Pastเวย์

ผมที่ชวนไอทัชและไอไฟร์ไปกินชาบูวันนี้เพราะผมอยากพาพวกมันมาเลี้ยงเนื่องในโอกาศที่พวกมันช่วยผมทำงานกลุ่ม

"ไอเวย์มึงเลี้ยงพวกกูใช้ป่าวะ

 

" กูชวนกูก็เลี้ยงพวกมึงใง พวกมึงไปจองโต๊ะก่อนเดะกูไปเข้าห้องน้ำเดะกูตามไป

หลังจากที่ผมบอกพวกมันเสร็จผมจึงเดินเข้าไปห้องน้ำผมที่นึกสงสัยว่าทำไมวันนี้ตอนไอซันมันเลิกคลาสแล้วไอซันมันดูตื่นเต้นแปลกๆพอผมชวนมันเพื่อมากินด้วยกันมันกลับบอกผมว่ามีนัดผมคิดว่าน่าจะต้องนัดสาวที่ไหนแน่แต่เมื่อผมออกมาจากห้องน้ำละเดินไปร้านชาบูไอทัชก็เรียกผมไปที่โต๊ะผมจึงเดินไปละก็เห็นไอซันกัฃไอเด็กคนที่ผมคิดว่าคงไม่ได้เจอผมมองเด็กนั้นอยู่นานจนไอทัชทักขึ้นมาผมที่ละสายตามามองไอทัชที่เรียกผม

 

"ไอเวย์กูว่านั้งโต๊ะเดียวกับไอซันก็ได้วะมึงว่าใง

 

"อืมก็ดีนั้งกันหลายๆคนคงสนุก

 

ทุกการกระทำของเด็กนั้นละไอซันน้องชายผมผมก็รู้เลยว่าไอซันมันคิดอะไรอยู่

 

 

Pastเติ้ล

 

ผมกับอุ่นที่กินอิ่มแล้วจึงจะขอตัวเพราะผมไม่อยากนั้งตรงนี้นานๆมันน่ารู้สึกอึดอัดมากจริงๆผมจึงหันไปมองไออุ่นผมจึงกระชิบบอกว่ากลับกันเถอะไออุ่นก็พยักหน้าเป็นอันเห็นตรงกัน

 

"ไอซันกูขอตัวกลับก่อนนะเว้ยพอดีมีงานอีกวะ

 

"งั้นเดะกูไปส่ง

 

"ไม่เป็นไรมึงช่วยไปส่งไออุ่นหน่อยพอดีกูมีธุระต้องไปทำต่อวะ ไออุ่นมึงกลับกับไอซันนะไม่มี

 

"ต แต่...

 

"ไม่มีแต่อะไรทั้งนั่นกูฝากไออุ่นด้วยนะไอซันถึงแล้วบอกกูด้วย

 

หลังจากนั้นผมจึงตกลงกันอย่างดีผมจึงหันไปบอกพี่ๆว่าผมของตัวกลับพร้อมก้มหัวไห้ด้วยความสุภาพหลังจากนั่นที่ผมเดินออกจากร้านผมรู้สึกโปร่งใจอย่างบอกไม่ถูกหลังจากที่ผมพ้นสายตานั้นได้คนบ้าอะไรจ้องอย่างกับไม้เคยเห็นผมจึงเดินเข้าร้านหนังสือเพื่อหาหนังสือทำรายงานที่อาจารย์สั่งผมเดินดูไปเรื่อยๆจนชนเข้ากับใครก็ไม่รู้อย่างเต็มแรง

 

"โอ๊ย~~ขอโทษคับผมไม่ได้ตั้งใจเจ็บตรงไหนรึป่าวคับ

 

"ฉันไม่เป็นไร ~~~

 

เอ๊ะ~~ทำไมเสียงคุ้นๆจังวะผมจึงเงยหน้าขึ้นไปมองว่าเป็นใครอ้าวไอรุ่นพี่นี่หว่าผมไปไม่เป็นเลยจริงๆผมจึงเดินหนีแต่กลับโดนแขนแกร่งดึงใว้ก่อน

 

"นี่! เดี๋ยวนายจะรีบไปไหน นายคิดจะทำอะไรของนายอยู่ห๊ะ!

 

"คุณพูดอะไรของคุณปล่อยผม

 

"หึ!นี่นายคิดจะจับน้องชายฉันใช่ไหม

 

"พูดบ้าอะไรผมกับไอซันเป็นเพื่อนกันผมไม่มีทางคิดแบบนั่นแน่นอนพอใจยังแล้วกรุณาปล่อยผมด้วย ผมเจ็บ!

 

ผมที่ชะงักกับคำพูดที่ว่าผมจะจับไอซันเนี่ยนะผมไม่เคยคิดกับมันแบบนั้นผมคิดแค่ว่ามันเป็นเพื่อนที่ดีกับผมพอๆกับไอท็อปไอโฟร์และอุ่นผมไม่ทางชอบเพื่อนตัวเองหรอกคับไอรุ่นพี่คิดได้ใงสมงสมองคงไปหมดแล้วจริงๆ

 

Past เวย์

 

หลังจากผมที่ได้ยินว่าเด็กนั้นของตัวกับก่อนผมจึงพูดกับเพื่อนผมว่าขอตัวกลับก่อนยังไม่ทันที่จะพูดผมเลยตั้งผมเงินไห้มันแล้วผมจึงรีบเดินตามเด็กนั่นไปก็พบว่าเด็กนั้นอยู่ร้านหนังสือผมไม่อยากจะคิดว่าเด็กนี่จะเข้าร้านหนังสือเป็น5555ผมจึงเดินตามเข้าเพื่อจะดูว่าเด็กนั้นทำอะไรแต่ผมกับคลาดสายตาจากเด็กนั่นผมจึงเดินชนเดินชนเข้าอย่างจังกับใครก็ไม่รู้เพราะผมมั่วแต่มองหาเด็กนั้นเลยไม่ทันดูทางเขาจึงพูดขอโทษผมผมจึงมองก็คิดว่าใครที่ไหนก็ไอเด็กนั่นนี่เองผมเดินชนเองแท้ๆผมจึงตอบกับไปแบบไม่สนใจอะไรมากละผมจึงถามสิ่งที่ผมคิดออกไปแต่คำตอบที่ได้คือเด็กนั้นตอบตรงกันข้ามไปหมดเพราะคำตอบของเด็กนั่นกับทำไห้ผมรู้สึกดีแต่!ยังใงผมก็จะตามจองเวรเด็กนี่ไห้รู้จักมารยาทสะบ้างผมจึงดึงแขนของเด็กนั้นแต่เด็กนั่นไห้ผมปล่อยผมก็ปล่อยแต่ผมก็เดินตามอยู่ดี

 

 

Pastเติ้ล

 

หลังจากที่ไอรุ่นพี่นั้นปล่อยผมผมก็คิดว่าจะต่างคนต่างไปแต่ไม่ใช่แบบนั้นน่ะสิคับผมก็อยากรู้ว่ทำไมต้องมาจองเวรจองกรรมกับผมด้วยเนี้ย

 

"นี่!พี่จะเดินตามผมทำไมไม่ทราบ

 

"ใครเดินตามนายห๊ะฉันมาดูหนังสือต่างหาก

 

"ไหนละหนังสือของพี่ผมไม่เห็นสักเล่มวันนี้ผมไม่อยากเล่นสงครามประสาทกับพี่หรอกนะ

 

"ยุ่ง!จะมีไม่มีมันก็เรื่องของฉัน อ่อ..แล้วสงครามประสาทฉันกับนายมันยังคงอยู่ตลอดกาล55555+

 

ผมที่ซื้ออุปกรณ์เสร็จผมก็ไม่เห็นไอรุ่นพี่นั้นผมเลยคิดได้ว่าคงไปแล้วสินะแล้วแกจะไปอะไรกับไอรุ่นพี่นั้นวะไอเติ้ลจากนั้นผมจึงเดินออกจากห้างเพื่อโบกแท็กซี่เพื่อกลับหอแต่ผมกับโดนดึงตามแรงดึงของคนที่ดึงผม

 

"โอ๊ย~~พี่จะทำอะไรเนี้ยปล่อยผมผมเจ็บ นี่!ไม่ได้ยินที่ผมพูดรึใงห๊ะ!!

 

"นายกล้าขึ้นเสียงกับฉันหรอห๊ะ!! ไปกับฉันฉันไปส่งนายเอง

 

"ผมกับเองได้ปล่อยดิวะ

 

ครับคำพูดของผมก็เหมือนอากาศสำหรับไอรุ่นพี่นี่แล้วก็ยังไม่ปล่อยผมแต่กลับลากผมแล้วยัดผมเข้าไปในรถและพร้อมคำขู่ที่ทำไห้ผมข่นลุกว่าถ้าผมหนีไอพี่ผีบ้านี่ก็จะทำมันในรถนี่ละหลังจากนั้นผมจึงเงียบๆเพื่อความปลอดภัยของผมเองหลังจากผมขึ้นรถมาก็มีแต่ความเงียบและความตรึงเครียดกว่าเดิมผมที่นั้งเกร็งเพราะไอรุ่นพี่นี่ขับรถเหมือนกับว่าถนนนี้เป็นของพี่แกคนเดียว...ผมจึงพูดเบาขึ้นมา...

 

 

"นี่พี่แกจะขับรถเร็วไปตายรึใงวะ

 

 

"นายพูดว่าอะไรนะ

 

 

ใครจะไปติดว่าไอรุ่นพี่นี่จะได้ยินว่าผมพูดอะไร

 

 

"ทำไมนายกลัวรึใงหรือปอดแหกกันละ ทำไม!ไอซันมันคงขับรถแบบนุ่นนวลสินะ

 

 

"ใช่ซันขับรถแบบมีมารยาททางท้องถนนไม่เหมือนพี่สักหน่อยขับรถเหมือนตัวเองเป็นคนสร้างถนนอะ

 

 

"นี่นายจะมากไปแล้วนะ นายอย่าลืมสิว่าตอนนี้นายมาอยู่บนรถของฉันฉัน...จะทำอะไรก็ได้กับนาย

 

 

'โอ๊ยยย~~ผมเจ็บนะ

 

 

ผมที่โดนไอรุ่นพพี่นั้นบีบที่คางผมอย่างแรงมันทำไห้ผมร้องออกมาเสีงหลงด้วยความเจ็บ ปล่อยผมนะผมเจ็บ

 

 

"หึ!ไหนคนอวดดีไปไหนแล้วละทำไมละทำไมไม่ปากดีเหมือนเมื่อกี้ละ นั้งเงียบๆละหุบปากของนายสะถ้าไม่อยากเจ็บตัว

 

 

" •...•"

 

หลังจากที่ไอพี่นั้นปล่อยผมผมก็เงียบและโทษตัวเองว่าไม่น่าปากเสียเลยไอเติ้ลปากหาเรื่องจริงๆผมที่นั้งไปสักพักมองไปข้างนอกรถนี่ก็มืดแล้วผมเองที่โดนแอร์ในรถก็รู้สึกเริ่มง่วงเลยขอพักสายตาสักนิดแล้วกันเรื่องอื่นค่อยว่ากันอีกที่

 

Past เวย์

 

หลังจากที่ผมเดินหายไปจากเด็กนั้นผมก็เห็นว่าตอนนี้เย็นมากแล้วเลยจะกลับคอนโดผมที่เดินออกมาก็เห็นเด็กนั้นกำลังโบกแท็กซี๋กลับเพื่อหอผมจึงเดินเข้าไปดึงแขนของเด็กนั้นเด็กนั้นดูท่าทางตกใจกับการกระทำของผมผมจึงบอกไปว่าเดี๋ยวผมไปส่งแต่เด็กนั้นกลับไม่ยอมผมเลยขู่ด้วยแววตาที่ทำไห้รู้ว่าผมทำจริง หลังจากนั้นผมก็เงียบละผมก็รู้ว่าเด็กนั้นก็เกร็งไม่รู้จะเกร็งทำไมนักหนาเวลาที่อยู่กับผม ผมเห็นเด็กนั้นอยู่กับไอซันก็พูดมากแต่พออยู่กับผมกับเงียบแต่คำพูดของเด็กนั้นมันต่างกับเวลาที่คุยกับไอซันมากผมจึงตอบไปแบบนั้นละคำตอบที่ได้กับทำไห้ผมโกธรผมจึงบีบไปที่คางมนอย่างแรงจนเด็กนั้นร้องออกมาผมจึงคอยๆปล่อยละดูเหมือนผมกำลังควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ผมจึงเงียบ

พอผ่านไปสักพักผมหันกลับไปอีกทีก็เห็นเด็กนั้นหลับไปแล้วผมที่ขับมาถึงคอนโดที่พ่อผมซื้อใว้ไห้ผมเวลาที่ผมไม่อยากกลับบ้านผมที่ขับรถมาจอดรถที่ลานจอดรถผมเลยปลุกคนข้างๆผม

 

"เติ้ล~~ตื่นได้แล้ว

 

"งื้อออ~~

 

"นี่~นายได้ยินที่ฉันเรียกรึป่าว ทำไมขี้เซาจังไอเด็กนี่ เห้อ~~~

 

ผมที่เรียกแต่เด็กนี้ดันไม่ยอมตื่นแถมขี้เซาอีกต่างหากผมจึงค่อยๆอุ้มเด็กนี่ขึ้นมาละพาไปที่ห้อง

 

 

"งื๊อออ~~เห้ยยย!!พี่ทำอะไรเนี้ย

 

 

"ตุบ~~~โอ๊ยย!!~~ผมเจ็บนะ.

 

 

"ใครใช้ไห้นายไม่ตื่นละ แล้วทำไมพี่ไม่ปลุกผมละ

 

 

"ก็ฉันปลุกนายแล้วแต่นายไม่ยอมตื่นต่างหากก็ช่วยไม่ได้

 

 

"แล้วนี่ที่ที่ไหนพี่พาผมมาที่ไหน

 

 

 

"คอนโดของฉันเอง

 

 

"พาผมมาทำไมผมจะกลับหอผม

 

 

"รถมันติดนอนคอนโดฉันนี่ละแล้วมันก็มืดแล้วด้วยนายอย่าเรื่องมากแล้วตามฉันมา

 

 

 

Pastเติ้ล

 

 

ผมที่รู้สึกตัวอีกที่หน้าผมก็ซบกับอกแกร่งของไอรุ่นพี่นี้แต่พอไอรุ่นพี่เห็นว่าผมตื่นเลยปล่อยผมลงดังตุบ!!ผมจึงร้องดังสุดเสียงสะโพกผมจะหักไหมมันต้องเขียวแน่ๆเลยไอรุ่นพี่บ้า. แต่สิ่งอื่นใดคือผมต้องค้างคอนโดไอรุ่นพี่นี่สินะทำใงดีไอเติ้ลคิดสิวะ ผมที่จำใจเดินมาถึงหน้าห้องผมจึงเดินตามเข้าไปก็ต้องตาโตเพราะผมคิดว่าห้องผมใหญ่แล้วพอเห็นห้องไอรุ่นพี่นี่ใหญ่กว่าอีกเป็นพันเท่าแหนะ

 

 

"จะมองอีกนานไหม~~

 

 

"ก็ผมจะมองอะพี่มีอะไรรึป่าว ห้องพี่แม่งโครต

กว้างผมชอบ~~~

 

 

"นี่!!! นายจะยืนดูอีกนานไหม

 

 

"มองแค่นี้ก็ไม่ได้ขี้โวยวายจังวะ

 

 

"โอ๊ยยย~~ ผมเจ็บนะ

 

 

"ก็นายอยากปากดีกับฉันทำไมนายคิดหรอว่าฉันไม่ได้ยินว่านายพูดอะไรมานี่~~

 

ไอรุ่นพี่ลากผมไปที่ห้องนอนผมรู้สึกกลัวและอยากหนีไปเร็ว

 

 

"พี่จะทำไรผม

 

 

"หึ..เดี๋ยวก็รู้ นายจะได้หายปากดีกับฉัน

 

 

Past เวย์

 

ผมที่ลากนั้นเด็กนั้นเข้าไปในห้องและโยนเด็กนั้นลงเตียง

 

"ตุบ~~(ทำไมเวย์ต้องรุนเเรงจัง)

 

 

เด็กคลานหนีผมผมจึงจับขาของเด็กนั้นใว้ก่อนที่ผมจะลากมาแล้วขึ้นไปทับร่างเล็กใว้ไม่ไห้หนีผมจึงไปได้ง่ายๆผมจึงจูบไปที่ปากของร่างเล็กแต่ร่างเล็กกับเม้มปากไม่ไห้ลิ้นร้อนของผมเข้าไปผมจึงเอามือลูบเข้าไปใต้เนื้อผ้าและลูบลงไปที่ท้องจองคนตัวเล็กนั้นจึงทำไห้ร่างเล็กยอมเผยปากไห้ลิ้มลองรสหวานในโพรงปากผมจึงขยี้บดจูบอย่างรุนแรงจนได้กลิ่นของคาวเลือดผมจึงสลับคนตัวเล็กออกคนตัวเล็กมีท่าทีที่อ่อนลงละแววตาที่หาดกลัวมันจึงทำไห้ผมรู้สึกตัวกับสิ่งทำลงไปแต่ผมกับเดินหนีออกไปเพื่อสงบสติอารมณ์ของผมสะก่อน ผมมานึกโทษตัวเองนี่ผมทำอะไรลงไปผมทำไห้เด็กนั้นร้องไห้รึใงกัน โธ่เว้ย!ใครๆก็ชอบจูบของผมกันทั้งนั่น แต่...เด็กนี่กับรังเกียจจูบของผม....

 

 

Pastเติ้ล

 

 

ผมที่ตกใจกับการกระทำที่รุนแรงของไอรุ่นพี่นั้นมันทำไห้ขอบตาของผมร้อนแผ่วอย่างบอกไม่ถูกไหนจะกลิ่นเลือดที่ติดอยู่ในปากผมอีก

อึก!~~อือ~~ ผมทำอะไรผิดหรอทำไมผมต้องมาเจออะไรแบบนี้เขาเป็นผู้ชายที่หน้ากลัวมากจริงๆสำหรับผม อึก!~~~

ผมร้องอยู่อย่างนั้นสักพักผมจึงเดินไปนั้งที่โซฟาหลังจากที่ผมออกมาจากห้องก็ไม่เจอไอรุ่นพี่นั่นผมที่นั้งรอจนผมเผลอหลับไป ผมมารู้สึกตัวอีกที่ก็ตอนที่พี่มันอุ้มผมไปในห้อง ผมก็รู้สึกตกใจกับการกระทำที่อ่อนโยนนี้

 

 

"ทำไมไปนอนที่โซฟา ไม่ไปนอนในห้องละ

 

 

"เออ..คือ ผะ..ผม

 

"เดี๋ยวฉันอุ้มนายไปเอง.ฉันไม่ทำอะไรนายหรอกนะ

 

 

ผมเงียบกับการกระทำแบบนี้มันทำไห้ผมรู้สึกหวิวๆยังใงไม่รู้แต่ผมก็ยังรู้สึกกลัวอยู่ดี. พอรุ่นพี่นั่นอุ้มผมมาที่เตียงเสร็จไอรุ่นพี่ก็หายเข้าไปในห้องน้ำนั่นจึงทำไห้ผมหลับอย่างกลัวๆ พอผมรู้สึกตัวก็เหมือนมีแขนแกร่งมาโอบเอวของผมใว้ผมจึงตกใจละพยายามเอามือแกร่งออกจากเอวของผมแต่มือนั่นกลับรั่งเอวผมใว้หนักกว่าละก็ได้ยินเสียงกระชิบข้างๆหูผมชวนไห้ใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะเลยที่เดียว

 

 

"ฉันขอนอนกอดนายนะ

 

 

"ผม..คือ..ผมอึดอัด

 

 

"ฉันขอโทษที่ทำแบบนั้นกับนายฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ

 

 

"พี่ปล่อยผมเถอะคับ ผมไปนอนโซฟาก็ได้

 

 

ผมที่พยายามลุกขึ้นเพื่อไปนอนที่โซฟาแต่กับโดนดึงใว้อย่างเลี่ยงไม่ได้

 

 

"ไม่! นายต้องนอนกับฉันบนนี้ละฉันขอสั่งไห้นายเรียกฉันว่าพี่เวย์

 

 

"คือ...ผม~~

 

 

"นอนเถอะฉันง่วงแล้วว พรุ่งนี้ฉันจะไปส่งนายที่มหาลัยเอง

 

 

ผมที่พูดอะไรไม่ออกกับน้ำเสียงละการพูดแบบกึ่งดีกึ่งสั่งของเขาแต่คำพูดพวกนั้นกับทำไห้ใจดวงน้อยๆของผมค่อยๆเต้นแรงเรื่อยๆอย่างบอกไม่ถูกผมก็เลยปล่อยไห้ร่างใหญ่กอดผมอยู่อย่างนั้นจนถึงเช้า

 

 

 

 

 

#####################

เอ๊ะๆๆยังใงคะคุณเวย์~~ไรท์คิดว่าคุณเวย์คงเป็นโรคอะไรสักอย่าง55555

 

#ไรท์ขอโทษที่ไม่ค่อยมาอัพนะคะช่วงนี้เรียนหนักมากกกแต่จะมาแัพเรื่อยๆนะคะ

#จะพยายามปรับไห้เข้าใจนะคะ ขอบคุณนักอ่านทุกคนคะ❤❤❤❤❤