"ขออนุญาติครับ...."
หลังจบคาบภาษาอังกฤษฮารุโตะก็มุ่งหน้ามาที่ห้องพักครูพอเข้าไปก็เห็นอาจารย์โคฌระกำลังนั่งกินน้ำแข็งใสอยู่
"โอ้! มาแล้วเหรอครับฮารุโตะคุงมาทานน้ำแข็งใสด้วยกันไหมอาจารย์บินไปเอามาจากขั่วโลกเลยนะ"
อาจารย์โคโระพูดพลางปั้นน้ำแข็งแล้วราดท็อปปิ้งยื่นหนวดที่ถือชามอยู่มาให้
"ขอบคุณครับ ไม่ได้กินของแบบนี้มานานแล้วแหะงั้นทานแล้วนะครับ!"
ฮารุโคะพูดจบก็ตักน้ำแข็งเข้าปากและระหว่างที่กำลังอารมณ์ดีกับรสหวานในปากอยู่นั้นอาจารย์โคโระก็พูดขึ้นมา
"แล้วฮารุโตะคุงรู้มากแค่ไหนเหรอครับเกี่ยวกับอาจารย์นะ"
"นั้นสินะถ้าเท่าที่รู้ก็คงเป็นตัวตนอาจารย์ก่อนที่จะมาเป็นแบบตอนนี้ใช่ไหมล่ะครับคุณเทพแห่งความตาย..."
"รู้ถึงขนาดนั้นเลยเหรอครับ ถ้างั้นอาจารย์มีเรื่องจะขอร้องได้ไหมครับ"
"เอาสิครับตอบแทนที่เลี้ยงของหวาน"
ฮารุโตะพูดแบบสบายๆแล้วตักน้ำแข็งใสเข้าปาก
"ช่วยอย่าเพิ่งพูดเรื่องของอาจารย์ให้กับทุกคนฟังได้ไหมผมอยากให้ทุกคนสนุกไปกับการลอบสังหารแบบนี้ต่อไปน่ะ ผมอยากให้ทุกคนเติบโตไปอย่างที่ควรรวมทั้งเธอด้วยนะฮารุโตะคุง"
อาจารย์โคโระวางหนวดลงหัวของฮารุโตะ
"เรื่องนั้นผมไม่มีเหตุผมต้องบอกแล้วก็ระหว่างที่หาข้อมูลผมเจอเจ้าพวกนี้ด้วย"
ฮารุโตะพูดแล้วหยิบเมมโมรี่การ์ดออกมา
"นี่คือ"
"แผนการที่ทางรัฐบาลเตรียมการเอาไว้ลอบสังหารอาจารย์โดยเฉพาะเป็นโปรเจ็กที่ร่วมมือกันของประเทศต่างๆผมมอบมันให้ละกัน"
ฮารุโตะวางถ้วยที่ว่างเปล่าลงจากนั้นก็ลุกขึ้นยืนเตรียมออกจากห้อง
"ดะ เดี๋ยวสิฮารุโตะคุงเธอไปเอาข้อมูลพวกนี้มากจากไหน!!"
อาจารย์โคโระถามด้วยสีหน้าแตกตื่นต่างจากทุกที
"เรื่องนั้นบอกไม่ได้แต่ว่าผมไม่คิดจะฆ่าอาจารย์แล้วล่ะในนั้นมีข้อมูลแม้แต่วิธีหยุดการระเบิดของเซลล์ด้วยไปล่ะ"
ฮารุโตะโบกมือแล้วเดินออกจากห้องไป
"แต่เรื่องแก้แค้นมันไม่เกี่ยวหรอกนะ"
ฮารุโตะพึมพัมแล้วยิ้มออกมา
"อ๊ะ คารุมะคุงผมมีเรื่องอยากให้ช่วย"
ระหว่างที่ออกมาฮารุโตะหยิบเมมโมรี่การ์ดอีกอันออกมาภายในนี่รวมเรื่องน่าอายทั้งหมดของอาจารย์โคโระที่ถูกแอบถ่ายจากกล้องต่างๆทั่วโลกเอาไว้อยู่
"หืม ฮารุโตะมีอะไรเหรอ"
"ผมมีบางอย่างอยากให้นายทำเกี่ยวกับอาจารย์โคโระน่ะ"
ฮารุโตะพูดแล้วกระซิบเรื่องที่จะทำให้ฟัง
"เห~น่าสนใจดีหนิจำได้ว่าเจ้าซุกายะมันเก่งเรื่องนี้นี่น่าไปขอให้ช่วยละกัน"
"นั้นสินะรีบไปกันเถอะ"
จากนั้นทั้งสองคนที่ทำหน้าตาชั่วร้ายแบบสุดๆก็พากันเดินเข้าไปในห้องแล้วในวันต่อมาวิดีโอถ่ายทอดสด [แฉทุกอย่างเกี่ยวกับอาจารย์ โคโระ] ก็ได้เปิดฉากขึ้น
"น่าอายเกินไปแล้ว..... อาจารย์ไม่มีหน้าจะไปอยู่ที่ไหนแล้ว......น่าอายเหลือเกิน........"
ฮารุโตะมองอาจารย์โคโระที่หมดสภาพจากการแฉเรื่องน่าอายแถบทั้งหมดของตัวเอง
"ฮึๆ ถึงผมจะไม่เอาเรื่องแต่ความแค้นเนี่ยมันฝังหัวเลยแหละ"
"ฮะ ฮารุโตะ คะ คุง~ ฝีมือเธอหรอกเหรอ....."
อาจารย์โคโระพูดด้วยเสียงที่แถบจะฟังไม่ออกแต่ก็ยังหลบมีดของนักเรียนในห้องที่เข้ามาโจมตี
"ฮะๆ นั้นสินะใครกันที่ทำแต่ว่า......"
ฮารุโตะหัวเราะออกมาจากนั้นก็เงียบไปแปบนึง
"ขอบคุณนะครับอาจารย์โคโระ ที่มอบชั่วเวลาอันมีค่าขนาดนี้มาให้"
ฮารุโตะยิ้มออกมาจากใจจริงแล้วเดินออกจากห้องไป
"ดูเหมือนจะเคลียร์เงื่อนไขได้แล้วสินะ แต่ว่ายังไม่อยากกลับเลยน้า~"
ฮารุโตะมองมือตัวเองที่ค่อยๆจากลงอย่างช้าๆ ฮารุโตะจึงเดินออกมาจากอาคารแล้วมุ่งหน้าไปทึ่ลับตาคน
"ถ้านี่ไม่ใช่ความฝันก็คงจะรู้สึกดีสุดๆไปเลยไว้สักวันนึงผมจะกลับมาอีกครั้งนะครับ ห้องE END"
ฮารุโตะมองอาคารไม้เก่าๆจากนั้นภาพรอบๆก็ค่อยๆเบลอจนมองไม่เห็น......
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
"คุณหนูขอรับ คุณหนูขอรับ"
"เอะ?"
ฮารุโตะที่เหมออยู่โดนเรียกด้วยเสียงคุ้นเคยเลยเผลอตอบกลับไปพอหันไปก็เห็นะอบ้านประจำตระกลูคุองเรียกอยู่
"มีอะไรเหรอ"
"เปล่าหรอกครับพอดีเห็นคุณหนูเหมอตั้งแต่ลงจากรถเลยสงสัยว่าไม่สบายตรงไหนรึเปล่าขอรับ"
พ่อบ้านตอบอย่างสุภาพฮารุโตะที่เรียกสติกลับมาได้แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าวันนี้ตัวเองมีนัดทานอาหารกับสมาชิกระดับสูงของตระกูล
"ไม่มีอะไรหรอกแค่คิดอะไรเพลินไปหน่อยเรารีบไปกันเถอะ"
"ขอรับ ท่างั้นเชิญทางนี้"
พ่อบ้านชราก้มหัวให้จากนั้นก็เดินนำฮารุโตะเข้าไปในตึกใหญ่สุดหรู
"เรื่องที่ผ่านมาเป็นฝันงั้นหรอกเหรอ...."
ฮารุโตะนึกถึงเรื่องที่ผ่านมาพลางค่อยๆเดินตามพ่อบเานไปแต่ระหว่างเดินอยู่ก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างในกระเป๋าฮารุโตะจึงหยิบมันออกมา
"นี่มัน!!?...."
สิ่งที่ฮารุโตะหยิบออกมาคือมีดสั้นพลาสติกพิเศษสีเขียวหนึ่งเล่มมันคือมีดที่ฮารุโตะใช้เวลาไม่น้อยในการฝึกใช้มัน
"หึๆ ไม่ใช่ฝันสินะเอาล่ะถ้าเป็นแบบนั้นคงต้องตั้งใจทำงานในโลกนี้ซะแล้วสิ"
ฮารุโตะหัวเราะเบาๆพลางเดินต่อด้วยอารมณ์ดีแบบสุดๆระหว่างทางพ่อบ้านที่สังเกตุเห็นรอยยิ้มนั้นก็ถามขึ้นมา
"คุณหนู มีเรื่องอะไรให้น่าดีใจเหรอครับ"
พ่อบ้านถามอย่างแปลกใจเพราะตนอยูาข้างกายเด็กหนุ่มคนนี้มาตั้งแต่ตังเล็กๆทำให้รู้จักนิสัยของเจ้าตัวดีพอสมควร ฮารุโตะนั้นเมื่อก่อนด็เป็นเพียงเด็กธรรมดาแต่พอความอัจฉริยะของเจ้าตัวเบ่งบานก็ไม่เคยที่จะยิ้มอีกเลย
"หืม ไม่มีอะไรหรอกรีบไปกันเถอะ"
"นั้นสินะขอรับ วันนี้ดูท่าจะเป็นวันดีจริงๆห้องข้างหน้านี้แหละขอรับขอให้คุณหนูโชคดี"
"อ่าถ้าจบเมื่อไหร่ก็เตรียสรถรอไว้ละกันนะ"
"รับทราบขอรับ"
ฮารุโตะพยักหน้าให้พ่อบ้านทีนึงจากนั้นเจ้าตัวก็เปิดประตูเข้าไปในห้องเพียงลำพังเพราะคนที่จะเข้าไปได้นั้นมีเพียงคนระดับสูงเท่านั้น
..
..
..
..
..
..
..
..
..
..
///////////////////////////////
-ของแถมวันนี้เสร็จเรียบร้อย
-ถ้าเขียนโลกนี้ยาวไปก็ไม่รู้จะเขียนยังไงดีเหมือนกัน
-โลกต่อไปเอาเป็นที่ไหนดีขอเป็นแนวแฟนตาซีก่อนนะแนวเลิฟคอมขอดองไว้ก่อน
-จะเป็นเรื่องที่พวกอายาโตะเคยไปแล้วก็ได้นะเดี๋ยวคงปรับเนื้อใหม่อยู่ดี
-ไรท์อยากให้เสนอนะเพราะไรท์ก็คิดไม่ออกฮ่าๆT-T