เข้าโรงพยาบาล
-
เสียงพึมพำของการสนทนาจากใครบางคนปลุกให้คังมีราต้องลืมตาตื่น....หญิงสาวมองออกไปยังต้นเสียง ก็พบลีแจวอนยืนคุยกับเลขาหน้าห้องก่อนที่เธอจะเดินออกไป
-
ลีแจวอน
ตื่นแล้วหรอ
-
คังมีรา
อืม...ฉันเผลอหลับไป
-
คังมีรา
ทำไมคุณไม่ปลุกฉันล่ะ
-
ลีแจวอน
ฉันก็อยากปลุก แต่เห็นเธอนอนกรนซะดังสนั่น ฉันก็ไม่อยากเข้าไปใกล้แล้ว
-
....😳อ๊ายยยย อีตาบ้า ฉันไม่ได้นอนกรนเสียงดังซะหน่อย😳....
-
หญิงสาวคิดในใจด้วยความอาย ก่อนจะมองไปที่อาหารของตัวเอง ที่บัดนี้ ถูกชายหนุ่มกินไปจนหมดเกลี้ยง
-
คังมีรา
คุณกินนี่จนหมดเลยหรอ....
-
ลีแจวอน
อืม.....
-
คังมีรา
แล้วอร่อยไหม...
-
ลีแจวอน
....
-
ลีแจวอน
รีบๆเก็บได้แล้ว
-
ลีแจวอน
วันนี้ฉันมีนัด
-
....😒โถ่เอ้ยยยยยย แค่ชมนิดชมหน่อยมันจะตายหรือไง😒....
-
คังมีราได้แต่บ่นอยู่ในใจพลางเก็บกล่องใส่อาหารให้เข้าที
-
ตึง......
-
คังมีรา
ว๊ายยยยย คุณแจวอน....
-
คังมีรา
ทำไมหน้าซีดแบบนี้ล่ะ
-
คังมีรา
คุณ....ตื่นสิ....คุณ!!
-
~~~~~~~~~~
-
ที่โรงพยาบาล...... หน้าห้องฉุกเฉิน
-
คังมีราเดินไปมาหน้าห้องฉุกเฉินอย่างร้อนรน
-
คังมีรา
เป็นเพราะเค้ากินอาหารของฉันหรือเปล่าคะคุณจองยู
-
พัคจองยู
ไม่ใช่หรอกครับ
-
พัคจองยู
ปกติคุณแจวอนไม่เคยแพ้อาหารอะไรนะครับ
-
สิ้นเสียงของชายหนุ่ม....ประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออก ปรากฎร่างสูงของหมอหนุ่มเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน พร้อมถอดผ้าปิดปากออก
-
คังมีรา
คุณหมอคะ...คุณแจวอนเป็นยังไงบ้างคะ
-
หมอคัง
แจวอนปลอดภัยแล้วครับ
-
หมอคัง
แต่ว่า...คงต้องพักรักษาตัวสัก2 หรือ 3 วันครับ
-
หมอคัง
ไม่ทราบว่าคุณเป็นอะไรกับคนไข้หรือครับ
-
คังมีรา
อ่อ.....
-
พัคจองยู
คุณมีราเธอเป็นลูกสาวของเพื่อนคุณนายหญิงครับ
-
หมอคัง
อ๋อ...
-
หมอคัง
ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณมีรา
-
หมอคัง
ผมคังมินฮวาครับ
-
หมอคัง
หรือจะเรียกว่าหมอคังแบบนายนี่ก็ได้ครับ
-
....😊ว้าววววว หมอคังหรอ ไม่น่าเชื่อว่าฉันจะสร้างเค้าได้น่ารักขนาดนี้😊....
-
คังมีรา
ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ
-
หมอคังยิ้มเล็กน้อยก่อนหันไปพูดคุยกับพัคจองยู
-
หมอคัง
จริงสิ...จองยู...ฉันย้ายแจวอนไปห้องพิเศษแล้ว
-
หมอคัง
นายควรตามไปเฝ้านะ
-
หมอคัง
ฉันว่าหมอนั่น..คงไม่ยอมนอนพักอยู่เฉยๆหรอก
-
หมอคัง
ตามฉันมา ฉันจะพาไปที่ห้อง
-
หมอคังพูดจบทุกคนก็เดินตามไปทันที
-
คังมีรา
เป็นเพราะอาหารของฉันแท้ๆ....
-
หมอคัง
ครับ..? อาหารหรอครับ?
-
คังมีรา
ก็เค้ากินอาหารที่ฉันทำ เลยทำให้เค้าป่วยแบบนี้
-
หมอคัง
ไม่เกี่ยวกับอาหารที่คุณทำหรอกครับ
-
หมอคัง
หมอนั่นแค่อ่อนเพลียจากการทำงานเท่านั้นครับ
-
คังมีรา
จริงหรอคะ...
-
หมอคัง
ครับ
-
พัคจองยู
ไม่ต้องคิดมากแล้วนะครับคุณมีรา
-
หญิงสาวไม่ตอบได้แต่ส่งยิ้มหวานออกมาอย่างดีใจให้พัคจองยูแทน...ชายหนุ่มเผลอมองรอยยิ้มนั้นอย่างลืมตัว...
-
หมอคัง
ห้องนี้แหละ
-
หมอคัง
ป่านนี้หมอนั่นคงฟื้นแล้วมั้ง
-
เสียงของหมอคังเรียกสติของพัคจองยูให้กลับมาอีกครั้ง ชายหนุ่มเปิดประตูเข้าไปในห้องทันที
-
คังมีรา
ทำไมคุณถึงลุกขึ้นมาแบบนี้ล่ะ
-
ลีแจวอน
ฉันมีนัดกับลูกค้า
-
ลีแจวอน
คังมิน...เสื้อผ้าของฉันอยู่ไหน
-
หมอคังยักไหล่หนึ่งครั้งแทนคำตอบ...ลีแจวอนในชุดคนไข้สีขาวลายจุดมองคุณหมอเพื่อนรักอย่าหงุดหงิด
-
ลีแจวอน
นายนี่มัน...!!!
-
หมอคัง
โทษทีว่ะเพื่อน
-
หมอคัง
นายต้องพักอยู่ที่นี่สัก2หรือ3วัน
-
หมอคัง
และตอนนี้ฉันคิดว่านายน่าจะรู้สึกเวียนหัวอยู่นะ
-
หมอคัง
ฉันว่า.....นายพักให้สบายเถอะเพื่อน
-
พัคจองยู
ผมจะไปพบท่านประธานคิมแทนเองครับ
-
เสียงของพัคจองยูดังขึ้นขัดการสนทนาทั้งหมด
-
พัคจองยู
ไว้ใจผมเถอะครับ
-
พัคจองยู
ผมจะทำให้ท่านประธานคิมลงทุนกับบริษัทเราให้ได้ครับ
-
พัคจองยู
คงต้องฝากคุณมีราด้วยนะครับ
-
คังมีรา
อ๋อ...ค่ะ
-
คังมีรา
ฉันจะดูแลเค้าให้เองค่ะ
-
หลังจากพูดจบ พัคจองยูก็เดินออกจากห้องทันที ตามด้วยหมอคังที่เดินมาตบไหล่ เพื่อนก่อนจะเดินตามพัคจองยูออกไปอีกคน
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น