ฉันใช้เวลาอยู่กับลีน่าทั้งวันเพราะกว่าจะถ่ายแบบและเข้าสปาเสร็จก็มืดแล้ว ฉันมานอนค้างที่คอนโดของพี่สาวเพราะไม่อยากกลับไปเจอไอ้บ้าจากัวร์วันนี้อารมณ์ไม่ดีไม่อยากจะตบหมอนั่นให้เจ็บมือเลยเลือกที่จะนอนที่นี่ละ

วันนี้ฉันถ่ายแบบชุดว่ายน้ำ เป็นทูพีชวาบหวิวกว่าทุกทีที่เคยถ่าย ปกติฉันไม่ถ่ายอะไรที่มันเห็นร่างกายมากมายหรอก แต่วันนี้โชคดีที่ฉันโมโหแฟนมาเลยถ่ายให้หมอนั่นโวยวายเล่นเท่านั้นแหละ

ตอนนี้ฉันนอนอยู่บนเตียงของฉัน คอนโดลีน่ามันมีสองห้องนอน ห้องหนึ่งเป็นของเจ้าของห้อง ส่วนอีกห้องเป็นของฉันที่ยึดเอาไว้นอนเวลามานอนค้างที่นี่ แต่ก็ไม่บ่อยหรอก ช่วงสองเดือนมานี้นี่เป็นครั้งแรกในรอบสองเดือนที่ผ่านมาเลย  ลีน่านอนเล่นเกมในมือถืออยู่ข้างๆพร้อมกับเสียงบ่นจนเริ่มจะน่ารำคาญแล้วสำหรับฉัน

“กลับไปนอนกับสามีแกเถอะ รำคาญเสียงไลน์ชะมัด”

“พูดมาก น้องนอนด้วยแค่นี้ทำบ่นมากมาย”ฉันตอบกลับ และเบ้ปากส่งให้ ไม่สนใจเสียงโหยหวนของพี่ตัวเองหันมาสนใจข้อความไลน์จากไอ้บ้าจากัวร์ที่กระหน่ำส่งมาไม่หยุดตอนนี้แทน

JADUAR : กลับมาเลยนะเว้ย ฉันหิวข้าว

NINA : ไม่กลับไง อยากกินก็สั่งแม่บ้านอย่ามาเรื่องเยอะ

JADUAR : นีน่า อยากตายหรือไงวะ   ดูสิดูมันพิมพ์มาสิ หมอนั่นขู่จะฆ่าฉันละ

NINA : รำคาญ

ฉันพิมพ์แค่นั้น และตั้งตารอข้อความตอบหลับมาแต่ก็เงียบหาย ไอ้บ้าจากัวร์ไม่รู้ตอนนี้อยู่ไหนทำอะไรกับใคร ฉันไม่อยากโทรไปเช็คหรอก ให้มันเสวยสุขกับผู้หญิงตามสบายแต่เชื่อเถอะมันจะไม่ได้แตะต้องฉันอีก

5 นาทีผ่านไปมันยังไม่ตอบกลับมา คงไปมีเรื่องตามประสานักเลงไม่สิอันธพาล ไม่สิเรียกอะไรไม่รู้แต่ที่รู้ๆ แต่ก่อนชอบแต่ตอนนี้ไม่แล้ว

เหอะ! หงุดหงิด

“พี่จากัวร์ว่าไง”ลีน่าถามพลางลุกจากเตียง

“หิวข้าวแต่ไม่มีปัญญาหากินเอง”ฉันไหวไหล่ และลุกขึ้นนั่งบนโซฟาแทน

“ระวังเถอะย่ะ พี่เขาจะเบื่อแก”ยัยพี่บ้าว่า แต่ฉันยักไหล่ไม่แคร์ หมอนั่นไม่มีทางทิ้งฉันได้หรอก กลับมาตายรังอยู่ดีนั่นแหละ

“ฉันมากกว่าที่จะเบื่อ”

“เหรอ!!!แกเนี่ยน้า คิก”ลีน่าพูดเสร็จก็เดินขำเข้าห้องไป เป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้

ฉันดูทีวีอะไรเรื่อยเปื่อย เริ่มง่วงแล้วเดินเข้าห้องนอนตัวเอง อาบน้ำแต่งตัวนอนจะดีกว่า เบื่อผัวบอกเลย

ฉันโยนมือถือทิ้งไว้บนเตียงตั้งใจจะอาบน้ำและปิดไฟนอนเลยเพราะนี่ก็ดึกมากแล้วสี่ทุ่มเข้าไปแล้วด้วย นอนดึกมันไม่ดีต่อสุขภาพ เมื่อคืนฉันก็นอนไม่เต็มที่เลยด้วย

ฉันใช้เวลาอาบน้ำทาครีมบำรุงผิวต่างๆนานาๆที่เอามาทิ้งไว้ที่นี่เวลามาค้างกับลีน่าบ่อยๆใส่ชุดนอนเสร็จออกมาจะล้มตัวลงนอนแต่…

“จากัวร์!”จากัวร์นอนอยู่บนเตียงไขว้ห้างเล่นมือถือฉันอยู่ พอเห็นฉันเดินออกมาเท่านั้นแหละ หมอนี้ก็ส่งสายตาอาฆาตมาให้ แต่ฉันกลัวที่ไหนละ

“หิวข้าว”เขากระแทกเสียงใส่ฉันพลางเดินเข้ามาหาและลากแขนฉันออกจากห้องนอนตรงไปยังห้องครัวทันที ฉันเดินตามไม่พูดอะไรพอถึงครัวแล้วเขาถึงยอมปล่อยแขนฉัน

“มาทำไมเข้ามาได้ไงใครบอกนาย”ฉันถามเป็นชุด สำรวจร่างกายเขาไปด้วย จากัวร์ดูล้าๆเสื้อผ้าตัวเดิมกับเมื่อเช้า ใบหน้าดูบูดบึ้ง“ไปไหนมาทำไมยังไม่อาบน้ำอีก”

เขายักไหล่เหมือนที่ชอบทำ คิ้วขมวดเป็นปมเมื่อรู้สึกหิว คงจะหิวจริงนั่นละ

“หิวข้าว ทำด่วนๆ”จากัวร์พูดแค่นั้นละส่งสายตาดุมาให้พร้อมกับกอดอกมองฉันที่ยืนมองหน้าโรคจิตเอาแต่ใจที่สั่งปาวๆอยู่ พอฉันไม่ได้ดั่งใจก็เร่งอีก “นีน่าฉันหิวข้าวไงวะ”

“หิวทำไมไม่ไปหากิน มาเดือดร้อนฉันทำไมนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วห๊ะ”ฉันไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทั้งเอ็ดและลื้อของในตู้เย็นออกมาดูว่าอะไรพอทำให้ไอ้หื่นจากัวร์กินได้บ้าง ในตู้เย็นไม่มีอะไรเลยนอกจากนมสดและผลไม้ มีแซนวิชแช่แข็งแล้วก็เบอเกอร์ที่ยังไม่แกะห่ออยู่ ผู้ชายข้างๆถอนหายใจยาวเฟื้อยเพราะไม่มีอะไรที่หมอนี่ชอบกินเลยซักอย่าง

“นีน่าหิว”ไม่รู้จะขำดีมั้ย เวลาหมอนี่หิวเหมือนใครซะที่ไหนละ ยิ่งกว่าเด็กสิบขวบเสียอีก คนที่กอดอกหน้างอให้ฉันอยู่เหมือนจะหิวหนักเพราะคิ้วหมอนี้ขมวดเข้าหากันมากขึ้น ใช่เลยเวลาหิวคิ้วจากัวร์จะเป็นแบบนี้เสมอ

“มันมีแค่นี้ จะให้ทำไงละ”

“แล้วใครใช้ให้เธอมานอนกับลีน่าวะ”

“อย่ามาโทษฉันนะ”

“มันความผิดเธอนีน่า ใช้ได้ที่ไหนวะทิ้งผัวให้นอนคนเดียว ลองให้ฉันทิ้งให้เธอนอนคนเดียวเธอแม่งจะไม่ตบฉันสามวันเจ็ดวันเลยไง”ฉันไม่ตอบอะไรเดินหนีเขาแทนยิ่งพูดฉันยิ่งหงุดหงิดไง มันไม่ทิ้งฉันนอนคนเดียวตอนกลางคืน แต่ตอนกลางวันน่ะ เหอะไปนอนกับใครมาบ้างอย่าคิดว่าฉันไม่รู้

“พูดมาก จะโทรสั่งพิซซ่าให้หุบปาก”พูดจบคนที่หิวจนคิ้วขมวดก็เข้ามากอดคลอเคลียทันทีเมื่อโดนตามใจ ยิ่งกว่าเด็กประถมซะอีกฉันไม่ได้ว่าอะไรปล่อยให้กอดให้หอมจนพอใจนั่นแหละ

ขนาดของกินมันยังไม่มีปัญญาสั่งกินเลย

“ตัวหอมจัง”ไม่พูดปล่าวเขายังคลอเคลียจมูกกับซอกคอฉันอีก อยากจะดันหน้าออกอยู่หรอก แต่แขนโดนกอดเอาไว้แนบกับลำตัวไง ยิ่งขัดขืนมันยิ่งจะหน้ามึน

“พอแล้ว เดี่ยวนีน่าออกมาเจอ”

“พี่สาวเธอเห็นจนชินแล้วน่า”กลัวพี่สาวฉันมาเห็นหมอนี่ยังจูบทุกที่ที่สามารถจูบได้ในตอนนี้ด้วย อยากจะบ้าตายมันหื่นอีกแล้ว ฉันทำอะไรไม่ได้ก็ต้องปล่อยเลยตามเลยอีก

“ชักจะไม่หิวข้าวละ หิวนมแล้วตอนนี้”จากัวร์ทั้งพูดทั้งกัดคอฉันเบาๆด้วย สัมผัสเมื่อกี้ทำฉันขนลุกซู่จนต้องดิ้นออกจากอ้อมแขนเขาเลย แต่โดนกอดไว้มันดิ้นไงก็หลุดยากอยู่ดี

“หุบปากไปเลยนะ!”กัดฟันพูดเสร็จฉันก็ดิ้นออกจากอ้อมแขนแข็งแรงต่อ แต่ดิ้นไปก็เท่านั้นเวลามันไม่อยากปล่อยเอาน้ำร้อนมาสาดจากัวร์ก็ไม่มีทางปล่อยหรอก พอฉันดิ้นไม่หยุดไอ้โรคจิตนี่ยิ่งไซ้คอฉันหนักเข้าไปอีก ก่อนจะปล่อยมือข้างหนึ่งมาวางไว้ที่หน้าอกฉันเต็มๆ

“ทำไมนุ่มจังตรงนี้”กรี๊ดดดดดด ฉันกรี๊ดในใจ อยากจะกัดหูไอ้แฟนจอมหื่นให้หูขาดโทษฐานที่ลวนลามฉันประเจิดประเจ้อ 

ถ้าลีน่าออกมาละ ยัยนั่นได้พูดไม่หยุดปากแน่

“แฮ่ม!”

ตายยากจริง 

ลีน่าออกมาจากห้องของตัวเอง และกอดอกมองฉันกับจากัวร์ที่เล่นสงครามมือกันอยู่ จากัวร์ลดมือลงจากหน้าอกฉันทันที ส่วนฉันก็ดิ้นออกจากอ้อมแขนหมอนี่ แต่ก็เหมือนเดินมันไม่ปล่อยหรอก แถวยังหอมแก้มฉันโชว์พี่สาวฉันด้วย

“พี่ค้างด้วยนะ”เขาขยิบตาให้ฝาแฝดฉัน ฉันเลยตีแขนหมอนี่เต็มแรง ยัยลีน่าหัวเราะก่อนจะพูดให้ฉันอายเล่น อยากจะบ้าตายกับแฟนคนนี้ชะมัด

“พี่ก็มาค้างด้วยกันตลอดนี่ เปิดประตูให้ขนาดนี้แล้วก็ช่วยเบาๆเสียงกันด้วยคนโสดอิจฉา”

“อื้มโอเคน้องรักของพี่ ป่ะนีน่าฉันหิวแล้ว”จากัวร์พูดกับลีน่าเสร็จสัพ ไอ้หื่นก็ช้อนร่างฉันขึ้นอุ้มและพาเข้าห้องอย่างรวดเร็ว ฉันตั้งตัวได้ก็ถูกโยนลงเตียงและมีเขาตามมานอนทับทั้งตัวแล้ว

หนัก!

“ทั้งหิวทั้งง่วงเลยวะ”

“งั้นก็นอนแล้วค่อยลุกไปกินจะไปซื้อของมาทำไว้ให้”ฉันทั้งพูดทั้งผลักหน้าไอ้หน้ามึนตรงหน้าออก เอะอะจะจูบจะหอมอย่างเดียว ทุกวันหน้าฉันต้องชุ่มไปด้วยน้ำลายไอ้บ้าจากัวร์ให้ได้สินะ

ร่างหนาพอโดนขัดใจ มันก็หน้ามึนไงเงยหน้ามามองฉัน กำลังครุ่นคิดบางอย่างในหัวและสุดท้ายฉันก็ถูกรั้งให้ลุกจากเตียงและเดินออกจากห้องเงียบโดยที่ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลย ไม่อยากขัดใจเขาด้วยเวลาหมอนี่โมโหหิวน่ากลัวกว่าตอนกระทืบศัตรูอีก

แต่ฉันยังไม่ได้บอกลีน่าเลยด้วย

“จะลากไปไหน”ฉันถามทั้งที่รู้อยู่แล้วละ “ยังไม่ได้บอกลีน่าเลยนะ”

“กลับบ้านเราเหอะ ยังไงเธอก็จะออกไปซื้อของมาทำกับข้าวให้กินอยู่แล้ว”เขาว่า และทำหน้ายุ่งให้ฉัน ไม่ต้องสงสัยหรอกว่าหมอนี่หน้ายุ่งทำไม เวลาหิวเขาจะเป็นแบบนี้แหละ แล้วหมอนี่กินง่ายๆเหมือนคนอื่นเค้าได้ที่ไหน  นอกจากอาหารฝีมือแม่กับอาหารที่ฉันทำให้กิน มันก็ไม่ค่อยกินอาหารในร้านอาหารหรือว่าภัตตาคารเลย กินได้นะพวก เบอเกอร์ แซนวิช อาหารที่คนทั่วไปกินกัน แต่หมอนี่กินเข้าไปทีไรมักจะท้องเสีย ไม่ก็อ้วกออกมาตอนนั้นเลย

จากัวร์มีข้อเสียตรงนี้ด้วย ไม่สิไม่ถึงกับเสียหรอกมั้ง นิสัยหมอนี่เสียกว่านั้นเยอะ

“ถ้ากลับไปที่บ้านฉันข่วนนายหลังลายแน่ไอ้บ้า” 

เพียะ

ฉันยื้อแขนไว้แล้วใช้แขนอีกข้างที่ยังว่าง ตบหน้าแฟนเต็มแรง จากัวร์หน้าหันทันทีที่โดนตบ ใบหน้าหล่อใสแดงเป็นเปื้อน สะบัดหน้าหันกลับมามองฉันด้วยสายตาไม่เข้าใจ

“ตบทำไม”เขาถามเสียงต่ำ มองซ้ายมองขวา คงมองหาลีน่านั้นแหละ ตอนนี้เราอยู่ในห้องรับแขกของพี่สาวฉัน หมอนี่ไม่เคยทำอะไรรุนแรงกับฉันต่อหน้าทุกคนหรอก

พอฉันตอบช้าคนที่โดนตบก็กัดฟันกรอดๆและช้อนร่างฉันพาดบ่า กรี้ดดดดดดดดดดดฉันกรี้ดในใจกลัวลีน่าจะได้ยิน 

แล้วเรื่องกลับก่อนไว้ค่อยส่งข้อความบอกทีหลังแล้วกัน ฉันเลิกสนใจลีน่าหันมาทุบหลังไอ้บ้าจากัวร์ที่แบกฉันจนมาถึงลานจอดรถในที่สุด

“ถึงบ้านเมื่อไหร่เธอเจอดีแน่อิอ้วน”

“ไม่ต้องมาขู่ฉัน ไอ้บ้ากาม”

“เออ บ้ากามก็ผัวเธอละวะ”เขาหันมาตอบฉันด้วยอารมณ์อยากฆ่าคนเต็มที่และออกรถในทันที เขาเหยียบคันเร่งจนมิด ฉันได้ยินเสียงล้อยางเสียดสีกับพื้นถนนเสียงดัง บ่งบอกให้รู้ว่าคนขับกำลังอารมณ์ร้อนแค่ไหนฉันสนที่ไหนละ มือน้อยๆตีแขนหมอนี่สุดแรงจนคนที่ขับรถอยู่หันมามองตาขวาง

ใครบอกให้ขับอย่างกับจะไปนรกแบบนี้ละ

“หิว! หุบปากอยู่ในความสงบถ้าไม่อยากโดนจับแก้ผ้าในรถนี่”

“ไอ้บ้า!”

“หุบปากไปเลยอ้วน ที่ตบนี่เหตุผลไม่เพียงพอเธอได้ร้องไห้แน่” พูดแค่นั้นจากัวร์ก็ไม่สนใจฉันอีก ตั้งหน้าตั้งตาขับรถ ฉันเลยไม่ตอแยด้วย กลัวที่ไหนละที่หมอนี่พูด เหตุผลฉันมันเพียงพอเสมอแหละ

คิดดูสิ ไปแขนมาแต่ไม่บอกฉันซักคำ ความหมายก็ไม่ใช่ฉัน แล้วยังเห็นรูปที่หมอนี่เผลอหลุดตอนที่เพื่อนถ่ายอีก  เหอะฉันข่วนมันแน่วันนี้คิดว่าเดี๋ยวนี้ฉันใจดีให้มันมั่วที่ไหนก็ได้งั้นหรอ หึ!

ได้ฉันแล้วจะทำตัวเหมือนแต่ก่อนไม่ได้หรอก!

มาถึงคอนโด ไม่สิอย่าเรียกคอนโดเลยเรียกบ้านเถอะเพราะคอนโดที่แม่ซื้อให้หมอนี่ใหม่ตั้งแต่รู้ว่าฉันจะย้ายมาอยู่ด้วย มันกว้างมากแค่ไหน ตึกคอนโดหรูใจกลางเมือง50กว่าชั้นเป็นของหมอนี่สองชั้น ชั้นแปดสิบเอ็ดเอาไว้นอน ส่วนชั้นแปดสิบมันทำเป็นลานจอดรถข้างบนตึกและมีลิฟที่ถูกสร้างขึ้นไว้สำหรับนำรถขึ้นไปจอดไว้ ดูเวอร์วังใช่มั้ยละหมอนี่มันดีแต่ใช้เงินและทำตัวไร้สาระไปวันๆ

แต่ก่อนไม่คิดว่ามันจะรวยขนาดนี้เหมือนกัน มารู้ตอนจากัวร์พาไปหาที่บ้านนั่นแหละ

ฉันตรงเข้าไปในครัวไอ้คนที่บ่นหิวจนจะกินฉันแทนก็เดินตามมาด้วย แทนที่ปกติหมอนี่จะนั่งเป็นเทวดาอยู่ในห้องรับแขกไม่ก็ห้องเกมแล้ว แต่นี่คงอยากจะงับหัวฉันเต็มทีแล้วละ

ฉันลื้อของในตู้เย็นออกมาทำอาหารง่ายอย่างเช่นข้าวผัดกุ้งให้ อึดอัดกับสายตาด้านหลังที่จ้องมองจนฉันรู้สึกได้เลยเอ่ยปากถามออกไป ทั้งที่มือก็จัดเตรียมวัตถุดิบอยู่

“อะไร”

“ตบทำไม” เขาถามเสียงหวนๆ และเข้ามาประชิดตัวจากด้านหลัง วางแขนค้ำเค้าเตอร์ไว้ ทำแบบนี้ฉันเลยถูกซ้อนด้วยร่างกายที่สูงกว่าฉันยี่สิบเซนติเมตรกับลมหายใจที่เป่าลดต้นคอฉันอยู่ในตอนนี้  ฉันจะบ้าตายอึดอัดชะมัด

“ถอยไปหน่อย จะกินมั้ยข้าวอ่ะ” ไอ้หน้ามึนนี่ไม่มีใครสั่งมันได้หรอก แม้แต่พ่อกับแม่ยังสั่งหมอนี่ไม่ได้เลย  ฉันถอนหายใจและยอมหันไปจูบคางของไอ้หน้ามึนนี่ทีนึง จากัวร์ถึงจะยอมเอาหน้าออกจากต้นคอฉัน

“บอกมา อยู่ดีๆก็ตบ” เขาถามออกมาเสียงเบาลงเหมือนผ่อนคลาย จากัวร์หันมารัดเอวฉันแทน

“วันนี้นายหิ้วผู้หญิงที่ไหนเข้าโรงแรม แล้วรอยสักอีก”

“ควงใครวะ อย่ามโน”

“เหอะ! มโนหรอทุกทีทำไมยอมรับครั้งนี้ทำไมไม่ยอมรับ แล้วรอยช้ำที่คอน่ะ” ฉันละอยากจะข่วนให้คอไอ้หน้ามึนที่ยืนทำหน้างงอยู่ให้ลายนัก

“เอ้า เธอทำทั้งนั้นมั้ยวะ”

“ฉันไม่ได้ทำ”

“เธอทำนีน่า ทั้งกัดทั้งเม้มทั้งข่วนเธอไม่ได้ทำใครมันจะทำวะ” จากัวร์ว่าอย่างหัวเสีย แล้วฉันไม่หัวเสียหรือไงฉันไม่ได้เม้มไม่ได้ดูดคอหมอนี่ซักหน่อยเมื่อคืนอะไม่ได้เป็นรอยขนาดนี้นี่ เหอะเลิกเถียงกันเถอะเถียงไปก็ไม่ยอมรับอยู่ดี

ฉันไม่พูดอะไรอีก ตั้งหน้าตั้งตาทำอาหารต่อ อยู่ๆก็โดนฝ่ามือใหญ่ตบเข้าที่หัว ฉันหันกลับไปมองคนที่ตบหัว ถึงไม่แรงมากแต่มันก็เจ็บแล้วกัน เขาเลิกคิ้วกวนเบื้องล่างแล้วเดินหนีออกจากห้องครัวไปเลย

คิดว่าโกธรเป็นคนเดียวรึไง ฉันไม่โอเคเว้ยแต่ก่อนใช่ไงฉันไม่ให้มันมันจะไปหาผู้หญิงซักคนฉันไม่เคยว่า แต่ในเมื่อฉันให้แล้วทำตัวแบบนี้ฉันไม่โอเค!!!

ฉันใช้เวลาทำอาหารไม่นานก็ยกออกมาให้คุณชายกินยาก ยกออกมาวางให้ที่โต๊ะ แต่หมอนี่ยังวุ่นกับเกมในมืออยู่ฉันเลยตบหัวหมอนี่คืน

“อ้าวอ้วน เคยตาบนอกมั้ย” เขามองเหมือนจะลุกขึ้นมาเตะฉัน แต่เสียใจฉันวิ่งเข้าห้องนอน คลุมโปรงแกล้งหลับไปเลย

เกลียด!

 CUT

ไม่เป็นนักอ่านเงานะค่ะ

ชอบก็แอดแฟนไว้น้า  จิ้มรูปนังจากัวร์ได้เลยค่ะ

             VVVV

                VV

                 v

 ขอบคุณมากค่ะ