"อาจารย์จะเป็นคนรับผิดชอบเองครับ....."

 

เสียงของอาจารย์โคโระดังออกมาท่ามกลางบรรยากาศอึมครึมจากการสอบกลางเทอมที่ผ่านมา

ทางอาคารเรียนหลักหรือผู้อำนวยการนั้นได้เปลี่ยนข้อสอบอย่างกระทันให้ทำให้นักเรียนภายในห้องE สอบกันได้คะแนนที่ไม่ดีนัก

 

"ผมดูถูกระบบของโรงเรียนนี้มากเกินไป ผมไม่กล้าสู้หน้าพวกคุณแล้วครับ....."

 

อาจารย์โคโระพูดด้วยสีหน้าจ๋อยสนิทฮารุโตะที่นั่งอยู่เงียบๆหันหน้าไปมองคารุมะที่อยู่ด้านหลังทั้งสองคนพยักหน้าให้กันเล็กน้อยจากนั้นทั้งสองคนก็หยิบมีดออกมาแล้วปาใส่ไปที่อาจารย์โคโระทันที

 

"อึ๊ย!!ยะ!?!?!"

 

แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะรู้ตัวจึงหลบได้แต่กลับทำเสียงตกใจแปลกๆฮารุโตะเลยลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหาพร้อมกับคารุมะ

 

"งั้นเหรอ? ถ้าไม่กล้าสู้หน้าแบบนี้ผมจะฆ่าอาจารย์ได้ยังไงล่ะ"

 

คารุมะพูดพลางเดินออกไปด้านหน้า

 

"คารุมะคุง! ตอนนี้อาจารย์กำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่นะครับ!!"

 

"ถ้าเป็นแบบนั้นลองดูนี่หน่อยเป็นไง"

 

ฮารุโตะพูดขึ้นแล้ววางกระดาษปึกนึงลงตรงหน้าอาจารย์โคโระ คารุมะที่เห็นแล้วจึงวางลงให้ดูบ้าง

 

"หืม? !!!"

 

อาจารย์โคโระที่กำลังโวยวายมองแผ่นกระดาษที่ทั้งสองคนเอามาให้ก็ถึงกับพูดไม่ออกเพราะในนั้นข้อสอบของของคารุมะนั้นคะแนนได้เกือบเต็มทั้งหมด แต่ของฮารุโตะนั้นเต็มทุกวิชา

 

"เรื่องเปลี่ยนข้อสอบทำอะไรผมไม่ได้หรอกแต่ผมเจ็บใจที่แพ้หมอนี้มากกว่า"

 

คารุมะพูดแล้วหันไปด้านข้าง

 

"ก็นะ นายยังอ่านมาไม่พอทุกๆวันที่ผ่านมาผมพยายามแบบสุดๆไปเลยล่ะ"

 

ฮารุโตะตอบหยอกเล่นกับคารุมะ

 

"โห~~~~/สุดยอด!!!..."

 

"ทำคะแนนสอบได้ 100 คะแนนเต็ม?"

 

เสียงชมของเพื่อนภายในชั้นเรียนทำใฟ้บรรยากาศไม่ดีค่อยๆถูกปัดออกไป

 

""แล้วเอายังไงต่อล่ะ? ถึงจะใช้ข้ออ้างว่าไม่ได้ติด ท็อบ 50 ทุกคน แล้วหนีหางจุกตูดไหมล่ะ? อาจารย์...""

 

เสียงของฮารุโตะกับคารุมะดังออกมาพร้อมกัน แต่คารุมะดันเติมไฟเพิ่มไปอีกนิดหน่อยโดยการยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ

 

"คุณก็แค่กลัวที่จะถูกฆ่าใช่มะ เจ้าหมึก?"

 

"....!...!"

 

ทุกคนที่เห็นท่าทางแบบนั้นจึงพากันยิ้มแล้วพูดขึ้นเพื่อใส่เชื้อไฟเพิ่ม

 

"อ๋อเหรอ? กลัวที่จะถูกฆ่าหรอกเหรอ?"

 

"เรื่องแค่นี้บอกเราก็ได้นี่!"

 

"เนอะแบบ...อาจารย์กลัวมากเลยอ่ะอยากจะหนีใจจะขาดแล้ว!!...แบบเนี่ย"

 

เสียงล้อเลียนดังไปทั่วจนเจ้าตัวเริ่มทนไม่ไหว

 

"เน๊ยยยยย๊า!!!*%)%*ใครจะไปหนีกันครับ!!!!!"

 

แล้วก็เปลี่ยนสีผิวตัวเองเป็นสีแดงโว้ยวายออกมา

 

"งั้นเหรอๆ แล้วไงต่อล่ะอาจารย์"

 

ฮารุโตะที่เห็นว่าเป็นไปตามแผนเลยพูดออกมาบ้างอาจารย์โคโระที่กำลังโวยวายอยู่ก็หยุดทันทีแล้วชูหนวดขึ้นมาหนึ่งเส้น

 

"ในตอนสอบปลายภาคเราจะเอาคืนพวกนั้นสองเท่าครับ!!"

 

""""""ฮึ~ฮ่าๆๆๆๆๆ"""""

 

เสียงที่ดูจริงจังนั้นไม่ได้เปลี่ยนรูปลักษ์เลยแม้แต่น้อยมีแต่จะทำให้ดูตลกขึ้นด้วยซ้ำทุกคนจึงพากันหัวเราะออกมา

 

"นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นนะครับ! จริงนะๆ เชื่ออาจารย์เถอะ...."

 

อาจารย์โคโระพูดด้วยอย่างเอาเป็นเอาตายแต่ทุกคนก็ยังไม่หยุดหัวเราะ แล้วก็มีเพียงฮารุโตะคนเดียวที่มองไปที่หนวดของอาจารย์โคโระ

..

..

..

..

..

..

-"ทัศนศึกษา? โทษทีนะแต่ครั้งนี้ผมคงไปไม่ได้หรอก"

 

"เอ๋ทำไมล่ะ ทั้งที่ออกจะน่าสนุกแท้ๆ"

 

เสียงพูดของเด็กผู้หญิงที่อยู่ข้างๆดังขึ้นเธอมีผมสีเขียวยาวแต่รวบผมเอาไว้

 

 

 

"ขอนะคุณคาเอเดะ แต่ช่วงนั้นผมไม่ว่างน่ะ"

 

"ถ้าเป็นงั้นคงช่วยไม่ได้ คายาโนะพวกเราลองไปชวนคนอื่นกันเถอะ ขอโทษนะฮารุโตะ"

 

นางิสะขอโทษฮารุโตะแล้วพาคายาโนะเดินไปหาคนอื่นเพื่อชวนเข้ากลุ่มที่จะไปทัศนศึกษา"

 

"เราเองก็ต้องไปบอกอาจารย์ว่าไปไม่ได้ด้วยสิ"

 

ฮารุโตะเดินออกจากห้องไปพลางหาวออกมาเพราะไม่ค่อยได้นอน

 

"อ่าเจอพอดีเลยอาจารย์คาราสึมะครับ"

 

ฮารุโตะที่เดินออกมาจากห้องมุ่งตรงไปที่ห้องพักครูเห็นคาราสึมะเดินออกมาพอดีเลยเรียกเอาไว้

 

"หืม? ว่าไงฮารุโตะมีอะไรให้ช่วยรึไง"

 

"อ่าครับพอดีจะมาบอกว่าทัศนศึกษาครั้งนี้ผมไปไม่ได้น่ะอาจารย์พอจะอนุญาติไหมใครครับ"

 

"เรื่องนั้นคงต้องขอฟังเหตุผลก่อนแต่ถ้าไม่มีปัญหาอะไรก็คิดว่าได้ล่ะนะแล้วมีธุระอะไรล่ะถึงกับต้องหยุด"

 

"เออ....เรื่องนั้นถ้าจะให้บอกแบบอ้อมๆก็คือเกี่ยวกับอาจารย์โคโระน่ะครับ"

 

ฮารุโตะตอบคำถามแบบอ้อมๆถึงที่ทำอยู่จะไม่ใช่การลอบสังหารแต่ก็เกี่ยวข้องกันจริงๆ

 

"เหรอถ้างั้นเดี๋ยวจะทำเรื่องขออนุญาติให้แต่จะอะไรก็ระวังตัวให้ดีล่ะ"

 

"คราบ~"

 

คาาสึมะพูดจบก็เดินเข้าไปในห้องพักครูอีกครั้งส่วนฮารุโตะก็ถือโอกาศที่วันนี้ไม่มีเรียนแล้วกลับบ้านก่อนซะเลย

 

 

"อืมป่านนี้จะหาข้อมูลได้ถึงไหนแล้วนะ"

 

ระหว่างเดินกลับบ้านฮารุโตะหยิบสมาทโฟนออกมาดู

 

"เห....การวิจัยที่ใช้เซลล์หนวดกับมนุษย์ทำให้เกิดปฏิกิริยาพิเศษ เป็นข้อมูลที่เยี่ยมไปเลยแหะ''

 

ฮารุโตะยิ้มร่าแล้วเดินกลับที่พักที่ตอนนี้มันกลายเป็นห้องคอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่ไปเรียบร้อยแล้ว

 

"กลับมาแล้วคราบ~ ว่าไปนั้น"

 

ฮารุโตะพูดคนเดียวแล้วถอดรองเท้าไว้ข้างๆจากนั้นก็เดินเข้าไปภายในห้องนั้นเต็มไปด้วยอุปกรณ์ต่างๆมากมายฮารุโตะได้ใช้เงินแถบทั้งหมดที่หามาลงทุนกับห้องนี้

 

"กว่าจะติดตั้งเสร็จก็เล่นไม่ได้นอนไปหลายวันเลยแต่เราก็ไม่ได้สนุกขนาดนี้มานานแล้วล่ะนะ"

 

ฮารุโตะหยิบซองอาหารฉุกเฉินขึ้นมากินแล้วนั่งหน้าจอขนาดใหญ่

 

"กู้ข้อมูลที่ถูกปิดเป็นความลับแถมยังถูกลบมันเสียเวลาจริงๆแต่ก็ทำให้รู้ถึงอดีตของอาจารย์โคโระล่ะนะ"

 

 

 

ฮารุโตะพึมพัมพลางมองใบหน้าของชายคนหนึ่งบนจอ

 

"อ้อ ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกเหมือนจะไปแฮ๊กข้อมูลการวิจัยเกี่ยวกับเซลล์มาด้วยนี้น่า อืม.....อ๊ะนี่ไงเซลล์หนวดที่ถูกฉีดเข้าสู่ร่างกายของมนุษย์จะเกิดปฏิกิริยาควบแน่นเกินขีดจำกัดแล้วเกิดการระเบิด?"

 

ฮารุโตะอ่านข้อความที่เพิ่งขึ้นมาด้วยสีหน้าตกใจแต่ก็ยังอ่านต่อ

 

"แถมระยะเวลายังภายในหนึ่งปี สิ่งที่อาจารย์โคโระพูดเอาไว้ว่าอีกหนึ่งปีจะทำลายโลกทิ้งหมายความว่าแบบนี้สินะ"

 

ฮารูโตะมข้อความในจอแล้วก็พูดออกมา

 

"ดีล่ะก่อนจะถึงเวลานั้นขอเอาคืนไอ้หมึกที่บังอาจมาทาเล็บของผมก่อนดีกว่า"

 

ฮารุโตะพูดแล้วเดินไปข้างห้องแล้วกดรหัสไม่นานกำแพงห้องก็ค่อยๆเปิดออกในนั้นมีอาวุธหลายหลายรูปแบบและที่สำคัญอาวุธทุกชนิดสร้างมาจากวัสดุกำจัดอาจารย์

 

"กว่าอาจารย์คาราสึมะจะบอกสูตรสร้างวัสดุพิเศษมายังเสียเวลาไปตั้งเยอะ เอาล่ะได้เวลาไปลอบสังหารกันแล้วสิทัศนะศึกษาถึงจะไปไม่ได้แต่เวลายังมีเหลืออีกเหลือเฟือ"

 

ฮารุโตะพึมพัมแล้วหัวเราะคนเดียวพลางหยิบอาวุธออกมาเช็ค

..

..

..

..

..

..

..

..

..

..

..

///////////////////////////////

-เปลี่ยนอารมณ์ไปมาเดาใจไม่ถูกเลยฮารุโตะ!! (เอะแต่ไรท์แต่งเองนี่หว่า)ผ่าม!!!

-พอดีช่วงนี้เหงาๆอะนะ

-จบไปอีกตอนเผยปมส่วนใหญ่มาเกือบหมดแล้วมั้ง

-รวามรู้ของฮารุโตะน่ะมันก็เทียบเท่ากับอัจฉะริยะนั้นแหละเพียงแต่เจ้าตัวเลิกหาความรู้ไปตั้งแต่อยู่บนจุดสูงสุดแล้วเท่านั้นเอง

-มีอะไรจะบอกอีกไหมนะ ไม่มีหรอกขอเม้นหน่อยดีกว่าไม่ได้ขอนานละ!!!!!!!!