อย่าร้องไห้
-
ภายในป่า....
-
รองประธานปาร์คยังคงให้ลูกน้องออกตามหาลีแจวอนกันอย่างไม่ลดละ
-
กรี๊งงงงงงงง
-
รองประธานปาร์ค
📞อืมมมม ว่าไง
-
รองประธานปาร์ค
📞อะไรนะ...
-
รองประธานปาร์ค
📞พวกมันมากันได้ยังไง
-
รองประธานปาร์ค
โถ่เว้ย....
-
รองประธานปาร์ค
ตำรวจกำลังมาทางนี้
-
รองประธานปาร์ค
พวกเรา....
-
รองประธานปาร์ค
กลับ...
-
สิ้นเสียงหัวหน้าอย่างรองประธานปาร์คจบลง ชายชุดดำทั้งหมดก็รีบหันหลังออกจากป่าตรงไปยังรถที่จอดอยู่ทันที
-
รองประธานปาร์ค
ฝากไว้ก่อนเถอะมึง
-
รองประธานปาร์ค
ไอ้แจวอน....
-
รองประธานปาร์คกัดฟันในขณะที่นั่งรถออกจากที่เกิดเหตุนั้น พลางคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีต
-
ในวันที่พ่อและแม่ของลีแจวอนต้องออกไปดูงานที่ปูซาน เขาแอบตัดสายเบรค แล้วทำให้ทุกอย่างดูเป็นอุบัติเหตุทั้งหมด
-
เขาคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างต้องเป็นของเขา แต่ทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่คิด ลีแจวอนกลับได้ทุกอย่างเพียงคนเดียวแบบไม่ต้องออกแรงอะไรเลย ส่วนเขาเป็นได้แค่รองประธานเท่านั้น
-
~~~~~~~~~~
-
ภายในที่หลบซ่อนตัวของลีแจวอนและคังมีรา
-
คังมีรา
คุณแจวอน...
-
คังมีรา
พวกนั้นไปกันแล้วค่ะ
-
คังมีราพูดขึ้นก่อนที่จะเงยหน้าออกจากอกของเขาแล้วมองดูหน้าของชายหนุ่ม อย่างอดห่วงไม่ได้
-
คังมีรา
คุณแจวอน....
-
คังมีรา
ได้ยินฉันไหมคะ
-
คำถามของเธอไร้คำตอบจากฝ่ายตรงข้าม
-
คังมีรา
คุณ.....!!!!
-
คังมีรา
อย่าทำแบบนี้สิ
-
คังมีรา
ฉันใจไม่ดีนะ...
-
คังมีรา
คุณ.....!!!!
-
คังมีรา
ฮือๆๆๆๆ
-
หญิงสาวเรี่มน้ำตาไหลกับภาพของชายหนุ่มตรงหน้า ใบหน้าของเขาตอนนี้บวมไปด้วยรอยแผลต่าง ๆ
-
ลีแจวอน
อย่าร้องไห้..
-
ลีแจวอน
ฉันยังไม่ตาย
-
ลีแจวอน
แค่กๆๆๆ
-
ลีแจวอนไอออกมาเป็นเลือดอีกครั้งก่อนจะหมดสติไปด้วยความอ่อนแรง
-
คังมีรา
คุณแจวอน....
-
คังมีรา
ไม่นะ.....!!!
-
คังมีรา
ฮือๆๆๆๆ
-
ตึดดดดดดดด
-
เสียงโทรศัพท์ของหญิงสาวสั่นไหวไปทั่วกระเป๋าของเธอ...
-
คังมีรา
คุณจองยู...
-
คังมีรา
📞คุณจองยู ช่วยด้วยค่ะ
-
พัคจองยู
📞ใจเย็นๆก่อนนะครับ
-
พัคจองยู
📞ตอนนี้ตำรวจกำลังตามตัวพวกนั้นอยู่ครับ
-
คังมีรา
📞ฮือๆๆๆ.....
-
พัคจองยู
📞แล้วตอนนี้คุณอยู่ไหนครับ
-
คังมีรา
📞ฉะ...ฉันอยู่...ในป่าค่ะ
-
พัคจองยู
📞งั้นรอผมอยู่ที่นั่นนะครับ
-
พัคจองยู
📞ผมกำลังจะไป
-
คังมีรา
คุณแจวอน....ฮือๆๆๆ
-
คังมีรา
อย่าเป็นอะไรนะ....
-
15 นาทีผ่านไป
-
พัคจองยู
คุณมีราครับ.....
-
เสียงตะโกนเรียกชื่อของหญิงสาวดังก้องป่า .... คังมีราวิ่งไปตามเสียงนั้นทันที
-
คังมีรา
คุณจองยูคะ...
-
คังมีรา
ฉันอยู่ทางนี้ค่ะ
-
พัคจองยู
คุณมีรา.....
-
พัคจองยู
คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ
-
พัคจองยูมองหญิงสาวที่กำลังวิ่งมาหาเขาด้วยสภาพมอมแมมแต่ยังคงความสวยอยู่เช่นเดิม
-
คังมีรา
ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ...
-
คังมีรา
แต่ว่าคุณแจวอน....
-
พัคจองยู
คุณแจวอนอยู่ทางไหนครับ
-
คังมีรา
ทางนี้ค่ะ....
-
พัคจองยูพร้อมกับตำรวจสากลอีก3นายเดินตามคังมีรา ไม่นานก็พบลีแจวอนนอนหมดสติพิงหลังต้นไม้ก่อนที่ตำรวจจะโทรเรียกรถฉุกเฉินแล้วไปยังโรงพยาบาลทันที
-
~~~~~~~~~~
-
ที่โรงพยาบาล...
-
คังมีรา
ทำไมหมอคังเข้าไปนานจังล่ะคะคุณจองยู
-
พัคจองยู
อย่ากังวัลเลยครับคุณมีรา
-
พัคจองยู
ตอนนี้คุณแจวอนถึงมือหมอแล้ว
-
พัคจองยู
คุณแจวอนจะต้องปลอดภัยครับ
-
คังมีรา
ฮือๆๆๆๆ
-
วูบนึงที่เค้ามองเห็นน้ำตาของหญิงสาวตรงหน้าแล้วใจของเขาถึงกับตกลงไปยังพื้นทันที
-
~~~~~~~~~~
-
ลีแจวอนค่อยลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ นานเท่าไหร่แล้วนะที่เขานอนอยู่บนเตียงอย่างไม่ได้สติเช่นนี้
-
ลีแจวอน
อ่ะ...
-
คังมีรา
ฟื้นแล้วหรอคะ
-
ลีแจวอนมองไปยังต้นเสียงก็พบหญิงสาวที่เขารู้สึกห่วงมากที่สุด...คังมีรานั่นเอง เธอนั่งอยู่ข้างๆเตียงของเขาพลางส่งยิ้มหวานให้เขาทันที
-
ลีแจวอน
เธอ....
-
ลีแจวอน
ไม่เป็นอะไรใช่ไหม...
-
คังมีรา
ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ
-
คังมีรา
คุณสลบไป 2 วันจนฉันกลัว
-
คังมีรา
ฮือๆๆๆๆๆ
-
ลีแจวอน
อย่าร้องไห้
-
ลีแจวอนค่อยๆยกมือของตัวเองขึ้นเช็ดน้ำตาให้หญิงสาวตรงหน้าช้าๆ
-
ลีแจวอน
ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว
-
คังมีรา
คุณเจ็บมากไหม
-
คังมีรา
คุณรออยู่นี่นะ..
-
คังมีรา
ฉันจะไปตามหมอคังมาดูอาการของคุณ
-
คังมีรา
คุณรอฉันอยู่ที่นี่นะคะ
-
คังมีรา
ฉันจะรีบกลับมา
-
ลีแจวอนยิ้มออกมาพร้อมกับพยักหน้ารับ ก่อนที่หญิงสาวจะรีบเดินออกจากห้องไป
-
....แบบนี้เองสินะ ที่เรียกว่าความรัก....
-
หมอคัง
ไงเพื่อนรัก....
-
หมอคัง
ฟื้นไวดีนี่หวา...
-
ลีแจวอน
เฮ้อ....
-
ลีแจวอน
ก็เกือบตายเหมือนกัน
-
ลีแจวอน
ดีที่มีราเข้ามาช่วยไว้
-
ลีแจวอนพูดพลางยิ้มให้หญิงสาวที่ยืนด้านหลังหมอคัง
-
หมอคัง
ว๊าว.....
-
หมอคัง
เดี๋ยวนี้นายยิ้มเป็นแล้วหรอ
-
ลีแจวอน
พูดมากน่า....
-
ลีแจวอน
จะตรวจฉันได้หรือยัง
-
ลีแจวอน
ฉันจะได้พักผ่อน
-
~~~~~~~~~~
-
ในเวลาอาหารมื้อเย็น
-
คังมีรา
อาหารมาแล้วค่ะ
-
คังมีรา
ถึงคุณจะไม่ชอบอาหารของโรงพยาบาล
-
คังมีรา
แต่ก็ทนหน่อยนะคะ
-
คังมีราพูดพลางจัดอาหารลงโต๊ะทันที
-
คังมีรา
ทำไมไม่กินล่ะคะ
-
ลีแจวอน
ฉันกินไม่ถนัด...
-
ลีแจวอน
ป้อนฉันทีสิ
-
คังมีรา
........
-
ลีแจวอน
ถ้างั้น...
-
ลีแจวอน
ฉันไม่กินก็ได้
-
คังมีรา
เฮ้อ...
-
หญิงสาวถอนหายใจอย่างอ่อนใจในท่าทีของคนไข้ ก่อนจะตักซุปที่โรงพยาบาลจัดให้สำหรับผู้ป่วยก่อนเป่าไล่ความร้อนออก
-
คังมีรา
อ่ะ....
-
ลีแจวอนยิ้มเล็กน้อยก่อนจะอ้าปากรับอาหารที่คังมีราป้อนให้ ก่อนที่หญิงสาววางจานอาหารแล้วลุกขึ้นยืนทันทีที่ได้ยินเสียงเคาะประตู
-
ก๊อกๆๆๆๆๆ
-
ลีแจวอน
เฮ้อ......
-
.....ใครวะ เข้ามาในเวลานี้ ถ้าเป็นไอ้หมอคัง จะเตะให้เกลิ้งเลย....
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น