 

"เอลเนสตี้ เอเชวาเรีย โทษทีนะแต่หัวใจของเบเฮมอทผมขอไปก่อนละกัน"

 

ฮารุโตะพูดเสียงเบาจากนั้นก็มุ่งหน้าเข้าไปในป่าที่มีเสียงดังสนั่นจากการต่อสู้อยู่

..

..

..

..

..

..

..

..

..

..

///////////////////////////

-โลกนี้คงอยู่ได้ไม่นานนักหรอกนะเพราะไรท์แค่ให้ฮารุโตะมาหาหุ่นเท่านั้นเอง

-ตอนนี้รู้สึกแปลกๆกับสำนวยการเขียนแหะ

-ช่างมันเถอะเนาะฮ่าๆ

-แค่นี้แหละบ๊ายบาย~