EP01

Line

Prabsian: อยู่ไหน

Ai: ข้างนอก

Prabsian: ข้างนอกไหน อยู่กับใคร

Ai: จู้จี้อะปราบอยู่กับใครก็เรื่องของอ้ายมั้ย

Prabsian: จะไปรับ

Ai: ไม่ต้องเดี๋ยวกลับเอง

Ai: แล้วก็วันนี้ไม่ต้องมาหาแล้วนะ

Prabsian: ทำไม?

Ai: อย่ามาทำตัวงี้นะปราบ เราไม่ใช่แฟนกันสักหน่อย

Prabsian: เออ ตามใจเลย

 

Ai's Part

ฉันหน้างอใส่จอไอโฟนหลังจากที่ตอบกลับข้อความจากปราบเซียน หลังจากที่เราแยกกันเมื่อเช้าฉันก็ฝืนร่างกายที่โดนเขาเล่นงานอย่างหนักลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวแล้วชวน 'จริงใจ' เพื่อนสนิทในกลุ่มฉันให้ออกมาข้างนอกด้วยกันเพราะเมื่อเช้าปากดีใส่เขาไว้ว่าตัวเองก็มีนัด นัดกระทันหันกับจริงใจน่ะสิ ;(

พอฉันลงรูปในไอจีแบบดูมี 'อะไร' ก็ตามคาดเลย ปราบเซียนรีบไลน์มาตามทันทีทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ฉันเห็นคนคุยเขาลงตอรี่ไอจีอยู่ที่โรงหนังอยู่เลย เหอะ!

"เป็นไร ผัวตาม?"

"ไม่ใช่!" รีบปฏิเสธจริงใจทันทีผัวเผออะไรแค่แฟนยังไม่ได้เป็นเลย

"ก็เห็นหน้างอ แล้วพี่มันไปไหนปกติวันเสาร์แบบนี้เห็นกกอยู่กับมึงแทบทุกวีค"

ความสัมพันธ์ของฉันกับปราบเซียนเป็นความสัมพันธ์ที่ เพื่อนรู้ ทุกคนรู้ ว่าเราสองคน 'อะไรๆ' กันอยู่แค่ไม่มีสถานะ คนมักจะเข้าใจผิดว่าเราคบกันแต่เพราะปราบเซียนเองก็ยังคุยกับคนอื่นและฉันเองก็มีคนคุยบ้างเหมือนกันคนก็เลิกคิดแบบนั้น

"มีคนคุยใหม่อะดิ ช่างเขาๆไม่อยากพูดถึงกินต่อดีกว่า" ฉันบอกปัดๆแล้วกินของหวานตรงหน้าต่อแต่จริงใจก็ยังไม่เลิกพูดถึงเขาสักที

"เขามีคนคุยแบบนี้แล้วจะเลิกทำแบบนั้นกันมั้ย มึงกับพี่เขาน่ะ"

"หืม เลิกทำไม?"

"อ้าว ก็มีคนคุยอีกหน่อยก็ต้องเป็นแฟนดิจะยอมเป็นชู้เขาหรือไงกูตีนะอ้าย"

"อ่า ตอนนี้ก็คงแล้วแต่พี่มันอะ แต่ถ้าเขามีแฟนก็คงเลิกทำแบบนั้นเลย"

ฉันพูดอย่างไม่ยี่หระเป็นเรื่องปกติของเราสองคนที่หากใครคนหนึ่งเริ่มเปิดรับใครเข้ามาเราจะเริ่มห่างกัน ซึ่งที่ผ่านมาปราบเซียนเองยังไม่เคยออกปากว่าจริงจังกับใครจนถึงขั้นขอห่างกับฉัน มีแต่ฉันเองที่จะเริ่มห่างจากเขาเมื่อรู้ว่าเขามีคนคุยแต่สุดท้ายเขากับคนนั้นก็ไปไม่รอดสักรายพอฉันเริ่มห่างเขาก็เทคนคุยแล้วกลับมาหาฉันทุกที

เราเป็นแบบนี้กันมาหลายเดือนแล้ว ส่วนฉันก็นานๆถึงจะเปิดรับใครเข้ามาสักทีไม่นับคนที่คุยประชดปราบเซียนน่ะนะ ใครจะยอมให้เขานำอยู่ฝ่ายเดียวละของแบบนี้ต้องแฟร์ๆสิจริงมั้ย

"แล้วคนคุยคนนี้เป็นไงอะคิดว่าพี่มันจะจริงจังมั้ย"

"ไม่รู้สิยังไม่เคยเจอเลย"​

"เล่นให้มันพอดีนะอ้ายถ้าเกิดวันไหนมันมากไปจนตัวเองเจ็บให้ถอยออกมาเลยนะ"

"รู้แล้วๆ อ้ายซะอย่างไม่ยอมให้ตัวเองเจ็บหรอกน่า"

"ให้มันจริง"

"ไม่พูดแล้วนะ กินกันๆ"

ฉันรีบตัดบทแล้วตักไอติมป้อนให้จริงใจจนมันส่ายหน้าให้อย่างเอือมๆ จริงใจไม่เคยเห็นด้วยเลยกับการที่ฉันเอาตัวเองไปอยู่ในความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียกกับปราบเซียนแบบนี้

เขาร้ายไม่มีใครไม่รู้และที่ผ่านมาไม่มีใคร 'ปราบ' เขาได้สักคน ขนาดผู้หญิงตัวท็อปๆยังโดนปราบเซียนเทมาแล้วเลยซึ่งฉันจะโดนเขาเทวันไหนก็ไม่รู้

แต่อย่างที่บอกระหว่างเราไม่มีสถานะ

ถ้าจะมีใครซักคนเดินออกไปก็คงไม่เป็นไร...มั้ง

.

.

9PM

@สนามแข่งรถ

"เป็นไรวะทำหน้าเหมือนจะต่อยใครอยู่ตลอดเวลา"

'ราชา' ที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องพักของสนามแข่งรถชื่อดังที่มี 'เสือ' เพื่อนในกลุ่มของเขาเป็นเจ้าของเอ่ยถามปราบเซียนที่นั่งอัดบุหรี่เข้าปอดสีหน้าไม่รับแขกเท่าไรจนไม่มีใครกล้าทัก

อยู่ดีๆปราบเซียนก็ทักไปในกลุ่มให้ออกมาเจอกันที่สนามเพราะคืนนี้เขาจะลงแข่งรถเอง กิจกรรมนี้ถือได้ว่าเป็นกิจกรรมประจำกลุ่มของพวกเขาเลยก็ว่าได้เพราะเสือเป็นเจ้าของสนามแข่ง ตั้งแต่เข้าปีหนึ่งพวกเขาก็มักจะมารวมตัวกันที่นี่จากที่ไม่เคยคิดจะเล่นกับความเร็วแต่พอได้ลองก็กลายเป็นติดใจกันทั้งกลุ่มผลัดกันลงแข่งบ้างไม่ได้จริงจังเพราะแค่สนุกกับเกมส์และของเดิมพันที่แต่ละคืนมีมาลุ้นได้ตลอด

แต่ที่น่าแปลกใจในวันนี้คือปราบเซียนที่ไม่ค่อยชอบลงแข่งแมทใหญ่ๆเหมือนในคืนนี้แต่อยู่ๆก็ทักมาว่าจะลงเองทำเอาเพื่อนๆแปลกใจไม่น้อย

ถึงแม้ว่าพวกเขานอกจากเสือที่เป็นเจ้าของสนามจะไม่ได้แข่งจริงจังแต่ต้องยอมรับเลยว่าฝีมือของแต่ละคนไม่ธรรมดาจริงๆเอาชนะตัวท็อปของสนามมาแล้วก็หลายครั้ง

"ไอ้เวลาล่ะ" ปราบเซียนถามหาเพื่อนอีกคนที่ยังไม่มาไม่ถึง

"กำลังมาแล้วเดี๋ยวคงถึง"

ปราบเซียนพยักหน้ารับก่อนจะโยนบุหรี่ในมือลงกับพื้นแล้วใช้เท้าดับก่อนจะเดินออกไปเช็คเครื่องยนต์ที่ตอนนี้มีเจ้าของสนามคอยตรวจความเรียบร้อยให้อยู่

"เป็นไงบ้างวะ"

"โอเคแล้วมึงเตรียมตัวเลย" 'เสือ' ยกมือหลังมือที่เปื้อนน้ำมันเครื่องขึ้นเช็ดเหงื่อจนหน้าเลอะหันมาตอบเพื่อนตัวเอง

ทุกการกระทำของเขาตกอยู่ในสายตาของผู้หญิงเกือบทั้งสนามไม่ใช่แค่เสือแต่หมายถึงทุกคนในกลุ่มนี้รวมถึงทั้ง 'เวลา' ผู้ชายร่างสูงโปร่งเจ้าของรอยสักที่ต้นคอเด่นพอๆกับหน้านั่นด้วย

ยิ่งตอนยืนรวมตัวกันสี่คนยิ่งตกเป็นเป้าสายตา ก็นะผู้ชายแก๊งนี้หน้าตาและโปรไฟล์ดีกันทุกคนใครๆก็จ้องจะจับ

แต่น่าเสียดายที่เจ้าของสนามแข่งรถอย่าง 'เสือ' ดันมีเจ้าของหัวใจไปซะแล้วจึงเหลือคนที่ยังคงสเตตัสโสดอยู่เพียงสามคน

แต่ถึงอย่างนั้นปราบเซียนเองก็ถือว่า 'โสดไม่สนิท' สักเท่าไรเพราะมีคนคุยๆตลอด

แต่บางทีคนเจ้าชู้แบบนี้แค่มองเฉยๆก็พอแล้วเพราะถ้าไม่อยากเจ็บก็อย่าไปเล่นกับ 'เซียน' เลยดีกว่า

"ทำไมอยู่ๆจะลงแข่งเองวะ"

เวลาถามเพื่อนตัวเองที่กำลังวอร์มร่างกายรอลงสนามทั้งๆที่รู้ว่าคู่แข่งวันนี้คือตัวท็อประดับต้นๆ ถึงจะมีฝีมือในการแข่งรถดียังไงแต่พวกเขาก็เป็นแค่มือสมัครเล่นที่แข่งรถแก้เซ็งไม่ได้เซียนสนามอะไรขนาดนั้นความเสี่ยงที่จะเเพ้มันก็ย่อมมีมากกว่าฝ่ายนั้นอยู่แล้ว

อีกอย่างของเดิมพันคืนนี้คือรถยนต์คันละเกือบสิบล้านลูกรักของปราบเซียนเลยนะ ถ้าแพ้มานี่ต้องมีจุกบ้างแหล่ะ

"กูห้ามแล้วนะมันไม่ฟัง" เสือว่า

"ฟังใครที่ไหนทำหน้าหาเรื่องทุกคนเหมือนเมียหนีไปมีชู้ไปได้" ราชาเสริมตั้งแต่มาถึงปราบเซียนก็ไม่ยอมพูดอะไรทำหน้าขวางโลกจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้อย่างที่บอก

"มันมีเมียที่ไหนล่ะ" เวลา

"น้องอ้ายไง" เสือ

"ไม่ใช่เมีย!"

เป็นปราบเซียนที่ตะโกนแทรกขึ้นมาในระหว่างที่เพื่อนกำลังนินทาตัวเองอยู่ ยิ่งได้ยินชื่อยิ่งหงุดหงิด

ยัยตัวแสบที่กล้าปฏิเสธและเมินแชทเขามาตั้งแต่ตอนบ่ายแถมยังทำตัวเหมือนมีผู้ชายใหม่ไม่สนใจเขาอีกทำให้วันนี้การไปเดตกับ 'น้องริน' ของเขากร่อยไปเลยเพราะมัวแต่แชทหาอ้ายโทรหาก็ไม่ยอมรับสายพูดดักทางไม่ยอมให้เขาไปหาเหมือนจะพาใครเข้าห้องอีก

ไม่ต้องหรี่ตามอง เขาไม่ได้หวั่นไหวอะไรกับอ้ายทั้งนั้นแค่ตอนนี้ยังไม่เบื่อและเขาเป็นพวก 'หวงของ' ไม่ชอบให้ของๆตัวเองไปยุ่งกับใครก็แค่นั้น

ที่ผ่านมาเขาคอยกันผู้ชายออกจากเธอตลอดซึ่งแน่นอนว่าเธอไม่เคยรู้แต่ก็ไม่รู้ว่าคนนี้ (ที่เขาคิดไปเอง) หลุดมาได้ไง

"อ้อ แค่เอากันสินะลืมๆ" ราชาทำท่าทางกวนๆใส่เพื่อนที่ปากแข็งยิ่งกว่าอะไร เป็นเพื่อนกันมาตั้งหลายปีทำไมจะไม่รู้ว่าเพื่อนเขาน่ะ 'รู้สึก' กับอ้ายมากกว่าคู่นอนแต่ในเมื่อยืนยันว่าไม่ได้คิดอะไรก็จะตามน้ำไปแล้วกันอยากรู้เหมือนกันว่าจะหนีความรู้สึกตัวเองไปได้สักกี่น้ำ

"ไอ้ปราบมาเตรียมตัวได้แล้ว" เสือเรียกเพื่อนตัวเองให้ไปประจำที่เมื่อใกล้เวลาแข่งเข้ามาทุกที

"ดีๆนะมึงคันละสิบล้านเลยนะ"

"พ่อมึงรู้เอาตายเลย"

"แค่นี้ขนหน้าแข้งมันไม่ล่วงหรอก" ให้กำลังใจกันเก่งจริงๆ ปราบเซียนไม่สนใจที่เพื่อนพูดเดินลงสนามอย่างมั่นใจท่ามกลางเสียงโห่เเซวและเสียงดิฟเครื่องยนต์เป็นการต้อนรับ แน่นอนว่าแมทสำคัญแบบนี้ต้องมีการพนันกันเกิดขึ้นซึ่งส่วนมากก็เทไปทางฝ่ายตรงข้ามที่มีประสบการณ์มากกว่าปราบเซียนแต่คนที่เทมาฝั่งปราบเซียนก็ไม่ได้น้อยเลยเพราะถ้าวัดตามสถิติแข่งสิบครั้งปราบเซียนชนะไปแล้วแปดครั้งเป็นสถิติที่ไม่แย่เลย ไม่สิเรียกว่าดีมากเลยต่างหากสำหรับคนที่แค่แข่งเอาสนุกแบบเขา

"รถสวยนะมึง"

"ขอบใจแต่กูไม่ยกให้มึงง่ายๆหรอกนะบอกไว้ก่อน"​

"ทำไงดีกูอยากได้มากด้วยสิ"

"หึ ก็ลองแย่งดู"

ฟาดฝีปากทักทายฝ่ายตรงข้ามเสร็จทั้งคู่ก็เข้าประจำที่รอสัญญาณจากกรรมการกลางสนามเร่งเครื่องยนต์รอจนกระทั่งสัญญาณปล่อยตัวจะดังขึ้น และการแข่งขันที่ร้อนแรงที่สุดของคืนนี้ก็เริ่มขึ้นอย่างดุเดือด

เสียงบดล้อและเสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มรถยนต์ราคาเเพงสองคันผลัดกันนำผลัดกันตามอย่างดุเดือดจนคนดูแทบลืมหายใจเพราะลุ้นไปกับการแข่งขันตรงหน้าไม่ต่างจากเพื่อนๆของปราบเซียนที่ตั้งใจดูโดยไม่ละสายตา

ไปไหนเพราะไม่อยากจะพลาดสักชอต การแข่งขันดำเนินไปเรื่อยๆสูสีจนแยกไม่ออกว่าใครจะเข้าเส้นชัยก่อนกันจนมาถึงโค้งสุดท้าย....

 

Prabsian's Part

เอี๊ยดดด!

เสียงล้อบดกับพื้นจากการเบรกอย่างเร็วและเสียงโห่ร้องดีใจและผิดหวังดังขึ้นจากคนดูหลังจากที่การแข่งขันจบลง

"Damn!" ผมสบถและทุบมือลงบนพวงมาลัยอย่างหงุดหงิดเมื่อเงยหน้าดูจอที่ปรากฏผลว่าผมแพ้ แพ้ไปเพียงแค่เสี้ยววินาทีแต่นั่นหมายความว่าผมต้องเสียลูกรักให้กับฝ่ายตรงข้ามอย่างช่วยไม่มีเงื่อนไข

จากที่จะมาแข่งรถเพื่อระบายความหงุดหงิดแต่ดันทำให้ผมหงุดหงิดกว่าเดิมซะได้ แม่ง!

ปึง ๆ ๆ !

เสียงเพื่อนผมทุบกระจกเรียกสติผมที่เกือบหลุดให้กลับมาแล้วรีบลงจากรถ

"ไอ้เชี่ยย สูสีสัส"

"มันเข้าเส้นชัยก่อนมึงไม่ถึงวิด้วยซ้ำ"

"แพ้ไปแค่นิดเดียวเองว่ะ"​

"แต่ก็แพ้ไง" ผมตอบเพื่อนที่พยายามปลอบใจผมนิ่งๆเพราะต่อให้แพ้แค่ไม่ถึงวิแต่ผลมันก็คือผมแพ้ไง

พูดจบผมก็เดินไปโยนกุญแจรถที่ใช้เป็นของพนันวันนี้ให้ฝั่งนั้น

ผมไม่โวยวายหรืออิดออดแพ้ก็แพ้ยอมรับตัวเอง พวกมันรับเอากุญแจจากผมแล้วบอกขอบคุณแต่ผมไม่ได้สนใจเดินหนีออกมาเลยโดยมีพวกเพื่อนคอยเดินตาม

"โอเคมั้ยวะ" ไอ้เสือถามพร้อมกับยื่นกระป๋องเบียร์เย็นๆให้ผมดื่มเพื่อดับอารมณ์ร้อน ผมรับมากระดกทีเดียวจนหมดก่อนจะพยักหน้าให้พวกมันทั้งสามคน

"กูเสียดายว่ะไอ้เหี้ยคันนั้นลูกรักมึงเลยนะ" ราชาโอดครวญมันดูเสียดายยิ่งกว่าผมอีกนะ

"ทำไงได้วะก็กูแพ้"

"อยากเอาคืนมั้ย?" เวลาถาม

"ไม่ต้องอะ เสียแล้วก็เสียไปซื้อใหม่ได้"

"กูก็ลืมไปว่ามึงมันไอ้คนรวย ไอ้มหาเศรษฐี ไอ้ลูกเจ้าสัว" ราชาว่า

"เบาหน่อยมึงพ่อรวยก็จริงแต่วันไหนพ่อมึงไม่ให้เงินใช้จะรู้สึก"

ผมไหวไหล่เบาๆก็ตอนนี้ป๊ายังไม่ว่าอะไรนี่หว่าอีกอย่าง

นอกจากเงินพ่อผมก็ไม่มีอะไรอย่างอื่นให้ผมอยู่แล้ว

"ช่างแม่งเหอะ จะกลับแล้วไปส่งกูหน่อยใครก็ได้"

"กูเองจะกลับแล้วเหมือนกันให้ไปส่งไหน บ้าน?" ราชาอาสา

"กลับไปให้ป๊ากูด่าหรอสัส ป่านนี้รู้แล้วมั้งว่ากูเอารถมาเดิมพันแล้วแพ้"

"อ่าๆกูก็ลืมงั้นไปคอนโดมึงเนอะ"

"ไม่"

"อ้าว แล้วจะให้ไปส่งไหนวะ"

"คอนโดอ้าย"

"เดี๋ยวก่อนนะอารมณ์ร้อนแบบนี้มึงอย่าไปหาน้องเลยดีกว่ากูว่า"

"ทำไม?"

"มึงรู้ตัวเองดีปราบว่าเวลาตัวเองร้อนแล้วเป็นยังไง หายร้อนก่อนค่อยไปเจอน้องมั้ย"

ถึงจะรู้เรื่องระหว่างอ้ายกับปราบเซียนและถึงเพื่อนตัวเองจะบอกว่าอ้ายก็เป็นแค่คู่นอนทั่วไปแต่ด้วยความที่เอ็นดูอ้ายและรู้ว่าระหว่างทั้งคู่มันมากกว่านั้นเพื่อนๆจึงไม่อยากให้ปราบเซียนที่ร้อนเหมือนไฟในตอนนี้เอาอารมณ์ไปลงที่น้องที่ไม่รู้เรื่องอะไรเพราะแบบนี้ไม่ต่างจากการที่แข่งแพ้หงุดหงิดแล้วไปลงที่อ้ายหรอกนะ

อ้ายมีค่ามากกว่านั้นเธอไม่เหมือนคนอื่น ทุกคนรู้ ปราบเซียนรู้ แต่ก็ยังดื้อที่จะไปหาน้องอยู่ดี

"ก็นี่ไงกูจะไปดับร้อน"

"อะไรของมึงวะ"

"ใครทำกูร้อนคนนั้นก็ต้องรับผิดชอบดิ"

 

.

.

.

Talk: น้องอ้ายหนีไปลูกหนีไปปป

ตอนนี้เน้นเปิดตัวแก๊งปราบเซียนค้าบ อยากลองแต่งแนวร้ายๆดูบ้าง เป็นไงคอมเม้นบอกกันด้วยนะงับ

อยากจะรู้เหมือนกันว่าใครจะแพ้ใจตัวเองก่อน หึหึ

ใครกลัวดราม่าบอกเลยว่าอย่าไปกลัวคงมีแหล่ะแต่ไม่แรง (มั้ง) คันๆในใจ อิอิ

twitter: @pickmeup_writer