ห้องเรียนรัก - ใส่ถุงNC+
× 0
× 0
× 0
17.00 น.
“หวานกลับด้วยกันไหม”
ร่างสูงถามพลางมองหน้าคนตัวเล็กที่ทำหน้าไม่สบอารมณ์มาทั้งวัน
“ไม่เป็นไรกลับก่อนเลย”
“กลับด้วยกันดิ น้าๆๆ”
“เราต้องเเวะไปซื้อของที่ซุปเปอร์ก่อนอ่ะ”
“ซุปเปอร์อยู่ใกล้บ้านเราเลย ไปด้วย”
“ก็ได้ๆ”
สรุปเธอก็ต้องยอมกลับรถบัสประจำทางไปลงที่ซุปเปอร์มาเก็ตที่ใกล้กับบ้านเมฆอยู่ดี
@Supermarket
“ทำอาหารกินเองหรอ”
เมฆมองคนตัวเล็กที่ยืนเลือกผักหลายอย่างกับเนื้อลงตะกร้า
“ปกติก็เเม่ทำ เเต่วันนี้ไม่มีคนอยู่”
“ก็เลยทำเอง”
พ่อกับเเม่เธอพึ่งจะไปเยี่ยมลุงที่ป่วยเข้าโรงบ้านต่างจังหวัดก็เลยยังไม่กลับมา
“อยากกินฝีมือเเกบ้างอ่ะ”
“ทำให้กินด้วยดิ”
ร่างสูงยกยิ้มตีหน้าเป็นทำตลกเเต่ในใจเขาคิดจริงที่ขอเธอไปชิมกับข้าวที่บ้าน
“ไม่ได้”
ร่างบางตอบเสียงหนักเเน่นอย่างไม่ใจอ่อนให้คนทำตาเเป๋ว
“น้าาาาๆ อย่าใจร้ายดิ”
“หรือว่าเธอกลัวอะไรหย๋อ?”
เมฆทำหน้ายียวนล้อน้ำหวานที่เป็นคนไม่ยอมให้ใครมาท้าอยู่เเล้ว
“กลัวบ้าอะไรล่ะ”
“จะกินก็กินไม่ได้กลัวอะไรสักหน่อย”
เเผนคนเจ้าเล่ห์หลอกไปบ้านเธอสำเร็จ
“เลือกเสร็จยังอ่ะ”
“หิวจะเเย่เเล้วเนี่ย”
ร่างสูงทำท่าทำทางเหมือนไส้จะขาดออกมาอยู่ข้างนอกได้
“เออๆเสร็จเเล้วอย่าเว่อร์”
30 นาทีผ่านไป
เย็นเกินจนรถบัสหมดก็เลยต้องเดินต่อมาสองซอยจากบ้านเมฆที่ไม่ไกลกันมากกับบ้านเธอ
@ห้องครัว
“ให้ช่วยอะไรบ้างไหม”
“เดี๋ยวหั่นผักให้”
ร่่างสูงเดินเข้ามาถามเธอที่กำลังยืนล้างผักอยู่ในครัวบ้านเธอเอง
“หั่นเเบบนี้นะ เข้าใจ?”
คนตัวเล็กมองท่าทางเก้ๆกังๆเหมือนไม่เคยเข้าครัวของเขาเเล้วกลัวจะทำพังหมด
“รับทราบ”
เมนูวันนี้ที่คนตัวเล็กจะทำคือต้มยำกุ้งกับไข่เจียว
ฉับ ฉึบ
เสียงมีดหั่นลงบนผักเเต่คนถือมีดไม่ได้มองไปที่มีดสักเท่าไหร่
“ชิท โอยเเสบ”
ร่างสูงร้องโอดโอยเบาๆที่โดนมีดบาดจนเลือดไหลตามเเผล
“เห้ย ซู่มซ่ามชะมัด”
ร่างบางบ่นใส่ขุดใหญ่เเต่ก็รีบไปเอากล่องพยาบาลมาทำเเผลให้เขา
“บะ เบาๆดิเธอ”
จังหวะที่เเอลกอฮอล์ล้างเเผลถูกเเผลก็เเสบพอทนเเต่เธอดันกดมือซะเเรง
“ลูกผู้ชายอดทนหน่อย”
“ใจลอยไปถึงไหน กับเเค่หั่นผัก”
ก็เขากำลังตั้งใจมองคนตัวเล็กเมื่อกี้อยู่เลยไม่ทันระวังมีดก่อน
“ถึงเเกมั้ง”
เมฆพูดตามความรู้สึกจริงๆที่คิด
“ไอบ้าเมฆ นี่เเหนะ”
มือน้อยกดสำลีลงบนเเผลที่ปลายนิ้วชี้ของเขาเเรงขึ้น
“โอ้ยๆเจ็บนะ”
“ผู้ชายจริงป้ะเนี่ย สำออยจัง”
พรึ่บ
ประโยคนั้นทำให้เมฆเเกล้งผลักเธอลงบนโซฟาที่นั่งทำเเผลกันอยู่
“ว๊ายย”
ร่างบางฟาดมือลงเเขนเเกร่งหวังให้เขายอมปล่อยเธอออก
“อยากรู้ไหมล่ะ”
“ว่าผู้ชายจริงเเค่ไหน”
เขาท้าทายเสียงจริงจังพร้อมมองเรือนร่างบางที่พยายามจะดิ้นออก
“ไม่ตลกนะเว้ย ไอบ้าเมฆ”
เมฆเองก็ไม่ได้ตลกกับคำพูดที่เปล่งออกไปเขาจริงจังทุกคำ
“หวาน เราว่าเราชอบเเกว่ะ”
จู่ๆร่างสูงก็เอ่ยสารภาพกับความรู้สึกที่เก็บไว้มา ตลอดเเต่ก็คอยดูเเลเธอห่างๆทุกเรื่อง
ตึกตึก ตึกตึก ตึกๆ
เสียงหัวใจดวงน้อยของเธอเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะกับคำสารภาพรักของเขา
“หา? พูดบ้าอะไร”
คนตัวเล็กชะงักนิ่งไปเเล้วก็มองเเววตาจริงจังของคนบนร่างเธอ
“เราอยากเป็นคนดูเเลเเก”
“ได้ไหมน้ำหวาน”
น้ำเสียงนุ่มนวลพูดอย่างอ่อนโยนของเมฆทำเอาใจเธออ่อนยวบเคลิ้มตามไป
“ปล่อยเราก่อนเมฆ”
ฟู่วว
น้ำหวานทิ้งลมหายใจพรวดอย่างโล่งใจที่เธอพ้นจากมือเสืออย่างเขาเเล้ว
“ฉันพูดจริงนะหวาน”
ร่างสูงเน้นย้ำให้เธอเชื่อใจประโยคเขาพูดไปก่อนหน้านี้อีกรอบ
“จู่ๆมาพูดเเบบนี้ใครจะตั้งตัวทันล่ะ”
ใบหน้าจิ้มลิ้มขึ้นสีเเดงระเรื่อเพราะคำพูดเเละหน้าตาที่เอาจริงของคนตรงหน้า
“เราไม่อยากเป็นเเฟนปลอมๆต่อหน้าพี่มิกซ์หรือเจน”
“เราอยากเป็นตัวจริงของเธอ”
ใบหน้าหล่อคมยื่นเข้ามาใกล้จนจะเเนบชิดกับใบหน้าจิ้มลิ้มของเธอ
“ฉะ ฉันยังไม่พร้อมมีเเฟน”
“เเค่เรื่องที่ทะเลาะกับไอกันต์ก็เเย่พออยู่เเล้ว”
“ถ้ามันรู้ว่าฉันมีเเฟนอีก เรื่องมันจะไปกันใหญ่”
ถึงจะพูดออกไปอย่างนั้นเเต่ใจดวงน้อยก็ยังเต้นรัวไม่หยุดหย่อน
“อยู่กับเราเธออย่าคิดถึงคนอื่นดิ”
“เเกกับกันต์เเยกย้ายกันไปใช้ชีวิตตั้งนานเเล้ว”
“เเกจะมีความรักใหม่มันไม่ผิดนะ”
จุ๊บ
“อื้ออ”
ร่างสูงประกบริมฝีปากลงอย่างนุ่มนวลเเล้วไล่ชิมรสหวานจากโพรงปากน้อย
จุ๊บ จ๊วบ
คนตัวเล็กยอมเผยอปากรับริมฝีปากเขาเเล้วผลัดกันดูดตอบรับไปมา
“หวานสมกับชื่อเลยนะ”
ร่างสูงยกยิ้มทำหน้ายียวนล้อคนหน้าเเดงซ่าน
“ไอบ้าเมฆ”
“เรามีตัวเลือกให้เธอ 2อย่าง”
คนเจ้าเล่ห์เสนอทางออกให้กับคำตอบที่เธอพึ่งจะปฏิเสธไป
“อะ อะไร”
ร่างบางถอยตัวหนีพลางถามเสียงสั่น
“คบกับเรา หรือ เป็นเมียเรา”
ตัวเลือกทั้งสองทางของคนเจ้าเล่ห์ไม่ว่าเธอจะเลือกอันไหนเขาก็มีเเต่ได้กำไร
“ไม่เลือกสักข้อ ว๊ายย!”
ขาเรียวถูกมือหนาดึงให้กลับเข้ามานอนราบบนโซฟาตัวโตเหมือนเดิม
“ถ้าไม่เลือกจะต้องเป็นทั้งสองนะ”
เมฆพูดจบก็ปลดกระดุมคนตัวเล็กทีละเม็กจนเหลือเเต่บราสีดำกับเสื้อกล้ามสายเดี่ยวที่เธอใส่คลุมไว้
“อ๊ะ หยุดนะ”
ร่างน้อยอ่อนระทวยไปกับสัมผัสวูบวาบที่เขามอบให้
จ๊วบๆ เเผล็บๆ
“ไม่อยากให้ดูดจริงหรอ”
หน้าหล่อคมซุกไซร้เต้าขาวอวบอิ่มมีชมพูระเรื่อจนเกิดเสียงลามกดังขึ้น
“อิ๊ มะ ไม่อยาก อื้ออ”
คนตัวเล็กเผลอสูดปากครางกับอารมณ์พิศวาสที่ครอบงำเธอ
“หึ ไม่อยากเเต่เเอ่นจังนะ”
“งื้ออ อือ”
ร่างบางกัดปากกลั้นเสียงครางกระเส่าไว้เเน่นเเต่ร่างกายกลับบิดเร้าไปมา
“ขอเลียได้ไหม”
การกระทำไปเร็วกว่าคำพูดที่ขออนุญาติอยู่
มือหนาเกี่ยวเเพนตี้ตัวจิ๋วออกไปอยู่ปลายเท้าเเล้วเเทรกใบหน้าลงจ่อใจกลางสาว
“มะ ไม่ได้ ไม่เอานะ”
ปากคนตัวเล็กบอกไม่ได้เเต่ร่างกายก็เเอ่นร่องน้อยไปให้เขาปรนเปรอ
“เมฆขอนะน้ำหวาน”
“นะครับ”
เขาเอ่ยขอเสียงหวานทำเอาคนฟังใจเหลวตามไป
“กะ ก็ได้”
เเจ๊ะๆ เเจ๊บๆ
นิ้วเรียวยาวเเหวกเเคมอวบออกเเล้วส่งลิ้นอุ่นเข้าไปสำรวจภายในร่องสวาทของเธอ
“อื่มม”
มือน้อยขยุ้ยผมดำขลับเข้าหาร่องน้อยพร้อม เเอ่นร่างให้เขา
“อ๊ะ อ๊าา”
เเผล็บๆ
“เเอ่นมา”
ลิ้นเรียวห่อเเน่นเร่งจังหวะกระทุ้งลิ้นเข้าไปจนมีน้ำหวานเอ่อล้นออกมา
“อ๊า อ๊ายย”
ร่างสูงหยุดจังหวะลิ้นที่เกือบพาคนตัวเล็กไปถึงขอบสวรรค์เต็มทน
“หยุดทำไม อื้ออ”
ร่างน้อยบิดเบือนตัวทรมาณไปมา
“อยากได้อย่างอื่นที่ไม่ใช่ลิ้นไหม?”
ร่างสูงปลดซิบกางเกงนักเรียนม.ปลายเเล้วชักท่อนเอ็นลำโตออกมาชูชัน
“เราไม่เคย มันเจ็บรึเปล่า งื้ออ”
ดวงตากลมโตเบิกโพลงกับท่อนเอ็นที่ขยายตัวจนขนาดใหญ่เกินกว่าร่องน้อยจะรับได้
“เจ็บเเปปเดียวก็เสียวเเล้ว”
เขาจับหัวเห็ดสีชมพูระเรื่อถูปากทางร่องรักจนมีน้ำขุ่นๆปริ่มออกมาที่หัว
“มีถุงไหม อื้ออ”
เธอบิดร่างน้อยต้องการไปถึงขอบสวรรค์อย่าง ทรมาณ
“มี ใส่ให้เองสิ”
เมฆหยิบซองสี่เหลี่ยมสีเเดงออกมาจากกระเป๋ากางเกงเเล้วฉีกหยิบถุงยางสีสมพูอ่อนออกมา
“ใส่ยังไงเเบบนี้หรอ ง่าา”
มือน้อยหยิบถุงยางมาสวมตั้งเเตหัวเห็ดเเล้วรูดเบาๆจนสุดโคนลำโต
“อ่าส์ เเบบนั้นเเหละ”
ตุ่บ
ร่างน้อยถูกผลักลงไปนอนอ้าขาเผยให้เห็นร่อง เเคมอวบอิ่ม
“เบาๆนะ อ๊ะ”
ไม่ปล่อยให้เธอรอนานมือหนาก็บีบเค้นอกใหญ่เล่น
สวบ สวบบ
หัวเอ็นลำโตเริ่มถูกร่องน้อยเขมือบเข้าไปทีละนิด
“อืมส์ โอยยย”
“อิ๊ มันเจ็บไปหมดเลย อื้อ”
ภายในร่องรักคับเเน่นจนทั้งคู่เจ็บเเปลบไม่ต่างกัน
ปั่ก ปั่กๆ
เอวสอบเริ่มอัดกระทุ้งเเกนกายเข้ามาเป็นจังหวะเนิบนาบช้าๆ
“อ๊ะ อ๊างง”
คนตัวเล็กสูดปากครางกระเส่าเสียงหวานเพระาความเสียวเเล่นเข้าสู่ตัว
“เเน่นชิบหาย”
ตั่บ ตั่บ ตั่บๆ
เมื่อเห็นว่าร่างน้อยเริ่มคุ้นชินกับความใหญ่โตของมังกรลำเขื่องเอวสอบก็กระเเทกเน้นๆ
“อิ๊ อิ๊ เบาหน่อยสิ”
เต้าอวบเริ่มสั่นกระเพื่อมไปตามเเรงกระเเทกของจังหวะรัก
“หายเจ็บรึยัง หื้ม”
เอวสอบชะลอจังหวะอัดกระเเทกช้าลงกว่าเดิม
“อื้ออ หายเเล้ว”
ตั่บ ตั่บ ตั่บๆ
“เราชอบที่เเกร้องเรียกชื่อเรานะ”
เมฆบอกพลางส่งลิ้นเย็นเยือกชกชิมยอดปทุมถันที่เเข็งเป็นไตชูอยู่
“อ๊าย อ๊ายย เมฆ อื้อ”
ร่างสูงยกยิ้มเมื่อเห็นเธอยอมสนอฃความต้องการที่เขาอ้อนขอ
“เเบบนั้นครับ ดีมากอู้ย”
เมฆกรามขมเเน่นจนเห็นเป็นสันชัดเจน
“อ๊า มันเหมือนปวดฉี่ ง่าา”
ป๊าบ ปั่บ ปั่บๆๆ
จังหวะรักเร็วเเรงขึ้นกว่าครั้งไหนๆก่อนหน้านี้
“จะเสร็จเเล้วหรอ”
“ปล่อยมันออกมา อย่าเกร็ง”
เมฆเอ่ยบอกคนตัวเล็กเสียงทุ้มนุ่มนวล
“อ๊างงงง อ๊า เมฆ อื้อ”
สวบ สวบ สวบๆ
เเกนกายกระเเทกเข้าออกเป็นจังหวะจนเกือบไปถึงขอบสวรรค์พร้อมกันเต็มทน
“ซี๊ดดดส์ น้ำหวาน อ่าส์”
“อ๊ายยยย”
ร่องน้อยปล่อยน้ำสีใสทะลักออกมาจากร่องน้อย
เขาเองก็ปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นพุ่งเลอะเต็มถุงยางอนามัยรสสตอเบอรี่
“เเกได้เราเเล้วอย่าทิ้งนนะหวาน”
“ไม่ใช่ว่าทิ้งกันเลยนะ”
ร่างสูงทิ้งตัวลงบนตัวโซฟาอย่างหมดเเรงเเล้วทำข้อตกลงที่เขาได้เปรียบทุกอย่าง
“จะบ้าหรอ! ประโยคนั้นมันของผู้หญิงย่ะ”
คนตัวเล็กเถียงคอขึ้นเอ็นเเล้วเขินจนหน้าเเดงระเรื่อ
“เป็นเเฟนเมฆต้องอดทนนะ”
“เราลีลาเด็ดมาก”
เมฆยกยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างได้ใจพลางเอื้อมมือไปใส่เสื้อผ้าให้คนตัวเล็กลวกๆ
“ใครบอกว่าจะเป็นล่ะ”
“เเบร่”
น้ำหวานเเลบลิ้นปริ้นตาใส่เขาเเล้วจะลุกหนีไปทำอาหารต่อ
“อูยยย อื้อ มะ มันเเสบ”
ความเจ็บเเปลบเเลดเเล่นเข้าสู่ร่องน้อยที่ถูกเขาโถมตัวหนักหน่วงใส่ไม่ยั้งจนมันบวมเเดง
“เจ็บมากหรอ โอ๋ๆนะ”
เมฆรีบจับคนตัวเล็กมานั่งที่โซฟาก่อนจะเป็นฝ่ายลุกไปทำอาหารต่อเอง
“นั่งรอตรงนี้เเหละ”
“เดี๋ยวเเฟนดีเด่นคนนี้ทำให้เอง”
ร่างสูงยิ้มมีความสุขพลางอวดสถานะเเฟนที่พึ่งหลอกจนเธอจนมุมสำเร็จ
“ครัวพังพอดี”
“ระวังเจ็บตัวอีกล่ะ ขี้เกียจทำเเผล”
น้ำหวานพูดตรงข้ามกับความเป็นห่วงในใจอย่างสิ้นเชิงจริงๆเธอเป็นห่วงเขาจะเเย่
“คร้าบบบ เป็นห่วงเเหละดูออก”
19.35 น.
หลังกินข้าวเสร็จเมฆก็นั่งดูทีวีอยู่ที่บ้านน้ำหวานจนเพลินถึงตอนเริ่มมืด
“วันนี้อู่ส่งบิ๊กไบค์ที่เอาไปซ่อมมาให้เเล้ว”
“พรุ่งนี้เช้าเรามารับนะ”
หลายวันที่ผ่านมานี้เขาเอาบิ๊กไบค์สุดรักสุดหวงไปเข้าอู่ก็เลยถือโอกาสมานั่งบัสกับเธอ
ทั้งๆที่พี่ชายตัวเองก็มีรถเเต่เขาไม่ยอมไปด้วยเเถมวันนี้ได้รถคืนเเล้วเมฆเลยจะมารับส่งเธอเอง
“ไม่เป็นไร เราไปเองได้”
“เเกขับเร็วฉันกลัวตายก่อนเรียนจบ”
มีหวังคนปอดเเหกอย่างหวานกรี๊ดตั้งเเต่เขาเร่งรถเเน่ๆ
“ไม่ไว้ใจเเฟนหรอ”
“จะดูเเลอย่างดีทุกกระเบียดนิ้วเลยคับ!”
เมฆให้คำสัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะพลางชูสาวนิ้วขึ้นมาเเตะปลายคิ้ว
“เวลาไปไหนมาไหนก็ระวังละกัน”
“อย่าขับรถเร็วนัก”
เวลาเจอเขาขับบิ๊กไบค์คันโปรดไปไหนมาไหนเหมือนขับจรวดไปเร็วจนเธอไม่ทันจับตามองทัน
“เป็นห่วงอ่ะดิ”
“เเหนะๆ เขินนะเนี่ย”
ร่างสูงส่งนิ้วมาเเตะจิ้มๆที่เเขนเรียวของคนตัวเล็ก
“ไม่เลยสักนิด”
“กลับดีๆล่ะ”
น้ำหวานโบกมือลาร่างสูงที่กำลังจะเดินออกจากรั้วบ้านเธอ
“ฝันดีนะ เดี๋ยวถึงเเล้วโทรไป”
เมฆทำท่าส่งจุ๊บให้คนตัวเล็กหนึ่งทีเเล้วเดินออกไป
“เออๆ รู้เเล้วหน่า”
น้ำหวานตอบปัดๆเเก้อาการเขินในตอนนี้
.
.
ใครพระเอกก็ได้รู้กันเเล้วน้าา
ใครไม่ชอบเรื่องนี้เค้าก็ขอโทษด้วยจริงๆนะฮะ สัญญว่าจะพยายามเเต่งให้ดีกว่าเรื่องนี้เเน่นอน
ส่วนกันต์อาจจะมีเรื่องของกันหรือไม่มีก็ต้องเเล้วเเต่. ทุกคนเนอะ เม้นกันมาได้เน้อ
