× 0
× 0
× 0
แบบอักษร
ผมและคิดกำลังนั่งทานอาหารตรงข้ามกับคุณยายและดอร์เชียน เราทั้งสองคนหันไปตบตีกันตลอดเวลา เจ้านั่นพยายามกลั่นแกล้งผมตลอด ไม่ว่าจะเป็นการพยายามแย่งอาหารในจานผม ใช้เท้าเตะขาเก้าอี้ เป่าก้อนน้ำแข็งในปากใส่
บางทีผมก็คิดนะว่ามันทำไปเพื่ออะไร -_-;
คุณยายและดอร์เชียนทำตาปริบๆตลอดเวลาที่มองผมสองคนทะเลาะกัน
"ชินอิจิคุงกับคุณโจรดูสนิทกันเหลือเกินนะ ^_^ " คุณยายหันมาพูดกับผมขณะที่เราสองคนกำลังเดินถือจานไปเก็บ
"ไม่หรอกครับ.. -_-;"
"ชินอิจิคุงก็ไม่ได้ดูรำคาญเขานะ.. "
เหอๆ.. ผมชินซะแล้วมากกว่า..
"คุณยายครับ.. ผม.. "
ผมหยุดเดินซะดื้อๆก่อนจะหันไปมองคุณยายด้วยแววตาที่ฉายแววจริงจัง
แล้วตอนนี้คุณหนูไดอาน่า.. อยู่ที่ไหนหรอครับ.."
ผมกับคิดมาหยุดอยู่หน้าห้องๆนึง... และเหตุการณ์เหตุการณ์หนึ่งก็กลับมาอีกครั้ง..
เราสองคน.. กำลังมายืนอยู่ข้างหน้าบ้านเจ้าปัญหาหลังนี้
เราสองคน.. กลืนน้ำลายพร้อมกัน
เราสองคน.. ต่างก็ไม่กล้าจะทำอะไรนอกจากยืนมองมันอยู่เฉยๆ
เราสองคน.. เกี่ยงกันไปเคาะประตู
เราสองคน.. แอบย่องจะเดินกลับตอนอีกคนเผลอ
เราสองคน
เราสองคน
เราสองคน ......................................
"โอเค! เดี๋ยวฉันจะไปเคาะประตูให้เอง!" คิดเสนอขึ้นมาและทำท่าจะตรงดิ่งไปเคาะประตู ผมรีบคว้าแขนหมอนั่นไว้
"ไม่ต้องเลยเฟ้ย...... -_-+ "
ก่อนหน้าที่พวกเราจะมายืนอยู่ที่นี่ คุณยายเล่าให้พวกเราฟังต่อจากตอนนั้นว่า หลังจากที่ไดอาน่าส่งเสียงร้องกรี๊ดออกมาในคืนนี้ พอเช้าขึ้นมาไดอาน่าก็มีกิริยาที่ก้าวร้าวขึ้น จากเด็กที่เรียบร้อยจู่ๆก็พูดจาหยาบคาย จากสายตาที่เคยมองมาที่ทุกอย่างด้วยความอ่อนโยนและไร้เดียงสา ตอนนี้ก็มีแต่แววตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังสายตาที่นิ่งเฉยไร้ซึ่งความรู้สึก ชวนอึดอัดทุกครั้งที่ได้มอง พูดจาเหมือนคนที่ไม่เคยรู้จักกัน ขี้โวยวายและชอบทำร้ายตัวเอง ทำลายข้าวของ คุณยายและดอร์เชียนไม่รู้จะทำยังไงและไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นจึงจับเธอไปไว้ที่ห้องใต้หลังคาในบ้าน หลังจากนั้นเธอก็เอาแต่เก็บตัวเงียบไม่พูดจาและไม่ได้ออกมาเป็นเวลานานแล้ว ดอร์เชียนจะมีหน้าที่นำอาหารขึ้นไปวางไว้หน้าประตูห้อง คุณยายเล่าว่าบางวันเธอก็กิน บางวันเธอก็ไม่กิน
และตอนนี้ ผมกับเจ้าบ้าคิดก็มายืนอยู่หน้าห้องที่ว่าแล้ว =_=;
"ทำไมเราไม่ไปนั่งวางแผนกันก่อน.. แบบว่าไปนั่งคุยกันก่อนถึงที่มาของเรื่องบ้าๆนี่และคิดว่าจะทำอะไร.." คิดยืนกระซิบกับผมเสียงเบา ผมหันไปแค่นหัวเราะใส่หมอนั่น
"ฟังแค่นั้นนายนึกออกรึไงว่ามันเกิดอะไรขึ้นน่ะ ต้องมาดูให้เห็นกับตาด้วยสิเจ้าโง่เอ้ย"
จู่ๆคิดก็เดินไปเคาะห้องนั้นแบบไม่ให้สุ่มให้เสียง .................
ฮ .. เฮ้ย! จ .. เจ้าบ้า!!!!!!!
'ค..คิด! ทำบ้าอะไรของนาย!.....' ผมขยับปากโวยวายแบบไร้เสียงใส่หมอนั่น หมอนั่นขยิบตากลับมาและส่งเสียงชู่ววเป็นเชิงให้ผมเงียบไว้
"........................................"
เสียงจากในห้องยังคงเงียบ ไร้ซึ่งการตอบสนองใดๆหรือเสียงใดๆเล็ดลอดออกมา
"บริการพิซซ่าเดลิเวอรี่ค้าบบบบบบบบบบบบบบบบ!"
จู่ๆเจ้าบ้าคิดก็แหกปากออกมาเสียงดัง
"ค.. คิด! บ้าเอ้ย!" ผมรีบวิ่งไปล็อคตัวหมอนั่นจากข้างหลังและเอามือข้างนึงปิดปากเจ้าบ้านั่นไว้
เป็นขณะเดียวกันกับที่ประตูบานนั้นค่อยๆเปิดออกมา...
แอ๊ด..............
"พวกนายเป็นใคร.."
หลังประตูปรากฏร่างของเด็กสาวตัวเล็กๆที่ดูอายุไม่ห่างจากพวกเราเท่าไหร่ ผอมซูบหน้าขาวซีดเหมือนผิวไม่ได้โดนแดดมาเป็นเวลานาน ใบหน้าบึ้งตึงจมูกรั้นแววตาไร้ซึ่งความรู้สึกสมคำล่ำลือ ตอนนี้ไดอาน่า.. เจ้าหญิงบนหอคอยที่เขียนในกระดาษกำลังยืนอยู่เบื้องหน้าพวกเราแล้ว
ผมรีบผละตัวออกมาจากคิด และรีบเอ่ยปากทักไปเพื่อแสดงความเป็นมิตรให้มากที่สุด
"ฮ.. เฮ้ ไง! ฉัน... คุโด้ชินอิจิ.. เป็น.. เอ่อ.. เด็ก.. ม.ปลาย.. ธรรมดาๆ.."
ไม่รู้ว่าทำไมผู้หญิงตรงหน้าผมถึงทำให้ผมรู้สึกประหม่าได้ขนาดนี้ ผมพูดจาอ้ำๆอึ้งๆกับเธอและเลี่ยงที่จะบอกว่าตัวเองเป็นนักสืบม.ปลายหรือมาที่นี่เพื่อทำอะไร แต่ก่อนที่ผมจะพูดอะไรจบ.. จู่ๆ..
"ฉันคิด ฉันจะมาขโมยของในห้องของเธ---- " จู่ๆคิดก็โพล่งขึ้นมา ผมรีบดึงคอเสื้อหมอนั่นเข้ามาและเอามือปิดปากหมอนั่นเอาไว้ได้ทัน
"ออกไป!!!!!!!"
จู่ๆไดอาน่าก็แผดเสียงลั่นทำเราสองคนสะดุ้งเฮือกขึ้นมาพร้อมกัน ก่อนจะปิดประตูปั้งใส่หน้าเราเสียงดัง
เราสองคนเดินลงมาจากห้องใต้หลังคาแบบเซ็งๆ ผมส่งสายตามองแรงไปที่คิดตลอดเวลา คิดก็ได้แต่ยิ้มแหยๆกลับมาหาผม ผมเดินไปเล่าเหตุการณ์ให้คุณยายและดอร์เชียนฟัง ทั้งสองคนได้แต่พยักหน้าเข้าใจ
เอาเถอะ ก็แค่เด็กที่ดูเอาแต่ใจมากๆคนนึงนั่นล่ะ..
เราสองคนออกมานั่งทำหน้าอาลัยตายอยากอยู่ที่ม้านั่งหน้าบ้าน ได้แต่นั่งเงียบๆอยู่เฉยๆเหมือนต่างคนต่างพยายามใช้ความคิดอยู่ ซักพักหลังจากนั้นได้ไม่นาน คิดก็โพล่งขึ้นมาด้วยแววตาที่ฉายแววนึกสนุกอะไรอยู่ซักอย่าง
"กลับเข้าเมืองกันเถอะ!"
"หา............."
"จำได้มั้ยคนที่บอกทางเรามานี่น่ะ..คุณป้าร้านขายดอกไม้.."
"อือ.. แล้วมันมีอะไรล่ะ.."
"เจอกับผู้หญิงครั้งแรกก็ต้องสร้างความประทับใจให้เขาซี่ นายนี่ไม่โรแมนติกเอาซะเลยนะชินอิจิคุง ~ ~"
เรื่องของฉันน่า.. -_-;
สุดท้ายผมก็โดนเจ้าหมอนั่นลากกลับเข้ามาในเมือง และเราสองคนก็มาหยุดอยู่หน้าร้านขายดอกไม้ร้านเดิม
"อ้าวว.. ว่าไงจ๊ะหนุ่มๆ.. ^^ " คุณป้าร้านขายดอกไม้เอ่ยทักพวกเรา ผมยิ้มและทักทายกลับไป
"สวัสดีครับป้า! ไอ้เจ้าเปี๊ยกนี่อยากได้ดอกไม้ให้ไปสาวช่อดอกใหญ่ๆเลยครับ! " คิดพูดขึ้นมา
"-_-; " <<< ผม
"ว้าวอย่างนั้นน่ะหรอ! อยากได้แบบไหนหรอจ๊ะพ่อหนู ^O^ " คุณป้าหันมาคุยกับผมด้วยสีหน้าตื่นเต้นยินดี -_-;
"เอ่อ.. คุณป้าจำดอกไม้ที่บ้านลินคอร์นเคยมาซื้อบ่อยๆได้มั้ยครับ ผมอยากแบบนั้นช่อนึง"
"อ๋อ.. จำได้สิจ๊ะ แหม จะจีบลูกสาวบ้านนั้นนี่เอง" พูดเสร็จคุณป้าก็เดินกลับไปจัดดอกลิลลี่ขาวช่อใหญ่กลับมาให้พวกเรา ผมได้แต่ยืนหัวเราะแห้งๆในขณะที่คิดยืนยิ้มกว้างอยู่ข้างๆ
"รับรองยัยโหดนั่นต้องร้องกรี๊ดดีใจแน่ๆ" คิดขยิบตาให้ผม
เหอๆ.. หวังว่ามันจะเป็นแบบนั้นจริงๆเถอะนะ =_=;
หลังจากได้ดอกไม้สมใจคิดแล้ว หมอนั่นก็บอกต่ออีกว่าแค่ดอกไม้มันคงไม่พอ อยากจะแวะไปซุเปอร์มาร์เก็ตเพื่อแวะซื้อของไปทำอะไรกินซักหน่อย มีการถามผมด้วยนะว่าทำขนมอะไรดีที่ผู้หญิงกินแล้วจะอารมณ์ดี -_-;;; จะไปรู้มั้ยเนี่ย
พวกเราแยกกันไปหาของที่จะทำแพนเค้ก เดินหาซื้อแป้ง เกลือผงฟูไข่ไก่น้ำเชื่อมน้ำผึ้ง กลิ่นวานิลาและอื่นๆที่เป็นส่วนผสมที่ถามมาคร่าวๆจากป้าร้านขายดอกไม้ ผมขนส่วนผสมต่างๆเดินกลับมาใส่ตะกร้าสินค้าที่คิดเป็นคนถือแล้วเดินไปหาซื้อของใช้ส่วนตัวแยก เพราะผมวางกระเป๋าเดินทางไว้ที่ไหนแล้วก็ไม่รู้น่ะสิ -_-;
ผมหันไปมองคิดที่เดินตามผมต้อยๆ
"เฮ้ๆ.. นายไม่หาซื้อของใช้ตัวเองหน่อยรึไง ตั้งแต่มาฉันยังไม่เห็นกระเป๋าเสื้อผ้านายเลยนะ" ผมหรี่ตามองหมอนั่น
"ฉันเอามาแค่นี้แหละ" คิดยิ้มยิงฟังพลางอ้าแขนสองข้างเพื่อให้ดูว่ามีแค่นี้จริงๆ
"อย่ามาล้อเล่นน่า.. นายจะอยู่ชุดนี้ทุกวันเลยรึไง -_-;"
"ก็ประมาณนั้นแหละ ^(+++++++)^ "
สกปรกชะมัด -_-;
ผมเดินวนกลับไปเอาแปรงสีฟันกับเสื้อผ้าบางส่วนใส่เพิ่มไปเผื่อหมอนั่นสองสามตัวก่อนจะเดินไปคิดเงินและเดินออกจากร้านไป เดินออกไปได้สองสามก้าวก็รู้สึกได้ว่าคิดไม่ได้เดินตามออกมาจึงเดินกลับเข้าไปตาม ผมเดินไปโซนนู้นทีโซนนี้ทีก่อนจะมาเจอคิดยืนจ้องของบางอย่างอยู่ที่โซนขายไวน์
"เฮ้.. ไปกันซักทีเถอะน่า.." ผมเดินมาคว้าไหล่คิดจากข้างหลัง หมอนั่นหันมาหาผม
สาบานว่าผมแอบเห็นแววตาเศร้าๆของหมอนั่นแวบนึงก่อนที่หมอนั่นจะกระตุกยิ้มมุมปากขึ้นมา
"ไวน์นี่เป็นไวน์ที่พ่อฉันชอบน่ะ มีอยู่ที่ชั้นใต้ดินในบ้านเพียบเลย"
"อ้อ.. งั้นหรอ.. " ผมยืนมองหน้าคิดอยู่ซักพักใหญ่ๆจนทำให้หมอนั่นเริ่มประหม่าและยกมือขึ้นมาเกาแก้มตัวเอง
"เฮ้.. มายืนมองหน้าแบบไม่พูดอะไรนี่มันน่ากลัวกว่าเวลานายโวยวายแว้ดๆใส่ฉันอีกนะเจ้าเปี๊ยก"
"ใครตะโกนแว้ดๆใส่นายไม่ทราบ -_-+"
"ฮ่าๆๆๆๆๆ ไปกันเหอะน่า ซื้อของเสร็จหมดแล้วไม่ใช่หรอ ^(+++)^"
"อ.. อื้อ คิดว่านะ... " ผมพยักหน้าให้หมอนั่น
และจู่ๆคิดก็คว้าข้อมือของผมและลากผมออกไป
"เฮ้เจ้าบ้า! ไม่ต้องมาจับก็ได้น่า!" ผมสะบัดแขนแรงๆแต่มันก็ยิ่งทำให้หมอนั่นบีบข้อมือผมแรงขึ้นกว่าเดิม
และจู่ๆคิดก็หยุดเดินซะดื้อๆจนทำเอาผมเซไปชนกับหมอนั่น คิดหันมายิ้มให้ผม
"ฉันติดการที่ต้องมีนายอยู่ใกล้ตัวแล้วล่ะพวก ^^"
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
THE END : ROMANTIC : โรแมนติก | #4
กรุณากรอกชื่อ
กรุณากรอกความคิดเห็น
ความคิดเห็น
