"เอ้า ถึงเป็นคนแต่ถ้าเข้ามาไกล้กว่านี้ก็ไม่รับประชีวิตหรอกนะ"

 

ฮารุโตะดึงดาบออกจากร่างของชายสวมชุดแบบเดียวกับคนที่อยู่ในปราการเร็วที่อยู่ๆก็เข้ามาโจมตี

 

"อะไรกันเจ้านี่ ทุกคนเตรียมยิง!!"

 

 

หนึ่งในนั้นสั่งให้ทุกคนเตรียมยิงโดยเล็งปืนมาที่ฮารุโตะ

 

"ดูเหมือนจะไม่ฟังกันเลยสินะ"

 

ฮารุโตะมองด้วยสายตาเรียบนิ่งจากนั้นอยู่ๆร่างของฮารุโตะก็หายไปจากสายตาของกลุ่มตนตรงหน้า

 

"หายไปแล้ว!!"

 

"ตรงนี้ ต่างหาก..."

 

"อ๊ากกก!!!"

 

ฮารุโตะที่อยู่ๆก็โพล่ไปด้านหลังใช้คาตานะฟันแขนของคนที่อยู่ใกล้ที่สุดทิ้ง แล้วอาศัยจังหวะที่คนที่เหลือตกใจวาดดาบเป็นแนวโค้งตัดทุกคนในระยะเป็นสองส่วน

 

"หึ!! คิดว่ามีปืนแล้วเหนือกว่ารึไง"

 

ฮารุโตะสบัดดาบเพื่อไล่เลือดทิ้งแล้วหันไปยังกลุ่มต่อไปที่ค่อยๆเดินเข้ามา

 

"ยังจะต่ออีกไหม"

 

"อีย!!! ทะ ทุกคนเตรียมพร้อม!!!!"

 

"ดูเหมือนจะยังไม่ยอมหยุดสินะ"

 

ฮารุโตะเก็บดาบเข้าฝักเเล้วตั้งท่าอีกครั้งจากนั้นในชั่วพริบตาดาบของฮารุโตะก็เขเาไปถึงคอของชายที่สั่งเมื่อกี้

 

 

"หยุดก่อน!!!!"

 

ฮารุโตะที่ได้ยินแบบนั้นจึงหยุดดาบก่อนที่จะถึงเพียงไม่กี่มิลชายทีาโดนดาบจ่อคอก็ถึงกับเข่าอ่อนแล้วสลบไป

 

"ดูเหมือนคุณหัวหน้าจะออกมาเองเลยสินะ"

 

ฮารุโตะลดดาบลงแล้วหันไปหาชายที่เพิ่งมาถึงเมื่อกี้ชายคนนั้นจ่อดาบทีมีปืนติดอยู่มาทางฮารุโตะ

 

 

"ต้องขอให้หยุดเพียงเท่านี้ล่ะนะคุณซามูไรมากฝีมือ"

 

"ทำไมผมถึงต้องทำตามที่คุณพูดด้วยล่ะ ไม่สิท่านบิบะสินะ"

 

ฮารุโตะมองอย่างไม่ลังเลแม้ว่าจะมีปืนจ่ออยู่จรงหน้าก็ตาม

 

"ถ้าแบบนี้ล่ะ"

 

บิบะยิ้มให้ฮารุโตะจากนั้นลูกน้องที่อยู่ด้านหลังก็พาใครบางคนมา

 

"ปะ ปล่อยนะ!!"

 

"คุณอายาเมะ!? หน่อยไอ้จุกม้านั้น"

 

"คุณฮารุโตะไม่ต้องห่วงฉันค่ะปกป้องทุกคนในปราการเหล็ก!"

 

"เงียบซะ!!"

 

ไม่ทันที่อายาเมะจะพูดจบก็ถูกตีจนสลบบิบะที่มองอยู่ก็หันมาหาฮารุโตะ

 

"ทีนี้ก็เข้าใจแล้วสินะ ว่านายน่ะไม่มีทางเลือกอีกแล้ว"

 

"ก็ไม่รู้สินะ....อิโคมะ!!!!"

 

ฮารุโตะตะโกนเรียกอิโคมะที่ซ่อนตัวอยู่ตั้งแต่เมื่อกี้พอได้รับสัญญาณเจ้าตัวก็พุ่งเข้ามาในทันที ฮารุโตะอาสัยช่วงจังหวะนั้นใช้คาตานะปัดดาบของบิบะทิ้งแล้วพุ่งไปจัดการคนที่จับตัวอายาเมะเอาไว้

 

"อั๊ก!!!"

 

"หน่อยแก!!!"

 

"ช้าเกินไปแล้ว คาบาเนะยังเคลื่อนไหวได้ดีกว่าอีก"

 

ฮารุโตะตัดแขนของชายที่เล็งปืนมาทิ้งแล้วไปอุ้มอายาเมะที่สลบไปแล้วขึ้นมา

 

"เอาล่ะทีนี้ก็หมดแต้มต่อล่ะนะท่านบิบะ"

 

"หึ ทุกคนถอยก่อน"

 

"ครับ!!!!"

 

จากนั้นกองกำลังของบิบะก็พอกันเดินออกไป ฮารุโตะมองแผ่นหลังนั้นจนค่อยๆลับตาไป

 

"นี่เธอ!! ถูกคาบาเนะกัดงั้นเหรอ!!"

 

ระหว่างที่ฮารุโตะกำลังเฝ้าระวัง อยู่ๆก็มีเสียงดังมาจากด้านในพอเดินเข้าไปก็มีคนมุงดูเด็กชายคนนึงที่ตรงข้อศอกขวามีลอยเหมือนโดนกัดอยู่

 

"มะ ไม่ใช่นะ!!! นี่น่ะ!! ชะช่วยด้วย"

 

เด็กชายมองไปรอบๆเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เลยแท้แต่คนเดียว ฮารุโตะที่เพิ่งมาถึงจึงเดินเข้าไปหา

 

"นะ นี่เธอจะทำอะไรน่ะ!!"

 

หนึ่งในชาวบ้านพยายามห้ามฮาโตะเอาไว้แต่ ฮารุโตะก็ไม่สนใจค่อยๆเดินไปหาเด็กชายตรงหน้า

 

"ไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวก็หายแล้วล่ะ"

 

"พะ พี่ชาย..."

 

ฮารุโตะเดินไปลูบหัวเด็กชายอย่างเบามือจากนั้นก็ฉีดยาบางอย่างเข้าไปที่แขนของเด็กชาย

 

"อึก!!"

 

"ไม่ต้องห่วงแค่เจ็บนิดเดียว เชื่อใจผมสิ"

 

"อืม"

 

เด็กชายพยักหน้าจากนั้นรอยกัดที่เป็นแผลสีม่วงก็ค่อยๆลดลงจนกลายเป็นแผลถลอกธรรมดา

 

"หะ หายแล้ว??"

 

"ดูสิแผลนั้นค่อยๆหาย"

 

คนที่มุงดูกันพากันแตกตื่นที่แผลของเด็กชายค่อยๆหายไป

 

"เท่านี้ก็คงไม่ต้องห่วงเรื่องไวรัสแล้วแต่ถ้าทุกคนยังกังวนอยู่ก็ขังเด็กคนนี้ไว้สามวันตามกฏก็แล้วกัน แบบนั้นทนได้ไหม"

 

"ถะ ถ้าแค่นั้นล่ะก็ผมทนได้!!"

 

เด็กชายตอบอย่างดีใจจากนั้นอิโคมะก็เดินเข้ามา

 

"ฮารุโตะยาเมื่อกี้"

 

"อ้อเป็นยาที่ผมหยิบมาจากปราการเร็วของบิบะน่ะเท่าที่เห็นมีอยู่ประมาณสามหลอดโชคดีนะที่หยิบติดมาด้วย"

 

"งั้นเหรอ"

 

"อ้อจริงสิใครก็ได้ช่วยพาเด็กคนนี้ไปพักที่ห้องไหนซักห้องทีไม่ต้องห่วงหรอกเด็กคนนี้ไม่โดนไวรัสแล้วแต่ท่ากังวนก็กักบริเวณไว้ให้ดีล่ะ"

 

"เข้าใจแล้วเดิมทีพวกเราก็ไม่อยากพรากชีวิตของเด็กตัวเล็กๆไปหรอก เจ้าหนูเดินไหวไหม"

 

"คะ ครับ!!"

 

หนึ่งในคนที่มุงดูอยู่พูดขึ้นมาแล้วพาเด็กชายเข้าไปในปราการเหล็ก

 

"ถ้างั้นรบกวนทุกคนเก็บข้าวของขึ้นปราการเหล็กทีนะครับเมื่อไหร่ที่คุณอายาเมะฟื้นเราจะไปหยุดปราการเร็วกัน"

 

"เข้าใจแล้ว"

 

"ทุกคนทำตามที่พ่อหนุ่มคนนี่บอกกันเถอะ ถึงยังไงเขาก็เป็นคนที่ช่วยพวกเราเอาไว้"

 

"โอ้ พวกเด็กๆกับคนแก่รีบขึ้นไปก่อนเลยนะเดี๋ยวเรื่องเสบียงพวกผู้ชายจะขนขึ้นไปกันเอง"

 

ทุกคนพากันทำงานในส่วนของตัวเองอย่างขยันไม่ขาดตกบกพร่อง

 

"ดีล่ะ อิโคมะ"

 

ฮารุโตะที่มองคนกำลังถยอยขึ้นปราการเหล็กอยู่หันไปเรียกอิโคมะ

 

"ว่าไง"

 

"เรื่องมุเมย์นายจัดการด้วยล่ะ ส่วนที่เหลือผมจะทำเอง"

 

"อ่าเข้าใจแล้ว"

 

อิโคมะตอบรับแล้วเดินออกไปทันทีฮารุโตะมองอิโคมะที่เดินออกไปแล้วก็มองหาคนๆนึง

 

"เอ....อ๊ะเจอแล้ว!!"

 

"อ๊ย!!!"

 

สุคาริที่โดนดึงคอเสื้ออยู่ๆก็ส่งเสียงร้องแปลกๆออกมา

 

"ร้องอะไรของนายน่ะ อ๊ะสุคาริผมมีเรื่องจะขอร้องน่ะ"

 

"เรื่องขอร้องของนายฉันไม่อยากจะรับเท่าไหร่หรอกนะ"

 

สุคาริตอบอย่างเหนื่อยใจ

 

"น่าๆ นี่เป็นเรื่องสุดท้ายแล้ว"

 

"เห้อขอให้เป็นอย่างที่พูดเถอะ"

 

จากนั้นฮารุโตะก็บแกแผนการเรื่องปราการเหล็กให้ฟัง

 

"เฮ้ยๆ ถ้าที่พูดเมื่อกี้เป็นจริงก็แสดงว่าตลอดหลายวันที่ผ่านมานี่แกทำคนเดียวหมดเลยงั้นเรอะ"

 

"ก็นะพอดีผมชอบสร้างอะไรทำนองนี้น่ะ"

 

"นั้นมันเกินของที่เรียกว่าชอบแล้วเฟ้ย!! เห้อ..เอาเถอะถ้าพร้อมเมื่อไหร่ก็บอกละกัน"

 

สุคาริถอนหายใจอรกเฮือกแล้วเดินไปที่ปราการเหล็ก

..

..

..

..

..

..

..

..

..

..

"เอาละต่อจากนี้ขอให้คนที่อยู่ในปราการเหล็กย้ายตำแหน่งไปอยู่จรงกลางด้วยนะครับปราการเหล็กแห่งนี้กำลังจะเปลีายนไปอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเลย"

 

ฮารุโตะพูดผ่านท่อเสียงที่ดังไปทั้วทั้งขบวน

 

"เอาล่ะครับคุณอายาเมะรบกวนด้วย"

 

"เข้าใจแล้วค่ะ"

 

อายาเมะพยักหน้าให้จากนั้นก็เอากุญแจหลักของปราการเหล็กออกมาแล้วเดินไปที่จุดควบคุม

 

"อ๊ะไม่ใช่อันนั้นครับ แต่เป็นตรงนี้"

 

ฮารุโตะเดินไปใกล้ๆแล้วดันคันโยกขึ้นจากนั้นก็มีแท่งบางอย่างโพล่ออกมา

 

"นี่มัน?"

 

"เอาล่ะครับเชิญเลย"

 

"ค ค่ะ!!"

 

อายาเมะตอบอย่างตกใจแช้วเอากุญแจหลักเสียบเข้าไปจากนั้นก็บิดเพื่อให้มันทำงาน ไม่นานอยู่ๆตัวปราการเหล็กก็สั่นอย่างหนัก

 

"นะ นี่มันอะไรกันค่ะ!! คุณฮารุโตะ!!"

 

อายาเมะที่หาที่เกาะไว้เพื่อไม่ให้ลุ้มถามฮาโตะอย่างกังวน

 

"เอาล่ะ ปราการเหล็ก!! เผยโฉมหน้าใหม่ของนายออกมาเลย!!!"

 

ฮารุโตะไม่สนใจเสียงของอายาเมะแล้วกดปุ่มสีแดงตรงหน้าจากนั้นเกราะด้านนอกก็ค่อยๆหลุดออกจากเผยให้เห็นเกราะสีดำกับอาวุธมากมายที่อยู่รอบๆตัวเครื่อง

 

 

 

 

"เท่านี้ก็เรียบร้อยแล้ว จากนี้พวกเราจะไปหยุดปราการเร็วของบิบะกัน ขอให้ชาวบ้านที่มีใจสู้เดินออกไปด้านข้างแล้วคว้าขันโยกขึ้นมานะครับ"

 

ฮารุโตะพูดผ่านท่อขยายเสียงชายบ้านที่ได้ยินแบบนั้นก็เดินออกจากตรงกลางขบวนที่ยืนอยู่

 

"เจ้านี้งั้นเหรอ"

 

คนที่เดินออกมามองไปที่คันโยกสีดำด้านข้างจากนั้นพอทุกคนดึงคันโยกจู่ๆก็มีเสียงดังลั่นออกมา

 

"นี่มัน!!"

 

พอทุกคนพากันมองออกไปด้านนอกก็เห็นว่ามีปากกระบอกปืนยื่นออกมาจำนวนมาก

 

"ปืนพวกนั้นแต่ละนัดสามารถเจาะทะลุหัวใจของคาบาเนะได้แน่นอนคนที่มันใจในฝีมือการเล็งของตัวเองก็รบกวนด้วยนะครับจบการสาธิตเพียงเท่านี้"

 

ฮารุโตะพูดจบก็ดึงกุญแจหลักออกมาพอดึงออกกระบอกปืนทั้งหมดก็ถูกเก็บเข้าไปในตัวขบวนทันที

 

"เป็นการป้องกันไม่ให้ใช้อาวุธตามใจนะครับถ้างั้น"

 

ฮารุโตะเดินไปหาอายาเมะแล้วยื่นกุญแจหลักให้ อายาเมะรับมาด้วยสีหน้าจริงจัง

 

"ค่ะ จากนี้ไปปรากการเหล็กแห่งนี้จะไปหยุดปราการเร็วของบิบะที่คิดจะก่อกฏบกันขอให้ทุกคนเตรียมใจให้ดี ปราการเหล็กเดินหน้าได้!!!"

 

"รับทราบ!! นี่มัน?!"

 

หญิงสาวที่เป็นคนคอยบังคับปราการเหล็กสังเกตุได้ว่าปราการเหล็กสามารถเคลื่อนตัวด้วยความเร็วสูงได้ตั้งแต่เริ่มก็เผยสีหน้าตกใจออกมา

 

"นั้นไม่ใช่ความเร็วสูงสุดหรอกความเร็วเริ่มต้นต่างหาก"

 

ฮารุโตะยิ้มด้วยความภูมิใจ

 

"หึ ถ้าเร็วกว่านี้ปราการเหล็กคงตกรางล่ะนะ"

 

"เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงผมติดตั้งระบบป้องกันตกรางไว้แล้วถึงจะเร่งความเร็วในโค้งหักศอกก็ไม่ล่วงหรอกนะ"

 

"ถ้างั้นจะเร่งความเร็วไม่เกรงใจล่ะนะ"

 

ปู้นนนนน!!!!!!!

 

ปราการเหล็กส่งเสียงดังสนั่นแล้วพุ่งออกจากสถานีมุ่งตรงไปที่ยีงสถานีต่อไปด้วยความเร็วสูงทันที

..

..

..

..

..

..

..

..

/////////////////////////

-อ้าวไม่จบอะเขียนเพลิน

-ไรท์เปิดเทอมแล้วอาจไม่ค่อยมีเวลาเขียนนะ.....

-ตอนหน้าจบแล้วจริงๆแน่!!!

-โลกต่อไปยังไม่แน่ส่วนเรื่องที่เสนอมาก่อนหน้าปัญหามันอยู่ที่ยังดูไม่จบอะสิแล้วดูถึงไหนก็จำไม่ได้ด้วยฮ่าๆ

-เอาล่ะไว้เจอตอนหน้าถ้าตัดสินใจได้แล้วจะมาใบ้ให้ละกัน