ประเดิมบทนำ
× 0
× 0
× 0
ประเดิมบทนำ
ดับกลางศาล
“ศาลได้เล็งเห็นแล้วว่ายังมีอีกหลายจุดของคดีที่ยังขาดข้อมูลที่จะใช้ประกอบการพิจารณาคดี ศาลจึงมีความจำเป็นที่จะต้องเลื่อนการพิจารณาคดีออกไปก่อน แล้วจะนัดมาอีกครั้งเมื่อมีหลักฐานที่แน่นหนากว่านี้”
“ปัง!”
เสียงค้อนแห่งความยุติธรรมฟาดลงกลางโต๊ะ บ่งบอกถึงเจตจำนงแน่วแน่ของผู้พิพากษาที่อยู่บนบัลลังก์แล้ว ร่างสง่างามค่อยๆก้าวลงมา แล้วเดินตรงจะออกจากห้องพิจารณาคดีไป แต่ผู้ช่วยของเธอก็วิ่งกรูเข้ามาก่อน
“ท่านคะ เกิดเรื่องใหญ่แล้วค่ะ คือเขา...” ไม่ทันที่ผู้ช่วยของเธอจะพูดจบ เสียงชายผู้เป็นญาติของโจทก์ในคดีที่เธอตัดสินจบไปเมื่อสัปดาห์ที่แล้วก็ดังขัดขึ้น
“ไร้ซึ่งความยุติธรรม ท่านเห็นแก่เงินหรืออย่างไร ท่านถึงได้ตัดสินให้พ่อผมถูกฆ่าเพราะโดนชิงทรัพย์เช่นนี้!!”
“ฉันตัดสินตามเอกสารและหลักฐาน ทุกอย่างเป็นไปด้วยความถูกต้องและยุติธรรม ผู้ต้องหาก็ได้รับโทษตามกฎหมาย”
“แบบนี้มันไม่ถูกต้อง พ่อผมไม่ได้ตายเพราะถูกชิงทรัพย์ ก็ในเมื่อความจริงไอพวกค้ายามันฆ่าพ่อผมเพื่อปิดปาก!!”
'จะเป็นไปได้ยังไงก็ในเมื่อเอกสารที่เธอได้รับนั้น ไม่มีเอกสารไหนที่เกี่ยวข้องกับยาเสพติดเลย!!'
คำพูดเพียงประโยคเดียวของเขานั้นสามารถเปลี่ยนให้ศาลที่น่าเคารพแห่งนี้ กลายเป็นตลาดสดได้ในพริบตา
ร่างของผู้พิพากษาสาวสวยอย่างจวินลู่ฟางแน่นิ่งตกตะลึง แต่ตกใจอยู่ได้ไม่นานก็มีผู้มาเยือนอีกคน จนตอนนี้เธอเริ่มคิดแล้วว่าวันนี้มันเป็นวันอะไรกัน คนถึงได้เข้าออกศาลกันเยอะขนาดนี้
"ท่านคะ คุณแม่ของท่านประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตแล้วค่ะ ท่านคะ ท่านคะ!!!"
"ตุบ!"
ร่างของจวินลู่ฟางทรุดลงทันทีที่ได้ฟัง สติที่เธอมีอยู่น้อยนิดก็ค่อยๆดับลง ภาพรอบตัวค่อยๆเลือนราง ไม่นานทุกอย่างก็แปรเปลี่ยนเป็นสีดำ
หมดสิ้นทุกอย่างแล้ว...ครอบครัวเดียวที่เธอเหลืออยู่ได้จากเธอไปแล้ว
ณ ชายแดนแคว้นมู่
"พวกเจ้าสองคนพักตรงนี้ก่อนก็ได้ เดี๋ยวข้าขอไปเดินดูรอบๆก่อน" ชายรูปร่างสูงกำยำเอ่ยบอกผู้ติดตามทั้งสองของตน แล้วเดินจากไปอย่างไม่เร่งรีบ
"ขอรับคุณชาย"
ท้องฟ้าสดใส ไร้เมฆปกคลุมสุริยันต้นไม้ลู่ลอยตามลมอากาศช่างปลอดโปร่งน่ารื่นรมย์ใจ แต่กู่ฮ่าวหรานคงนึกไม่ถึงแน่ว่า นับจากวันนี้ไปเขาจะต้องใช้ชีวิตร่วมกับ...ภรรยาที่สวรรค์ประทานมาให้
จู่ๆท้องฟ้าเริ่มปรากฎเมฆหมอก ลมพัดแรงขึ้นจนต้นไม้บางต้นล้มหักลง ฟ้าผ่าบ้างในบางจุด ระหว่างที่กู่ฮ่าวหรานกำลังหาที่กำบังพายุ ก็มีร่างหญิงสาวผู้หนึ่งตกลงมา
"ตุบ!"
ด้วยสัญชาตญาณบางอย่างในตัวเขาบอกให้เอื้อมมือไปรับร่างสตรีจากฟ้าลงมาในอ้อมกอดแกร่งของเขาจวินลู่ฟางได้ตกลงมาอยู่ในอ้อมกอดของกู่ฮ่าวหรานแล้ว เธอตกอยู่ในอ้อมแขนเขาแต่เธอก็ยังไม่ลืมตาขึ้น
"ไม่ต้องมาแกล้งหลับ ข้าไม่ได้โง่"
จวินลู่ฟางยังคงหลับตาพริ้ม นอนแน่นิ่งในอ้อมกอดชายปริศนาแต่ความสุขในการนอนของนางก็ต้องถูกทำลายลง เพราะจู่ๆเขาก็จับดึงตานางให้ลืมขึ้นมองเขา จวินลู่ฟางมองภาพเลือนรางข้างหน้าอย่างงุนงง
"อยากตายๆๆ ฮือ ฮึกๆ แม่มารับหนูหน่อยยย" เสียงร่ำไห้ของเธอเอ่ยขึ้น อีกทั้งยังยกแขนทั้งสองขึ้นทุบอกของเขา แต่ดิ้นอยู่ได้สักพักเธอก็หลับไป
บุรุษผู้ที่โดนทุบตีไม่ขยับตัวแม้เพียงนิด กู่ฮ่าวหรานยังคงสับสนมึนงงกับเหตุการณ์เมื่อเขาเห็นเธอตกลงมาจากฟ้า มันพลันทำให้เขานึกถึงคำทำนายไร้สาระของท่านอาจารย์
(...จงจำไว้ ทุกอย่างในใต้หล้าจะเปลี่ยนแปลง ความดำมืดแห่งชนชั้นจะจางหาย ต่อแต่นี้จะมีแต่ความเจริญรุ่งเรือง นางผู้สวรรค์ประทานมาจะเป็นคนนำความรุ่งเรืองมาให้ นางผู้ตายและเกิดใหม่ นางคือว่าฮูหยินของบุตรชายเพียงคนเดียวขององค์หญิงผู้ถูกถอดยศ)
"ไร้สาระ นางที่สวรรค์ประทานมาจะอยากตายหรือไร และถ้าหากตายตอนหลับมันจะไปมีความรู้สึกเจ็บทรมานก่อนตายได้อย่างไร..."
ริมฝีปากของร่างสูงกำยำยกยิ้มขึ้นอย่างไร้สาเหตุ มือหนาของกู่ฮ่าวหรานเกลี่ยผมที่ปรกหน้านางอย่างอดไม่ได้ ใบหน้าของนางนั้นช่างงดงาม
ใบหน้าเรียวรูปไข่ ผิวขาวเนียนละเอียด ริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงก่ำ ผมดำสลวยพลิ้วไสว ปราศจากปิ่นปักผม นางปล่อยผม...ต่อหน้าบุรุษ? แม้เสื้อผ้าของนางจะหลุดรุ่ยและทรุดโทรม แต่มันก็ไม่อาจลดทอนความงามนี้ได้เลย ช่างเป็นร่างหญิงสาวงดงามที่สุดที่เขาเคยพบเจอมา นางตกลงมาจากฟ้าได้อย่างไร
ชายปริศนาในชุดชาวบ้านไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากอุ้มสตรีผู้นี้ไปที่กระท่อมของเขา เพราะถ้าหากเขาปล่อยนางไว้ตรงนี้ผู้เดียว คงไม่น่าใช่เรื่องดี
เขาอุ้มเธอไปโดยไม่สนใจคำทักท้วงของใคร แม้กระทั่งคนสนิทก็ตาม
"คุณชาย...แต่ทำแบบนี้มันจะ.." เพียงตวัดสายตาเดียวชายผู้ติดตามของเขาก็จำต้องหุบปากลงอย่างเสียมิได้
'ใครจะกล้าขัดใจแม่ทัพอสุราเช่นกู่ฮ่าวหรานกัน มีหวังเขาได้ตายอย่างไม่ทันรู้ตัวแน่'
อยากเขียนนิยายที่ปนกฎหมายมานานละ
นิยายเรื่องนี้สนองนี้ดตัวเอง และเพื่อทบทวน
ความจำความรู้วิชากฎหมายของไรท์เอง
ด้วยรัก...เฟยฟางเซียน
