001 บทนำ
-
เยวอน
ลูแปงๆ
-
เยวอน
มานี่มา
-
เยวอน
มากินข้าวเร็ว
-
ลูแปง
เมี้ยว
-
เยวอน
พักนี้มันดูไม่ค่อยดีเลยนะ
-
มินฮี
เธอก็พามันไปหาหมอสิ
-
เยวอน
ชั้นก็คิดว่าอย่างงั้นแหละ
-
เยวอน
นายไปด้วยกันกับชั้นสิ
-
มินฮี
ไม่เอาล่ะ
-
มินฮี
ชั้นไม่ว่าง
-
เยวอน
นายไม่ได้ไม่ว่าง
-
เยวอน
นายแค่ไม่อยากไป
-
มินฮี
ชั้นไม่ชอบแมว
-
มินฮี
มันขนร่วง
-
มินฮี
แถมยังเอาแต่ใจ
-
เยวอน
มันน่ารักจะตาย
-
เยวอน
ดูมันสิ
-
มินฮี
ปีศาจมีขนน่ะสิ
-
เยวอน
เฮ้อ
-
เยวอน
เมื่อไหร่เธอจะเลิกเกลียดแมวซักทีนะ
-
มินฮี
ชั้นก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆแล้วล่ะ
-
มินฮี
เธอก็น่ารู้นิ่
-
นี่คือปาร์คมินฮี ชายหนุ่มที่เกลียดแมวเข้าไส้เพราะเรื่องราวในอดีตของเขากับแมวไม่ค่อยดีเท่าไรนัก ส่วนผู้หญิงคือ ซองเยวอน เพื่อนในสมัยเด็กของปาร์คมินฮี เธอเป็นคนที่รักแมวมาก เธอคือเจ้าของลูแปง
-
เยวอน
อย่าไปใส่เขาเลยลูแปง
-
เยวอน
กินให้เยอะๆนะ
-
ลูแปง
เหมียว~
-
มินฮี
ให้ตายสิ
-
มินฮี
ชั้นจะกลับบ้านแล้วนะ
-
เยวอน
อื้อ
-
มินฮี
ไว้ว่างๆจะแวะมากินข้าวใหม่ละกัน
-
มินฮี
ไว้เจอกันนะ
-
มินฮีเดินออกมาจากบ้านของซองเยวอน บ้านของเขาอยู่ไม่ห่างจากบ้านของเยวอนนัก ตอนเด็กๆเขาจึงมาเล่นที่นี่เป็นประจำ
-
เขาอยู่โรงเรียนเดียวกันกับเยวอน ปีนี้เขากับเยวอนก็อยู่ชั้นม.6 แล้ว เยวอนตั้งเป้าอยากจะเป็นสัตวแพทย์ เธอจึงสนใจคณะสัตวแพทย์ศาสตร์มากๆ
-
มินฮี
กลับมาแล้วครับ
-
มินฮีพูดอย่างนี้ทุกครั้ง เวลาเข้าบ้าน เขาอาศัยอยู่กับน้องสาวสองคน พ่อแม่ของมินฮีเสียชีวิตเพราะประสบอุบัติเหตุรถชนในวัยเด็ก เขาและน้องสาวรอดตายมาได้อย่างปาฏิหาริย์ แต่นั่นก็ทำให้ทั้งสองต้องกำพร้า
-
เยจิน
กลับมาแล้วเหรอคะพี่
-
มินฮี
อืม
-
เยจิน
กินข้าวก่อนมั้ยคะ
-
มินฮี
ไม่หรอก
-
มินฮี
พี่กินจากบ้านเยวอนมาแล้ว
-
เยจิน
งั้นเหรอ..
-
มินฮี
พี่ขึ้นไปบนห้องนะ
-
เยจิน
ค่ะ
-
มินฮีเป็นคนชอบเก็บตัวมาตลอด ตั้งแต่เสียพ่อแม่ไป เขาชอบอยู่บนห้องตัวเอง ไม่ค่อยออกไปไหนเท่าไหร่นัก มีแค่ที่บ้านของเยวอนเท่านั้นที่มินฮีจะแวะไปบางครั้ง
-
เขาทิ้งตัวลงนอนบนเตียง พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น พร้อมกันนั้นเยวอนก็ทักแชทมาหาเขา เขาเปิดแชทขึ้นอ่านก็พบว่าเยวอนต้องการให้เขาไปเป็นเพื่อนในการพาลูแปงไปตรวจที่โรงพยาบาลสัตว์
-
เยวอน
น่าาา ไปกับชั้นหน่อยนะ
-
มินฮี
ไม่เอาหรอก
-
มินฮี
ชั้นไม่ชอบโรงพยาบาล
-
เยวอน
นะๆๆๆ
-
เยวอน
ชั้นไม่มีใครไปเป็นเพื่อนเลย
-
มินฮี
งั้นชั้นจะให้เยจินไปเป็นเพื่อนเอามั้ยล่ะ
-
เยวอน
ชั้นไม่อยากรบกวนเยจินหรอกนะ
-
มินฮี
😒
-
มินฮี
เลยเลือกที่จะมารบกวนชั้นว่างั้นเหอะ
-
เยวอน
น่าาา ขอร้องล่ะ
-
เยวอน
ชั้นเลี้ยงข้าวนายมื้อนึงก็ได้
-
มินฮี
ขอคิดก่อนนะ
-
มินฮี
เลี้ยงทุกอย่างนะ
-
เยวอน
อื้อ
-
เยวอน
ทุกอย่างเลย
-
มินฮี
อืม
-
มินฮี
งั้นก็ได้
-
เยวอน
โอเคเลย
-
เยวอน
พรุ่งนี้ 9 โมงมาเจอกันหน้าบ้านชั้นนะ
-
มินฮี
อือๆ
-
มินฮี
โอเค
-
เยวอน
ขอบคุณนะ ^^
-
เขาเลื่อนปิดแชทการสนทนา เขากำลังจะไปโรงพยาบาลสัตว์พรุ่งนี้ตอนเช้า เขาไม่ชอบโรงพยาบาล ต่อให้เขาจะป่วยหนักหรือว่าเจียนตายแค่ไหน เขาก็จะไม่ยอมนอนโรงพยาบาลเด็ดขาด
-
มินฮี
เฮ้อ
-
มินฮี
ไปอาบน้ำแล้วนอนดีกว่า
-
มินฮีไปอาบน้ำ ซึ่งเยจินก็เพิ่งอาบเสร็จเหมือนกัน เขาผลัดผ้าแล้วจากนั้นก็อาบน้ำ เขารีบอาบน้ำเพราะอยากรีบขึ้นไปนอนบนเตียงของเขาแล้ว
-
เขาอาบน้ำเสร็จ นุ่งผ้าเช็ดตัว จากนั้นก็เดินมาที่ห้องนอนของเขา เขาแต่งตัวเสร็จ ก็จะลงไปดื่มนมสักแก้วก่อนนอน เขาจึงเดินลงบันไดไป
-
มินฮี
อ้าว เยจิน
-
มินฮี
ทำไมยังไม่นอน
-
เยจิน
อ๋อ
-
เยจิน
หนูยังไม่ง่วงน่ะค่ะ
-
มินฮี
แล้วมานั่งดูทีวีมืดๆแบบนี้
-
มินฮี
เดี๋ยวสายตาก็เสียไปมากกว่าเดิมหรอก
-
เยจิน
ก็มันได้บรรยากาศเหมือนดูในโรงนี่คะ
-
มินฮี
เปิดไฟหน่อยเถอะน่า
-
เยจิน
ไม่เอาอ้ะ
-
เยจิน
ดูอีกแค่แป๊ปเดียวก็จะไปนอนแล้ว
-
มินฮี
งั้นเหรอ
-
มินฮี
งั้นก็ราตรีสวัสดิ์นะ
-
เยจิน
ราตรีสวัสดิ์ค่ะพี่
-
เขายกนมขึ้นดื่ม จากนั้นก็เดินขึ้นห้อง ตอนนี้เขารู้สึกพร้อมนอนอย่างเต็มที่แล้ว
-
เขาปิดไฟจ่กนั้นก็หลับเข้าสู้ห้วงนิทราในตอนกลางคืนอันเงียบสงบ
-
แต่ว่าคืนนี้ไม่เหมือนคืนก่อนๆ เขาฝัน ฝันประหลาดมาก
-
ในความฝันเขาอยู่สถานที่แห่งนึง ไม่มีอะไรเลย มีแต่หมอกจางๆสีขาวลอบอยู่รอบๆตัว เขามองไปทางซ้าย มองไปทางขวา ก็ไม่พบใครหรืออะไรอยู่เลยซักอย่าง จนมีเสียงเล็กๆเสียงนึงดังขึ้นมา
-
ลูแปง
สวัสดี
-
เขาหันไปหาต้นเสียง ก็เจอเข้ากับลูแปง แมวที่บ้านของเยวอน เขาเกลียดแมวจนขนาดเก็บเอามาฝันแล้วรึ เขาคิด
-
มินฮี
นายเรียกชั้นเหรอ
-
ลูแปง
ก็ใช่น่ะสิ
-
มินฮี
อ้อ โอเค
-
เขาไม่ตกใจอะไรเท่าไหร่นัก เพราะเขาคิดว่านี่คือความฝันอะไรก็เกิดขึ้นได้ในฝัน
-
ลูแปง
ชั้นกำลังจะตาย
-
มินฮี
ว่าไงนะ
-
ลูแปง
ชั้นกำลังจะตาย
-
ลูแปง
พรุ่งนี้เช้าเลย
-
ลูแปง
ตอนบ่ายสามโมงตรง
-
มินฮี
อ้อ
-
มินฮี
งั้นเสียใจด้วยนะ
-
ลูแปง
ขอบคุณ
-
มินฮี
โอเคเอาล่ะ ชั้นว่าชั้นควรตื่นจากฝันบ้าๆบอๆนี่ซักที
-
เขาหลับตา พร้อมกับพูดในใจว่าตื่นสิ ตื่นสิ ตื่น แต่ไม่เป็นผล
-
ลูแปง
นายทำไม่ได้หรอก
-
มินฮี
นายหมายความว่าอะไร
-
ลูแปง
นี่ไม่ใช่ความฝันซักหน่อย
-
มินฮี
อะไรนะ
-
มินฮี
นี่ไม่ใช่ความฝันหรอกเหรอ
-
มินฮี
ที่นี่คือที่ไหน
-
ลูแปง
เอ่อ จะเรียกว่าไงดีล่ะ
-
ลูแปง
เอาเป็นว่าที่นี่ไม่ใช่ฝันของนายแล้วกัน
-
มินฮี
โอเคๆ
-
มินฮี
เอาล่ะ
-
มินฮี
พิสูจน์สิ
-
ลูแปงกระโดดเอาอุ้งเท้าตบไปที่หน้าของมินฮี
-
มินฮี
เจ็บ
-
ลูแปง
ใช่ เจ็บ
-
มินฮี
ไม่ใช่ฝันจริงๆด้วย
-
ลูแปง
เอาล่ะๆ
-
ลูแปง
ชั้นมีเวลาไม่มาก
-
ลูแปง
ชั้นอยากให้นายช่วยชั้น
-
มินฮี
ช่วย?
-
ลูแปง
ใช่
-
มินฮี
ไม่ล่ะ
-
มินฮี
ฉันเกลียดแมว
-
ลูแปง
มันไม่ใช่ประโยคขอร้องซะหน่อย
-
มินฮี
ว่าไงนะ
-
ลูแปง
ฮึ ต้องไปแล้ว
-
ลูแปงเดินหันหลังกลับไป จากนั้นก็เหมือนมีอะไรมากระชากมินฮีให้หลุดออกมาจากที่ตรงนั้น เขาหมุนลอยอยู่กลางอากาศ จากนั้นเขาก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา
-
มินฮี
แฮ่กๆๆ
-
มินฮี
ฝันบ้าอะไรวะ
-
เขาหายใจหอบราวกับไปวิ่งแข่งมาราธอนมา เขาชำเลืองมองนาฬิกาก็พบว่าเป็นเวลาตี 5:46 นาที
-
มินฮี
ไม่ต้องนอนมันแล้ว
-
มินฮี
ให้ตายสิ
-
เขานั่งทบทวนความฝันอยู่บนเตียง ลูแปงมาบอกว่าให้เขาช่วยมัน แล้วมันจะตายวันนี้ เวลาบ่ายสามโมง
-
มินฮี
เพ้อเจ้อน่า
-
มินฮี
ไปอาบน้ำดีกว่า
-
เขาบอกกับตัวเองอย่างนั้น แล้วจึงลุกไปอาบน้ำ
-
เขาได้ยินคนเดินลงมาจากชั้นบน คงเป็นเยจิน เขามองดูนาฬิกาจากโทรศัพท์ที่เขาใช้เปิดเพลงในห้องน้ำ ตอนนี้เป็นเวลา ตี 5:56 นาที
-
เยจิน
พี่คะ
-
เยจิน
หนูรอเข้าห้องน้ำต่อนะ
-
มินฮี
อืมๆ
-
มินฮี
รู้แล้ว
-
เขานุ่งผ้าเช็ดตัว จากนั้นก็เดินออกมา เยจินในชุดนอนกำลังยืนสะลึมสะลืออยู่
-
มินฮี
นี่ เข้าไปได้แล้ว
-
มินฮี
พี่อาบเสร็จแล้ว
-
เยจิน
ค่าา
-
เขาขึ้นไปชั้นบนเพื่อที่จะไปแต่งตัว เขาเลือกเสื้อยืดสีดำกับกางเกงยีนส์ออกมา เขาชอบแต่งตัวแบบนี้อยู่ประจำ แม้ว่าบางคนจะหาว่าเขาไม่ค่อยมีรสนิยมในการแต่งตัวสักเท่าไหร่นัก
-
เขาเห็นแชทดังขึ้นมาจากเยวอน
-
เยวอน
นี่
-
เยวอน
ตื่นรึยัง
-
มินฮี
ตื่นแล้ว
-
เยวอน
แต่งตัวหรือยัง
-
มินฮี
แล้ว
-
เยวอน
ไหน
-
เยวอน
ส่งรูปมาให้ดูหน่อยสิ
-
มินฮี
-
เยวอน
ชุดดำ
-
เยวอน
อีกแล้วเหรอ
-
มินฮี
ช่างชั้นเหอะน่า
-
มินฮี
เธอล่ะ
-
เยวอน
ยังอยู่บนที่นอนอยู่เลย
-
มินฮี
😒
-
เยวอน
😅
-
เยวอน
ยังไงก็มีเวลาอีกตั้งหลายชั่วโมงนี่นา
-
เยวอน
กว่าจะถึง 9 โมง
-
มินฮี
เอาเถอะๆ
-
มินฮี
ชั้นไปกินข้าวละ
-
เยวอน
อื้อ
-
เยวอน
เจอกัน 9 โมงนะ
-
มินฮี
อืม
-
มินฮีลุกไปทำอาหารเช้ากิน เขาดึงแผ่นขนมปัง เบค่อน ไส้กรอก และก็ไข่ดาวลงไปทอดในกระทะ
-
เยจิน
น่ากินจัง
-
มินฮี
พี่ทำไว้ให้ด้วย
-
มินฮี
มากินสิ
-
เยจิน
ค่ะ
-
มินฮี
วันนี้พี่ไม่อยู่นะ
-
เยจิน
คะ?
-
มินฮี
พี่จะไปโรงพยาบาล
-
เยจิน
ไปทำไมคะ
-
เยจิน
พี่ไม่สบายเหรอ
-
มินฮี
เปล่า
-
มินฮี
โรงพยาบาลสัตว์น่ะ
-
เยจิน
อ่อ
-
เยจิน
ไปทำไมคะ
-
มินฮี
ไปเป็นเพื่อนเยวอน
-
มินฮี
พาลูแปงไปหาหมอ
-
เยจิน
อ๋อ
-
มินฮี
อยู่เฝ้าบ้านดีๆล่ะ
-
มินฮี
เดี๋ยวพี่จะไปตอน 9 โมง
-
เยจิน
ค่ะ
-
มินฮี
ไม่รู้ว่าจะกลับตอนไหน
-
มินฮี
ไม่ต้องทำอาหารเย็นเผื่อพี่หรอก
-
มินฮี
พี่จะกินข้าวนอกบ้านกับเยวอนหน่อย
-
เยจิน
แหม
-
เยจิน
ไปเดทสินะคะ
-
มินฮี
พูดบ้าๆน่า
-
มินฮี
แค่ให้เลี้ยงข้าวเฉยๆ
-
เยจิน
ค่ะๆๆ
-
เยจิน
คุณพี่ชายเย็นชา
-
เขาก้มลงไปมองดูนาฬิกาข้อมือ ตอนนี้เป็นเวลา 07:15
-
มินฮี
อีกตั้ง 2 ชั่วโมง
-
มินฮี
ดูหนังสักเรื่องคงทันมั้ง
-
เขาเดินไปนอนที่โซฟา คว้ารีโมททีวีขึ้นมาจากนั้นก็กดเข้า Netflix เพื่อหาหนังดูฆ่าเวลาอีก 2 ชั่วโมง
-
มินฮี
มีอะไรน่าดูบ้างเนี่ย
-
มินฮี
อ้ะ เอาเรื่องนี้แล้วกัน
-
มินฮีเปิดหนังดู พอหนังจบเยวอนก็แชทมาพอดี
-
เยวอน
เสร็จแล้ว
-
มินฮี
โอเค
-
มินฮี
เดี๋ยวชั้นไป
-
มินฮีปิดทีวี จากนั้นก็หยิบหมวกแก๊บและกระเป๋าสตางค์
-
มินฮี
พี่ไปแล้วนะ
-
เยจิน
ค่ะ
-
มินฮีเดินออกจากบ้านมา แล้วเดินตรงไปบ้านเยวอน ซึ่งเห็นเยวอนยืนถือกรงใส่แมวรออยู่
-
เยวอน
นี่ ช่วยถือหน่อยสิ
-
มินฮี
นี่ชั้นมาเป็นคนใช้เธอรึ
-
เยวอน
เอาน่า ช่วยถือหน่อย
-
มินฮี
ก็ได้
-
เยวอน
ดี
-
มินฮี
แล้วจะไปยังไงล่ะ
-
เยวอน
มอเตอร์ไซค์
-
มินฮี
ขี่เป็นเหรอ?
-
เยวอน
นายต่างหากล่ะ
-
มินฮี
เอากุญแจมาสิ
-
เยวอน
อ้ะ นี่
-
มินฮี
งั้นเธอก็ถือไปเหมือนเดิมละกัน
-
มินฮี
ชั้นไปเอารถก่อน
-
มินฮีเดินไปจูงรถมอเตอร์ไซค์ออกมา จากนั้นเขาก็ขึ้นคร่อมรถ
-
มินฮี
อ้ะ ส่งกรงแมวมา
-
มินฮี
แล้วเธอก็ขึ้นมา
-
เยวอน
โอเค
-
เยวอน
ฮึบ
-
เยวอน
ได้แล้ว
-
มินฮี
เอากรงแมวคืนไป
-
มินฮี
โรงพยาบาลสัตว์ที่ไหน
-
เยวอน
ตรงทางลงสะพานน่ะ
-
มินฮี
อ่อ
-
มินฮี
งั้นไปแล้วนะ
-
มินฮี
นั่งดีๆล่ะ
-
เยวอน
ขับดีๆละกันนายน่ะ
-
มินฮี
อืม
-
เยวอน
อดทนอีกหน่อยนะลูแปง
-
ลูแปง
เมี้ยว
-
เยวอน
นี่ดูสิ
-
เยวอน
ชั้นว่ามันอ่อนแรงลงมาเลยนะ
-
มินฮี
อืม
-
มินฮี
ก็คงงั้น
-
เยวอน
นายว่ามันจะรอดมั้ย
-
มินฮี
ไม่รู้สิ
-
มินฮี
อาจจะรอดมั้ง
-
มินฮีก็นึกถึงความฝันของเขา ที่ลูแปงมาบอกว่ามันจะตายวันนี้ตอนบ่ายสามโมง
-
เขาก็พยายามคิดว่ามันคงเป็นแค่ความฝันธรรมดา จนเขาและเยวอนขี่รถมาถึงหน้าโรงพยาบาลสัตว์
-
จบ
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น