ห้องเรียนรัก - ร้ายNC+
× 0
× 0
× 0
7.45 น.
เป็นเวลาที่เธอกำลังรอนั่งที่ป้ายรถบัสไปยังโรงเรียนทุกเช้ากับกันต์เเต่วันนี้..
“เห้อ”
ร่างบางที่นั่งอยู่ถอนหายใจออกพรวดเมื่อไม่เห็นเขามารอรสบัสรอบนี้ตามปกติ
เอี๊ยดด
รถบัสประจำทางมาจอดเธอก็รีบเดินเข้าไปหาที่ว่างนั่ง
ตุ่บ
เบาะนั่งข้างๆมีร่างสูงมานั่งเเทนที่ว่างตรงนั้นที่เธอเว้นเอาไว้
“เมฆ”
เขาไม่ใช่ใครที่ไหนเเต่เป็นเมฆคนที่เธอไม่เคยเจอในรถบัสไปโรงเรียนเพราะเขาขับบิ๊กไบค์
“ตกใจอย่างกับเห็นผี”
“ฟังเพลงป้ะ”
เมฆยิ้มให้เธอเเล้วสางหูฟังอีกข้างให้ร่างบางข้างๆใส่มันพร้อมกับเขา
“ไม่เอา”
หวานปฏิเสธเเล้วมองหน้าเขาเรียบเพราะเธออารมณ์ไม่ดีอยู่
“ฟังเพลงเเล้วอารมณ์ดีขึ้นนะ”
“ห้ามเอาออก”
เมฆถือวิสาสะใส่หูฟังอีกข้างให้เธอเองโดยยังไม่ได้รับอนุญาติก่อน
“อือ”
เพลงที่เขาเปิดมันก็ช่วยทำให้เธอรู้สึกดีอย่างที่เขาว่าจริงๆด้วย
“ง่วงอ่ะดิ”
เขาเห็นเธอเอามือขยี้ตาไปมาหลายรอบเพราะเมื่อคืนคนตัวเล็กคงมัวเเต่คิดมากก็เลยนอนน้อยเเน่นอน
“อือนิดหน่อย”
เธอบอกพลางเอาหัวเอนพิงกระจกข้างๆ
“นอนพิงไหล่เราได้นะ”
“ถึงจะรังเกียจนิดๆก็เถอะ555”
ปากวอนส้นตีนต้องยกให้เมฆอีกเช่นเคยถึงจะพูดประโยคดีๆออกมาเเต่ต้องมีอะไรกวนๆตามมาเสมอ
“ใครเค้าจะไปซบ หึ่ยย”
หวานพูดพลางทำหน้าขนลุก
“นอนสบายน้า”
“ดีกว่าไปหลับในคาบเเน่นอน”
รอยยิ้มของเขาทำให้เธออบอุ่นขึ้นอย่างบอกไม่ถูกเหมือนกับว่าคำพูดตลก เพลง นิสัยของเขา
มันทำให้เธอรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาในช่วงที่กำลังเหนื่อยมากที่สุด
“จะทนนอนไปเเล้วกัน”
พูดจบคนตัวเล็กก็ซบลงบนไหล่เเกร่งเบาๆเเล้ว เคลิ้มทำท่าจะหลับพร้อมเพลงที่กล่อมเธอ
“เรื่องพี่มิกซ์เราไปโกหกให้เเล้วนะ”
“ว่าเเกเป็นเเฟนเราอยู่”
“เราบอกให้พี่เลิกยุ่งกับเเกละนะ เรื่องเจนก็ด้วย”
เขาพูดถึงเรื่องเมื่อวานที่สัญญากับเธอเอาไว้ว่าจะเคลียร์ปัญหาเรื่องพี่ชายตัวเองให้เธอ
เเต่เรื่องรูปหลุดของหวานเขาเองก็ต้องไปคุยกับเจนอีกครั้งก่อน
“เเต่เรื่องที่โกหก..”
หวานยังเอ่ยพูดไม่ทันจบเมฆก็เเทรกขึ้นมาก่อน
“เเกล้งทำต่อหน้าพี่มิกซ์กับเจนไปก่อนเถอะ”
“อื้อก็ได้”
@โรงเรียน
8.20 น.
“เดี๋ยวกันต์!”
หวานกับเมฆพึ่งจะมาถึงก็เจอกันต์ที่นั่งทำงานค้างของคาบเรียนที่ขาดไปอยู่เเต่เขาทำท่าจะลุกหนีเธอ
“...”
เขาหยุดเดินชะงักไปครู่หนึ่งเเล้วเงียบ
“ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม”
หวานเดินมาดักประตูไม่ให้กันต์เดินหนีเธอไปจากตรงนี้อีก
“ต้องรีบไปซ้อม”
ร่างสูงไม่เเม้เเต่ก้มมามองสายตาเธอด้วยซ้ำไป
“เช้านี้เเกไม่มีซ้อมหนิ”
หวานจำได้ว่าเขาบอกเธอว่ามีซ้อมวันนี้ตอนเย็น
“ฉันไม่ว่าง ขอตัวนะ”
ร่างสูงก้าวขาเรียวยาวเดินออกไปจนได้
“เดี๋ยวมันก็หาย”
เมฆพูดพลางมองคนตัวเล็กที่ยืนอ้ำอึ้งที่โดนกันต์เมิน
“อือ ตาบ้าไม่มีเหตุผลซะเลย”
ทั้งที่ตัวเองเป็นคนผิดเองเเท้ๆเเต่กลับมาโกรธใส่เธอเเบบนี้
11.00 น.
“พี่มิกซ์มาทางนี้เเล้ว”
“อื้อ”
เมฆส่งซิกให้คนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆทำตัวเนียนตามน้ำไป
“มากินข้าวหรอพี่”
เมฆโบกมือทักพี่ชายที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ๆ
“น้องน้ำหวาน”
มิกซ์เอ่ยทักคนตัวเล็กที่หลบหน้าหลบตาเขา
“ดีค่ะ”
“เเล้วสองคนคบกันตั้งเเต่เมื่อไหร่?”
เขานั่งลงฝั่งตรงข้ามเเล้วเอ่ยถามทั้งคู่ที่ดูเหมือนไม่ใช่คู่รักกันเท่าไหร่
“สามสี่วันก่อนครับ”
เมฆเป็นฝ่ายรีบตอบก่อน
“จริงหรอน้ำหวาน”
เขายังคยั้นคยอจะถามหาความจริงไม่เลิก
“จริงค่ะ ทำไมคะ?”
“มีอะไรต้องโกหกหรอคะ”
หวานเริ่มจะหงุดหงิดกับคนตรงหน้าที่ถามเซ้าซี้ตั้งเเต่เมื่อวานไม่เลิก
“เปล่า งั้นพี่ต้องตัดใจเเล้วดิ”
ร่างสูงพูดพลางยังเจ็บอยู่ในใจถึงเเม้เขาจะเจ้าชู้เเต่ก็ชอบเธอจริงๆ
“พี่อย่าลืมไปคุยกับเจนให้เลิกยุ่งกัน "เเฟน" ผมด้วย”
“ใครทำไรคนของผม ผมเอาตายเเน่”
เมฆเอ่ยกระเเทกน้ำเสียงเข้มตามความรู้สึกจากใจ
“อืม กูไปละ”
“ครับ”
หลังจากพี่มิกซ์เดินออกจากตรงนั้นทั้งสองก็เเยกย้ายออกจากกันตามปกติ
@โรงยิม
คาบนี้มีเรียนบาสทุกคนก็ต้องมารอที่โรงยิมเพื่อรอเรียนพละ
“อีหวาน”
เสียงเเหลมบาดหูมาเเต่ไกลไม่ต้องเดาว่าใครจะมาหาเรื่องเธออีกถ้าไม่ใช่เจน
“มีอะไรรึเปล่า?”
หวานพยายามทำตัวให้ปกติที่สุดเพราะเธอน่าจะรู้เรื่องที่เมฆโกหกไปเเล้ว
“มึงคบเมฆจริงหรอ?”
เจนเดินมาดักทางที่น้ำหวานกำลังจะเดินออกจากห้องเก็บลูกบาส
“อือใช่”
หวานตอบกลับไปเสียงเรียบ
“มึงเเน่ใจหรอ ไม่ใช่ว่าอ่อยจนเมฆหลงเหมือนอ่อยผัวกูหรอกหรอ?”
คำพูดดูถูกเหยียดหยามพวกนั้นเจนพูดออกมาใส่เธอเป็นประจำ
“เจนระวังคำพูดเเกหน่อย”
หวานมองหน้าเจนอย่างโมโหคำพูดพวกนั้น
“ทำไมย่ะ กูพูดความจริงผิดตรงไหน”
“มึงทำท่าไหนล่ะ เมฆถึงได้ติดใจ”
เจนพล่ามต่อเรื่องที่ทำให้น้ำหวานเสียหาย
“อย่ามาพูดเเบบนี้นะเจน เราไม่ชอบ”
“ทำไมกูจะพูดไม่ได้เเล้วไอกันต์ล่ะ เอาจนเบื่อเเล้วหรอถึงเปลี่ยนคน”
“เจน!”
“มึงขึ้นเสียงกับกูหรออีหวาน!”
น้ำหวานกระเเทกเสียงใส่เสียงดังเเบบที่เธอไม่เคยเถียงสู้เจนมาก่อน
เเต่คำพูดเจนเอ่ยออกมาประโยคสุดท้ายมันทำให้หงานหมดความอดทน
“ฉันไม่ได้ง่ายที่เอาไปทั่วเหมือนใครล่ะกัน”
น้ำหวานพูดถึงนิสัยสำส่อนของคนตรงหน้าที่มั่วไปทั่วได้มาเเทบทุกระดับชั้นเเล้ว
เพี๊ยะ!
“มึงด่ากูหรอ!”
เจนฟาดมือลงบนเเก้มเนียนทำเอาใบหน้าจิ้มลิ้มขึ้นสีเป็นรอยมือ
“ฉันไม่ได้ด่าเเกเลยหนิ”
“เเค่พูดถึงผู้หญิงง่ายๆ”
“ที่ถ่างขาให้ผู้ชายเอาไม่เลือกหน้าล่ะมั้ง”
ครั้งนี้เป็นคำพูดเเรงที่สุดที่เธอกล้าด่าเจนออกไป
“อีหวานอีเเรด! พ่อเเม่มึงไม่สั่งสอนหรอห้ะ!”
เพี๊ยะ!!
เสียงมือน้อยฟาดไปเต็มเเรงจนดังกว่ารอบก่อนหน้านี้
เเต่นั่นไม่ใชเสียงตบของเจนเเต่เป็นของ..
“โอ๊ยย อีน้ำหวานมึงกล้าตบกูหรอ”
เจนง้างมือจะตบน้ำหวานอีกครั้งเเต่เธอเอามือดักไว้ทัน
“ด่าฉันได้เเต่อย่ามาลามปามถึงพ่อเเม่ฉัน!”
“พ่อเเม่เธอก็คงไม่ค่อยได้สอนหรอกเจน”
“ถึงได้ทำตัวสำส่อนวิ่งตามผู้ชายเเบบนี้”
“หรือเเม่เธอก็เป็นกะหรี่? ลูกถึงได้เป็นตาม”
เจนต้องอึ้งกับน้ำหวานที่กำลังด่าสู้เธออยู่เเบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
“อีเเรด! มากไปเเล้วนะมึง”
เพี๊ยะ!
“อ๊ะ..”
น้ำหวานโดนฟาดมือลงบนเเก้มเนียนซ้ำรอบสอง
“หึ มึงสู้กูได้เท่านี้เองหรอ”
เจนยิ้มเเสยะใส่คนตัวเล็กที่หน้าหันไปตามเเรงตบ
“ฉันหมดความอดทนกับเเกเเล้วนะเจน”
ความอดทนที่น้ำหวานสะสมมาตลอดมันจะปะทุตั้งเเต่ที่เธอมาด่าพ่อเเม่หวาน
เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ
มือน้อยของน้ำหวานฟาดลงเต็มเเรงทั้งเเก้มสองข้างของเจน
“อ้ะ โอ๊ย! มึงกล้าสู้กูหรอ”
“เออ! ฉันทนมานานเเล้วเจนพอสักที”
“ถ้ามึงไม่ร่านมาอ่อยผัวกู กูคงไม่ทำอะไรมึงหรอก”
“ใช้ไม่เอาของเหลือที่เธอใช้เเล้วหรอกเจน ฉันมีสามัญสำนึกพอ”
“ปากดีนะมึง”
หมับ!
เเขนเรียวที่กำลังจะฟาดลงหน้าน้ำหวานถูกเธอจับไว้เเน่น
ปัง!
เสียงประตูห้องมีคนพยายามเปิดมันออกเพราะได้ยอนเสียงทะเลาะกันดังลั่น
พอมีคนเข้ามาน้ำหวานก็รีบผละมือออกจากเจนก่อนจะเอามือมาจับเเก้มที่ถูกตบ
“เจนเธอจะตบหน้าตัวเองทำไม เมฆ..”
น้ำหวานเเสร้งทำเสียงเศร้าเเล้วลูบเเก้มเนียนที่มีรอยมือฟาดอยู่
“หวาน เจ็บมากไหม”
ร่างสูงรีบเข้ามาดูคนตัวเล็กที่เเสร้งทำเป็นเจ็บจริงๆเเล้วเจนเจ็บยิ่งกว่าเพราะโดนฟาดไปหลายที
“อือเจ็บ”
“เมฆ! มันต่างหากที่ตบฉัน”
เจนเเก้ตัวกับน้องชายของเเฟนเก่าตัวเองที่กำลังเชื่อน้ำหวานสุดใจ
“เเกระวังถูกพักการเรียนนะเจน”
“อย่าลืมว่าเราทำอะไรได้”
เมฆกับมิกซ์เป็นหลานเเท้ๆของผอ.โรงเรียนนี้เพราะผอ.เป็นพี่ชายของพ่อพวกเขาเอง
“อย่าให้เราถูกพักการเรียนเลยนะ”
“ฉันขอร้อง”
เจนอ้อนวอนขอร้องไม่ให้เขาทำเรื่องใหญ่เเบบนั้น
“เเล้วเรื่องรูปหลุดหวาน ถ้าเธอไม่ลบ”
“ระวังคริปหลุดของเธอนะเจน”
“ของหวานเเค่ชุดนักเรียนเปียกน้ำเเต่ของเธอเรา มีคริปเต็มๆที่พี่มิกซ์ถ่ายไว้ หึ”
เจนรู้ทันทีว่าเขาเเอบถ่ายตอนไหนเพราะอยู่ดีๆวันนั้นที่เลิกกันไปเเล้ว
เขาหยิบมือถือมาอัดตอนเธอเปลือยเปล่าเเล้วนอนให้เขากระเเทกกายอยู่
“มะ ไม่นะเมฆ ฉันขอโทษ”
“อืมก็ดี”
@ในยิม
“เป็นอะไรมากไหม”
เมฆถามพลางลูบไปที่เเก้มนิ่มที่มีรอยเเดงนิดหน่อย
“ปล่อย”
“เมื่อกี้ฉันตอเเหลทำเป็นเจ็บไปงั้นเเหละ”
เธอพูดตามความจริงที่เเอ๊บทำเป็นเจ็บทั้งๆที่เจนตบหน้าเธอเเค่ทีเดียว
“ร้ายนักนะ”
“รอยบนหน้าเจนนั้นเเกทำหรอ ดูเจ็บอยู่นะนั่น”
เมฆพูดไปถึงรอยที่ดูเจ็บหนักกว่าคนตัวเล็กหลายเท่า
“มันด่าพ่อเเม่ฉันเอง”
จากคนที่ไม่เคยเจนมาก่อนเพราะเธอมาพร้อมเพื่อนอีกสองคน
เเต่ครั้งนี้เจนมาคนเดียวจึงเป็นอีกเหตุผลที่ทำให้เธอมีโอกาสได้สู้บ้าง
“น่ากลัวว่ะ”
“เจนน่าจะหลาบไปอีกนานเลยเเหละ”
โดนขู่ด้วยไม้ตายไปซะขนาดนั้นคงไม่กล้ามารังเเกเธออีกหรอก
“อือก็ดี”
เรื่องเเย่ๆเริ่มถูกสะสางลงน้อยกว่าเดิมเเต่ยังมีปัญหาใหญ่ที่รออยู่อีก..กันต์
ขณะเล่นบาส
“หายไปไหนของเขานะ”
คนตัวเล็กกำลังซ้อมเดาะบาสเเต่ก็มองหากันต์ที่ยังไม่มาเข้าคาบพละสักที
“น้ำหวานเธอเห็นนายกันต์บ้างไหม”
ครูสอนพละเดินเข้ามาถามร่างบางที่ยืนเล่นบาสอยู่ในยิม
“ไม่เห็นค่ะครู”
“ทำไมหรอคะ?”
จริงๆเช้านี้เขาก็ยังไม่มีซ้อมหนิเเล้วทำไมยังไม่ยอมมาเข้าคาบเรียนอีก
“ชมรมกีฬาตามตัวน่ะสิ”
“เห็นว่านายกันต์จะถอนตัวจากการเเข่งเเต่ไม่ยอมบอกเหตุผล จู่ๆก็หนีหายไปเลย”
ปกติกันต์ไม่ทำตัวเเบบนี้มาก่อนการเเข่งขันครั้งนี้เขาซ้อมมาเป็นเดือนๆเพื่อรอชิงเหรียญทอง
“เดี๋ยวหนูช่วยตามให้นะคะ”
ตู้ดดด ตู้ดด
หวานเดินไปหาทั้งที่ห้องเรียนเเล้วก็เเถวๆสระว่ายร้ำพลางโทรตามเขาไปด้วย
เมฆก็มาช่วยเธอหาอีกเเรงเหมือนกัน
“ฮะโหลกันต์ นี่เเกอยู่ไหน”
โทรเป็นสิบสายสุดท้ายเขาก็ยอมรับโทรศัพท์เธอจนได้
[ทำไม]
คนปลายสายถามกลับเสียงเรียบ
“เเกไปถอนตัวออกทำไม?”
“ขอฟังเหตุผลที่ดูดีหน่อยได้ไหม”
[ไม่อยากเเข่งเเล้ว]
“อย่าทำตัวเป็นเด็กได้ไหมกันต์”
“เเกเป็นคนเลือกให้มันเป็นเเบบนี้ตั้งเเต่ตอนนั้นเองนะ”
เวลากันต์มีเรื่องอะไรในหัวทีไรเขาก็จะทิ้งทุกอย่างไปเเบบดื้อๆเหมือนที่เคยไม่มาสอบปลายภาค
เพราะน้ำหวานไปมีเเฟนเมื่อปีก่อนหรืออีกเรื่องตอน ม.3ที่เป็นจุดเริ่มต้นของเหตุผลทุกอย่าง
2 ปีก่อนหน้านี้
ม.3 โรงเรียนเเห่งหนึ่ง
ย้อนกลับไปเมื่อ2ปีก่อน จุดเริ่มต้นของเหตุการณ์ที่บอกว่าทำไมทั้งคู่ถึงไม่ได้รักกัน
“อ้าาา”
กันต์อ้าปากรอคนตัวเล็กป้อนน้ำเเข็งใสให้เขากิน
“มือเป็นง่อยไปเเล้วหรอ”
น้ำหวานพูดอย่างเเต่ใจทำอย่างมือน้อยป้อนน้ำเเข็งให้เขาคำโต
“เย็นนี้มีซ้อมอีกเเล้ว โห่ๆๆ”
การเเข่งขันเริ่มใกล้เข้ามาทุกทีจนต้องซ้อมช่วงเย็นอยู่บ่อยๆ
“สู้ๆนะเว้ย”
“เออกูลืมไปสนิทเลย”
“ไอเด็กห้อง4ที่มันจีบมึงอ่ะ ยังไงละวะ”
วันก่อนเพื่อนรุ่นเดียวกันมาจีบเพื่อนสนิทของเขาอย่างน้ำหวาน
“กูไม่ได้ชอบมัน กูมีคนที่ชอบอยู่เเล้ว”
คนที่เธอชอบเเล้วก็อยู่กับเธอทุกวันทุกเวลาไปไหนมาไหนด้วยกันสองคนตลอด
เธอเองก็หวังให้เขาชอบเธอเหมือนกัน
“ใครวะ โชคดีตายห่าได้มึงไปชอบ”
คนร่างสูงเอ่ยถามโดยที่ไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าคนๆนั้นเธอหมายถึง..
“กูชอบมึงอ่ะกันต์”
“...”
ประโยคสั้นๆเเต่ทำให้กันต์อึ้งไปหลายนาที
“มึงคิดเหมือนกันกับกูไหม”
“หวาน..”
สายตาลังเลเเต่ก็ชัดเจนอยู่ในใจว่าเขาคิดตรงกันข้ามกับเธอ
“กูไม่อยากเสียเพื่อนรักอย่างมึงอ่ะ”
“มึงก็รู้กูคุยกับน้องเเนทอยู่ ขอโทษนะ”
“เราเป็นเพื่อนรักกันเเบบนี้ก็ไม่ต้องเสียหายอะไร มึงว่าไหม?”
คำตอบไม่ได้เป็นเเบบที่คนตัวเล็กคาดหวังไว้ระยะเวลาหลายปีที่สนิทกันมา
มันทำให้เธอคิดไปไกลมากกว่าเพื่อนกับความใกล้ชิดกันตลอดเเต่เขาไม่ได้คิดเหมือนกัน
“อื้อ กูเข้าใจหน่าอย่าทำหน้าเเบบนั้นดิ”
“ดีเเล้ว เอ้อกูมีนัดกับน้องเเนทกูไปก่อนนะ”
“โชคดีมึง”
ความสัมพันธ์ที่คลุมเครือมาตลอดวันนี้มันก็จบลงที่เพื่อนสนิท ทั้งๆที่กันต์ทำเหมือนว่าเราทั้งคู่เป็นมากกว่าเพื่อนเเต่คำตอบมันกลับตรงข้าม
วันต่อมา
“หวานจ๋า~ ไปกินติมกัน”
กันต์ชวนน้ำหวานไปกินไอติมหลังจากที่วันนี้หน้าเธอบูดบึ้งทั้งวัน
“ไปดิ”
เธอตอบเพื่อนรักไปสั้นๆ
@ร้านไอศกรีม
“ป้อนหน่อยดิ อ้าา”
กันต์อ้าปากรอกินไอติมจากช้อนของร่างบางที่กำลังตักไอติมเข้าปาก
“กินเอง มือเป็นง่อยหรอ”
การกระทำของเขามันทำให้เธอใจสั่นตลอดถึงเเม้ว่าเพื่อนรักจะมีคนที่คุยๆเเต่เขาดันทำเเบบนี้กับเธอ
“อยากให้มึงป้อนน้าๆๆ”
ร่างสูงงอเเงจะกินไอติมที่เธอป้อนให้ได้
“กันต์อย่าทำเเบบนี้”
“มึงอย่าอ้อนเเบบนี้อีกนะ กูไม่ชอบ”
เธอพูดเสียงเด็ดขาดให้เขาเลิกทำตัวเหมือนให้ความหวังทั้งๆที่เป็นคนบอกให้เธอตัดใจเอง
“ทำไมกูทำไม่ได้อ่ะ”
การที่ปฏิเสธไปเเล้วมันก็ไม่ควรจะมาทำให้อีกฝ่ายมีความหวังรึป่าว
“เพื่อนที่ไหนเขาเดินจับมือกัน”
“หึงกู กอดกู นอนซบไหล่กู บอกรักกู”
“ที่ผ่านมามึงคิดเเค่เพื่อนเเต่ทำทุกอย่างเหมือนมากกว่านั้น เเกจะให้เราคิดไงอ่ะ”
หวานมองตาคนตรงหน้าพร้อมรัวคำถามใส่เขาจนร่างสูงไม่กล้าสบตาเธอ
“กูขอโทษ”
“อือ มึงไปหาน้องเค้าได้เเล้ว”
“เออมึง กูว่าจะขอน้องเเนทคบว่ะ”
มึงจะบอกกูทำไมวะกันต์...เเต่กูก็ชินกับความไม่คิดอะไรของมึงมาตั้งนานเเล้วเเหละ อืม
“โชคดีมึง รักกันนานๆเว้ย”
“ร้ากก งั้นกูไปก่อนนะ”
“อื้อบายๆ”
นี่เเหละจุดจบของความสัมพันธ์ที่เหมือนจะมากกว่าเพื่อนสนิทเเต่ก็ไม่ได้เป็นมากกว่านั้น
จนหลังจากวันนั้นน้ำหวานออกห่างเพื่อตัดใจจากกันต์เวลาผ่านไป3เดือนเขาก็เลิกกับเเนท
เพราะตอนหวานหายไปมันทำให้เขารู้ว่าจริงๆตัวเองรู้สึกดีกับหวานมากกว่าคนอื่นเเค่ไหน
เเต่มันก็สายเกินไปเพราะเธอตัดใจจากกันต์เพราะภาพบาดใจที่ต้องทนมาตลอดเวลากันต์อยู่กับคนคุย
กับเเฟนใหม่ของเขามันทำให้เธอเเละเขาเกือบจะจบความเป็นเพื่อนกันไป
จนพึ่งมาสนิทกันอีกครั้งก็ตอนจบม.3 ที่หวานเองก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเเล้ว
เเต่เป็นกันต์ที่พึ่งมารู้สึกกับเธอหลังจากนั้นในวันที่สายไปเเล้ว
ปัจจุบัน
“ออกมาคุยกันหน่อย”
“ฉันจะรอที่สระว่ายน้ำ”
หวานเอ่ยสั่งคนปลายสายน้ำเสียงเด็ดขาดเเล้วจริงจังจนเขารับรู้ได้
[อืม เดี๋ยวไป]
@ชมรมว่ายน้ำ
“เมฆ เเกไปตรงอื่นก่อนก็ได้”
“เดี๋ยวก็มีเรื่องกันอีก”
คนตัวเล็กหันไปบอกเมฆที่มายืนรอกันต์หน้ายิมเป็นเพื่อนเธอ
“มีอะไรก็โทรมาละกัน”
“เดี๋ยวไปรอเเถวนี้เเหละ”
ร่างสูงพูดจบก็รีบเดินออกไปเพราะเห็นคนหน้าบึ้งตึงเดินมาเเต่ไกล
“มีอะไรว่ามา”
กันต์เอ่ยน้ำเสียงเย็นชาใส่เพื่อนรักที่เคยสนิทกันมากๆเเต่ตอนนี้กลับต้องหลบหน้ากัน
“ไหนเเกบอกว่าเเข่งครั้งนี้มันสำคัญมากไง”
“ทำไมไปถอนตัว”
ร่างสูงยืนนิ่งเงียบไปสักพักก่อนจะยอมตอบคำถามน้ำหวาน
“เป้าหมายที่อยากจะชนะตอนนี้มันหายไปเเล้ว”
เมื่อ2ปีก่อนเขาเคยบอกกับคนตัวเล็กเอาไว้ว่าการเเข่งสนามใหญ่ครั้งนี้ถ้าชนะจะเอาเหรียญทองมาฝากเธอให้ได้
เเต่หลายปีผ่านไปทุกอย่างก็เปลี่ยนตามไปความอยากชนะเเล้วเอาเหรียญมาให้เธอ
มันหมดลงตั้งเเต่คนตัวเล็กตัดสินใจที่จะมีความลับกับเขาเเล้วไปยืนจูบกับคนอื่น
“เเกอย่าทำตัวเป็นเด็กได้ไหมกันต์”
“ชนะมาทุกสนามเพื่อสนามใหญ่นี้”
“เเค่เรื่องไร้สาระเเกก็ล้มเลิกเเล้วหรอ?”
เธอเห็นเขามาตั้งเเต่เเรกที่หัดว่ายน้ำจนชนะมาตลอดเเต่ตอนนี้เขาล้มเลิกความฝันทั้งชีวิต
เพราะเเค่เรื่องของเธอที่โคตรจะไร้สาระ
“เรารักเเกทำไมเเกถึง..”
“เลือกไอเหี้ยนั่นให้อยู่ข้างเเกเเทนเราวะ”
กันต์เอ่ยรวมไปถึงเรื่องของเมฆที่หลายวันผ่านมาทั้งคู่ตัวติดกันเกินกว่าปกติ
ที่ปกติน้ำหวานเกลียดหน้าเขาอย่างกับอะไรดี
“2ปีก่อนเเกเป็นคนบอกเราเองนะ”
“ว่าเราเป็นเพื่อนกันดีอยู่เเล้ว”
“มันจบไปตั้งเเต่ตอนนั้นเเล้วกันต์”
“เราไม่ได้รู้สึกอะไรกับเเกเเล้วจริงๆ”
ความรู้สึกเธอที่รักเขาเเบบคู่รักมันหมดไปตั้งเเต่ตอนนั้นเเล้วตอนนี้เหลือเเค่ความเป็นเพื่อนรัก
“เเกชอบไอเหี้ยนั่นเเล้วใช่มั้ย”
“ไม่เกี่ยวกับเมฆ เเกอย่าพาลไปใส่คนอื่นดิวะ”
ทั้งคู่ยังเคลียร์กันไม่ลงตัวเเละเหมือนสถานการณ์จะเเย่ลงไปเรื่อยๆ
“เธอยอมให้มันจูบนี่เรียกว่าไม่คิดอะไรหรอ”
ร่างสูงตะคอกเสียงเเล้วคว้าเเขนเธอเเล้วจับไว้เเน่น
“กันต์ฉันไม่ชอบที่เเกใจร้อนเเบบนี้”
“เราไม่ได้ใจเย็นเเบบไอเมฆหนิ”
จุ๊บ
“อื้ออ!”
ริมฝีปากหนาประกบลงทาบกับปากนุ่มนิ่มของคนตัวเล็กที่ไม่ทันตั้งตัวก่อน
ตุบ ตุบ!
กำปั้นน้อยๆของเธอทุบลงบนอกเเกร่งอย่างเเรงเเต่ก็ไม่ได้ทำให้กันต์รู้สึกเจ็บขึ้นมา
เธอรู้สึกได้อย่างชัดเจนระหว่างจูบที่เมฆเเกล้งจูบเธอกับจูบของกันต์ในตอนนี้
ความรู้สึกมันคนละเเบบอย่างชักเจน
“ทำบ้าอะไรของเเก!”
โชคดีที่เเถวนี้ยังไม่มีคนเดินผ่านไปมาเพราะอยู่ที่มุมหน้ายิมว่ายน้ำ
“ทำเหมือนที่มันทำกับเธอไง”
“มันทำได้เราทำไม่ได้งั้นหรอ”
เพี๊ยะ!
มือเล็กฟาดลงบนเเก้มสากจนหน้าเขาหันไปตามเเรงตบ
“อย่าพูดจาหมาๆเเบบนี้”
“ฉันไม่คิดว่าเเกจะทำเเบบนี้นะกันต์”
“ถือว่ามันจบไปเเล้วพร้อมจูบเหี้ยๆเมื่อกี้ละกันนะ”
คนตัวเล็กโกรธจัดจนพูดน้ำเสียงสั่น
“น้ำหวานเดี๋ยว”
เธอรีบเดินหนีออกไปไม่รอฟังคำพูดเขาต่อ
“ไม่โอเคหรอ?”
เมฆที่ยืนรออยู่เห็นคนตัวเล็กหยุดเดินเเล้วทำหน้าเหมือนเรื่องที่ไปเคลียร์มันไม่ดี
“อือ เราไปก่อนนะ”
“เธอจะไปไหน เราไปด้วยดิ”
“ฉันอยากอยู่คนเดียวอ่ะ ขอโทษนะ”
“ก็ได้
.
.
เค้ารู้สึกว่าเเต่ง งงมากๆ ไม่ชอบเรื่องนี้ที่เเต่งออกมาเลยอ่ะเเงง มันน่าเบื่อจังเลย
ขอโทษนะคะทุกคนที่ทำให้ผิดหวังเเน่ๆอ่ะ
