Prince 7 แก๊งอันธพาลกับนายนักเรียนแลกเปลี่ยน (8P) 

ตอนที่ 15 

 

 

 

ปัง ! 

 

"สัส เอ้ย !" เสียงของหลินปิงดังขึ้นเมื่อเห็นภาพตรงหน้า สภาพกิมจูตอนนี้เหมือนกับถูกรุมโทรมไม่มีผิด ถ้าเขามาช้ากว่านี้มันจะเป็นยังไง ใบไผ่ที่ตามมาทีหลังเห็นภาพตรงหน้าถึงกับชะงัก  

"หึ กูควรตกใจดีปะวะ"แทยังพูด ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่รู้ว่าพวกของหลินปิงกำลังจะมา แต่แค่ไม่คิดว่าจะมาเร็วขนาดนี้ กิจกรรมบนเตียงถูกหยุดชะงัก เมฆถอนแก่นกายออกจากปากบางของกิมจูก่อนจะจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองและหันมาเผชิญหน้ากับทั้งสองคนตรงหน้า 

"มากัน 2 คน พวกมึงนี่กล้าดีวะ" โคลต์เอ่ยพร้อมกับใส่เสื้อและกางเกงก่อนจะเดินมายืนข้างเมฆ กั๊มทำหน้าหงุดหงิดเล็กน้อยที่โดนขัดอารมณ์ แต่ในสถานการณ์ตอนนี้เขาก็คงทำต่อไม่ลงเหมือนกัน  

"พวกมึง แม่งเหี้ย!" หลินปิงกำหนัดแน่นก่อนจะพุ่งใส่เมฆ แต่ใบไผ่กลับจับตัวของเขาเอาไว้ 

"มึงห้ามกูทำไม มึงเห็นสภาพของกิมจูไหม ไอ้เหี้ยปล่อยกู !" 

"มีสติหน่อย ไม่ใช่ว่ากูไม่โกรธ แต่มึงคิดว่าจะชนะพวกมันได้รึไง"หลินปิงเงียบ ไม่ได้เถียงอะไรออกไป เขารู้ว่าใบไผ่ก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน เพราะตั้งแต่ที่คบกันมานี่ถือว่าเป็นครั้งแรกที่ใบไผ่พูดกูมึงกับเขา 

"ส่งตัวกิมจูมา" ใบไผ่เอ่ย เร็นกระชากตัวของกิมจูขึ้นก่อนจะโอบร่างเล็กเอาไว้พร้อมกับเลียคราบน้ำตาที่แก้มใส มุมปากยกยิ้มด้วยความสะใจเมื่อเห็นหลินปิงตัวสั่นด้วยความโกธร 

"แม่งเอ้ย" 

 

พลั๊ว !  

 

"ซี๊ด มึงมีแรงแค่นี้เองหรอวะ" โคลต์เอ่ยพลางแสยะยิ้ม ใบไผ่กำหมัดแน่น หลินปิงที่มึนงงกับเหตุการณ์ตรงหน้าถึงกับเสยผมขึ้น 

ห้ามกูแต่เสือกทำเองเนี่ยนะ เวรจริงๆ 

"ฮึก พะ.. พอสักที" กิมจูเอ่ย ตัวสั่นเทาทั้งโกรธ ทั้งกลัว อารมณ์ตีกันไปหมด 

"หื้ม มึงว่าอะไรนะ" เร็นเชยคางของกิมจูขึ้น ทำให้สายตาของทั้งคู่ประสานกัน สายตาคู่หนึ่งเย็นชาและดุดันแต่อีกคู่กลับดูหวาดกลัว ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ 

"ผมบอกให้พอ" 

" หึ ของเล่นแบบมึงกล้ามาสั่งพวกกูหรอหะ !" เร็นตวาดออกมาเสียงดัง แม้กระทั่งกลุ่มของร่างสูงยังตกใจกับอาการที่แสดงออกมาของเร็น 

"พวกมึงปล่อยกิมจูซะ" ใบไผ่เอ่ยออกมาอีกครั้ง ถึงจะตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้าแต่ยังไงซะการช่วยตัวกิมจูออกมานั้นสำคัญกว่า 

" มึงอย่ามาเสือกเรื่องของผัวเมีย"เมฆเอ่ย สายตาแข็งกร้าวราวกับสัตว์ป่าจ้องไปที่ใบไผ่ ก่อนจะเสมองไปทางหลินปิงแล้วแสยะยิ้มออกมา 

"มองกูทำไม กูหน้าตาเหมือนโครตเหง้ามึงหรอ" หลินปิงพูดด้วยน้ำเสียงยียวน ตอนนี้เขาพร้อมลุยเต็มที่ แต่ติดตรงที่ร่างโปร่งตรงหน้ายังมายืนขวางตัวกันเขาเอาไว้ด้านหลัง 

"อย่ายุ่งกับมัน" ใบไผ่ที่เห็นสายตาของเมฆก็เข้าใจได้ทันทีว่าคนตรงหน้าคิดจะทำอะไร ต่างกับหลินปิงที่ไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่ากำลังตกเป็นเป้า 

" ปากดีน่าโดนชิบหาย" โคลต์พูดพร้อมกับขายาวที่ก้าวไปหาหลินปิง 

"กูคงให้มึงผ่านไปไม่ได้" ใบไผ่จ้องหน้าโคลต์สีหน้าเรียบเฉยแต่ดวงตากลับดูชวนขนลุก 

"งั้นก็มาลองดูว่ามึงจะปากเก่งได้อีกนานแค่ไหน" แทยังยกยิ้มสายตาก็จ้องไปที่ร่างโปร่งของใบไผ่ ด้านกิมจูที่ถูกเร็นปล่อยตัว แทยอนจึงหาเสื้อมาคลุมร่างกายของกิมจูเอาไว้ ถามว่าเร็นยอมปล่อยเองหรอ ไม่มีทางถ้าแทยอนไม่ขอไว้เขาคงอยู่ในสภาพเปลือยเปล่าในอ้อมกอดของเร็นอีกนาน 

"เฮ้อ พวกมึงอย่ามาสร้างบรรยากาศ โรแมนติคระหว่างพวกกูกับกิมจูได้ปะ" กั๊มเอ่ยหลังจากที่เขาเดินหายไปจากห้องแต่กลับไม่มีใครสังเกตเห็น ในมือก็ถือบางสิ่งติดมาด้วย ใบไผ่กับหลินปิงมองกั๊มที่เดินเข้าห้องมาแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาวผ่านพวกเขาไป ราวกับพวกเขาเป็นธาตุอากาศ 

"มึงไปไหนมาวะ" โจวถาม สายตาก็จับจ้องไปที่ของที่อยู่ในมือของกั๊ม 

"หื้ม คุ้นๆ วะ" แทยังเดินมาประกบเพื่อนของตน ก่อนจะทำตาลุกวาวราวกับเจอของที่น่าสนใจ ด้านใบไผ่กับหลินปิงที่กำลังยืนงงกับอาการผีเข้าผีออกของคนกลุ่มนี้ ต่างก็สงสัยกับของที่อยู่ในมือกั๊มเช่นกัน 

"หึหึ"เมฆที่เห็นแว๊บแรกก็นึกออกทันทีว่ามันคืออะไร ไม่ต่างกับเร็นที่ยกยิ้มอย่างพอใจ 

"กิมจูมึงบอกพวกมันไปดิ ว่ามึงเป็นของใคร" กั๊มเอ่ยก่อนจะเดินมานั่งข้างกิมจูตรงขอบเตียง กิมจูก้มหน้าลำตัวสั่นเทา เขารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่ามันคืออะไร มันคือสิ่งที่เขาลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเคยมี คลิปวิดีโอนั่น !  

"พูด" เร็นที่นั่งประกบอีกด้านเอ่ยเสียงเรียบ มือหนากุมข้อมือเล็กพลางออกแรงบีบเสมือนสั่งให้ทำตาม 

"ฮึก ผ.. ผม" กิมจูกัดริมฝีปากแน่นจนเลือดซิบ เขาไม่อยากพูด แต่ของที่อยู่ตรงหน้ามันทำให้เขาทำอะไรไม่ได้แม้จะมีหลินปิงและใบไผ่ก็ตาม 

"กูไม่ได้ยิน" เมฆเอ่ย แต่สายตากลับมองไปที่ใบไผ่และหลินปิงที่อยู่ตรงหน้า 

"ผ.. ผมเป็นของพวก.. ฮึก.. เขา" กิมจูไม่เคยคิดเลยว่าการพูดเพียงประโยคสั้นๆ กลับทำได้ยากลำบากขนาดนี้ 

"เบาไปวะ ขอดังๆ หน่อยดิ๊" โจวพูดย้ำ มุมปากยกยิ้มราวกับว่าทุกอย่างมันเป็นไปอย่างที่พวกเขาต้องการ 

" ผม.เป็นของพวกเขา !" กิมจูพูดสุดเสียง ใบไผ่และหลินปิงที่ได้ยินถึงกับกำหมัดแน่น มันต้องไม่ใช่แบบนี้ มันมีอะไรไม่ชอบมาพากล 

"กิมจูมึงพูดความจริงมา พวกกูอยู่นี่ พวกกูจะช่วยมึงเอง"หลินปิงพยายามพูดให้ร่างเล็กเอ่ยความจริง 

"พวกมึงยังได้ยินไม่ชัดหรอวะ หรือต้องให้พวกกู"เอา" กันให้ดูถึงจะยอมเชื่อ?" แทยังพูดพร้อมกับหันหลังมองร่างเล็กของกิมจูที่สวมเพียงแค่เสื้อตัวเดียวปิดบังร่างกายเท่านั้น 

" ฮึก ย.. อย่า"กิมจูผวา แต่ก็ขยับหนีไปไหนไม่ได้ ทั้งสองด้านก็มีกั๊มกับเร็นประกบอยู่ อีกทั้งด้านหน้ายังมีพวกของร่างสูงที่ยืมประจันหน้ากับหลินปิงและใบไผ่ ทำให้ตอนนี้กิมจูเหมือนอยู่ในวงล้อมของราชสีห์ที่พร้อมจะกินเหยื่อที่อยู่ตรงหน้าอย่างเขา 

"พูดมาดิวะ กิมจูมึงพูดออกมา !"หลินปิงตะคอกเสียงดัง กิมจูสะดุ้งด้วยความตกใจแต่กลับมีมือทั้งสองด้านคอยโอบกอดไว้พร้อมกับลูบหลังเบาๆ ราวกับปลอบ ทั้งๆ ที่ต้นเหตุของเรื่องมันคือพวกเขา 

"พวกคุณจะออกไปได้รึยัง ไม่งั้นพวกผมจะแจ้งข้อหาบุกรุกนะครับ" แทยอนที่ยืมพิงหัวเตียงด้วยท่าทางสบายๆ แต่แววตาและท่าทางกลับตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง 

"กูไม่ไป จะแจ้งก็แจ้งดิวะ" หลินปิงพูดออกมาอย่างไม่เกรงกลัว 

"พอเถอะ" ใบไผ่จับไหล่ของหลินปิงพลางส่ายหัว 

"มึงพูดอะไรออกมา มึงดูก็รู้ว่าพวกมันบังคับกิมจู มึงก็ยังจะ.. " 

"กูบอกให้พอ!" ใบไผ่เอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดันจนหลินปิงถึงกับชะงัก ตาคู่สวยคลอด้วยน้ำตาก่อนจะสบัดมือของร่างโปร่งออก 

" เออ! กูพอก็ได้ แต่พวกมึงจำไว้ว่ากูจะช่วยกิมจูออกมาให้ได้" หลินปิงเอ่ยจบก็เดินออกจากห้องไปทันที 

" พูดง่ายๆ แบบนี้ตั้งแต่แรกก็จบ"โคลต์เอ่ย 

" หึ ใครว่าเรื่องนี้มันจะจบง่ายๆ ละ" ใบไผ่ที่มั่นใจว่าหลินปิงออกไปแล้วก็ยกยิ้มขึ้น 

"หื้ม มึงนี่แม่งกัดไม่ปล่อยจริงๆ วะ"เมฆกำหมัดแน่นพร้อมกับจ้องมองไปที่มือของใบไผ่ที่ถือโทรศัพท์เอาไว้พร้อมกับโชว์ชื่อคู่สนทนาที่เหมือนจะคุยกันมานานมากพอที่จะทำให้ได้ยินเรื่องทุกอย่าง 

" หึหึ ก็ไม่รู้สินะ"ใบไผ่เอ่ยพร้อมกับกดลำโพงให้ทั้งห้องได้ยินเสียงปลายสาย 

"เรามีเรื่องต้องคุยกัน" น้ำเสียงจากปลายสายทำให้กลุ่มของร่างสูงเสียอาการไม่มากก็น้อย เรื่องมันชักจะบานปลายเกินไปแล้ว 

 

 

เพี้ย ! 

 

เสียงฝ่ามือกระทบกับใบหน้าดังลั่นห้อง กิ่งกำมือที่ตบใบหน้าของผู้เป็นน้องชายแน่นดวงตากลมโตจ้องมองไปที่เหล่าร่างสูงหลากอารมณ์ทั้งเสียใจ โกรธ และผิดหวัง กิ่งรับรู้ทุกอย่างตั้งแต่ต้นรวมไปถึงเรื่องคลิปวิดีโอที่กลุ่มของน้องชายของเขาถ่ายกิมจูเอาไว้  

"ฮึก ทำไม ทำไมพวกแกทำแบบนี้หะ !"กิ่งตะโกนถามออกไป น้ำตาไหลลงอาบแก้มทั้งสองข้าง กิ่งไม่เคยคิดว่าน้องชายของตนและคนที่เปรียบเสมือนกับน้องชายแท้ๆ จะทำเรื่องเลวทรามได้ถึงขนาดนี้  

"ผมขอโทษ"หลังจากที่ยืนเงียบกันอยู่นาน บรรยากาศก็ยิ่งน่าอึดอัดจนเป็นกั๊มที่ทนไม่ไหวจึงได้เอ่ยปากพูด 

"คนที่แกควรขอโทษไม่ใช่ฉัน แต่เป็นกิมจู"กิ่งมองไปทางร่างเล็กที่ยืนอยู่ระหว่างใบไผ่และหลินปิง ตอนที่กิ่งเห็นสภาพกิมจูครั้งแรกถึงกับช็อคจนใบไผ่ต้องเรียกอยู่หลายครั้ง กิ่งรู้สึกผิดกับกิมจูหลังจากรู้ความจริงทุกอย่าง ถ้าไม่ใช่เพราะกิจกรรมนักเรียนแลกเปลี่ยนที่กิ่งเสนอขึ้น กิมจูคงไม่ต้องมาเจอกับเรื่องพวกนี้ คิดได้ดังนั้นกิ่งก็ตัดสินใจอะไรบางอย่างที่คิดว่ามันคือทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเรื่องนี้ 

"วิดีโอมีเท่านี้ใช่ไหมแทยอน"กิ่งเอ่ยเสียงเรียบ แทยอนประธานนักเรียนที่เธอไว้ไจตอนนี้มันไม่มีอีกแล้ว แทยอนมองกิ่งก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย ถึงจะถ่ายเก็บเอาไว้แต่พวกเขาก็ไม่คิดจะเอาไปให้ใครดูถึงตอนแรกโคลต์จะเสนอว่าให้ก็อปปี้หลายๆ แผ่นแต่แทยอนกลับปฎิเสธ ซึ่งตอนนี้แผ่นวิดีโอนั้นได้ถูกกิ่งหักทิ้งเป็นที่เรียบร้อย 

"กิมจู" กิ่งเดินมาหาร่างเล็กที่ใบหน้าเปราะเปื้อนไปด้วยน้ำตา เด็กคนนี้ดูเปราะบางราวกับเป็นสัตว์ตัวน้อยๆ ที่ไม่สมควรเจอเรื่องแบบนี้ 

"พี่จะส่งเธอกลับประเทศ" 

"ไม่ได้ ! พวกผมไม่ยอม" เมฆเอ่ยขึ้น แค่เรื่องนี้เท่านั้นที่เขาไม่ยอม 

"เด็กนั่นเป็นของพวกผม พี่ไม่มีสิทธิ์"เร็นเอ่ย 

"นั่นเมียของพวกผมนะ"กั๊มเองก็ไม่นิ่งเฉย 

"แล้วยังไง พวกเธอคิดว่าห้ามฉันได้หรอหะ ! ฉันเป็นคนคิดกิจกรรมนี้ขึ้นมา คนที่คิดว่ากิมจูควรอยู่หรือควรไปมันคือฉันพวกเธอต่างหากที่ไม่มีสิทธิ์ เกิดเรื่องขนาดนี้คิดว่าฉันจะปล่อยให้กิมจูอยู่ที่นี่อีกหรอ พอเถอะฉันสงสารเด็กคนนี้"กิ่งเอ่ยมือบางยกขึ้นลูบใบหน้าของกิมจู 

"ฮึก ผะ..ผมขอโทษ"กิมจูเอ่ยลำตัวสั่นเทาราวกับลูกนกตัวน้อยๆ กิ่งกอดร่างเล็กกตรงหน้าพลางลูบหลังเบาๆ  

"เธอไม่ผิด ไม่ต้องขอโทษ ต่อจากนี้จะไม่มีใครทำอะไรเธอได้อีกแล้ว กลับบ้านเถอะนะ พี่จะทำเรื่องย้ายกลับให้เอง"กิ่งเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน 

"พี่ผะ.." 

"พวกเธอเงียบไปซะ หลังจากวันนี้อย่าหวังว่าฉันจะให้พวกเธอพบกับเด็กคนนี้อีก"  

"พวกผมไม่ยอมอยู่เฉยๆ แน่"โคลต์พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แค่คิดว่าเขาจะไม่ได้พบกับร่างเล็กอีกใจเขากลับสั่นอย่างน่าประหลาด ไม่ใช่แค่กับโคลต์เท่านั้นแต่พวกเพื่อนของเขาก็รู้สึกไม่ต่างกัน ราวกับว่ากำลังสูญเสียสิ่งสำคัญไป อาการที่เกิดขึ้นทำให้พวกเขาเกิดคำถามขึ้นมาภายในอก  

นี่พวกเขาหลงรักของเล่นชิ้นนี้จริงๆ ซะแล้วสินะ 

 

 

 

 

TBC.  

 

 

จบไปอีกตอน ขอบคุณรีดทุกคนที่รอไรต์ และขอบคุณทุกกำลังใจที่ส่งมาให้ด้วยนะคะ  

ตอนนี้ไม่มีอะไรมากเนอะ เนื้อเรื่องจะเริ่มไปตามลำดับ อย่างพึ่งเบื่อไรต์นะ 😂