"เอ้า ถึงเป็นคนแต่ถ้าเข้ามาไกล้กว่านี้ก็ไม่รับประชีวิตหรอกนะ"
ฮารุโตะดึงดาบออกจากร่างของชายสวมชุดแบบเดียวกับคนที่อยู่ในปราการเร็วที่อยู่ๆก็เข้ามาโจมตี
"อะไรกันเจ้านี่ ทุกคนเตรียมยิง!!"
หนึ่งในนั้นสั่งให้ทุกคนเตรียมยิงโดยเล็งปืนมาที่ฮารุโตะ
"ดูเหมือนจะไม่ฟังกันเลยสินะ"
ฮารุโตะมองด้วยสายตาเรียบนิ่งจากนั้นอยู่ๆร่างของฮารุโตะก็หายไปจากสายตาของกลุ่มตนตรงหน้า
"หายไปแล้ว!!"
"ตรงนี้ ต่างหาก..."
"อ๊ากกก!!!"
ฮารุโตะที่อยู่ๆก็โพล่ไปด้านหลังใช้คาตานะฟันแขนของคนที่อยู่ใกล้ที่สุดทิ้ง แล้วอาศัยจังหวะที่คนที่เหลือตกใจวาดดาบเป็นแนวโค้งตัดทุกคนในระยะเป็นสองส่วน
"หึ!! คิดว่ามีปืนแล้วเหนือกว่ารึไง"
ฮารุโตะสบัดดาบเพื่อไล่เลือดทิ้งแล้วหันไปยังกลุ่มต่อไปที่ค่อยๆเดินเข้ามา
"ยังจะต่ออีกไหม"
"อีย!!! ทะ ทุกคนเตรียมพร้อม!!!!"
"ดูเหมือนจะยังไม่ยอมหยุดสินะ"
ฮารุโตะเก็บดาบเข้าฝักเเล้วตั้งท่าอีกครั้งจากนั้นในชั่วพริบตาดาบของฮารุโตะก็เขเาไปถึงคอของชายที่สั่งเมื่อกี้
"หยุดก่อน!!!!"
ฮารุโตะที่ได้ยินแบบนั้นจึงหยุดดาบก่อนที่จะถึงเพียงไม่กี่มิลชายทีาโดนดาบจ่อคอก็ถึงกับเข่าอ่อนแล้วสลบไป
"ดูเหมือนคุณหัวหน้าจะออกมาเองเลยสินะ"
ฮารุโตะลดดาบลงแล้วหันไปหาชายที่เพิ่งมาถึงเมื่อกี้ชายคนนั้นจ่อดาบทีมีปืนติดอยู่มาทางฮารุโตะ
"ต้องขอให้หยุดเพียงเท่านี้ล่ะนะคุณซามูไรมากฝีมือ"
"ทำไมผมถึงต้องทำตามที่คุณพูดด้วยล่ะ ไม่สิท่านบิบะสินะ"
ฮารุโตะมองอย่างไม่ลังเลแม้ว่าจะมีปืนจ่ออยู่จรงหน้าก็ตาม
"ถ้าแบบนี้ล่ะ"
บิบะยิ้มให้ฮารุโตะจากนั้นลูกน้องที่อยู่ด้านหลังก็พาใครบางคนมา
"ปะ ปล่อยนะ!!"
"คุณอายาเมะ!? หน่อยไอ้จุกม้านั้น"
"คุณฮารุโตะไม่ต้องห่วงฉันค่ะปกป้องทุกคนในปราการเหล็ก!"
"เงียบซะ!!"
ไม่ทันที่อายาเมะจะพูดจบก็ถูกตีจนสลบบิบะที่มองอยู่ก็หันมาหาฮารุโตะ
"ทีนี้ก็เข้าใจแล้วสินะ ว่านายน่ะไม่มีทางเลือกอีกแล้ว"
"ก็ไม่รู้สินะ....อิโคมะ!!!!"
ฮารุโตะตะโกนเรียกอิโคมะที่ซ่อนตัวอยู่ตั้งแต่เมื่อกี้พอได้รับสัญญาณเจ้าตัวก็พุ่งเข้ามาในทันที ฮารุโตะอาสัยช่วงจังหวะนั้นใช้คาตานะปัดดาบของบิบะทิ้งแล้วพุ่งไปจัดการคนที่จับตัวอายาเมะเอาไว้
"อั๊ก!!!"
"หน่อยแก!!!"
"ช้าเกินไปแล้ว คาบาเนะยังเคลื่อนไหวได้ดีกว่าอีก"
ฮารุโตะตัดแขนของชายที่เล็งปืนมาทิ้งแล้วไปอุ้มอายาเมะที่สลบไปแล้วขึ้นมา
"เอาล่ะทีนี้ก็หมดแต้มต่อล่ะนะท่านบิบะ"
"หึ ทุกคนถอยก่อน"
"ครับ!!!!"
จากนั้นกองกำลังของบิบะก็พอกันเดินออกไป ฮารุโตะมองแผ่นหลังนั้นจนค่อยๆลับตาไป
"นี่เธอ!! ถูกคาบาเนะกัดงั้นเหรอ!!"
ระหว่างที่ฮารุโตะกำลังเฝ้าระวัง อยู่ๆก็มีเสียงดังมาจากด้านในพอเดินเข้าไปก็มีคนมุงดูเด็กชายคนนึงที่ตรงข้อศอกขวามีลอยเหมือนโดนกัดอยู่
"มะ ไม่ใช่นะ!!! นี่น่ะ!! ชะช่วยด้วย"
เด็กชายมองไปรอบๆเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เลยแท้แต่คนเดียว ฮารุโตะที่เพิ่งมาถึงจึงเดินเข้าไปหา
"นะ นี่เธอจะทำอะไรน่ะ!!"
หนึ่งในชาวบ้านพยายามห้ามฮาโตะเอาไว้แต่ ฮารุโตะก็ไม่สนใจค่อยๆเดินไปหาเด็กชายตรงหน้า
"ไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวก็หายแล้วล่ะ"
"พะ พี่ชาย..."
ฮารุโตะเดินไปลูบหัวเด็กชายอย่างเบามือจากนั้นก็ฉีดยาบางอย่างเข้าไปที่แขนของเด็กชาย
"อึก!!"
"ไม่ต้องห่วงแค่เจ็บนิดเดียว เชื่อใจผมสิ"
"อืม"
เด็กชายพยักหน้าจากนั้นรอยกัดที่เป็นแผลสีม่วงก็ค่อยๆลดลงจนกลายเป็นแผลถลอกธรรมดา
"หะ หายแล้ว??"
"ดูสิแผลนั้นค่อยๆหาย"
คนที่มุงดูกันพากันแตกตื่นที่แผลของเด็กชายค่อยๆหายไป
"เท่านี้ก็คงไม่ต้องห่วงเรื่องไวรัสแล้วแต่ถ้าทุกคนยังกังวนอยู่ก็ขังเด็กคนนี้ไว้สามวันตามกฏก็แล้วกัน แบบนั้นทนได้ไหม"
"ถะ ถ้าแค่นั้นล่ะก็ผมทนได้!!"
เด็กชายตอบอย่างดีใจจากนั้นอิโคมะก็เดินเข้ามา
"ฮารุโตะยาเมื่อกี้"
"อ้อเป็นยาที่ผมหยิบมาจากปราการเร็วของบิบะน่ะเท่าที่เห็นมีอยู่ประมาณสามหลอดโชคดีนะที่หยิบติดมาด้วย"
"งั้นเหรอ"
"อ้อจริงสิใครก็ได้ช่วยพาเด็กคนนี้ไปพักที่ห้องไหนซักห้องทีไม่ต้องห่วงหรอกเด็กคนนี้ไม่โดนไวรัสแล้วแต่ท่ากังวนก็กักบริเวณไว้ให้ดีล่ะ"
"เข้าใจแล้วเดิมทีพวกเราก็ไม่อยากพรากชีวิตของเด็กตัวเล็กๆไปหรอก เจ้าหนูเดินไหวไหม"
"คะ ครับ!!"
หนึ่งในคนที่มุงดูอยู่พูดขึ้นมาแล้วพาเด็กชายเข้าไปในปราการเหล็ก
"ถ้างั้นรบกวนทุกคนเก็บข้าวของขึ้นปราการเหล็กทีนะครับเมื่อไหร่ที่คุณอายาเมะฟื้นเราจะไปหยุดปราการเร็วกัน"
"เข้าใจแล้ว"
"ทุกคนทำตามที่พ่อหนุ่มคนนี่บอกกันเถอะ ถึงยังไงเขาก็เป็นคนที่ช่วยพวกเราเอาไว้"
"โอ้ พวกเด็กๆกับคนแก่รีบขึ้นไปก่อนเลยนะเดี๋ยวเรื่องเสบียงพวกผู้ชายจะขนขึ้นไปกันเอง"
ทุกคนพากันทำงานในส่วนของตัวเองอย่างขยันไม่ขาดตกบกพร่อง
"ดีล่ะ อิโคมะ"
ฮารุโตะที่มองคนกำลังถยอยขึ้นปราการเหล็กอยู่หันไปเรียกอิโคมะ
"ว่าไง"
"เรื่องมุเมย์นายจัดการด้วยล่ะ ส่วนที่เหลือผมจะทำเอง"
"อ่าเข้าใจแล้ว"
อิโคมะตอบรับแล้วเดินออกไปทันทีฮารุโตะมองอิโคมะที่เดินออกไปแล้วก็มองหาคนๆนึง
"เอ....อ๊ะเจอแล้ว!!"
"อ๊ย!!!"
สุคาริที่โดนดึงคอเสื้ออยู่ๆก็ส่งเสียงร้องแปลกๆออกมา
"ร้องอะไรของนายน่ะ อ๊ะสุคาริผมมีเรื่องจะขอร้องน่ะ"
"เรื่องขอร้องของนายฉันไม่อยากจะรับเท่าไหร่หรอกนะ"
สุคาริตอบอย่างเหนื่อยใจ
"น่าๆ นี่เป็นเรื่องสุดท้ายแล้ว"
"เห้อขอให้เป็นอย่างที่พูดเถอะ"
จากนั้นฮารุโตะก็บแกแผนการเรื่องปราการเหล็กให้ฟัง
"เฮ้ยๆ ถ้าที่พูดเมื่อกี้เป็นจริงก็แสดงว่าตลอดหลายวันที่ผ่านมานี่แกทำคนเดียวหมดเลยงั้นเรอะ"
"ก็นะพอดีผมชอบสร้างอะไรทำนองนี้น่ะ"
"นั้นมันเกินของที่เรียกว่าชอบแล้วเฟ้ย!! เห้อ..เอาเถอะถ้าพร้อมเมื่อไหร่ก็บอกละกัน"
สุคาริถอนหายใจอรกเฮือกแล้วเดินไปที่ปราการเหล็ก
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
"เอาละต่อจากนี้ขอให้คนที่อยู่ในปราการเหล็กย้ายตำแหน่งไปอยู่จรงกลางด้วยนะครับปราการเหล็กแห่งนี้กำลังจะเปลีายนไปอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเลย"
ฮารุโตะพูดผ่านท่อเสียงที่ดังไปทั้วทั้งขบวน
"เอาล่ะครับคุณอายาเมะรบกวนด้วย"
"เข้าใจแล้วค่ะ"
อายาเมะพยักหน้าให้จากนั้นก็เอากุญแจหลักของปราการเหล็กออกมาแล้วเดินไปที่จุดควบคุม
"อ๊ะไม่ใช่อันนั้นครับ แต่เป็นตรงนี้"
ฮารุโตะเดินไปใกล้ๆแล้วดันคันโยกขึ้นจากนั้นก็มีแท่งบางอย่างโพล่ออกมา
"นี่มัน?"
"เอาล่ะครับเชิญเลย"
"ค ค่ะ!!"
อายาเมะตอบอย่างตกใจแช้วเอากุญแจหลักเสียบเข้าไปจากนั้นก็บิดเพื่อให้มันทำงาน ไม่นานอยู่ๆตัวปราการเหล็กก็สั่นอย่างหนัก
"นะ นี่มันอะไรกันค่ะ!! คุณฮารุโตะ!!"
อายาเมะที่หาที่เกาะไว้เพื่อไม่ให้ลุ้มถามฮาโตะอย่างกังวน
"เอาล่ะ ปราการเหล็ก!! เผยโฉมหน้าใหม่ของนายออกมาเลย!!!"
ฮารุโตะไม่สนใจเสียงของอายาเมะแล้วกดปุ่มสีแดงตรงหน้าจากนั้นเกราะด้านนอกก็ค่อยๆหลุดออกจากเผยให้เห็นเกราะสีดำกับอาวุธมากมายที่อยู่รอบๆตัวเครื่อง
"เท่านี้ก็เรียบร้อยแล้ว จากนี้พวกเราจะไปหยุดปราการเร็วของบิบะกัน ขอให้ชาวบ้านที่มีใจสู้เดินออกไปด้านข้างแล้วคว้าขันโยกขึ้นมานะครับ"
ฮารุโตะพูดผ่านท่อขยายเสียงชายบ้านที่ได้ยินแบบนั้นก็เดินออกจากตรงกลางขบวนที่ยืนอยู่
"เจ้านี้งั้นเหรอ"
คนที่เดินออกมามองไปที่คันโยกสีดำด้านข้างจากนั้นพอทุกคนดึงคันโยกจู่ๆก็มีเสียงดังลั่นออกมา
"นี่มัน!!"
พอทุกคนพากันมองออกไปด้านนอกก็เห็นว่ามีปากกระบอกปืนยื่นออกมาจำนวนมาก
"ปืนพวกนั้นแต่ละนัดสามารถเจาะทะลุหัวใจของคาบาเนะได้แน่นอนคนที่มันใจในฝีมือการเล็งของตัวเองก็รบกวนด้วยนะครับจบการสาธิตเพียงเท่านี้"
ฮารุโตะพูดจบก็ดึงกุญแจหลักออกมาพอดึงออกกระบอกปืนทั้งหมดก็ถูกเก็บเข้าไปในตัวขบวนทันที
"เป็นการป้องกันไม่ให้ใช้อาวุธตามใจนะครับถ้างั้น"
ฮารุโตะเดินไปหาอายาเมะแล้วยื่นกุญแจหลักให้ อายาเมะรับมาด้วยสีหน้าจริงจัง
"ค่ะ จากนี้ไปปรากการเหล็กแห่งนี้จะไปหยุดปราการเร็วของบิบะที่คิดจะก่อกฏบกันขอให้ทุกคนเตรียมใจให้ดี ปราการเหล็กเดินหน้าได้!!!"
"รับทราบ!! นี่มัน?!"
หญิงสาวที่เป็นคนคอยบังคับปราการเหล็กสังเกตุได้ว่าปราการเหล็กสามารถเคลื่อนตัวด้วยความเร็วสูงได้ตั้งแต่เริ่มก็เผยสีหน้าตกใจออกมา
"นั้นไม่ใช่ความเร็วสูงสุดหรอกความเร็วเริ่มต้นต่างหาก"
ฮารุโตะยิ้มด้วยความภูมิใจ
"หึ ถ้าเร็วกว่านี้ปราการเหล็กคงตกรางล่ะนะ"
"เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงผมติดตั้งระบบป้องกันตกรางไว้แล้วถึงจะเร่งความเร็วในโค้งหักศอกก็ไม่ล่วงหรอกนะ"
"ถ้างั้นจะเร่งความเร็วไม่เกรงใจล่ะนะ"
ปู้นนนนน!!!!!!!
ปราการเหล็กส่งเสียงดังสนั่นแล้วพุ่งออกจากสถานีมุ่งตรงไปที่ยีงสถานีต่อไปด้วยความเร็วสูงทันที
..
..
..
..
..
..
..
..
/////////////////////////
-อ้าวไม่จบอะเขียนเพลิน
-ไรท์เปิดเทอมแล้วอาจไม่ค่อยมีเวลาเขียนนะ.....
-ตอนหน้าจบแล้วจริงๆแน่!!!
-โลกต่อไปยังไม่แน่ส่วนเรื่องที่เสนอมาก่อนหน้าปัญหามันอยู่ที่ยังดูไม่จบอะสิแล้วดูถึงไหนก็จำไม่ได้ด้วยฮ่าๆ
-เอาล่ะไว้เจอตอนหน้าถ้าตัดสินใจได้แล้วจะมาใบ้ให้ละกัน