หัวใจเทียม - นักเลงNC+
× 0
× 0
× 0
วันต่อมา..
@มหาลัย
“กูไม่เเดก มึงฟังไม่รู้เรื่องหรอวะ”
ไมล์ปฏิเสธเเดนที่ถือขนมปังอมเนยเจ้าประจำที่อิงฟ้าเอามาฝากเขาบ่อยๆ
“อิงตั้งใจให้มึงเลยนะเว้ย”
เเดนกับไผ่มองกล่องขนมที่คุ้นตาดีเพราะเธอมักจะเอามาให้เพื่อนรักเขาอยู่ประจำ
“กูต้องสนด้วยหรอวะ?”
ร่างสูงพูดออกไปโดยไม่คิดอะไรเขานีกอยากจะพูดอะไรก็พูดไม่ค่อยเเคร์คนอื่น
“สัสไมล์ นี่กูว่าเกินไป”
เเดนที่เข้าข้างอิงฟ้าเป็นพิเศษเพราะเขาเคยชอบเธอมาก่อนเเต่พอรู้ว่าเธอชอบเพื่อนรักเขาก็ตัดใจ
ตุ่บ!
ไมล์คว้ากล่องขนมเเล้วจับโยนลงถังขยะหน้าตาเฉยเขาเป็นพวกมีอคติกับผญ.เลยเกลียดผญ.เข้าเส้น
“ไอเชี่ยไมล์”
ไผ่เริ่มหงุดหงิดกับสิ่งที่เพื่อนทำปกติไมล์ไม่กินเเต่ก็ไม่เคยโยนทิ้งไปเเบบนั้น
“อะไร? กูบอกละว่าไม่เเดก”
“มึงเกลียดผญ.ได้เว้ยเเต่อย่าไปลงกับอิง”
เเดนเอ่ยเตือนเพื่อนรักที่ทำท่าทางไม่สนโลกของเขา
“ถ้าไม่กินก็เอาให้หมาดิเสียดาย”
เสียง..อิงฟ้าเธอเอ่ยขึ้นเเอบดูเขาอยู่ตั้งเเต่ตอนโยนขนมเธอทิ้งเเล้วล่ะ..
“อิงฟ้า..”
เเดนตกใจที่อยู่ดีๆเธอก็โผล่มาไม่ทันตั้งตัวในจังหวะที่พอเหมาะพอดีเหลือเกิน
“ไอ้ไมล์มันเเค่อารมณ์ไม่ดีอ่ะ”
ไผ่เเก้ตัวเเทนเพื่อนที่ทำท่าทางเสียมารยาทไป
“...”
ไมล์ปรายตามองร่างบางเงียบๆเเอบเห็นสีหน้าเธอซึมๆไปเลย
มือน้อยคว้ากล่องขนมขึ้นมาจากถังขยะเเล้วเเกะขนมปังกลมๆสามก้อนป้อนให้หมากิน
“ไว้จะซื้อมาฝากบ่อยๆนะน้องหมา”
“เอ่ออ..//ชิบหายเเน่//”
ไผ่กับเเดนหันมองหน้ากันเเล้วส่งสายตาให้รู้ว่าอิงฟ้าเธอดูน่ากลัวกว่าทุกครั้งที่โกรธ
“หมามันยังเห็นค่าเลยเนอะเเดนไผ่”
ร่างบางหันมาส่งยิ้มให้เพื่อนๆเขาเเล้วเอ่ยลอยๆ
“จะ ใจเย็นกันก่อนนะเพื่อนๆ”
เเดนรีบห้ามก่อนที่อิงจะโกรธเเล้วประชดมากกว่านี้
เเต่อิงเดินออกไปโดยไม่สนอะไร..
เเต่พออิงฟ้าเดินออกไปเเดนก็หันไปมองเพื่อนที่ไม่สนใจโลกอย่างเขาเเล้วรีบตามไปปลอบเธอ
“อึก ใจร้ายเกินไปเเล้ว”
ดวงตากลมโตมีน้ำสีใสๆคลออยู่เต็มเบ้า
“ฮึก ช่างเเม่ง”
อิงฟ้าเดินบ่นพิมพำพลางเอามือปาดน้ำตาที่เปื้อนหน้าจิ้มลิ้ม
“อิง โอเครึเปล่า?”
เเดนที่วิ่งตามมาเอ่ยถามเป็นห่วงเป็นใย
“อื้อ ปกติม๊ากก”
อิงฟ้ายิ้มกลับไปให้เขา
“ไอ้ไมล์มันเป็นคนเเบบนี้เเหละ”
“เเต่มันดีนะ เเค่มันมีปัญาในใจเยอะ”
เขาเกลียดผู้หญิงเเละไม่เคยคิดจะมีความรักเหมือนพ่อกับเเม่เขามะนเลยกลายเป็นปมในใจมาตลอด
“อื้อ”
“อิงอาจจะไม่รู้ เเต่มันอ่ะจริงๆเเล้วดีกับเพื่อนมาก”
“เเต่ที่มันทำตัวเหี้ยๆใส่อิงอ่ะ”
“เพราะมันอคติกับผญ.ไม่ชอบการมีค.รัก”
“มันเป็นปมของมันเองอ่ะ อิงอย่าคิดมากนะ”
ร่างสูงพยายามช่วยให้เธอรู้สึกดีขึ้น
“ขอบคุณนะ ใครได้เเดนเป็นเเฟนโชคดีตายเลย”
เป็นผช.ใจเย็น สุภาพบุรุษ ใส่ใจคนอื่นมากๆ
“หึๆ ชมเกินไปละ”
“เราคงน่ารำคาญสำหรับไมล์มั้ง”
“มันปากหมาใส่ทุกคนเเหละ”
“ช่างเถอะๆ เเดนจะไปไหนต่อมั้ย?”
“จะไปส่งงานอ่ะ เเล้วก็ว่างละ”
เเดนถือรายงานอาจารย์ที่อยู่ตึกเดียวกับห้องชมรมที่เธอกำลังจะไปเอากีต้าร์พอดี
“งั้นเราไปด้วยนะ เมื่อวานฝากกีต้าร์ไว้ที่ชมรม”
“อื้ม เคๆ”
@ห้องชมรม
“เเล้วนี่กลับไงอ่ะ”
เเดนเอ่ยถามพลางจับกีต้าร์มาสะพายไว้ที่ไหล่
“เห้ยไม่เป็นไร เราถือเอง”
อิงฟ้าทำท่าจะยื่นไปรับกีต้าร์มาเพราะเกรงใจเขา
“เราถือให้นี่เเหละ”
“ขอบคุณนะ อ๋อใช่ๆเรารอพี่มารับ”
“งั้นเดี๋ยวเราเดินไปส่ง”
“อื้อ เค”
ผ่านไปสักพัก
Rrrrrr (เสียงโทรศัพท์เเดน)
“โหล ว่าไงไอ้ไผ่”
ร่างสูงล้วงมือถือในกระเป๋ากางเกงขึ้นมา
[ไอ้ไมล์ไปหามึงป่ะวะ]
เสียงคนปลายสายดูถามหาเพื่อนรักรีบร้อนกว่าปกติ
“ไม่ มีไรวะ”
[ไอพวกเด็กวิศวะที่มันมีเรื่องที่ผับวันนั้นจำได้มั้ย]
“อืมได้”
[กูเห็นเเม่งทักมานัดไอ้ไมล์ออกไป]
“สัส! เเล้วมันไปคนเดียว?”
[เออดิ กูโทรหาเเม่งก็ไม่รับ]
“เชี่ยเอ้ย มึงรีบเอารถมากูอยู่หน้าตึก”
[เออ]
ติ้ด!
“มีอะไรรึเปล่าเเดน”
ร่างบางเห็นเขาดูหัวเสียขึ้นมาก็เลยถาม
“ไมล์มันไปมีเรื่องกับพวกวิศวะ”
“หะ ห่ะ! เเล้วไปที่ไหน”
“ยังไม่รู้เลยอ่ะ น่าจะเเถวมหาลัยนี่เเหละ”
“...”
ติ้ด ติ้ดติ้ด ติ้ด
เสียงนาฬิกาเธอดังขึ้นเตือนว่าใจมันกำลังเต้นผิดปกติอยู่ตอนนี้
“เราต้องรีบไปก่อนนะ กลับดีๆ”
“อื้ม”
เเดนรีบวิ่งออกไปที่รถไผ่ส่วนเธอก็กำลังคิดวิธีจะช่วยเขา
18.00 น.
หลังจากที่เเยกกับเเดน20นาทีเธอเองก็ช่วยหาเขาด้วยเหมือนกัน
@หลังม.
สุดท้ายเธอก็เลือกที่จะถามเพื่อนๆวิศวะเเล้วก็รู้จนได้ว่ามีคนนัดไปตีกันที่ด้านนอกหลังมหาลัย
“หึ มาคนเดียวเลยหรอวะ”
เขาชื่อธารหนุ่มวิศวะที่ดันไปมีเรื่องไม่ลงรอยกับไมล์ในผับวันก่อนที่เจอ
“กูคนเดียวก็เอาพวกมึงร่วงได้”
เขามาคนเดียวเเต่พวกวิศวะมีกันตั้ง5คน
“ปากดีจังวะ”
ผั๊วะ!
“เเต่หมัดกูก็ดีว่ะ”
ไมล์ซัดเข้าหน้าคู่อริเข้าไปเต็มเปาทำเอาคนร่างสูงเลือดซิบมุมปาก
“ไอสัสมึง!”
ธารตั้งหลักขึ้นมาเเล้วพุ่งเข้าหาไมล์อย่างไว
ไมล์กับกลุ่มเพื่อนๆเป็นคนมีเรื่องชกต่อยเป็นประจำตั้งเเต่มัธยมอยู่เเล้ว
พวกเขาชอบโดนหาเรื่องอยู่บ่อยๆไผ่กับเเดนยังพอห้ามได้เเต่ไมล์ฉุดไม่อยู่หรอก
“หึ”
ไมล์เเสยะยิ้มใส่
“ล็อคมัน”
ธารออกคำสั่งกับเพื่อนในเเก๊งที่มารุมไมล์วันนี้
“โถ่ หมาหมู่หรอวะ”
“อย่าปากดีไปหน่อยเลยมึง”
ผั๊วะ!!
“นี้สำหรับที่มึงซัดหน้ากูวันก่อน”
ผั๊วะ!
“หมัดนี้ที่มึงยุ่งผู้หญิงของกู!”
“ถุ้ย! ใครผู้หญิงของมึง”
ไมล์บ้วนเลือดออกมาเเล้วเอ่ยถามเสียงเข้ม
วันนี้ที่เขาสู้ไม่ค่อยไหวเพราะร่างกายเขาเองก็อ่อนเเอมือยังซ้นจากวันก่อนที่ไปมีเรื่องมา
ส่วนจิตใจไม่ต้องถามถึงมีปัญหาร้อยเเปดอย่่างที่เเทบจะไม่อยากมาชกต่อยกับใครตอนนี้
“เเล้วเหี้ยตัวไหนมันไปจูบเมียกูวะ!”
จูบ...?
“เหี้ยไรของมึง”
“เพื่อนกูเห็นมึงจูบเมียกูตอนมันผ่านห้องเก็บของ”
ยัยโง่อิงฟ้า? หรอวะ
“เมียมึง?”
ผั๊วะ!
เลือดออกตามมุมปากเเละบนใบหน้าหล่อคมของไมล์เองก็เป็นเเปล
“เออ!!”
เธอมาตามจีบไมล์ตั้ง4-5เดือนเเล้วเเต่เขาไม่รู้ว่าเธอมีเเฟน
“อั่ก”
“ทืบเเม่งดิ้”
ตุ่บ! ตุ่บ
เเก๊งวิศวะปี3กำลังจะรุมตีไมล์ที่อยู่ปี2เเต่เขาก็ไม่ยอมทำท่าทีอ่อนข้อให้คนอย่างธาร
“ไมล์ระวัง!!!”
เสียงอิงฟ้าดังขึ้นจังหวะที่มีคนอยู่ข้างหลังเเล้วถือไม้จะตีเขาพอดี
ร่างบางรีบวิ่งเข้ามาดักคนพวกนั้นที่จะทำร้ายเขาเหมือนกับหมาหมู่
“ยัยโง่”
ไมล์โดนฟาดเเค่ปลายไม้เพราะเธอดึงเขาเข้าหาตัวจนล้มลงไปนอนกองกับพื้นกันทั้งคู่
“ไมล์เจ็บมากมั้ย”
เธอละสายตาจากไมล์ก่อนที่จะมองไปที่คนที่กำลังทำร้ายเขาเเล้วใบหน้าที่คุ้นเคยก็ยืนอยู่ตรงหน้า
“พี่ธาร”
ชื่อที่คุ้นเคยดีเเฟนเก่าที่พึ่งเลิกไปเมื่อประมาณ 5เดือนก่อนหน้านี้เเต่เขาก็ยังตามง้อเธออยู่
“อิงออกมาเดี๋ยวนี้”
ธารออกคำสั่งให้เธอออกมาจากไอ้เด็กนิติ
ตุ่บ! ผั้วะ!
จังหวะที่อิงโดนธารดึงเเขนเเล้วพาเธอออกมาจากชายหนุ่มที่กำลังถูกผช.ร่างสูงอีก4คนต่อยเขา
เเต่ไมล์ก็สวนกลับไม่ยอมให้พวกมันเช่นกันเเต่ตัวเขาเองก็เริ่มอ่อนเเรงลงเเล้ว
“ฮึก หยุดได้เเล้ว”
อิงฟ้าพยายามสะบัดเเขนสุดเเรงเเต่มือหนาก็ไม่ยอมปล่อยให้เธอไปขัดขวาง
ติ้ดติ้ด ติ้ดติ้ด
“อิงเดี๋ยววูบหยุดดิ้นได้เเล้ว”
เขารู้ว่าเธอเป็นโรคหัวใจอ่อนเเรงตั้งเเต่คบกันเมื่อก่อนเขาก็ดูเเลเธอดีมาก
“อึก พี่ธารอย่าทำเขา ฮึก”
น้ำตาสีใสๆไหลอาบเเก้มนวลจนหน้าเธอเเดงก่ำไปหมด
ติ้ดติ้ดติ้ด ติ้ดติ้ด ติ้ด
“อิง พี่บอกให้อยู่นิ่งๆเดี๋ยวอาการกำเริบ”
“ไมล์!! ฮือ พี่ธารปล่อยอิง”
เธอเห็นเลือดที่บนหน้าเขาออกมาตามมุมปากตามหน้าคมของเขา
“หนูเป็นห่วงไอเหี้ยนั่นมากรึไง”
“อย่าทำเขา พี่ธาร อึก”
ร่างบางหายใจติดขัดจากการสะอื้นจนเเทบหมดเเรง
สุดท้ายเธอก็สะบัดเเขนออกมาพ้นจากธารจนได้เเล้วร่างบางก็รีบเข้าไปหาไมล์
“มะ ไมล์ ฮึก เราขอโทษ”
“ยัยโง่ ออกไป”
ธารรีบเข้ามาทำท่าจะรั้งตัวเธอให้ออกมาเเต่ก็ไม่ทัน
ร่างบางลงไปโอบตัวเขาให้พิงไหล่เธอเเล้วเช็ดเลือดตามใบหน้าออก
“หยุดเถอะนะคะ ฮึก อย่าทำเขา”
อิงฟ้ามือสั่นไปหมดเพราะเธอเห็นเลือดตามตัวเขาเต็มไปหมด
“มึงเอาอิงออกมากูจัดการไอเหี้ยนี่เอง”
ธารบอกเพื่อนอีกคนที่ทำท่าจะกระทืบร่างสูงที่นอนราบกับพื้นอยู่
“ฮึก ฮืออ ปล่อย!”
ติ้ดติ้ด ติ้ดติ้ด ติ้ด
“อิงอย่าดื้อได้มั้ย!”
ธารเห็นร่างบางที่กำลังพยายามจะช่วยเขาเเต่ตัวเองดันเหนื่อยจนเกิดเสียงเตือนจากนาฬิกา
“พี่ธาร ฮึก ไมล์เขาเจ็บเเล้วพอเถอะ อึก”
เขาเเทบจะไม่มีสติเเล้วด้วยซ้ำเพราะทั้งโดนไม้ฟาดโดนกระทืบซ้ำอีก
“พวกมึงหยุด”
ทุกคนถอยออกมาจากเขาทั้งสองคนอิงฟ้าประคองตัวไมล์ที่ล้มอยู่ส่วนเขาก็ตัวช้ำไปหมด
“เห้ย!! พวกมึง!”
เสียงไผ่ดังมาเเต่ไกลเเล้วก็เห็นเเดนรีบวิ่งเข้ามาช่วยจัดการกับคนพวกนี้
“ไอเชี่ยไมล์!”
เเดนอุทานดังลั่นไม่ค่อยสภาพเพื่อนเขาเป็นหนักขนาดนี้สักเท่าไหร่
“อั่ก เเค่กๆ”
ไมล์มีเลือดไหลออกมาจากหน้าผากเพราะเขาหัวเเตกตอนโดนฟาด
“เเกไหวมั้ย อึก”
ไผ่กับเเดนไปจัดการพวกรุ่นพี่วิศวะจนนอนกระอักเลือดกันเกือบทุกคนเหลือเเต่พี่ธารที่ยังรอด
“ดะ เเดน พอเเล้ว”
อิงฟ้าร้องห้ามปรามเสียงสั่นไม่อยากให้พี่ธารเจ็บตัวมากกว่านี้เธอไม่อยากให้พวกเขาต้องมีเรื่องกันอีก
“อิง ไอเหี้ยนี้ใคร?”
เเดนกระชากขอเสื้อธารเเล้วเอ่ยถามเสียงโกรธ
“ก็เเค่..เเฟนเก่า ปล่อยเขาไปเถอะ”
“อืม อย่าให้กูเจอมึงอีกละกัน”
เเดนยอมปล่อยธารไปเขาก็รีบทรงตัวเเล้วพยุงเพื่อนขึ้นมา
“ฮึก ไมล์ ไมล์!”
“มึงเรียกรถโรงบาลดิ้”
เสียงสุดท้ายของไผ่ที่บอกเเดนก่อนที่เพื่อนรักเขาจะสลบไปเเละไม่รู้สึกตัว..
23.00 น.
@โรงพยาบาล
“อึก ขอโทษนะ ฮึก”
มือเขาต้องใส่เฝือกเพราะข้อมือร้าวเเต่เเขนไม่เป็นไรตามตัวก็ช้ำมีเเผล
มีหัวเเตกที่ขมับตามใบหน้าก็มีเเผลมุมปากก็มี เเผลอยู่
ตั้งเเต่ออกจากห้องฉุกเฉินมาเขาก็ยังไม่ฟื้นตอนนี้ก็หลายชั่วโมงเเล้วเพื่อนๆก็ออกไปหาอะไรมาให้อิงกิน
เพราะเธอเอาเเต่นั่งเฝ้าข้างเตียงทั้งชุดเปื้อนเลือดไม่ยอมออกไปไหน
“ไมล์ อึก เเกเจ็บมากเลยใช่มั้ย”
“Zzzz”
“เราผิดเองที่ปล่อยให้พี่ธารมาทำร้ายเเก”
“ฮึก เเกต้องรีบตื่นนะ”
“ฮืออ ถ้าเเกไม่ตื่นเราจะไม่ยอมไปไหนนะ”
“เราอยากเห็นว่าเเกปลอดภัย ตื่นไวๆนะ อึก”
ร่างบางประคองมือเขาอยู่ตลอดเวลาน้ำตาไหลเปรอะเปื้อนเต็มไปหน้าจิ้มลิ้มจนตาบวมไปหมด
ยัยโง่..
ไมล์รู้สึกตัวเเล้วเเต่ทำเป็นหลับเขาได้เเต่คิดเงียบๆว่าทำไมผญ.เเบบเธอต้องมาปกป้องเขา
เเกร๊ก!
“อิง..มากินข้าวก่อนสิ”
เเดนกับไผ่ถือถุงที่ใส่อาหารมาเเละเครื่องดื่มมาให้คนตัวเล็กทาน
“เราไม่หิว เเกกินกันเลย”
เธอรีบเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าเเล้วยิ้มตอบ
“ไอ้ไมล์มันตายยาก มันปลอดภัยเเล้ว”
ไผ่เเกะกล่องอาหารออกมาให้เธอเขาเเอบเห็นไมล์ลืมตาขึ้นมาเเว๊บนึงตอนเธอเช็ดน้ำตา
ไอเพื่อนปากเเข็งเอ้ย
“เเล้วนี่จะเฝ้ามันหรอ”
“อื้อ ไผ่กับเเดนไปพักเถอะ”
“อิจฉาไอไมล์โว้ยยย มีคนดูเเลด้วย”
ไผ่ทำเป็นพูดล้อคนที่เเอบทำเนียนเป็นหลับอยู่
“นี่เราเอาเสื้อเรามาให้เปลี่ยน”
เเดนยื่นถุงกระดาษที่ใส่เสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้นที่เขาพกติดรถไว้
“ขอบคุณนะ”
“พรุ่งนี้เราจะกลับตอนตี5นะ”
อิงฟ้าเอ่ยขึ้นมาพลางหยิบถุงกระดาษมาจากเเดน
“ทำไมอะ?”
“ถ้าไมล์ตื่นมาเจอเดี๋ยวเขาหงุดหงิดเปล่าๆ”
“มันไม่หงุดหงิดหรอก”
เเดนพูดเเย้ง
“ไม่ต้องบอกไมล์นะว่าเรามาเฝ้า”
“เอางั้นก็ได้”
เเดนทำเป็นรับปากเเต่จริงๆเขาเองก็เห็นเเล้วล่ะว่าไผ่ส่งซิกว่าเพื่อนเขาฟื้นเเล้ว
สักพักทุกคนก็เเยกย้ายกันกลับบ้านอิงฟ้าก็เข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าพักใหญ่ก่อนจะออกมา
เเกร๊ก!
Rrrrr
“ฮัลโหลพี่เหนือ”
ดาวเหนือพี่ชายของเธอโทรมาถามไถ่อาการว่าปกติดีหรือเปล่่า
[หนูโอเคดีใช่มั้ย?]
“ค่ะ ปกติม๊ากก”
[ฝันดีนะตัวเเสบ นอนได้เเล้ว]
“ฝันดีค่ะ จุ้บๆ”
[หึๆ]
ใครวะ? มีจงมีจุ้บ
ไมล์ฟังเงียบๆเเล้วคิดในใจ
เชี่ยเอ้ย ตัวหอมชิบหาย...
“คะน้าหมูกรอบ..ราดหน้า..ข้าวต้ม?”
ร่างบางนั่งบ่นพึมพัมอยู่คนเดียวทำเอาคนร่างสูงที่นอนฟังนิ่งๆเเอบเห็นท่าทางตลกของเธอ
“กินถึงชาติหน้ามั้งเนี่ย..”
“เอ่อออ เก็บข้าวต้มไว้ให้ไมล์ดีกว่า”
หึ ยัยบ๊อง
เพล้ง!
พูดไม่ทันขาดคำเเก้วในมือเธอก็ตกเเตกลงบนพื้นตอนไมล์กำลังจะเคลิ้มหลับพอดี
เขาทำเป็นนิ่งเเต่ก็เเอบมองนิดๆว่าเป็นไรรึเปล่า
“อ๊ะ โอ้ยย”
เธอเผลอเดินไปเหยียบเเก้วที่เเตกกระจายบนพื้นจนเลือดออกที่เท้าเธอ
“เห้ย! ยัยโง่เอ้ย”
ไมล์รีบถือสายน้ำเกลือเเล้วลุกพรวดขึ้นมาช่วยพาเธอไปนั่งโซฟา
“ขอโทษที่ทำให้ตื่น..”
“...”
ไมล์รีบพยุงเธอไปล้างเเผลที่ห้องน้ำด้วยน้ำสะอาดเเผลไม่ได้ใหญ่เเค่มีเลือดซิบนิดหน่อย
“เราทำเองได้ เอ่ออ ขอบคุณมาก”
“นั่งนิ่งๆดิ้”
ยังน่ากลัวไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆคนนี้น่ะ
“เดี๋ยวเจ็บเเผลเอานะ เราทำได้หน่า”
“...”
เขาไม่ได้ฟังพลางเอาพลาสเตอร์ยาปาเเปะให้เธอ
“อ่า โอ้ยเชี่ย”
จังหวะที่เขากำลังจะเดินกลับที่เตียงพร้อมเสาที่มีสายน้ำเกลือเเขวนอยู่
เเต่ดันเจ็บเเปลบขึ้นมาที่เเผลบนหัวเเล้วก็มือที่ถูกดามไว้ในเฝือก
“ไปนั่งที่เตียงก่อน โอเคขึ้นมั้ย”
“อืม”
“ถ้าเเกอึดอัดเดี๋ยวเรากลับเลยก็ได้นะ”
เขาพึ่งขับไล่เธอเมื่อตอนกลางวันเองตอนนี้คงรำคาญหน้าเธอจะเเย่เเล้ว
“มีข้าวต้มมาด้วยนะกินหน่อยมั้ย”
“อืม ขอบคุณ”
“เพื่อนเเกซื้อมาต่างหากล่ะ”
“หมายถึง ขอบคุณที่ช่วย”
ร่างสูงเเพ้ใจตัวเองกับท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูของเธอต่างจากปมในใจเขาที่เกลียดผู้หญิงเเบบเเม่มาตลอด
เรียกว่าตั้งเเต่เเม่ทิ้งเขากับพ่อไปเขาก็เกลียดผญ.ตั้งเเต่นั้นเหมือนเป็นปมในชีวิตเลยล่ะ
ก็เลยไม่เคยมีเเฟนมีความรักหรือไปจีบใครหรือใกล้ผญ.สักเท่าไหร่
“ไม่เป็นไร เรารู้จักคนที่เเกมีเรื่องก็เเค่นั้น”
“อืม”
ติ้ง
เธอเอาข้าวต้มไปอุ่นให้ร้อนเเล้วยกมาตั้งบนโต๊ะที่เตียงเขา
“จะเอาไรอีกมั้ย”
“ไม่”
“มันร้อนระวังนะ”
“โอ๊ะ สัสเอ้ย”
ร่างสูงเจ็บมือขึ้นมานี่ก็ไม่รู้ว่าเจ็บจริงหรืออยากให้ใครป้อนกันเเน่
“เจ็บหรอ”
“อือ เเต่หิวว่ะ”
นี่วิธีอ้อนฉบับคนเย็นชาหรอเนี่ย?
“เอ่อ เราช่วยป้อนมั้ย”
“อืม เร็วๆดิ”
“ฟู่วว อ่ะ”
เธอเป่าข้าวต้มในช้อนให้หายร้อนเเล้วจ่อไปที่ปากร่างสูง
จังหวะที่ไมล์กำลังจะงับช้อนข้าวต้มเเต่เธอดันดึงมือถอยออกซะก่อน
หมับ
“ป้อนเเบบนั้นจะได้กินมั้ย”
ไมล์คว้ามือเธอที่ถือช้อนอยู่เเล้วป้อนให้ตัวเอง
“จับมือเราทำไม..จับช้อนสิ”
“ขี้เกียจ ป้อนเร็วๆหิว”
“ระ รู้เเล้ว”
ใบหน้าจิ้มลิ้มเเดงซ่านเป็นลูกมะเขือเทศสุก
“เธอกินบ้างดิ”
“ให้เเกกินเสร็จก่อน”
“อือ”
รู้สึกเหมือนกับเค้าสองคนจะสนิทกันมากขึ้นอาจเป็นเพราะไมล์ยอมคุยกับเธอมากขึ้นก็ได้
เวลาผ่านไปสักพัก
“กินช็อคโกเเล็ตมั้ย”
อิงฟ้าถือช็อคโกเเล็ตในมือยื่นให้ไมล์ที่นั่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย
ดึกป่านนี้เเต่เธอยังไม่ยอมนอนเพราะเห็นเขาเปิดทีวีดูบอลอยู่ก็เลยนั่งเป็นเพื่อน
“เจ็บมือ”
“งะ งั้นไม่ต้องกิน”
“อยากกิน”
“หึ่ยย เรื่องเยอะจริงๆ”
ร่างสูงอ้าปากงับช็อคโกเเล็ตที่เธอถือมาป้อนเเต่กลับใช้ริมฝีปากงับนิ้วเธอเบาๆด้วย
“นี่นาย! งับโดนฉัน”
“ปากเธอเลอะ”
“หยิบทิชชู่ที่หัวเตียงให้หน่อยสิ”
ร่างสูงเอื้อมไปหยิบทิิชชู่ที่โต๊ะข้างๆเตียงเขาเเต่ทำท่าจะยื่นให้เธอ
“อ้ะะ ว๊ายยย”
หมับ
เเต่เขาได้จังหวะดึงตัวเธอเข้ามาเเล้วจับท้ายทอย เเล้วก้มลงประกบปากช้าๆ
ลิ้นร้อนดูดเลียช็อคโกเเล็ตที่ติดอยู่ที่ริมฝีปากเธอออกจนหมดกลิ่นหอมหวานทำเอาเขาเคลิ้มตาม
“อืมม”
จุ้ป จ๊วป เเผล่บๆ
“เช็ดให้ละ”
“อื้ออๆไอบ้า”
ใบหน้าจิ้มลิ้มเปลี่ยนสีอีกครั้งดวงตากลมโตตกใจรายกับหัวใจจะหยุดเต้นดีที่เธอถอดนาฬิกาเเล้ว
“ตรงนี้..ก็เลอะ”
“หยุดเลย ทะลึ่ง!”
เขามองไปที่ซอกคอขาวน่าดูดกลืนของเธอด้วยสายตาหิวโหย
“อยู่เฉยๆ”
“อ๊ะ อ๊า! อย่า”
ปากร้อนๆประกบซอกคอขาวของร่างบางเเล้วดูดสร้างรอยทำเอาเธอเสียวจนร้องเสียงหลง
“ฮื่มม”
จังหวะจากเนิบนาบเริ่มเปลี่ยนเป็นความร้อนเเรงมือบางขยุ้มผมร่างสูงเเกเความเสียว
เขาเริ่มดูดดื่มทำรอยไปทั่วคอมือหนาค่อยๆล้วงเข้าไปในเสื้อยืดตัวโคร่งที่เธอใส่
“งื้อออ ไมล์พอเเล้ว”
“ให้หยุดก็อย่าครางดิ”
“อ๊าา ก็มัน..”
“เสียว?”
“อะ อือ ไม่เอาเเล้ว”
มือหนาค่อยๆปลดตะขอบราเเล้วจับเธอมานั่งบนเตียงใบหน้าหล่อเหลามึดเข้าไปในเสื้อ
เเล้วดูดดื่มกับหน้าอกอวบใหญ่ที่จับทีก็ล้นมือหนา
“อ๊ะ อิ๊ อย่าดูดเเบบนั้น”
จ๊วป เเผล่บๆ
“อ่าส์”
“มะ ไมล์ อ๊ะ”
“เสียวก็ครางดังๆ”
สายตาคมกริบมองไปที่ใบหน้าจิ้มลิ้มของเธอที่กำลังเขินจนตัวบิด
ก๊อกๆๆ
“ไอสัส ใครวะ”
“ปล่อยได้เเล้ว เดี๋ยวเราไปเปิดเอง”
พอร่างบางเดินไปเปิดประตูก็เป็นคุณหมอกับพยาบาลที่เดินเข้ามาเปลี่ยนน้ำเกลือให้เขา
ขัดจังหวะจริงๆ
ไมล์คิดในใจ
เเล้วระหว่างคุณหมอเปลี่ยนสายน้ำเกลือให้เธอก็หนีไปนอนหน้าซื่อๆทำเอาร่างสูงต้องข่มตานอนตาม
.
.
.
ไม่ได้อัพนานเลยคิ้กๆ5555ขอโต้ดก้าบบ
มาเเบบเบาๆก่อนน้าอีพีนี้เเกล้งคนอ่านวนไป
ค้างคากันมั้ยเอ่ยยย
