ห้องเรียนรัก - ใจสั่นNC+
× 0
× 0
× 0
@ห้องเรียน
“กันต์เเกได้นั่งตรงนี้”
เนื่องจากที่เมื่อเช้าเขาไม่ได้มาจับฉลากที่นั่งครูก็เลยให้ที่ๆว่างอยู่เป็นของเขา
ซึ่งโต๊ะกันต์ก็อยู่ตรงหน้าโต๊ะเธอส่วนข้างๆเธอก็คือเมฆเหมือนเดิมนี่เเหละ
“คาบครูเพ็ญมีงานใช่ไหม”
ร่างสูงเอากระเป๋าโยนลงบนโต๊ะเเล้วหันหน้ามาคุยกับเธอ
“งานหรอ?”
ครูสั่งงานตอนเธอเผลอหลับไปในคาบเพราะหลบหน้าเมฆก็เลยไม่ได้ฟังเลย
“ยัยบ๊องเเล้วให้ทำอะไรล่ะเนี่ย”
เเป๊ะ!
กันต์ยื่นนิ้วดีดหน้าผากเธอไปหนึ่งที
“เผลองีบไปเเปปเดียวเองอ่า”
“เเล้วนี่ใครนั่งข้างเเกอ่ะหวาน”
พอกันต์ถามขึ้นคนตัวเล็กนึกไปถึงหน้าคนปากหมาที่ร้ายทั้งพี่ทั้งน้องจนเธอเกลียดหน้า
“เมฆ”
เธอทำหน้าเบื่อหน่ายที่ต้องมาทนอยู่กับคนนิสัยเเบบเดียวกับพี่มิกซ์อีกเป็นเทอม
“หนีพี่ชายได้ก็ต้องมาเจอน้องชาย”
“ทำบุญร่วมกันจากชาติที่เเล้วป่ะเนี่ย”
กันต์ทำท่าเเกล้งร่างบางที่ทำหน้าบึ้งตึงเหมือนเเบกโลกไว้ทั้งใบตลอดเวลา
“กรวดน้ำให้เเกก่อนไหมล่ะ”
“ไม่เอาค้าบ กลัวเเล้ว”
น้ำหวานเอนหัวฟุบนอนลงกับโต๊ะอย่าเพลียร์เเอร์เย็นๆในห้องทำให้มันน่านอน
“ปลุกด้วยนะ”
“ไปอดหลับไงอดนอนจากไหนมาห่ะ”
“อืออ”
30นาทีผ่านไป
ปังๆ!
เสียงทุบโต๊ะข้างเธอทำให้คนตัวเล็กต้องตื่นขึ้นมาใบหน้างัวเงีย
“นอนเเบบนี้เเสดงยังไม่รู้เรื่องงานครูเพ็ญ”
เมฆเป็นทำเสียงปลุกเธอให้ตื่นขึ้นมาเอง
“งานอะไร?”
น้ำหวานหันไปถามคนข้างๆทั้งที่กันต์เองก็นั่งเฝ้าเธอหลับอยู่
“งานกลุ่มครูให้ทำเรื่องขนมใส่สารกันบูดต่างกับไม่ใส่ยังไงบ้าง”
เขาอธิบายเรื่องที่ครูให้ทำก็คือต้องทำขนมขึ้นมา1ชนิดเเล้วเปรียบเทียบระหว่างใส่สารกับไม่ใส่
“ครูจับกลุ่มมาให้เองหรอ?”
น้ำหวานตั้งใจฟังจบก็เอ่ยถามเมฆ
“ใช่ กลุ่มเรามีเเกกับกันต์เเล้วก็เรา 3คน”
ทั้งสามคนก็ตกลงกันว่าจะไปทำขนมกันที่บ้านของเมฆเพราะบ้านเขามีเตาอบขนม
@เย็น
เธอกำลังทำความสะอาดห้องเรียนเเต่ก็มีคนที่ชอบหาเรื่องเป็นประจำมาป่วนอีกเช่นเคย
โครม!
เสียงถังขยะที่เธอเก็บขยะไปใส่ถูกเตะจนล้มคว่ำลงกับพื้นห้องเรียนที่พึ่งสะอาด
“เจนเราพึ่งกวาดเสร็จ”
น้ำหวานกำไม้กวาดไว้เเน่นอยากจะเเก้เเค้นเธอเต็มทนเเต่ตัวเธอเองไม่ได้กล้าพอ
“มึงก็กวาดใหม่สิ”
เธอทำหน้ายียวนทำให้เธอต้องกวาดใหม่
“มีอะไรกัน”
เย็นป่านนี้เเล้วไม่ค่อยมีคนอยู่บนอาคารเเต่เมฆดีนโผล่มาเห็นตอนน้ำหวานเถียงอยู่กับเจน
“ป่าวนะเมฆ ฉันเเค่จะมาช่วยน้ำหวานกวาดอ่ะ”
เขาเป็นน้องชายของมิกซ์เธอยิ่งประจบประเเจงไม่อยากให้ตัวเองดูเเย่
“อืม เเล้วทำไมเธอกวาดคนเดียวอ่ะ”
ร่างสูงเดินหยิบไม้กวาดเเล้วเดินเข้าไปถามคนตัวเล็กที่ทำสีหน้าเเปลกๆเหมือนจะร้อง
“เปล่าไม่มีอะไร”
น้ำหวานเดินหลีกไปจากเมฆเเล้วเก็บถังขยะใหม่ส่วนเจนกำลังเดินออกไปพอดี
“ไอกันต์อ่ะ?”
เขาถามถึงเพื่อนสนิทเธอที่ปกติจะตัวติดกันตลอดเวลา
“ไปซ้อม”
เธอเอ่ยตอบไปสั้นๆ
“เจนทำอะไรเธอรึป่าว น้ำหวาน”
ร่างสูงเอ่ยถามหาความมั่นใจอีกครั้งเพราะสถานการณ์เมื่อกี้มันเหมือนเธอทะเลาะกัน
“...”
“เปล่า”
เธอไม่อยากให้เขารู้หรอกว่าพี่ชายตัวเองสร้างปัญหาอะไรกับชีวิตเธอไว้บ้าง
“พี่มิกซ์ตามตื้อเธอหรอ”
เมฆถามคำถามที่เขาอยากรู้มาทั้งวันตั้งเเต่เมื่อเช้าที่เห็นพี่ชายทักหาเธอ
“อือ เเต่เราบอกไปเเล้วนะ”
“ว่าให้เลิกยุ่งกับเรา”
ร่างบางก้มหน้ามองพื้นไม่อยากให้ใครเห็นใบหน้าเธอที่กำลังจะร้องอยู่ตอนนี้
“ไอพี่มิกซ์ทำอะไรเธอรึป่าว”
“เดี๋ยวเราจัดการมันให้นะ”
เมฆพูดน้ำเสียงหนักเเน่นเเละจริงจัง
“อือ”
17.45 น.
[ฉันมีรูปมาให้เธอดู หึ]
เจนส่งรูปมาในไลน์ส่วนตัวของน้ำหวานเป็นรูปที่เธอ...เห็นเเล้วก็เเทบจะทรุดลงกับพื้น
รูปตอนที่พวกนั้นเเกล้งเอาน้ำใส่ถังมาสาดใส่ตัวเธอจนชุดนักเรียนสีขาวเปียกโชก
จนเห็นบราสีดำเเนบเนื้อไปกับชุดนักเรียนเหมือนกันพวกนั้นตั้งใจถ่ายให้เธอโป๊
“นี่มันทำเกินไปเเล้วนะเจน”
“หยุดเถอะเราขอ”
น้ำหวานขอร้องให้เธอลบรูปนั้นทิ้งไปเพราะมันทำให้เธอเสื่อมเสีย
[โถ่ งั้นก็ไม่สนุกน่ะสิ]
คนตัวเล็กตั้งมือถือเเล้วลงไปนั่งทรุดลงกับพื้น อย่างอ่อนเเรง
“หวานร้องทำไม”
“เธอเป็นอะไรบอกเราดิ”
เมฆรีบเดินเข้ามาหาเธอที่นั่งเอามือปิดหน้าเเล้วร้องไห้สะอื้นอยู่กับพื้น
“ฮึก ฮือ”
“เจน? ไอเชี่ยอะไรกันวะ”
เขามองไปที่ต้นเหตุที่ทำให้เธอร้องห่มร้องไห้เเบบนี้
“เเกไม่ต้องมายุ่ง อึก”
ร่างบางรีบเเย่งมือถือของเธอคืนมาหลังจากที่เขาเห็นรูปกับข้อความพวกนั้นเเล้ว
“เจนมีปัญหาอะไรกับเธอ”
“อย่าบอกนะว่าเรื่องพี่เรา”
เขาเริ่มรู้สาเหตุที่น้ำหวานบอกให้พี่ชายเขาเลิกยุ่งเป็นเพราะเจนตามหาเรื่องเธอด้วยนี่เอง
“ฮึก เจนคิดว่าเรากับพี่มิกซ์คุยกัน”
“ตอนเจนคบกับพี่มิกซ์ อึก”
ร่างน้อยยอมเล่าเรื่องที่พี่ชายตัวดีของเขาสร้างเรื่องเอาไว้เยอะเเยะ
“ไอสัสพี่มิกซ์”
“เราไปคุยกับมันให้เองนะ”
“เเกไม่ต้องกลัวเราจะไม่ให้รูปนั้นหลุดออกมาด้วย”
เมฆคิดวิธีที่จะไปลบจากเจนเเล้วก็ต้องไปสั่งสอนพี่ชายตัวเองให้รู้เรื่องปัญหาที่เขาสร้าง
“ไม่ต้องยุ่งกับเรา ฮึก อึก”
“เเกกลับยังไง เราไปเป็นเพื่อน”
“...”
ร่างน้อยลุกขึ้นเก็บของลงกระเป๋าเป้เเล้วทำท่าจะเดินออกไปโดยไม่คุยกับเขาต่อ
“เดี๋ยวดิหวาน”
ร่างสูงจับเเขนเรียวไว้เเล้วรั้งเธอไว้ไม่ให้เดินหนีเขา
“ปล่อย!”
น้ำหวานสะบัดเเขนออกเเรง
“เรากลับด้วย”
“อือ ตามใจ”
เธอขี้เกียจจะเถียงด้วยต่อเลยยอมให้เขาเดินตามมา
@ป้ายรถประจำทาง
“กลับคนเดียวบ่อยหรอ”
ระหว่างนั่งรอรถประจำทางที่ป้ายเขาก็เลยหาจังหวะชวนเธอคุยด้วย
“เปล่า กันต์กลับด้วย”
“บ้านอยู่ติดกัน”
เธอตอบสั้นๆตามมารยาทถึงจะไม่ชอบหน้าเขาเเค่ไหนเเต่วันนี้เขาก็ช่วยเธอ
“สนิทกันมาตั้งนานเเล้วดิ”
“อื้อ”
รถบัสมาทั้งคู่ก็รีบขึ้นรถไปคนในรถไม่ค่อยเยอะมากนักทั้งคู่ก็นั่งเบาะติดกัน
“ฟังเพลงหน่อยไหม”
เมฆเห็นเธอทำหน้าเครียดๆอีกเเล้วก็เลยยื่นหูฟังไปใส่ให้คนตัวเล็ก
“เมฆ”
น้ำหวานเรียกเขาขึ้นน้ำเสียงเรียบ
“ขะ ขอโทษ”
“เราเเค่อยากให้เเกหายเครียด”
เขารีบขอโทษเธออย่างไวทั้งที่ร่างน้อยยังไม่ทันได้ด่าอะไรเลย
“ไม่ได้ว่าอะไรหนิ”
“เเค่จะถามว่าบ้านเเกอยู่เเถวนั้นหรอ”
ก็เห็นปกติเขาจะเอาบิ๊กไบค์มาโรงเรียนตลอดเเต่วันนี้ไม่เห็นขับกลับ
“อ่าวหรอ”
“ก็ก่อนถึงบ้านเเกสองซอย”
ทั้งคู่อยู่ในใจกลางเมืองกรุงเทพไม่ไกลจากโรงเรียนมากนักเเค่สักพักก็ถึง
Rrr Rrr
“ว่าไง”
สายเรียกเข้าจากกันต์เธอก็กดรับสายเเล้วเอ่ยถาม
[เเกกลับบ้านยัง]
คนปลายสายถามเป็นปกติเพราะวันไหนที่เขาไม่ว่างก็จะโทรถามเธออยู่บ่อยๆ
“อื้อ ใกล้ถึงเเล้ว”
“เเกซ้อมเสร็จเเล้วหรอ”
[ใช่ เหนื่อยมากกก]
[เดี๋ยวไปอาบน้ำเเล้วออกไปร้านป้านิดกันนะ]
ร้านป้านิดเป็นร้านเเถวๆบ้านทั้งคู่เป็นร้านอาหารตามสั่งที่ทั้งสองกินประจำทุกวัน
“ก็ได้ เเกกำลังกลับหรอ”
[เนี่ยกำลังรอรถเเล้วล่ะ]
[รถมาเเล้วๆ เจอกันที่บ้านนะ]
“เคๆ”
ร่างบางกดวางสายเเล้วหันไปมองเมฆที่นั่งจ้องเธออยู่ตั้งนานเเล้ว
“หิวอ่ะ ขอไปกินด้วยดิ”
จริงๆเขาก็ยังไม่อยากกลับบ้านสักเท่าไหร่ล่ะมั้งก็เลยอยากไปกินข้าวด้วย
“ข้าวที่บ้านไม่มีกินหรือไง”
เธอทำหน้าเอือมใส่เขาที่วันนี้ตามกวนใจเธอทั้งวัน
“ไม่มีนะ”
“ถึงเเล้วปลุกด้วย”
พูดจบเหงาก็เอนหัวนอนไปกับเบาะรถ
5 นาทีผ่านไป
ตุ่บ
ใบหน้าหล่อเหลาของเมฆเอนจนซบลงบนไหลของน้ำหวานที่นั่งอยู่
“นี่เมฆมันหนัก”
ตึกตึก ตึกตึก ตึกๆ
เสียงหัวใจดวงน้อยเผลอเต้นโดยไรสาเหตุอย่างบอกไม่ถูก
“ :) ”
เมฆเเอบยิ้มกับคนตัวเล็กที่นั่งบ่นเขาอยู่
ร่างสูงรู้สึกตัวเขาไม่ได้หลับเเต่เเค่เเกล้งทำเป็นหลับเเล้วซบเธอต่อ
“หึ่ย หนักเป็นบ้าเลย”
คนตัวเล็กดันหัวเขาออกเเต่ก็เอนกลับมาพิงเธอเหมือนเดิมจนถึงปลายทาง
เอี๊ยดด
รถบัสเบรคกระทันหันตอนจะถึงป้ายรถเมล์จนหน้าผากน้อยของเธอกำลังจะชนเก้าอี้ตัวข้างหน้า
ปั่ก
สัญชาติญาณเขาไวกว่าความคิดเพราะมือหนาไปบังศีรษะเธอเอาไว้ก่อนจะชน
“ระวังหน่อยสิ”
ใบหน้าจิ้มลิ้มเงยมามองร่างสูงข้างๆที่ไหวพริบดีจนขนาดที่เอามือมาบังให้เธอทัน
“ขะ ขอบคุณ”
“นายเห็นได้ไง? นี่ตื่นนานเเล้วหรอ”
ถ้าเขาไม่เเอบมองอยู่จะรู้ได้ยังไงว่าเธอกำลังจะชนกันเบาะรถด้านหน้า
“คิดว่าเราหรอกซบไหล่เธอรึไง”
เมฆทำหน้ากวนๆใส่คนหน้าบึ้งที่คิ้วพันกันเป็นปมอยู่
“ไอ้ !!”
หวานเตรียมพ่นคำด่าออกมาเต็มปากเเต่ก็ต้องชะงักก่อน
“ด่ามาโดนอะไรต่อไม่รู้ด้วยนะ”
ใบหน้าหล่อยิ้มเจ้าเล่ห์จะเเกล้งเธอ
“ละ ลงได้เเล้ว”
คนตัวเล็กรีบเดินหนีเขาลงจากรถบัสเเล้วเดินเข้าซอยบ้านที่มีร้านป้านิดอยู่หน้าปากทาง
ทางเดินมีเเค่เเสงไฟริบหรี่จากเสาไฟตลอดทาง
Rrr Rrr
“พี่มิกซ์โทรมาหนิ”
เขาบังเอิญเห็นรายชื่อที่เด้งเข้าหน้าจอโทรศัพท์เธอมาระหว่างหยุดเดิน
“เห้อ”
ร่างบางถอนหายใจทิ้งก่อนจะกดรับสาย
“มีอะไรอีกคะ?”
[พี่ไปเคลียร์กับเจนเเล้วนะ]
[ว่าน้องหวานไม่ได้เป็นคนมาคุยกับพี่ก่อน]
เมื่อเย็นหลังจากที่เจนกลับออกไปมิกซ์ก็นัดไปคุยเรื่องที่เธอรังเเกน้ำหวาน
“นี่ เอามานะ!”
เธอด่าเมฆเสียงดังลั่นเมื่อเขาเเย่งโทรศัพท์จากมือเธอไป
“หวานเค้าหิวเเล้ว”
เมฆเเกล้งทำเป็นพูดจาหวานๆใส่เธอมห้ปลายสายได้ยิน
[เสียงไอ้เมฆหนิ? มันไปอยู่นั่นได้ไง]
เมฆทำหน้าส่งซิกให้เธอตามน้ำเขาไป
“พี่เลิกยุ่งกับเเฟนผมเหอะ”
เขาเอ่ยเสียงเข้มบอกกับพี่ชายที่จ้องจะกินสาวน้อยอย่างน้ำหวานอีกคน
[ไอ้เมฆ! มึงพูดอะไรของมึง]
“นี่! นาย”
เธอมองเขาหน้าเหวอกับประโยคที่เขาโกหกพี่ชายออกไป
[มึงจะเป็นเเฟนหวานได้ไง]
[น้องเค้าไม่มีเเฟน!]
“ผมก็พึ่งคบกับมาไม่กี่อาทิตย์”
“เเล้วผมก็พึ่งรู้ว่าพี่สร้างปัญหาให้เเฟนผม”
เมฆเรียกเธอว่าเเฟนเต็มปากอย่างไม่อายที่พูดออกมาปกป้องคนตัวเล็กจากพี่ชายตัวเอง
[กูไม่เชื่อ อย่างมึงเนี่ยนะคบเเล้วไม่บอกกู]
ถึงมิกซ์จะเเอบเชื่อกับน้ำเสียงหนักเเน่นของน้องชายเเต่ก็ไม่ยอมไว้ใจง่ายๆ
“เปิดกล้องดิ”
เมฆสั่งให้คนปลายสายเปิดกล้องมาดูหน้าเขา
มิกซ์เปิดกล้องตามที่น้องชายบอก
[อะไร? มึงรีบพูดมาไอเมฆ]
จุ๊บบ
“..!!!”
จังหวะที่เขารอให้พี่ชายตัวเองตั้งใจมองมาเขาก็รีบชิงเข้าประกบปากคนตัวเล็กให้พี่ชายเห็นในห้องเต็มๆ
“อื้อออ”
[ไอเช่ี่ยเมฆ!]
คนปลายสายตกใจเสียงดังลั่น
“ผมบอกพี่เเล้วว่านี่เเฟนผม”
เขาพูดจบก็รีบกดตัดสายมามองคนตัวเล็กที่อ้ำอึ้งกำลังจะด่าเขาอยู่
ตึกตึก ตึกๆ
“ทะ ทำบ้าอะไรของนาย!”
ร่างบางฟาดกำปั้นลงไปทีี่เเขนเเกร่งก่อนจะด่าเขาต่ออีก
“พี่มิกซ์ไม่เชื่อง่ายๆหรอก”
“นี่เราช่วยเเกนะ หวาน”
ใจจริงเขาหลอกหาข้ออ้างมาทั้งนั้น เเค่อยากทำเเต่ไม่กล้าก็เลยได้พี่ชายมาพอดี
“ไอสัสเมฆ!”
ผั๊วะ!
“เห้ยกันต์!”
เมฆเซจนเกือบล้มไปตามหมัดหนักที่ซัดลงไปที่หน้าหล่อเหลาของเขาโดยไม่ทันตั้งตัว
“มึงทำเหี้ยไรของมึง!”
กันต์กระชากคอเสื้อเขาเเน่นจนยับยู่ยี่ตามมือ
“อั่ก มึงต่อยกูทำไมวะเห้ย”
เมฆเอามือเช็ดเลือดที่มุมปากก่อนจะทำท่าจะสู้กับเขาต่อ
“หยุดเลยทั้งคู่”
เเต่ร่างบางกับห้ามทั้งสองเอาไว้
“เเกไม่ต้องมาห้ามเราหวาน”
กันต์โมโหสุดฤทธิ์จนกำลังจะซัดหมัดเข้าหน้าไปอีก รอบเเต่เมฆก็จับไว้ทัน
“กันต์ฉันบอกให้เเกหยุด”
คนตัวเล็กเข้าไปห้ามกันต์ที่บ้าคลั่งใจร้อนจนเเทบไม่ฟังที่เธอพูด
ตุ่บ!
กันต์เผลอปัดมือเธอออกจนร่างล้มลงกระเเทกพื้นจนมือถลอกเพราะกับพื้นถนนขรุขระที่เธอล้มลงไป
“โอ๊ย”
น้ำหวานร้องเจ็บหลังจากที่ล้มลงไป
“หวานเราขอโทษ”
“ขอโทษนะ เจ็บมากไหม”
กันต์ปล่อยคอเสื้อเมฆเเล้วรีบเข้ามาช่วยคนตัวเล็กที่ล้มลงไป
“เเค่นี้ปัญหาเรายังไม่เยอะพอหรอ?”
“เเกถึงต้องหาเรื่องมาให้เราเพิ่ม”
คนตัวเล็กประชดเสียงเเข็งที่เขาใจร้อนไม่ทำคนอื่นเจ็บโดยไม่ฟังใคร
“เจนทำอะไรเธอมาอีกหรอ”
“ทำไมเเกไม่บอกเราล่ะ”
เขาเริ่มรู้ที่เมื่อกี้ไม่ฟังที่เธอห้ามจนทำเธอเจ็บตัว
“เมฆกลับบ้านเถอะ”
“ขอบคุณสำหรับเรื่องเมื่อกี้”
น้ำหวานบอกเมฆจบก็เดินหนีกันต์ออกมาจากตรงนั้น
“ทำไมเเกมีอะไรไม่บอกเราอ่ะ”
กันต์วิ่งตามเธอมาเเล้วถามอีกหนเพราะปกติเขาเป็นคนที่รู้เรื่องหวานทุกเรื่อง
“ไม่มีอะไร”
เธอตอบเสียงห้วนก่อนจะมองสายตาคมอย่างเสียใจที่เขาใจร้อนจนทำร้ายให้เธอเจ็บอีกเเล้ว
“เเกบอกไอ้เมฆได้”
“เเต่เเกบอกเราไม่ได้งั้นหรอ?”
ร่างสูงเค้นคำตอบจากปากเธอจนคนตัวเล็กต้องพูดประโยคสุดเจ็บออกมา
“บางเรื่องเราก็ไม่อยากบอกใคร อึก”
“เเกเข้าใจที่เราพูดไหม”
น้ำตาสีใสคลอเต็มเบ้าตากลมโตที่กลั้นน้ำตาไว้อยู่
“กับเราก็บอกไม่ได้งั้นหรอ?”
“เเปลกนะที่กับไอเมฆเเกบอกมันได้”
เขาได้ยินทั้งคู่พูดกันกับพี่มิกซ์หลังจากที่เมฆจูบเธอเข้าเต็มๆ
“เราเหนื่อยมากเเล้ว”
“ขอตัวนะ”
เธอบิดมือน้อยให้เขาปล่อยมือเธอออกจากการกุมไว้
“อืม ถ้ามันทำให้เเกอึดอัดขนาดนั้น”
“เราจะไม่กวนเเกอีกเเล้ว”
ร่างสูงเดินกลับเข้าบ้านโดยที่ยังทิ้งความรู้สึกเหมือนฟ้าผ่าลงกลางอกไว้กับเธอ
เป็นครั้งเเรกที่เขาพูดคำเเบบนั้นออกมาให้เธอได้ยินเป็นประโยคตัดเพื่อนกันชัดๆ
“ฮึก กันต์”
คนตัวเล็กยืนร้องไห้กับเพื่อนคนเดียวในชีวิตเธอที่พึ่งจะเสียไปเพราะเเค่อารมณ์ร้อนของตัวเธอเอง
ที่ไม่ยอมบอกเรื่องรูปหลุดนั้นกับที่เมฆจะช่วยเธอ
“อึกก ฮืออ เเกทิ้งฉันเเบบนี้จริงหรอ”
มือน้อยเช็ดน้ำตาที่ไหลเปื้อนใบหน้าจิ้มลิ้มไม่หยุดเเล้วเดินเข้าบ้านไปปล่อยโฮร้องยกใหญ่ต่อ
.
.
มาอัพให้เเล้วนะงับบ❤️
เค้ารู้สึกว่าเรื่องนี้เหมือนเเต่งไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่เลยขอโทษน้าทุกคนน!
