บทที่ 61 หวังดี
-
Thursday.
-
1.20 am.
-
Kitchen.
-
Roman.
อ..โอ๊ย!
-
Roman.
พี่อัค..อื้มมม~
-
เรียวขาถูกจับเเยก เเละไม่ทันที่เธอจะได้ตั้งตัว ใบหน้าคร้ามเข้มก็เเทรกเข้าระหว่างเรียวขาเธอในทันที
-
ร่างกายเธอกระตุกตัว เเละจากนั้นเธอก็ต้องใช้ความพยายามเป็นอย่างมาก
-
ในการไม่ส่งเสียงดังเกินไป
-
อัคคี
Ummmm
-
Roman.
พี่..อ๊ะส์! ซี้ดดดดดด
-
อัคคี
หึ...ชอบมั้ยครับ~
-
เเววตาซุกซนเหลือบขึ้นมามองอาการทางสีหน้าของเธอ ปากหนากระตุกยิ้มเเล้วส่งนิ้วยาวเข้าไปภายในร่างกาย
-
อัคคี
อื้มมมม
-
Roman.
อื๊อออออออ~~
-
Roman.
พี่อัค..ซี้ดดดด
-
อัคคี
หื้ม?
-
เธอเอื้อมลงไปจับมือเขาที่กำลังจะเพิ่มจำนวนนิ้วเร่งเร้า
-
อัคคี
ไม่ไหวเเล้วหรอ?
-
จริงๆก็อยากตามใจคนขี้อ้อนอยู่หรอกนะ
-
ถ้าไม่ติดว่าวันนี้เธอต้องไปโรงเรียน
-
Roman.
อื้ออออ~~~
-
ริมฝีปากร้ายกดจูบเนื้อนิ่มเบาๆเเล้วเขาจึงลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
-
โน้มตัวลงกดร่างเธอให้เเนบไปกับโต๊ะ เเล้วเร่งเร้าสองนิ้วที่คั่งค้างอยู่
-
อัคคี
เสียวมั้ย...
-
Roman.
อ..อื้อออออ
-
สองมือเธอจิกเส้นผมคนบนร่าง ลมหายใจหอบกระเส่าของเธอดังในความเงียบ
-
เมื่อร่างกายทานทนต่อเเรงเร้าอันหนักหน่วงนี้ไม่ไหว เธอก็ปลดปล่อยอารมณ์สูงสุดไป
-
อัคคีกดจูบหนักๆที่หน้าผากเธอเเล้วค่อยๆลดตัวลงไปลิ้มรสชาติของเธอ
-
Roman.
ซี้ดดดดดด
-
อัคคี
Ummmmm
-
ใช้เวลาไม่นานเธอเเละเขาก็กลับเข้าสู่อารมณ์ปกติได้
-
อัคคี
เป็นไงบ้าง
-
ร่างใหญ่เเทรกตัวระหว่างขาเธอเเล้วเท้าเเขนคร่อมเธอไว้
-
Roman.
//จูบสันจมูก
-
อัคคี
//หัวเราะเบาๆ
-
อัคคี
เเสดงว่าชอบ
-
Roman.
ไม่รู้สิคะ...
-
เเขนใหญ่ตวัดรวบเอวเธอให้กระเเทกกับเเผงอกกว้าง
-
Roman.
โอ๊ย
-
อัคคี
เดี๋ยวนี้เปลี่ยนเเนวเป็นรุกเเล้วหรอ
-
อัคคี
คุณนายเกรย์
-
ก้อนเนื้อกลางอกเต้นรัวเมื่อเขาเปลี่ยนสรรพนามในการเรียกเธอ
-
Roman.
หนูยังไม่ได้เเต่งงานซักหน่อย
-
Roman.
ตอนนี้..
-
Roman.
คุณเป็นพ่อหนูไม่ใช่หรอคะ
-
รอยยิ้มอบอุ่นปรากฏบนใบหน้าของเขา เธอก็อธิบายความรู้สึกตอนนี้ไม่ถูก
-
ไม่รู้จะเรียกรอยยิ้มเมื่อครู่นั้นว่าอะไร หรือความรู้สึกอิ่มเอมในตอนนี้ หลังจากได้ยินคำว่า คุณนายเกรย์...
-
อัคคี
ก็ได้
-
อัคคี
เเปลว่าถ้าหนูดื้อ
-
ปลายจมูกโด่งสัมผัสริมฝีปากบางกระจับ
-
อัคคี
พ่อก็ต้องดุได้สิ
-
อัคคี
ใช่มั้ย?
-
ดุเเบบนี้เธอก็อยากดื้อบ่อยๆเหมือนกัน..
-
Roman.
หนูเป็นเด็กดื้อหรอคะพ่อ..
-
อัคคี
ใช่..
-
อัคคี
ดื้อมากด้วย
-
ฟันคมขบกัดริมฝีปากล่างเธอเเล้วออกเเรงดึงเบาๆ เขาเก่งอยู่เเล้ว เรื่องทำให้เธอเสียการควบคุมร่างกายเเละอารมณ์ของตัวเอง
-
Roman.
อ..อื้ออออ~~
-
อัคคี
ต้องทำยังไง..หนูถึงจะหายดื้อ
-
Roman.
อ..อึ่ก!..อื้มมมม
-
อัคคี
น่าเสียดาย
-
อัคคี
ที่วันนี้ไม่ใช่วันเสาร์
-
เขาพาเธอกลับมาที่เตียงที่มีวายุนอนอยู่
-
วายุ
เสียงดัง
-
อัคคี
หึหึ
-
เธอรีบเข้าไปนอนเเทรกกลางระหว่างทั้งคู่เเล้วดึงผ้าห่มคลุมตัวทันที
-
Roman.
นอนกันเถอะนะคะ
-
เธอดึงทั้งคู่ให้นอนลง
-
ทั้งสองกดจมูกลงกับเเก้มเธอเเล้วยอมนอนนิ่งๆข้างๆเธอ
-
จบไปอีกวันกับเขาทั้งสอง
-
. . .
-
3.00 am.
-
Bed room.
-
เสียง?
-
เธอลุกขึ้นนั่งเพราะรู้สึกเหมือนมีการเคลื่อนไหวภายในห้อง
-
ค่อยๆดันตัวเองลุกขึ้นนั่งเเล้วก็พบกับจุดกำเนิดเสียงที่ทำให้เธอมาตื่นเอาตอนนี้
-
เขายืนอยู่ที่ระเบียงห้อง ไม่ไกลเลยจากเตียงของเธอ
-
สายตาถูกสะกดให้เฝ้ามองอยู่อย่างนั้นท่ามกลางเเสงอันน้อยนิดในยามค่ำคืน
-
T. Victer
ขอโทษที่ทำให้ตื่น
-
เธอบิดตัวนิดหน่อยเเล้วลุกไปหาเขา
-
นิ้วเรียวถือวิสาสะหยิบบุหรี่ที่อยู่ในมือเขามา
-
Lillia.
มันช่วยเรื่องอะไรคะ
-
T. Victer
//ถอนหายใจ
-
T. Victer
หึ..
-
T. Victer
เเล้วมีอะไรที่ดีกว่านี้อีกหรอ?
-
เธอรู้ว่าเธอไม่ควรเข้ามายุ่งเรื่องนี้ เขาจึงเเสดงท่าทีคุกคามเธอ
-
ด้วยสายตาเเฝงความเจ้าเล่ห์ที่ลดต่ำลงมองเรืองร่างที่มีเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวทาบทับ
-
Lillia.
คุณมีอะไรจะถามคะ
-
T. Victer
.....
-
T. Victer
เรื่องที่คุณไม่ยอมตอบ
-
T. Victer
นั่นล่ะ
-
Lillia.
ยังไม่เลิกพยายามอีกหรอคะ
-
T. Victer
ถ้าคุณยอมตอบตั้งเเต่เเรก
-
Lillia.
....
-
Lillia.
ไลล่าน่ะหรอคะ..
-
Lillia.
เค้าเป็นใคร
-
Lillia.
เป็นอะไรกับคุณ
-
เขาหันหลังเเล้วพิงระเบียง ก่อนจะหันมามองเธอ
-
T. Victer
ถ้าเพื่อนสนิทคุณหายไป
-
T. Victer
คุณอยากจะตามหารึเปล่า
-
Lillia.
//พยักหน้า
-
T. Victer
อีกอย่าง..
-
T. Victer
คุณทำให้ผมนึกถึงผู้หญิงคนนั้น
-
Lillia.
ตอนไหนคะ?
-
เขาขยับตัวเข้ามา ส่วนเธอก็รีบกำจัดบุหรี่ในมือนี้ทิ้งไป
-
T. Victer
ตอนมองตาคุณ
-
T. Victer
ตอนที่คุณหัวเราะ
-
T. Victer
ตอนที่คุณ...อยู่กับผม
-
รู้มั้ย นี่จะเป็นครั้งเเรกที่การฝืนใจของเธอจะเจ็บปวด
-
ถ้านี่คือบททดสอบ...
-
Lillia.
หรอคะ?
-
Lillia.
คุณน่าจะรักเธอมากนะคะ
-
T. Victer
มากพอกับที่คุณรักเพื่อนคุณนั่นล่ะ
-
Lillia.
เเล้วยังไงคะ
-
Lillia.
ถ้ารู้ว่าเธอยังมีตัวตน
-
T. Victer
ผมคง.... ขอโทษเธอ
-
เขากำลังทบทวนหลายๆอย่างในหัว เธอสังเกตได้จากเเววตาที่เริ่มสับสน
-
T. Victer
เเละขอโอกาสจากเธอ
-
Lillia.
คุณรู้รึเปล่าคะ
-
Lillia.
ว่าทำไมเธอถึงหายไป
-
T. Victer
...
-
T. Victer
เธอไม่ค่อยชอบความวุ่นวาย
-
เเต่ไลล่าชอบสร้างความวุ่นวาย...หึนั่นเเหละพี่สาวเธอ
-
Lillia.
เเล้วมีเหตุผลกับเเค่คุณหรอคะ
-
Lillia.
กับการจะให้เธอกลับมา
-
เขาถอนหายใจเเล้วเดินกลับเข้าไปในห้อง
-
เอ้า!
-
T. Victer
ไว้ถ้าคุณรู่จักไลล่า
-
T. Victer
ผมจะบอกคุณเรื่องนั้น
-
มันน่าก้านคอใส่จริงๆ
-
Lillia.
//ถอนหายใจ
-
T. Victer
หึหึ
-
Lillia.
ขำอะไรคะ?
-
T. Victer
จะได้รู้ว่าผมรู้สึกยังไง
-
. . .
-
Thursday.
-
5.30 pm.
-
เรียกว่าอะไรดี?
-
ความบันเทิงของชีวิต น่าจะเหมาะที่สุด
-
T. ขิม
อาจารย์คะ..
-
T. ขิม
อย่า..ว๊าย!!!
-
เขารีบปิดปากเธอเเล้วอุ้มร่างบางที่เขาโปรดปรานเข้ามาในห้องส่วนตัว บนชั้นที่เงียบที่สุดของอาคารสี่
-
T. ขิม
อ..อึ่ก!!!
-
เเค่รสสัมผัสจากริมฝีปากของเธอคนนี้ก็สามารถทำให้ความเครียดของวันนี้ของเขาเริ่มจางหายไปได้เเล้ว
-
T. ขิม
อ..อาจารย์..
-
T. ขิม
อื้อ!!
-
T. ภาคย์
ลิ้นเธอนุ่มมาก..
-
T. ภาคย์
Ummm
-
เธอยังให้ความรู้สึกเหมือนเดิมกับเขา
-
ความขุ่นเคืองในใจ
-
เเละความรู้สึกลึกๆ ที่เขาไม่เคยยอมรับมัน
-
T. ภาคย์
หึหึ
-
T. ภาคย์
อะไรกัน..
-
มือหนาค่อยๆลดต่ำลงขยำบั้นท้ายใต้กระโปรงรัดสัดส่วน
-
T. ภาคย์
ความเคารพนับถือ
-
T. ภาคย์
มันทำให้เธอยอมได้ขนาดนี้จริงๆหรอ
-
เขาค่อยๆรูดซิปกระโปรงด้านหลัง เเล้วกำจัดกระโปรงนี้ไปให้พ้นทาง
-
เขากดริมฝีปากหนักๆเพื่อปิดเสียงสะอื้นเบาๆจากเธอ
-
ไม่มีใครทนรับกรรมเเทนกันได้หรอก
-
T. ขิม
//สะอื้น
-
T. ภาคย์
หรือว่าเธอทนได้?
-
T. ขิม
....ฮือออ..ฮึ่ก!
-
T. ภาคย์
รู้มั้ย
-
T. ภาคย์
เมื่อคืน คนที่เธอเคารพนักหนาน่ะ..
-
T. ภาคย์
เค้าทำอะไร...ให้ผมไม่พอใจอีกเเล้วสิ
-
T. ภาคย์
หึ
-
T. ภาคย์
เเล้วคราวนี้ก็ทำสำเร็จด้วย
-
T. ขิม
อื๊อ!!!!!!!
-
ฝ่ามือที่บีบเเน่นกับลำคอขาวค่อยๆเพิ่มเเรงตามลำดับ
-
T. ภาคย์
เธอคิดว่ายังไง?
-
T. ขิม
เห็นคุณ...
-
T. ขิม
อึ่ก!...กำลังจะ..เเพ้
-
ยิ่งเห็นเธอดิ้นรน เขายิ่งอยากเล่นกับเธอ
-
เเละยิ่งเธอเเสดงความภักดี เขายิ่งอยากจะทำลาย
-
T. ภาคย์
หึ
-
T. ภาคย์
ถ้าอย่างนั้น..
-
T. ภาคย์
เราควรมอบของขวัญ
-
T. ภาคย์
ให้ผู้ชนะดีมั้ย?
-
เขาคลายฝ่ามือออกช้าๆ เปลี่ยนเป็นถอดเครื่องพันธนาการจากเอวของเขาออกมา
-
T. ขิม
ถ้ามันทำให้คุณรู้สึก..เข้าใกล้คำว่าชนะมากขึ้น
-
T. ขิม
ก็เเล้วเเต่คุณค่ะ..
-
T. ภาคย์
ลืมไป..
-
T. ภาคย์
เธอคงเก่งขึ้นเเล้ว
-
T. ขิม
....
-
เข็มขัดเส้นหนาตรึงข้อมือเล็กนั้นไว้
-
T. ภาคย์
ว่าเเต่ของขวัญชิ้นนี้
-
นิ้วมือไล่กรีดตามเรียวขาขาวเรื่อยไปจนถึงบริเวณที่เขาอยากสัมผัส..
-
T. ภาคย์
ควรเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงดีล่ะ
-
. . .
-
5.30 pm.
-
ห้องน้ำอาคารสอง
-
Lillia.
ไม่มีคนเเล้ว
-
Lillia.
อธิบายมาด่วนๆ
-
Lillia.
มึงเลี่ยงมาทั้งวันเเล้ว
-
Farent.
ใจเย็นๆ
-
S.
เเต่กูอยากรู้
-
S.
เพราะฉะนั้นเล่ามาค่ะ
-
Sandy.
เร็วนะ อยากไปลองชุดเเล้ว
-
Roman.
ก็ไม่อยากมีปัญหา
-
Lillia.
ไหนมึงบอกว่ามึงจะไม่ห้ามกู
-
Lillia.
ห้ะ?!!
-
Sandy.
ช่ายยย
-
Lillia.
อะไร๊!!
-
Roman.
ก็รู้
-
Roman.
เเต่คิดดีๆกันก่อน
-
Roman.
วันจันทร์นี่ก็จะกีฬาสีเเล้ว
-
Roman.
ซ้อมกันมาเป็นเดือน
-
Roman.
เกิดมันเป็นอะไรขึ้นมาทำไง
-
S.
โห..
-
S.
สติมาก
-
Farent.
เออออ
-
Lillia.
เเล้วทำไมต้องไปรับใช้มันห้ะ!
-
Roman.
อะไร
-
Roman.
ทำตอนไหน?
-
Lillia.
วันนั้นเเหละ
-
Lillia.
กูเห็นนะ
-
Sandy.
กูก็เห็น
-
Farent.
เห็นอะไรกันวะคะ
-
S.
เออๆ
-
Roman.
ก็ลุกไปเอาน้ำพอดี
-
Lillia.
อ๋อ
-
Lillia.
เดี๋ยวนี้มึงต้องเป็นคนดีขนาดนั้นเลย
-
S.
ใจเย็น
-
Lillia.
จริงมั้ยล่ะ
-
Roman.
ก็บอกไปแล้วว่าไม่อยากมีเรื่อง
-
Roman.
อะไรที่ทำได้ก็ทำ
-
Sandy.
หืมม
-
Sandy.
ใจเย็นขนาดนี้ตั้งเเต่เมื่อไหร่
-
Farent.
อันนี้กูเข้าใจนะ
-
Roman.
ฟาเข้าใจงั้นเลิกประชุมค่ะ
-
Lillia.
เดี๋ยวก่อน
-
Lillia.
อย่ามาเนียน
-
Roman.
กูบอกไปหมดเเล้ว
-
Roman.
ว่าไม่มีอะไรจริงๆ
-
Sandy.
ฮึ่มมมมมมมม
-
Sandy.
เชื่อๆ
-
S.
เออตามนั้นก็ได้วะ
-
Farent.
ไปๆได้เเล้ว
-
ขอโทษนะ กูบอกอะไรมากกว่านี้ไม่ได้เเล้ว
-
Roman.
ทำหน้าตึงทำไมอีก
-
Lillia.
กูไม่ได้หน้าตึง!
-
Roman.
เคืองกูหรออ
-
Lillia.
เปล่า!
-
เธอเเกล้งเเหย่เพื่อนเล่นเพื่อให้ทุกอย่างกลับสู่สภาวะปกติโดยเร็ว
-
. . .
-
5.30 pm.
-
ห้องอาบน้ำ
-
วันนี้มันวันเเห่งความวุ่นวายเเท้ๆ
-
งานก็ถาโถมเข้ามาเพราะวันจันทร์หน้าก็มีกีฬาสีเเล้ว
-
Julia.
โอ๊ย!
-
วันนี้ยังต้อง...เรียกว่าไงดีล่ะ
-
Vodka.
ขอโทษ
-
Julia.
เบาๆดิวะ
-
Julia.
เจ็บ
-
โดนฉุดล่ะมั้ง
-
Vodka.
อ่าาาาาห์~
-
Julia.
เลิกทำเสียงเเบบนั้นได้เเล้ว
-
Julia.
จะให้กูถอดมั้ย
-
Julia.
กางเกงน่ะ
-
ปกติเธอไม่ทำเเบบนี้บ่อยนักหรอก
-
Vodka.
รีบทำไม
-
Julia.
จะลองชุดให้น้อง
-
Julia.
พี่มึงทำงานอยู่นู่น!
-
เชื่อเลยว่าผู้หญิงร้อยทั้งร้อยต้องอยากอยู่ในสถานการณ์เดียวกับเธอเเน่
-
ใกล้ชิดระดับที่เคลิ้มไปบ้างบางครั้ง
-
Vodka.
.....
-
วงเเขนกว้างเท้าคร่อมร่างกายเธอให้เเนบติดกำเเพง
-
Julia.
เรื่องเปปเปอร์อีกล่ะสิ
-
เธอถูกจับให้หันหน้าเข้าหากำเเพง
-
เเผ่นหลังรับรู้ถึงเเรงหายใจของอีกฝ่าย สองมือเลื่อนมาขยำหน้าอกเธอผ่านชุดนักเรียน
-
Vodka.
//ถอนหายใจ
-
Julia.
สิ่งที่มึงต้องทำ
-
Julia.
คือระบายให้ใครซักคนฟัง
-
ความรู้สึกที่หน้าอกเริ่มหนักขึ้น รวมทั้งที่ใบหูของเธอด้วย
-
Julia.
มึงมีอยู่เเล้วคนนึง...กูรู้
-
กระโปรงเธอล่วงลงไปกองที่เท้า...เเละอีกไม่นานทุกอย่างก็จะลงไปที่พื้น
-
Vodka.
เงียบน่า...
-
Julia.
ไม่ได้อยู่กับพี่เเล้ว..
-
Julia.
มึงดุจังเลยนะ
-
Vodka.
ไปอาบน้ำกับกู
-
Julia.
นาน
-
Julia.
กูต้องรีบ
-
Vodka.
....
-
Vodka.
มึงทำได้นี่
-
Julia.
เออๆ
-
ได้ทำอะไรเเบบนี้บ้างก็ไม่เลว
-
เพราะคนคนนั้นก็ไม่ค่อยชอบรักษาสัญญาเหมือนกัน
-
ให้ตาย เวลานึกถึงเเล้วมีอารมณ์ขึ้นมาจริงๆ
-
เป็นผัวภาษาอะไรไม่รู้
-
. . .
-
Las Palmas de Gran Canaria.
-
11.30 am
-
ทำไมทุกคนต้องมาทำลายเวลาพักร้อนของเธอด้วย
-
Unknown 1
ไม่ทานมื้อเที่ยงหรอคะ
-
Lila.
ไปก็ได้
-
Lila.
เเต่..
-
Lila.
อะไรในนั้นที่อร่อยกว่าคุณน่ะ มันมีหรอ
-
มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายระหว่างทางที่เธอจากมา
-
Unknown 1
คงตอบว่า ไม่มีนะคะ
-
Lila.
คงจะดีนะคะ
-
Lila.
ถ้าชั้นรู้จักว่าของหวานตรงหน้า มากกว่านี้..
-
จากมานานมากพอ...ที่จะเข้าใจในหลายๆอย่าง
-
ที่คนร่วมเหตุการณ์ในครั้งนั้น ต้องการจะสื่อ
-
Unknown 1
คุณรู้จักชั้นไป..
-
Unknown 1
คงไม่มีประโยชน์อะไรมากหรอกค่ะ
-
Unknown 1
เเต่
-
Unknown 1
คุณก็เดาถูก
-
Lila.
หึหึ
-
Lila.
คนที่จะรู้จักสไตล์ชั้นดี
-
Lila.
มีเเค่ท่านประธานของคุณนั่นเเหละค่ะ
-
Unknown 1
คุณยังนึกถึงท่านอยู่
-
Lila.
ก็ไม่เคยบอกนี่คะ
-
Lila.
ว่าลืมท่านไปแล้ว
-
ใครจะลืมผู้หญิงคนนั้นลง
-
Unknown 1
เเต่ตอนนี้...
-
Unknown 1
ท่านกำลังตกอยู่ในอันตรายนะคะ
-
Lila.
คุณทำงานกับท่านไม่นานพอ ถูกมั้ย
-
Lila.
ท่าาพกความเสี่ยงไว้ติดพื้นรองเท้าเสมอ..
-
Unknown 1
ทราบค่ะ
-
Unknown 1
ท่านประธานเป็นเเบบที่คุณพูดอยู่ตลอด
-
Lila.
ท่านจะไม่เสี่ยง
-
Lila.
ถ้ารู่ว่าเกมนั้นท่านจะเเพ้
-
Unknown 1
คนนอกอย่างชั้นก็ห่วงนี่คะ
-
Lila.
อย่าห่วงเลยค่ะ
-
Lila.
ว่าเเต่
-
Lila.
เมื่อไหร่คุณจะเลิกพยายาม..
-
สิ่งที่พวกเขาต้องการจากเธอ...เธอรู้ดี
-
Unknown 1
เคยคิดว่าจะเลิกพยายามค่ะ
-
Unknown 1
เเต่พอคิดถึงท่านประธาน
-
Unknown 1
หรือคิดว่าสิ่งนั้นต้องตกไปอยู่ในมืออีกฝ่าย
-
Lila.
คุณควรกลับไป
-
เธอยอมเล่นตามเกมมามากพอเเล้ว...ต่อจากนี้ เธอต้องเดินเองบ้าง
-
เเละทางของเธอ ไม่ว่าฝ่ายอื่นจะอยู่สูงกว่าเธอ พวกเขาจะไม่มีทางอ่านอะไรจากเธอได้เลย
-
Unknown 1
.....
-
Lila.
ที่นู่นคงต้องการคนมากๆ
-
Lila.
เเล้วก็..
-
เธอดึงตัวหญิงสาวตรงหน้าเข้ามาใกล้ ใช้สายตาสื่อถึงอารมณ์ภายในออกมา
-
Lila.
จะทำอะไรช่วยระวังด้วย
-
Lila.
ซอฟเเวร์เกือบทั้งระบบล่ม..มันมีค่าเสียหาย
-
Unknown 1
คุณตกเป็นเป้า เพราะตัวคุณเอง
-
Lila.
นั่นหมายความว่า
-
Lila.
พวกคุณไม่อยู่ในฐานะที่จะบังคับ หรือจูงใจอะไรได้
-
Lila.
นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย
-
Lila.
ที่จะพูดเรื่องนี้
-
เธอเดินออกมาจากห้องขังเเล้วตรงไปที่โรงอาหาร
-
Lila.
หึ..
-
Lila.
คิดอะไรกันอยู่นะ
-
Lila.
จรรณยาบัญเเพทย์
-
Lila.
ข้อมูลคนไข้คนสำคัญเเบบนั้น
-
Lila.
ใครจะทำให้ข้อมูลมีตัวตนกัน...
-
. . .
-
5.40 pm.
-
ห้องนาฏศิลป์
-
Pepper.
เป็นไงกันบ้าง
-
Pepper.
พอดีรึเปล่า
-
S.
พี่คะ รองเท้าอยู่ไหนหรอคะ
-
Pepper.
รอเเป๊ปนึงนะ
-
Pepper.
พี่ให้เพื่อนเเบกมาอยู่
-
Sandy.
โอเคค้าาาา
-
ห้องนาฏศิลป์ขนาดใหญ่เเออัดทั้งหลีดเเละดรัม
-
เธอพยายามอยู่ห่างๆกลุ่มดรัมเเละลากลิเลียมาด้วย
-
Roman.
เลิกมองได้เเล้ว
-
Lillia.
กูไม่ได้มอง
-
Roman.
หรออ
-
Farent.
เออใช่
-
Farent.
ไม่งั้นจะยืนบังหน้ามึงนะ
-
Lillia.
กูไม่ได้มองซักหน่อย
-
S.
จ่ะๆ
-
S.
เชื่อ
-
เธอรู้สึกได้ตลอดว่ามีสายตาจากกลุ่มนั้นมองมาทางเธออยู่บ่อยๆ
-
Pepper.
เป็นไงบ้าง
-
Pepper.
พอดีมั้ย
-
Milyn.
น่าจะหลวมนะคะ
-
Pepper.
อ้าวหรอ
-
Pepper.
เเล้วตัวอื่นล่ะ
-
Milyn.
ไม่ได้เลยค่ะ
-
Pepper.
อ๋อๆงั้นเดี๋ยวพี่เปลี่ยนให้นะ
-
Pepper.
มิลินวัดตัวใหม่เเล้วกันนะ
-
Lillia.
วุ่นวายชิบหาย..
-
Roman.
เบา
-
S.
ไม่ต้องมาเเม่พระ
-
Roman.
//ถอนหายใจ
-
Sandy.
ดรัมวัดตัวสิบกว่ารอบเเล้วนะเอาจริง
-
Sandy.
อย่างงี้เรียกเรื่องมากรึเปล่า
-
Farent.
ปล่อยเขาเถอะ
-
Farent.
บ้านเขารวย
-
Farent.
ตัดเล่นๆเผื่อปีหน้ายังได้
-
Roman.
จิกกัดเก่ง
-
Lillia.
มึงนั่นเเหละ
-
Lillia.
ที่ไม่กัด
-
Roman.
กูผิด?
-
Sandy.
เอออออออออออออ
-
S.
เอออออออออออออ
-
Farent.
เอออออออออออ
-
Lillia.
ชัดยัง
-
เธอส่ายหน้าเเล้วจัดการเสื้อตัวเองต่อ
-
Pepper.
น้อง
-
Pepper.
โรมาน
-
Roman.
คะ
-
Pepper.
พี่ฝากวัดตัวมิลินทีได้มั้ยจ๊ะ
-
Pepper.
พี่ตามเพื่อนก่อน
-
Pepper.
เเล้วเดี๋ยวเพื่อนพี่อีกกลุ่มจะยกรองเท้ามาให้นะ
-
เธอพยักหน้ารับอย่างว่าง่ายเเล้วก็ต้องมาปวดหัวหลังจากพี่เปอร์ออกไปแล้ว
-
S.
เนี่ย!
-
S.
มึงอีกละ
-
Sandy.
ทำไมต้องโรมานอ่ะ
-
Sandy.
งง
-
Roman.
ชั่งเถอะ
-
Lillia.
ชั่งหน้ามึงสิ
-
Lillia.
เเล้วอย่าบอกนะว่าจะไป
-
Roman.
...
-
Roman.
ก็ต้องไป
-
เธอลุกออกมาจากเพื่อนๆเเล้วเดินไปเอาสายวัดตัวมา
-
Milyn.
ไปข้างนอก
-
Milyn.
ในนี้วุ่นวาย
-
นี่ก็อีกคน หลังจากวันนั้น เธอรู้สึกได้เลยว่า มีบางอย่างเปลี่ยนไป
-
ไม่ว่าดีหรือร้าย เธอก็น่าจะได้รับผลของมันเร็วๆนี้
-
เธอก็ซ่อนบางอย่างไว้เหมือนกัน..มิลิน
-
Milyn.
ทำไมทำหน้าเเบบนั้นล่ะ
-
Milyn.
ไม่สนุกหรอ
-
Milyn.
หื้อ?
-
Roman.
....
-
Milyn.
เเหมมม
-
Milyn.
ยิ้มหน่อยสิ
-
Roman.
กางเเขน
-
Milyn.
//หัวเราะเบาๆ
-
เธอพยายามไม่สนใจมือที่คอยจับนู่นนี่นั่นของเธออย่างนึกสนุก
-
Roman.
33
-
Milyn.
?
-
Milyn.
เเค่นั้นจริงหรอ
-
มิลินคว้ามือเธอไปทาบที่หน้าอก
-
Roman.
เห้ย!
-
Milyn.
นี่ไม่33นะ
-
Roman.
อะไรของเธอ
-
Milyn.
หยอกนิดหยอกหน่อยไม่ได้รึไง
-
Roman.
......
-
Milyn.
เย็นนี้ไปส่งด้วย
-
Roman.
อือ
-
Milyn.
อีกสิบนาที
-
Roman.
?
-
Roman.
ไม่ซ้อมรึไง
-
Milyn.
สงสัยหรอ?
-
กวนประสาท
-
Roman.
อือๆ
-
Milyn.
วัดเร็วๆ
-
Milyn.
เบื่อ
-
Roman.
....
-
. . .
-
5.40 pm.
-
อาคารสาม
-
วายุ
หรอ
-
T. Victer
นั่นเเหละ
-
T. Victer
ระวังของมึงดีๆ
-
อัคคี
....
-
T. Victer
เราเริ่มเรื่องนี้เเล้ว
-
T. Victer
ต้องจบให้ได้
-
อัคคี
หึ
-
อัคคี
วิธีจบน่ะ ง่าย..
-
วายุ
เราไม่ทำกันเเบบนั้น
-
ง่ายในแบบของเเฝดน้อง เขาเข้าใจดี
-
T. Victer
ไม่คิดบ้างหรอ
-
T. Victer
นิ่งมานานเกินไปแล้ว
-
รู้สิ รู้ว่ามันจะส่งผลอย่างไรด้วย
-
วายุ
เราควรรักษาสิ่งที่มีไม่ใช่หรอ
-
วายุ
อย่าทำอะไรที่ไลล่าไม่ชอบเลย
-
อัคคี
หึ
-
อัคคี
พูดถึงเเล้วก็คันไม้คันมือ
-
วายุ
เป็นไปได้..ก็อยากให้กลับมา
-
T. Victer
//พยักหน้า
-
T. Victer
คงได้เเค่หวัง
-
ต่อให้เขามีสิ่งที่จะทำให้ตัวเขาได้เปรียบ
-
เเต่มันก็เปลี่ยนอดีตไม่ได้อยู่ดี
-
T. Victer
อีกอย่าง
-
T. Victer
กูอยากให้มึง...เปลี่ยนทาง
-
อัคคี
?
-
T. Victer
ในเมื่อมีจุดประสงค์เดียวกัน
-
ต่อให้มีจุดประสงค์เดียวกัน เเต่อุดมการต่าง
-
ก็เปล่าประโยชน์ที่จะร่วมมือ
-
วายุ
ขอบคุณ
-
วายุ
เรื่องข้อเสนอ
-
เขามองตาเเฝดน้องก็รู้เเล้วว่ามีความคิดไม่ต่างจากเขา
-
T. Victer
....
-
T. Victer
คิดดูเเล้วกัน
-
หลังจากวิกเตอร์ออกไป อัคคีก็เปิดประเด็นเรื่องเมื่อครู่ทันที
-
อัคคี
หมายความว่า
-
วายุ
ใช่
-
วายุ
ไม่ไว้ใจ
-
อัคคี
จริงๆ เธอก็เป็นผู้ใหญ่ที่น่าเชื่อถือ
-
อัคคี
ไม่ใช่รึไง
-
วายุ
.....
-
วายุ
ไม่มีใครน่าไว้ใจทั้งนั้น
-
วายุ
ทำงานกันมานาน
-
วายุ
ไม่ได้เเปลว่าเธอต้องเเสดงออกทุกอย่าง
-
อัคคี
.....
-
อัคคี
เเต่เธอเป็นใคร
-
อัคคี
มึงต้องไม่ลืม
-
วายุ
รู้
-
วายุ
ถึงต้องระวังให้มาก
-
อัคคี
....
-
วายุ
เธอดูสนใจโรมาน
-
วายุ
เป็นพิเศษ
-
เขาจะไม่ประมาท...เหมือนครั้งก่อนๆเเน่
-
อัคคี
อืม
-
อัคคี
เรื่องไลล่า
-
อัคคี
จะเอายังไง
-
วายุ
ปล่อยไปก่อน
-
วายุ
ไม่ดีกว่าหรอ
-
เขาเห็นเเววตาคึกคะนองจากเเฝดน้อง ซึ่งเดาได้ว่า ต้องไม่ใช่เรื่องดีเเน่ๆ
-
วายุ
ไออัค...
-
อัคคี
อะไร
-
วายุ
อย่าทำเเบบนั้น
-
อัคคี
มึงไม่ไปก็เรื่องของมึง
-
วายุ
//ถอนหายใจ
-
วายุ
ก็รู้ว่าไม่มีทาง
-
อัคคี
เธอ เเค่นั้นเเหละ
-
อัคคี
ก็เเค่ไปเที่ยว
-
เผชิญหน้าเเบบไม่ให้ทันตั้งตัว
-
. . .
-
5.40 pm.
-
ห้องนาฏศิลป์
-
Roman.
กูกลับก่อนนะ
-
Farent.
ห้ะ?!
-
S.
What???
-
Lillia.
ไปไหน
-
Roman.
กลับไง
-
Farent.
เอ้า!
-
Farent.
ไม่ซ้อมหรอ
-
Roman.
ไม่เเล้ว
-
จากที่กำลังจะเถียงไอคนมีพิรุธเธอก็ต้องมาให้ความสนใจกับคนที่พึ่งเข้ามา
-
Farent.
เชี่ย...
-
มาด้วยกันได้ไงวะคะ!!!
-
Ricter.
//โบกมือ
-
ชิบหายของเเท้
-
Farent.
//โบกมือ
-
S.
เเหมมม
-
Farent.
หยุด!
-
Farent.
อย่าได้พูดอะไรเด็ดขาด
-
เธอหันไปยิ้มนิดๆให้ เเต่ก็ต้องรีบหุบยิ้มเมื่อเห็นคนหน้าโจรมองมาทางเธอ
-
Ricter.
วอดก้าไปไหน
-
King
ทำไม?
-
Ricter.
ก็ถาม
-
King
ไม่รู้
-
ทั้งสองเมื่อวางกล่องที่ใส่รองเท้าไว้เเล้วก็มายืนพักใกล้ๆที่ที่เธออยู่
-
Ricter.
...เป็นไงกันบ้างครับ
-
Sandy.
โอเคดีค่าา
-
S.
อู้วววว
-
S.
รองเท้าาาาา
-
Farent.
.....
-
King
.....
-
King
//ถอนหายใจ
-
อึดอัดชะมัด
-
Ricter.
จะไปไหน
-
King
ไม่ใช่เรื่องของมึง
-
มาทำตาเเข็งใส่กันอีก!
-
โว๊ะ!
-
Ricter.
น้องฟา
-
Farent.
คะ...
-
เขานั่งลงข้างๆเธอเเล้วเอนตัวมากระซิบ
-
Ricter.
วันศุกร์นี้ว่างมั้ย
-
Farent.
.....
-
Ricter.
พี่จะชวนไปเที่ยวน่ะ
-
ทำไมถึงมีคนมาวุ่นวายกับวันศุกร์เธอเยอะเหลือเกินเนี่ย
-
คนนี้ก็ไม่อยากทำร้ายน้ำใจ คนนั้นก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธอีก
-
Farent.
เอ่อ..
-
Farent.
ฟาดูก่อนนะคะ..
-
Rrrr
-
chat
-
King
ออกมาจากห้อง
-
King
เดี๋ยวนี้
-
King
ให้ห้านาที
-
King
ต้องถึงรถ
-
. . .
-
เพลิงกาฬเพทาย
มาต่อเเล้วจ้าาาาาาา
-
เพลิงกาฬเพทาย
กำลังดำเนินเรื่องด้วยความเข้มข้นจ้าาา
-
เพลิงกาฬเพทาย
ขออภัยคำผิดนะคะ🙏
-
เพลิงกาฬเพทาย
รักคนอ่านสุดใจ
-
เพลิงกาฬเพทาย
🔥🔥🔥🔥
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น