พี่คริส... เจ้าแผนการ
× 0
× 0
× 0
... ... ...
สมกับเป็นดาราเจ้าบทบาท สมกับที่เป็นดาราเทคเดียวผ่านเพราะส่งอารมณ์ได้สุด
"แม่! ค่าเทอมของหวาไปไหน! แม่เห็นหรือเปล่า?"
เสียงวิ่งลงบันไดพร้อมกับเสียงตะโกนดังขึ้นอย่างร้อนใจ เงินเก็บจากงานพาร์ทไทม์ ที่เก็บออมไว้เป็นค่าเทอมและเป็นเทอมสุดท้ายก็จะจบมหาวิทยาลัยแล้ว มันได้หายไป
"กูจะไปรู้มึงรึ.! อีหวาที่มึงถามกูนี่มึงว่ากูเอาไปใช่มั้ย! อีลูกเวร! "
" ไม่ให้ถามแม่แล้วหวาจะไปถามใคร! ในเมื่อบ้านหลังนี้มันมีแค่เราสองคน.... แม่! คืนให้หวาเถอะนะอีกแค่เทอมเดียวหวาก็เรียนจบ แล้วหวาจะหาเงินให้แม่ใช้เยอะๆเลยนะแม่นะ"
เสียงพูดอันสั่นเครือแววตาอ้อนวอน ทำให้แม่ที่นั่งทาเล็บอยู่มีท่าทีอ่อนลง
", ใช้ไปหมดแล้วเมื่อคืน"
" แม่! ฮือๆๆๆๆๆนั่นมันอนาคตของหวาเลยนะ! แม่เข้าบ่อนอีกแล้วใช่มั้ย! ทำไม... ทำไมแม่ถึงไม่เป็นเหมือนแม่คนอื่นบ้าง.. ฮือๆๆๆๆ"
" นี่หยุดร้องซะที! มันจำเป็นต้องจ่ายเดี๋ยวนี้รึงัย... ร้องจะเป็นจะตาย แกไปบอกมหาลัยอีกสองสามวันจะหามาให้"
พูดแล้วก็ทาเล็บต่อไม่ได้มองลูกสาวที่เดินออกบ้านทั้งน้ำตา...
" คัต! เก่งมากเยี่ยมเลยโสรยา เอาอยู่จริงๆหนูหวาสอบผ่านนะครับเก่งมาก"
เสียงผู้กำกับชม โสรยาเดินไปหาเกดถวาที่ยังดึงอารมณ์กลับมายังไม่หมด นั่งเอามือปิดหน้าอยู่มีหนิงอยู่ข้างๆทันได้ยินเสียงพูดคุยกัน
" พี่หนิง ถ้าวันหนึ่งหวาได้เจอแม่แบบ ภรธิภา หวาจะขอบคุณเขาที่ทิ้งหวาไว้กับยายกับตา เพราะหวามีความสุขมากที่ไม่มีแม่"
ชะงักเท้าก่อนจะก้าวออกไปเหมือนมีก้อนอะไรมันจุกอยู่ที่อก พยายามกลืนมันให้ลึกลงไปสุดใจพร้อมกับเท้าที่ถอยกลับ..
เกดถวา รักษ์สันติ ชื่อนี้ก้องอยู่ในโสตประสาทตั้งแต่วันที่ไปถ่ายรูปฟิตติ้งเสื้อผ้า....
เสียงคนในกองเข้ามาเรียกถ่ายทำซินต่อไปเกดถวารีบปรับสีหน้าทันที
"วันนี้อีกสามซีนนะหวาที่ต้องถ่ายฉากในบ้าน ไหวนะคุณโสรยาส่งบทเก่งหวาเก่งยิ่งกว่าที่รับได้สู้ๆไปกันเถอะ"
"ค่ะสบายมาก"
...
"ฉันหาไม่ได้นะเงินหน่ะ... ไปบอกทางมหาลัยว่าขอติดไว้ก่อน"
"หวาจ่ายแล้ว"
"นี่แกมีเงินเหรอ! ไหน! เอามาให้แม่สักพันสิลูกกวา"
น้ำเสียงอ่อนลงเดินเข้ามาจับแก้มลูบบ่าแล้วแบมือ
" แม่จะไม่ถามหวาสักคำเหรอว่าหวาเอาเงินมาจากไหน.. "
" ทำไมต้องถาม! เอ๊ะ! หรือว่าแกไปขายตัว! ฉันเคยบอกแล้วใช่มั้ย! อย่าแม้แต่คิด"
" ป่าวแม่! หวายืมนุมา"
" คบกันถึงไหนแล้ว? อย่าให้ท้องเชียวนะ"
" แม่! ไปกันใหญ่แล้วหวาไม่ปล่อยตัวหรอกน่า"
"เออ.. รู้ก็ดี..ท้องมาถ้าผู้ชายมันไม่รับ.. จะตัดสินใจยากว่าเลี้ยงหรือทำแท้ง... เหมือนแม่"
" แม่ไม่ต้องห่วงหวาหรอก หวารู้.... แม่... แม่เลิกเข้าบ่อนได้ไหม..หวาอยากให้แม่กลับมาเป็นแม่คนเดิม... ได้หรือเปล่า.. หวาสัญญาว่าจะไม่ให้แม่ต้องลำบาก แม่จะได้ใส่เสื้อผ้าสวยๆทำผมสวยๆนะแม่"
สายตาวิงวอนน้ำตารื้น
" อือๆๆไปเรียนเถอะ"
" คัต.... จบซินย้ายก้อง "
...
เกดถวาเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว เข้าไปสวัสดีเพื่อลาโสรยาที่กำลังแต่งหน้าเพื่อเข้าฉากต่อไป
" พี่โสรยาคะหวาลาคะ "
"จะกลับแล้วเหรอ คืนนี้จะโทรหานะ"
" ค่ะพี่โสรยา หวากลับก่อนนะคะ"
ช่างแต่งหน้ายิ้มจะได้มีข่าวในกองได้เม้า
" น้องโสรยา ชอบน้องหวามากเลยนะคะ"
"ชอบมากค่ะน้องน่ารักมีสัมมาคารวะ"
"พี่ก็ว่าน่ารักดีค่ะไหว้สวย ไหว้สวัสดีทุกคนต้องชมถึงพ่อแม่เลยนะคะพี่ว่า"
" ค่ะ "
....
"คริสอ่านบทบ้างหรือเปล่า? "
" อ่านครับ พี่หนิงหวาไม่ลงมากินข้าวเลยจะสิบโมงแล้ว"
"อ่านนิยายร้องให้อยู่ในห้อง คริสพี่จะเข้าออฟฟิศคุณอุษาอาจจะกลับเย็น พี่บอกหวาแล้วให้ลงมากินข้าวถ้าหากเที่ยงยังไม่ลงคริสตามน้องหน่อยนะ เดี๋ยวอ่านเพลิน"
" ครับ"
รับปากเสร็จก้มทำงานต่อ วันก่อนเข้าไปเทสกลิ่นสบู่ยังไม่ถูกใจ รู้สึกปวดหัวกับผู้บริหารอยากได้กลิ่นสบู่กลิ่นใหม่ จึงออกมารับลมที่ซุ้มศาลาในส่วน ดอกเกดถวากำลังบานเต็มทั้งสองต้นสีขาวสะอาดตา ลุกไปดูใกล้กำลังจะเด็ดมาดมแต่ชักมือกลับ
" เกดถวา... หอมรัญจวนใจดอกไม้จะสวยต้องอยู่บนต้นสินะ"
"ใช่แล้ว... ขอบคุณนะพี่คริสที่ไม่เด็ด เกดถวาก้านมันไม่เหมือนกุหลาบจะมาใส่แจกันบังคับทิศทางไม่ได้ เกดถวาจึงสมควรสวยอยู่บนต้น"
"อ่านจบแล้วเหรอมาเงียบๆพี่ตกใจหมด"
"เห็นงานพี่ตั้งอยู่เลยออกมาดู และจะมาเก็บกระเพราด้วย"
" เผื่อพี่ด้วย"
" ไม่เห็นพี่อามเลย"
" ออกไปหาเพื่อนที่มหาลัยคงประชุมเรื่องรับน้องมั้ง"
", ทำเผื่อพี่เทนด้วยเก็บเยอะๆเลย"
" พี่เทนอาสาขับรถให้พี่หนิง"
" อ้าว! เหรอ? งั้นพอแค่นี้"
...
กระเพราหมูสับไข่ดาวสองจานวางพร้อมรับประทาน
" นิยายสนุกมั้ย? เทียบกับบทละคร"
" หวา.. ว่าละครอ่านได้อารมณ์กว่าสนุกคนแต่งเขาสามารถทำให้คนอ่านจินตนาการภาพได้เลยนะ.. แต่บทละครคนเขียนเพื่อให้นักแสดงเล่นไปตามคนเขียนบท คนดูก็ไม่ต้องจินตนาการถึงลมถึงแดด สีหน้าพระเอกนางเอกเพราะเห็นอยู่แล้ว "
" พี่ขออ่านบ้างสิ"
"เอ่อ..... อย่าอ่านเลย! "
"ทำไม? ก็พี่จะได้แสดงออกมาได้ดีไงคนดูเขาจะได้อิน"
" พี่คริสเก่งแล้ว... กินเถอะพี่คริสจะได้ทำงานต่อ"
" ทำเสร็จแล้ว... ไปเป็นเพื่อนพี่ซื้อต้นไม้หน่อยนะ "
" เอาสิ.. หวาจะฝากเกดถวาไปให้คุณป้าด้วย"
" จะฝากทำไมก็ไปหาเลยสิแม่พี่อยู่บ้านไม่ต้องบอกนะเซอร์ไพรส์"
.....
จอดรถแล้วยกต้นเกดถวาออกมาได้มาแค่สองต้น กลิ่นเกดถวายังหอมอยู่ในรถ
" ฮัลโหล! คุณแม่อยู่ไหนครับในสวนหรือเปล่า"
" แม่มาบริษัทคริสอยู่บ้านเหรอลูก"
" ครับ... ตามสบายครับแม่"
" คุณป้าไม่อยู่หรือคะ"
" ไปกับคุณพ่อ งั้นไปบ้านพี่กัน"
" แล้วเกดถวานี่ล่ะไว้ไหนดี"
"มานี่วางตรงนี้เลย"
คริสวางต้นเกดถวาตรงกลางคั่นบันได แล้วเดินนำพาไปด้านหลังบ้าน
" เป็นไงบ้านพี่น่าอยู่มั้ย? มีสองห้องเผื่อเพื่อนพี่มาค้าง"
" กว้างอยูนะไม่เล็กเลยหวาก็เคยแอบฝันเอาไว้ประมาณนี้แหละ.. มีสองห้องให้ตากับยายอยู่ห้องใหญ่ มีบริเวณให้ตากับยายปลูกต้นไม่จะได้ไม่เหงาเวลาหวาออกไปทำงาน"
คริสมองเกดถวาที่ใสซื่อบริสุทธิ์ไว้ใจคนที่ไม่ควรไว้ใจสักนิด....
