"ทุกคนตื่นๆครับ แปะๆๆๆ" ประธานชมรมปลุกทุกคนให้ตื่น "ต่อจากนี้เราต้องเดินเท้าเข้าไปข้างในครับ มาคินประมาณกี่กิโลวะ" อาวินหันมาถามมาคินที่เพิ่งงัวเงียตื่น

"2กิโล" เขาตอบสั้นๆ

"ห๊ะ ! จะจริงหรอ" ประธานชมรมถึงกับผะหงะ

"โทษทีวะ ลืมบอกไปว่าหมู่บ้านอยู่ลึกหน่อย รีบไปกันเถอะเดี๋ยวจะค่ำซะก่อน" เขาบอก

"โหแก ขาฉันจะหักไหมเนี่ย" ลัลนาบ่นอุบอิบ

"เอาน่าแก มาขนาดนี้แล้วต้องอดทนนะ ขืนถอดใจตอนนี้ไม่ผ่านกิจกรรมทำไง" ฮาน่าปลอบเพื่อน

"ยืนคุยอะไรกันครับน้อง เห็นไหมเพื่อนไปหมดแล้ว" มาคินจ้องหน้าดุ

"ค่ะๆ" ฮาน่า/ลัลนา

"จากนี้ไปพี่ขอมอบหน้าที่ไกด์นำทางให้เป็นของพี่มาคินละกัน อย่าดื้ออย่าซนกันล่ะเด็กๆ"มาวินบอกกับน้องๆ

ทุกคนสะพายเป้คนละใบ และมีรุ่นพี่พี่เลี้ยงแบกสำภาระกับของใช้จำเป็นตามมา

 

3ชั่วโมงผ่านไป....

"หยุดพักตรงนี้ก่อนครับ ตรงนั้นมีลำธารอยู่ไปล้างหน้าล้างตากันก่อนได้ครับ" มาคินบอกน้องๆ พร้อมกับชี้บอกทาง

"โอ้ยแก ขาฉันบวมหมดแล้วเนี่ย" ลัลนาร้องโอดโอย

"เดี๋ยวฉันไปขอยากับพี่เขาให้นะ" ฮาน่าบอกเพื่อนสาวก่อนจะเดินไปหามาคิน

"พี่....เอ่อ.....คือเพื่อนหนูเค้าเจ็บขาน่ะ พอจะมียาทาไหม" เธอบอกเขาแต่มองไปทางอื่น มาคินเงยหน้าขึ้นมามองช้าๆ ก่อนจะลุกขึ้น

"พูดกับพี่หรอ"

"นี่! หยุดกวนประสาทสัก5นาทีก่อนได้ไหม" เธออุตส่าห์พูดกับเขาดีๆ

"ก็เธอคุยกับพี่แต่ไม่มองหน้าพี่ ก็นึกว่าคุยกับคนอื่น" เขาบอก

"หนูไม่เถียงกับพี่แล้ว ไปขอพี่อาวินก็ได้"เธอบอกก่อนจะเดินไปทางอาวิน

แต่ หมับ มาคินจับแขนเธอไว้ซะก่อน

"พี่ยังไม่ได้บอกว่าจะไม่ให้ อย่าเดินหนี" เขาบอกก่อนจะยื่นหลอดยาเล็กๆให้เธอ

"ขอบคุณค่ะ ปล่อยมือได้แล้ว" เธอมองต่ำเป็นเชิงให้เขายอมปล่อยมือเธอ

"โทษที" เขาบอก

 

"นี่ยา รีบทาซะ" ฮาน่าบอกเพื่อนสาว "เดี๋ยวฉันมานะแก เหนียวไปทั้งตัวแล้วเนี่ยอยากล้างหน้าซะหน่อย" เธอบอกลัลนาก่อนจะเดินไปยังลำธาร

ลำธารขนาดเล็ก น้ำใสสะอาด มีต้นหญ้าปกคลุมรอบๆ ที่นี่ดูคุ้นสำหรับเธอมากแต่คงจะไม่ใช่ป่าเดียวกันกับที่เธอเคยมา ที่นั่นดูน่ากลัวกว่าที่นี่มาก เธอคิดในใจ

"อะแฮ่ม" มาคินมาหยุดอยู่ด้านหลังเธอ เขามาล้างหน้าเหมือนกัน

"เห็นพี่อาวินบอกว่า...พี่เคยอยู่ที่นี่หรอคะ" เธอถามเขา

"ใช่ ถามทำไม"

"เปล่าคะ แค่รู้สึกแปลกๆ"

"แปลกยังไง"

"ก็พี่อยู่ที่นี่แต่ทำไมจู่ๆถึงออกไปทำงานข้างนอก"

"ที่หมู่บ้านพี่ชาวบ้านอาศัยหาของป่ากินเป็นอาหาร ทุกอย่างเปลี่ยนไปมาก อาหารหายากขึ้นทุกวัน พี่เลยตัดสินใจออกมาหางานทำข้างนอกเผื่อว่าจะช่วยคนอื่นได้บ้าง" เขาอธิบาย

"อย่างนี้นี่เอง" เธอพยักหน้าเข้าใจ

"รีบล้างหน้ากลับไปรวมกับคนอื่นซะ นี่ก็ใกล้จะค่ำแล้วเราต้องเดินทางต่อ ในป่ามันอันตราย" เขาบอก

"เดี๋ยวตามไปคะ"

ฮาน่ารีบล้างหน้าล้างตา น้ำเย็นมากมันช่วยทำให้เธอผ่อนคลายได้ดีเลย

ฟืดดดดดดด

เสียงบางอย่างเคลื่อนตัวอยู่ทางด้านหลังของเธอ ควับ เธอหันไปมองแต่ไม่เจออะไร เธออาจจะหูฝาดไปเองก็ได้ เธอคิด

 

ผ่านไป2ชั่วโมง

ทุกคนก็เดินทางมาถึงหมู่บ้าน ชาวบ้านต่างมองพวกเขาแปลกๆ แต่พอมาคินบอกพวกเขาว่าทุกคนจะมาพักและทำกิจกรรมที่นี่พวกเขาก็เข้าใจ

หมู่บ้านนี้เป็นหมู่บ้านเล็กๆ บ้านแต่ละหลังทำด้วยไม้ไผ่บ้านมีขนาดใหญ่พอสมควร ตัวบ้านยกสูงจากพื้นไม่มากนัก บ้านแต่ละหลังจะห่างกันประมาณหนึ่ง เหมือนหมู่บ้านในชนบททั่วไป รอบหมู่บ้านเป็นป่าทึบ ยิ่งใกล้มืดแล้วยิ่งน่ากลัว

 

"ทุกคนครับ ในหมู่บ้านไม่มีไฟฟ้า ชาวบ้านใช้ตะเกียงกัน หลังจาก5โมงเย็นเป็นต้นไปห้ามทุกคนออกจากที่พักเด็ดขาด ใครขัดคำสั่งผมจะลงโทษ ลืมบอกอีกเรื่อง....ที่นี่ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์" มาคินบอก "มีบ้านพักรองรับทั้งหมด5หลัง เรามีกันอยู่22คน ผู้ชาย20 ผู้หญิง2 อาวินมึงกับเพื่อนนอนด้วยกัน5คน ที่เหลือนอนหลังละ5คน ผู้หญิง2คนพักด้วยกันตามนี้นะ แยกย้ายไปพักได้ครับ" มาคินจัดแจงที่พักเสร็จก็กำลังเดินกลับไปยังบ้านของตัวเอง

"เดี๋ยวคะ แล้วพี่มาคินพักที่ไหนหรอคะ"ลัลนาถาม

"นี่แก!" ฮาน่าสะกิดเพื่อน

"พี่มีบ้านอยู่ทางด้านโน้นนะ" เขาชี้ไปอีกทาง

"เอ่อ..คืนนี้ฝันดีนะคะ" ลัลนาบอกกับมาคิน พร้อมกับส่งยิ้มให้เขา ฮาน่าได้แต่ถอนหายใจกับเพื่อนสนิทตัวแสบ

 

ถึงที่พักสองสาวก็ช่วยกันจัดของ

"บ้าไปแล้ว ไม่มีไฟฟ้า ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน" ลัลนาบ่น

"ก็เราเข้ามาลึกมาก สัญญาณอาจจะเข้าไม่ถึง แกก็คิดซะว่าเรามาเที่ยว ทิ้งโซเชียลสื่อต่างๆไว้ข้างหลังจะได้อยู่กับธรรมชาติให้เต็มที่ไงแก" ฮาน่าบอกเพื่อนสาว

"ก็ได้แก แต่ที่นี่ก็น่ากลัวพิลึก ชาวบ้านก็มองเราแปลกๆยังไงไม่รู้"

"พวกเขาคงไม่เคยออกไปข้างนอก พอเจอพวกเราเลยรู้สึกแปลกๆน่ะ "

"แต่แกไม่สังเกตหรอ ตั้งแต่เข้ามาที่นี่ฉันได้กลิ่นสาปๆยังไงชอบกล"

"แกคิดไปเองหรือเปล่า รีบนอนเถอะ"

 

ภายในบ้านมีที่นอนเก่าๆกับหมอนอีกสองใบ บนหัวนอนมีตะเกียง2อัน แต่ดีที่ยังเป็นตะเกียงไฟฟ้าไม่งั้นสองสาวคงต้องลำบากแน่ๆ

 

บันทึกมาคิน

"ท่านหัวหน้าพาพวกมนุษย์มาที่นี่ทำไมครับ" ราจ ลูกน้องคนสนิทเอ่ยถาม

"ข้าบอกแล้วใช่ไหมอย่าเรียกข้าว่าท่านหัวหน้า ให้เรียกว่ามาคิน" เขาพูดเสียงดุ

"ขะขอโทษครับ"

"ข้าอยากให้บทเรียนกับคนคนหนึ่ง...." เขาบอกราจ

"ใครหรอครับ"

"ถึงเวลาเจ้าก็จะรู้เอง"

"ครับ ถ้าอยากได้อะไรก็บอกนะครับ"

"อืม ขอบใจเจ้ามาก"

ราจเป็นลูกน้องคนสนิทของมาคินที่เขาไว้ใจได้มากที่สุด พ่อกับแม่ของราจตายตั้งแต่ยังเล็กๆ พ่อของมาคินจึงชุบเลี้ยงเอาไว้ให้เป็นคนดูแลมาคิน

 

ฮาน่า~ ฮาน่า~

มีเสียงเรียกมาจากด้านล่าง เธองัวเงียตื่นแล้วเดินลงบันไดไปดู เห็นร่างตะคุ่มๆหันหลังให้อยู่

"นั่นใครคะ" ร่างนั้นค่อยๆหันมาช้าๆ

งะ งู !!! เฮือก!!!!!

เธอสะดุ้งตื่นกลางดึก สิ่งที่เธอฝันเมื่อกี้มันเหมือนจริงมาก งูที่เธอฝันถึงยังเป็นงูตัวดำที่เธอเคยเจอเมื่อ10ปีก่อน เธอจำดวงตาสีฟ้าของมันได้ดี เธอมองดูนาฬิกาที่ข้อมือบอกเวลา03:00 ทำไมเธอต้องมาฝันถึงอะไรแบบนี้ตอนเข้าป่าด้วยนะ เธอคิด

 

 

 

ตัดจบแบบงงๆ

ฝากติดตามด้วยน๊า 🙏🥰