"ขออนุญาติครับ...."

 

หลังจบคาบภาษาอังกฤษฮารุโตะก็มุ่งหน้ามาที่ห้องพักครูพอเข้าไปก็เห็นอาจารย์โคฌระกำลังนั่งกินน้ำแข็งใสอยู่

 

"โอ้! มาแล้วเหรอครับฮารุโตะคุงมาทานน้ำแข็งใสด้วยกันไหมอาจารย์บินไปเอามาจากขั่วโลกเลยนะ"

 

อาจารย์โคโระพูดพลางปั้นน้ำแข็งแล้วราดท็อปปิ้งยื่นหนวดที่ถือชามอยู่มาให้

 

"ขอบคุณครับ ไม่ได้กินของแบบนี้มานานแล้วแหะงั้นทานแล้วนะครับ!"

 

ฮารุโคะพูดจบก็ตักน้ำแข็งเข้าปากและระหว่างที่กำลังอารมณ์ดีกับรสหวานในปากอยู่นั้นอาจารย์โคโระก็พูดขึ้นมา

 

"แล้วฮารุโตะคุงรู้มากแค่ไหนเหรอครับเกี่ยวกับอาจารย์นะ"

 

"นั้นสินะถ้าเท่าที่รู้ก็คงเป็นตัวตนอาจารย์ก่อนที่จะมาเป็นแบบตอนนี้ใช่ไหมล่ะครับคุณเทพแห่งความตาย..."

 

"รู้ถึงขนาดนั้นเลยเหรอครับ ถ้างั้นอาจารย์มีเรื่องจะขอร้องได้ไหมครับ"

 

"เอาสิครับตอบแทนที่เลี้ยงของหวาน"

 

ฮารุโตะพูดแบบสบายๆแล้วตักน้ำแข็งใสเข้าปาก

 

"ช่วยอย่าเพิ่งพูดเรื่องของอาจารย์ให้กับทุกคนฟังได้ไหมผมอยากให้ทุกคนสนุกไปกับการลอบสังหารแบบนี้ต่อไปน่ะ ผมอยากให้ทุกคนเติบโตไปอย่างที่ควรรวมทั้งเธอด้วยนะฮารุโตะคุง"

 

อาจารย์โคโระวางหนวดลงหัวของฮารุโตะ

 

"เรื่องนั้นผมไม่มีเหตุผมต้องบอกแล้วก็ระหว่างที่หาข้อมูลผมเจอเจ้าพวกนี้ด้วย"

 

ฮารุโตะพูดแล้วหยิบเมมโมรี่การ์ดออกมา

 

"นี่คือ"

 

"แผนการที่ทางรัฐบาลเตรียมการเอาไว้ลอบสังหารอาจารย์โดยเฉพาะเป็นโปรเจ็กที่ร่วมมือกันของประเทศต่างๆผมมอบมันให้ละกัน"

 

ฮารุโตะวางถ้วยที่ว่างเปล่าลงจากนั้นก็ลุกขึ้นยืนเตรียมออกจากห้อง

 

"ดะ เดี๋ยวสิฮารุโตะคุงเธอไปเอาข้อมูลพวกนี้มากจากไหน!!"

 

อาจารย์โคโระถามด้วยสีหน้าแตกตื่นต่างจากทุกที

 

"เรื่องนั้นบอกไม่ได้แต่ว่าผมไม่คิดจะฆ่าอาจารย์แล้วล่ะในนั้นมีข้อมูลแม้แต่วิธีหยุดการระเบิดของเซลล์ด้วยไปล่ะ"

 

ฮารุโตะโบกมือแล้วเดินออกจากห้องไป

 

"แต่เรื่องแก้แค้นมันไม่เกี่ยวหรอกนะ"

 

ฮารุโตะพึมพัมแล้วยิ้มออกมา

 

"อ๊ะ คารุมะคุงผมมีเรื่องอยากให้ช่วย"

 

ระหว่างที่ออกมาฮารุโตะหยิบเมมโมรี่การ์ดอีกอันออกมาภายในนี่รวมเรื่องน่าอายทั้งหมดของอาจารย์โคโระที่ถูกแอบถ่ายจากกล้องต่างๆทั่วโลกเอาไว้อยู่

 

"หืม ฮารุโตะมีอะไรเหรอ"

 

"ผมมีบางอย่างอยากให้นายทำเกี่ยวกับอาจารย์โคโระน่ะ"

 

ฮารุโตะพูดแล้วกระซิบเรื่องที่จะทำให้ฟัง

 

"เห~น่าสนใจดีหนิจำได้ว่าเจ้าซุกายะมันเก่งเรื่องนี้นี่น่าไปขอให้ช่วยละกัน"

 

"นั้นสินะรีบไปกันเถอะ"

 

จากนั้นทั้งสองคนที่ทำหน้าตาชั่วร้ายแบบสุดๆก็พากันเดินเข้าไปในห้องแล้วในวันต่อมาวิดีโอถ่ายทอดสด [แฉทุกอย่างเกี่ยวกับอาจารย์ โคโระ] ก็ได้เปิดฉากขึ้น

 

"น่าอายเกินไปแล้ว..... อาจารย์ไม่มีหน้าจะไปอยู่ที่ไหนแล้ว......น่าอายเหลือเกิน........"

 

ฮารุโตะมองอาจารย์โคโระที่หมดสภาพจากการแฉเรื่องน่าอายแถบทั้งหมดของตัวเอง

 

"ฮึๆ ถึงผมจะไม่เอาเรื่องแต่ความแค้นเนี่ยมันฝังหัวเลยแหละ"

 

"ฮะ ฮารุโตะ คะ คุง~ ฝีมือเธอหรอกเหรอ....."

 

อาจารย์โคโระพูดด้วยเสียงที่แถบจะฟังไม่ออกแต่ก็ยังหลบมีดของนักเรียนในห้องที่เข้ามาโจมตี

 

"ฮะๆ นั้นสินะใครกันที่ทำแต่ว่า......"

 

 

ฮารุโตะหัวเราะออกมาจากนั้นก็เงียบไปแปบนึง

 

"ขอบคุณนะครับอาจารย์โคโระ ที่มอบชั่วเวลาอันมีค่าขนาดนี้มาให้"

 

ฮารุโตะยิ้มออกมาจากใจจริงแล้วเดินออกจากห้องไป

 

 

 

"ดูเหมือนจะเคลียร์เงื่อนไขได้แล้วสินะ แต่ว่ายังไม่อยากกลับเลยน้า~"

 

ฮารุโตะมองมือตัวเองที่ค่อยๆจากลงอย่างช้าๆ ฮารุโตะจึงเดินออกมาจากอาคารแล้วมุ่งหน้าไปทึ่ลับตาคน

 

"ถ้านี่ไม่ใช่ความฝันก็คงจะรู้สึกดีสุดๆไปเลยไว้สักวันนึงผมจะกลับมาอีกครั้งนะครับ ห้องE END"

 

ฮารุโตะมองอาคารไม้เก่าๆจากนั้นภาพรอบๆก็ค่อยๆเบลอจนมองไม่เห็น......

..

..

..

..

..

..

..

..

..

..

"คุณหนูขอรับ คุณหนูขอรับ"

 

"เอะ?"

 

ฮารุโตะที่เหมออยู่โดนเรียกด้วยเสียงคุ้นเคยเลยเผลอตอบกลับไปพอหันไปก็เห็นะอบ้านประจำตระกลูคุองเรียกอยู่

 

"มีอะไรเหรอ"

 

"เปล่าหรอกครับพอดีเห็นคุณหนูเหมอตั้งแต่ลงจากรถเลยสงสัยว่าไม่สบายตรงไหนรึเปล่าขอรับ"

 

พ่อบ้านตอบอย่างสุภาพฮารุโตะที่เรียกสติกลับมาได้แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าวันนี้ตัวเองมีนัดทานอาหารกับสมาชิกระดับสูงของตระกูล

 

"ไม่มีอะไรหรอกแค่คิดอะไรเพลินไปหน่อยเรารีบไปกันเถอะ"

 

"ขอรับ ท่างั้นเชิญทางนี้"

 

พ่อบ้านชราก้มหัวให้จากนั้นก็เดินนำฮารุโตะเข้าไปในตึกใหญ่สุดหรู

 

"เรื่องที่ผ่านมาเป็นฝันงั้นหรอกเหรอ...."

 

ฮารุโตะนึกถึงเรื่องที่ผ่านมาพลางค่อยๆเดินตามพ่อบเานไปแต่ระหว่างเดินอยู่ก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างในกระเป๋าฮารุโตะจึงหยิบมันออกมา

 

"นี่มัน!!?...."

 

 

 

สิ่งที่ฮารุโตะหยิบออกมาคือมีดสั้นพลาสติกพิเศษสีเขียวหนึ่งเล่มมันคือมีดที่ฮารุโตะใช้เวลาไม่น้อยในการฝึกใช้มัน

 

"หึๆ ไม่ใช่ฝันสินะเอาล่ะถ้าเป็นแบบนั้นคงต้องตั้งใจทำงานในโลกนี้ซะแล้วสิ"

 

ฮารุโตะหัวเราะเบาๆพลางเดินต่อด้วยอารมณ์ดีแบบสุดๆระหว่างทางพ่อบ้านที่สังเกตุเห็นรอยยิ้มนั้นก็ถามขึ้นมา

 

"คุณหนู มีเรื่องอะไรให้น่าดีใจเหรอครับ"

 

พ่อบ้านถามอย่างแปลกใจเพราะตนอยูาข้างกายเด็กหนุ่มคนนี้มาตั้งแต่ตังเล็กๆทำให้รู้จักนิสัยของเจ้าตัวดีพอสมควร ฮารุโตะนั้นเมื่อก่อนด็เป็นเพียงเด็กธรรมดาแต่พอความอัจฉริยะของเจ้าตัวเบ่งบานก็ไม่เคยที่จะยิ้มอีกเลย

 

"หืม ไม่มีอะไรหรอกรีบไปกันเถอะ"

 

"นั้นสินะขอรับ วันนี้ดูท่าจะเป็นวันดีจริงๆห้องข้างหน้านี้แหละขอรับขอให้คุณหนูโชคดี"

 

"อ่าถ้าจบเมื่อไหร่ก็เตรียสรถรอไว้ละกันนะ"

 

"รับทราบขอรับ"

 

ฮารุโตะพยักหน้าให้พ่อบ้านทีนึงจากนั้นเจ้าตัวก็เปิดประตูเข้าไปในห้องเพียงลำพังเพราะคนที่จะเข้าไปได้นั้นมีเพียงคนระดับสูงเท่านั้น

..

..

..

..

..

..

..

..

..

..

///////////////////////////////

-ของแถมวันนี้เสร็จเรียบร้อย

-ถ้าเขียนโลกนี้ยาวไปก็ไม่รู้จะเขียนยังไงดีเหมือนกัน

-โลกต่อไปเอาเป็นที่ไหนดีขอเป็นแนวแฟนตาซีก่อนนะแนวเลิฟคอมขอดองไว้ก่อน

-จะเป็นเรื่องที่พวกอายาโตะเคยไปแล้วก็ได้นะเดี๋ยวคงปรับเนื้อใหม่อยู่ดี

-ไรท์อยากให้เสนอนะเพราะไรท์ก็คิดไม่ออกฮ่าๆT-T