ปี 1895

 

เสียงทุบประตูรัวที่หน้าบ้านเลขที่ 24 ในวอซิงตันสแควร์นอร์ทปลุกให้สาวใช้เปิดประตูออกมาเป็นคนแรก

ก่อนที่คุณย่าของผมจะลุกออกมาในเวลาตีสองกว่า ของวันที่ 13 มิถุนายน 1895 ส่วนผมนอนอยู่บนเตียงในสภาพยังไม่สร่างเมา

กะว่าถ้าได้หลับสักตื่นคงจะรู้สึกดีขึ้นเหมือนทุกๆครั้ง ทั้งที่รู้ว่าใครก็ตามที่มาเคาะประตูที่บ้านผม

น่าจะมีธุระกับผมมากกว่าคุณย่าก็ตาม แต่ผมก็ซุกหน้าลงกับหมอนและหวังว่าใครคนนั้นจะถอดใจแล้วกลับไป

 

"คุณนายดี!" เสียงสาวใช้ตะโกนเรียกคุณย่าเสียงดัง

 

"เคาะจนบ้านแทบถล่มขนาดนี้ให้ดิฉันเปิดเลยมั้ยค่ะ"

 

"อย่าเชียวนะ!"

"ไปปลุกเจ้าหลานตัวดีของฉันขึ้นมามาเรีย เจ้านั้นคงไปโกงหนี้พนันใครมาอีกสิท่า!!"

.

.

.

.

.

.

 

ครั้นได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ห้องนอนของผม ผมจึงทำได้แค่เตรียมตัวให้พร้อม

 

ย้อนกลับไปเมื่อปีก่อน เรื่องราวการหมั้นหมายระหว่างผมกับหญิงสาวคนหนึ่งแต่ก็มีเรื่องมีราวจนงานหมั้นหมายเป็นหมัน

ผมก็ย้ายมาอาศัยอยู่กับคุณย่า แล้วนับวันคุณย่าก็ยิ่งสงสัย ว่าทุกวันหลังเลิกงานผมนั้นไปซุกหัวอยู่ที่ไหน ไหนจะชอบกลับบ้านดึกๆอีก

แม้ผมจะอธิบายไปแล้วว่าอาชีพของผมคือนักข่าวอาชญากรรมของหนังสือพิมพ์นิวยอร์กไทนส์ ผมจำต้องจำเป็นต้องไปอยู่ในที่ที่เป็นแหล่งเสื่อมโทรม

และยังต่อติดต่อกับบุคคลที่ไม่ค่อยน่าคบหาด้วยสักเท่าไหร่ แต่เนื่องจากงานหมั่นล่ม ผมก็ทำตัวแย่จนท่านติดตา

 

และยิ่งผมยังต้องกลับบ้านดึกอยู่แบบนี้ ท่านยิ่งปักใจเชื่อว่าผมแค่เอาเรื่องงานมาอ้าง

เพื่อออกไปเที่ยวสำมะเลเทเมาและเข้าบ่อนทุกคืน

เพราะงั้นเมื่อได้ยินเสียงที่คุณย่าพูดกับมาเรีย ผมจึงต้องปรับภาพลักษณ์ตัวเองให้ดูเป็นการเป็นงานเสียหน่อย

เริ่มจากการรีบคว้าผ้าคลุมสีดำมาสวม ลูบผมที่สั้นเกรียนอยู่แล้วให้เรียบแปล้แล้วลุกไปเปิดประตูอย่างผึ่งผาย

 

"อ้าว มาเรีย" ผมเอ่ยทักสาวใช้เสียงเรียบ

 

"ไม่ต้องตกอกตกใจหรอก พอดีผมกำลังเขียนต้นฉบับข่าว แล้วอยากได้เอกสารเพิ่มเติมเลยให้เด็กเอาเอกสารมาส่งให้นะ"

 

" ออกัส นั้นแกหรอ! "

 

"ไม่ใช่ครับ ผมหมอโฮล์มต่างหาก"

 

นายแพทย์เอส เอช โฮล์ม คือฆาตกรอำมหิตจอมโลภที่กำลังจะโดนประหารด้วยการแขวนคออยู่ที่เมืองฟิลาเดลเฟีย

แต่ไม่รู้ว่าทำไมคุณย่าของผมถึงได้กลัวเขาขนาดนั้น แต่ท่านเคยคิดว่าโฮล์มอาจหลบหนีมาที่เมืองนี้และฆ่าท่าน

ผมเดินเข้าไปหาคุณย่าแล้วหอมแก้มท่านไปหนึ่งที ท่านยอมให้หอมแต่โดยดี แม้จะทำหน้าตาไม่พอใจ แต่ใจจริงชอบใจมากก็ตามที

 

"อย่าทะลึ่งนะ ออกัส หมั่นไส้นักไม่ต้องมาทำสอพลอกลบเกลื่อนความผิดเชี่ยว"

 

"ใครกันที่มาดึกๆดื่นๆป่านนี้"

 

"น่าจะเด็กสำนักพิมพ์ครับ"

 

"สำนักพิมพ์งั้นหรอ เอ้างั้นก็ไม่เปิดประตูสิ"

 

ผมสาวเท้าอย่างระมัดระวังลงบรรได รู้สึกคลับคล้ายคลับคลาว่ารู้จักเจ้าของเสียงนี้ แต่กับนึกไม่ออกว่าเป็นเสียงใคร

ใจคอเริ่มไม่ดีถึงเเม้เสียงนั้นจะเป็นเสียงเรียกจากเด็กผู้ชาย ทว่าในนิวยอร์กปี 1895 ผมเคยเห็นโจรและฆาตกรโฉดตั้งหลายอย่างที่ปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม

 

"คุณนาย D ! ผมขอคุยกับคุณAgust D หน่อยได้มั้ย!!"

 

เสียงเด็กตะโกนเรียกอีกครั้ง เสียงเตะเข้าที่ประตูดังโครมพร้อมเสียงเคาะประตูรัว

 

"ใครนะ! " ผมถามขณะยืนอยู่ที่โถงหน้าบ้าน

 

"ผมเองครับ Jimmy Je !!"

 

ผมถอนหายใจโล่งอก พร้อมเอื้อมมือไปปลดล็อกประตูไม้บานหนา ภายใต้แสงสลัวของตะเกียงแก๊สเหนือศรีษะเป็นไฟดวงเดียวในบ้าน

ที่คุณย่าไม่ยอมเปลี่ยนไปใช้หลอดไฟฟ้า

Jimmy Je ฉายาไอ้แสบ Jim ยืนอยู่หน้าบ้าน

ในช่วงชีวิตสิบห้าปีแรกของจีมกลายเป็นไม้เบื่อไม้เมาของตำรวจทั้งสิบห้าเขต แต่ตอนนี้กลับตัวไปเป็นเด็กรับใช้ของ V vante และยังเป็นเพื่อนสนิทของผมอีกด้วย

 

"Jim เกิดอะไรขึ้น" ผมเอ่ยทักเมื่อสังเกตุเห็นผมสีน้ำตาลชุ่มเหงื่อ

 

" แล้วหมอวี มาด้วยหรือเปล่า"

 

"คุณหมอให้มารับคุณ ไปกับผม!" "เดี๋ยวนี้ครับ!!"

 

ดูท่าแล้วถามไปคงไม่ได้คำอธิบาย ผมจึงบอกให้เขารอผมเปลี่ยนเสื้อผ้า เสียงย่าผมบ่นไล่หลังมาทำนองว่า

เจ้าหมอประหลาดมาลากผมออกไปตอนตีสองตีสามต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ๆ

 

ผมแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินแล้วเดินกลับออกไปด้านนอก พร้อมกระชับโค้ดตัวหนาก่อนจะขึ้นรถไปกับ Jim

.

.

.

.

.

.

แว็บแรกผมแอบใจเสียกับอาการร้อนรนของJim ว่าอาจมีเรื่องร้ายเกิดขึ้นกับหมอV.vante เพราะหมอ V เป็นคนกำราบJim

 

และด้วยบารมีของหมอV จึงทำให้ Jim พ้นจากสถานดัดสันดาน หรือที่เรียกให้ดูดีหน่อยก็สถานสงเคราะห์เยาวชนชาย

 

ประวัติคดีของ Jimmy ในบันทึกของกรมตำรวจ ยาวเป็นหางว่าว ตั้งแต่ หัวขโมย นักล้วง ขี้เมา ขี้ยา นกต่อในแก๊งต้มตุ๋น และพฤติกรรมชั่วร้ายโดยสันดาน แต่ทั้งหมดนี้เกินขึ้นตอนเขาอายุสิบปีต้นๆ

 

นอกจากนั้นJimmy ยังเคยเล่นงานผู้คุมคนหนึ่งในสถานที่สงเคราะห์จนพิการสาหัส เด็กชายอ้างว่าผู้คุมคนนั้นพยายามทำร้ายเขาก่อน

 

(คำว่าทำร้ายในภาษาหนังสือพิมพ์ในสิบปีก่อนร้อยทั้งร้อยแปลความได้ว่าโดยข่มขืน)