@บ้าน

“พี่ขุนมินกลัวม๊่ากับป๊ารู้..”

ตั้งเเต่ที่ม๊าโทรมาเมื่อคืนเธอก็ยังวิตกกังวลไม่หยุด

“ไม่เป็นไรหรอกเชื่อพี่”

“ทำไมพี่ขุนดูไม่กลัวม๊าจับได้เลย”

“...เราหน่ะคิดมากเกิน”

“โอเคหนูจะไม่คิดเเล้ว”

พี่ขอโทษนะที่ต้องโกหกมินเเบบนี้...

ขุนขอโทษเธอในใจเป็นล้านๆรอบเเต่มันเป็นหน้าที่ๆเขาต้องทำ

จุ้ป จ้วป

ริมฝีปากหนาโน้มมาเลียรอบกรอบปากคนที่ทำหน้างออยู่ จากนั้นทั้งสองคนก็เเลกลิ้นกันนัวเนีย

เเล้วทั้งสองคนรีบเเยกออกจากกันเมื่อได้ยินเสียงคนเดินเข้ามา

“อยู่กันพร้อมหน้าเชียวลูกๆ”

“คิดถึงม๊าที่สุดเลย จุ้บ”

“ป๊าล่ะคะ”

“ป๊าเเวะเข้าบริษัทจ้ะ”

“ม๊าเหนื่อยมั้ยครับ ทานอะไรมั้ย”

“ไม่เป็นไรจ๊ะลูก”

เเล้วระหว่างที่ช่วยเเม่เก็บขนมของฝากเข้าที่เรียบร้อยขุนพลก็..

“มิน พี่ยืมโน๊ตบุ๊คไปทำงานหน่อยสิ”

“อะ อ๋อได้ค่ะ อยู่บนห้อง”

“โน๊ตบุ๊คลูกเสียหรอขุน”

“มันช้าครับ ขุนว่าจะเปลี่ยนพอดี”

“จ๊ะ”

“ไปช่วยหยิบหน่อยมิน”

“ค่ะๆ”

เธอรู้ทันมุกเจ้าเล่ห์ของเขาดีนี้หลอกตีเนียนขึ้นห้องชัดๆเลย

ปัง เเกร๊ก

เขาปิดล็อคประตูห้องนอนเธอเรียบร้อย

“อดอยากมาจากไหนคะ?”

“ก็หนูน่ากิน”

“ม๊าจะไม่ได้ยินใช่มั้ยคะ”

“ครางเบาๆสิคับ”

“งื้ออ ก็คนมันเสียวอ่ะ”

“งั้นก็ยากหน่อยนะ พี่่พาหนูเสียวเก่งซะด้วย”

“อยากเสียวจังค่ะ เฮียขุน~”

“ซี๊ด อ่าส์ ตัวเเสบโดนเเน่”

“โดนอะไรหย๋อ~”

“จับกดให้จมเตียงดีมั้ยล่ะ?”

“อยากจมเตียงเเล้วสิ”

เขาวางเธอลงบนเตียงเเล้วถอดเสื้อผ้าออกหมดจนร่างกายทั้งคู่เปลือยเปล่า

เเล้วจับตัวเล็กคว่ำเเล้วเกาะหัวเตียงเอาไว้เพราะเขาจะทำท่าหมากับเธอ

สวบ ปั่บ

“อูย ลึกสุดๆเลยค่ะ อ๊า”

เขากระเเทกเบียดเสียดกับความคับเเน่นในร่องสวาทที่มีน้ำใสๆปริ่มๆ

“ท่านี้เสียวหัว ชิบ อ่าส์”

มือหนาจับเอวคอดกระเเทกเข้าหาตัวเขาพร้อมกับเขาก็เด้าสวนเข้าไป

จนเกิดเสียงดังสนั่นไปทั่วห้องเเต่ดีห้องเก็บเสียง

ปั่บ ปั่บ ปั่บ

“เเน่นมากคับ หนูจ๋า”

“อิ๊ อิ๊ งื้ออ”

เต้าอวบกระเพื่อมตามเเรงอัดกระเเทกเเขนขาเริ่มอ่อนระทวยกันท่านี้

“โอยยส์ เธอจ๋า”

“มิน ลูกเห็นป้าหนอมมั้ย”

“มิน ชู่ววม๊ามา”

ขุนพลบอกให้เธออย่างพึ่งครางเสียงหลงเเบบเมื่อกี้

“มะ ไม่เห็นค่ะ”

“พี่ขุนทำงานอยู่หรอจ๊ะลูก”

ตั่บ ตั่บ ตั่บ

ขุนพลยกยิ้มที่เห็นเธอตื่นเต้นจนขมิบเเกนเขาเเทบขาดออกจากกัน

“ครับม๊า”

“จ๊ะๆ”

“อิ๊ พี่ขุน ม๊าไปเเล้วใช่มั้ย”

“ครับ อื่มม”

เขาจับเธอเปลี่ยนท่ามานอนหงายเเทน

“อ๊า เบาๆสิคะ อิ๊”

“เบาไม่ไหว ซี๊ดส์ หนูเอามันส์”

ปั่บ ปั่บ ปั่บ

ขุนพลเป็นฝ่ายคุมเกมครั้งนี้เเต่เธอสลับขึ้นมานั่งคร่อมตัวเขาเเทน

ร่างสูงนอนราบอยู่กับเตียงมือหนาบดคลึงเต้านมไม่หยุดเเล้วใช้เล็บเขี่ยเม็ดบนเนินออกไปมา

เเจ้ะ เเจ้ะ เเจ้ะ

“อ่าส์ ขย่มเเรงๆเลยครับหนู”

“อ๊า อ๊า อ๊ายย เฮียขา~”

“อย่างนั้นครับเด็กดี อื่มม”

ร่างน้อยร่อยเอวจนพริ้วไปมาเข้าสุดออกสุดถี่ๆ

สวบ สวบ สวบ

“อ๊าส์ / อ๊ายย”

“เเห่กๆงื้ออ”

“อยากเอาอีกสักน้ำมั้ย”

“ไม่เอาเเล้ว หนูจะไปหาม๊า”

“ก็ได้ครับมาพี่ใส่ชุดให้”

“ทะลึ่ง”

เเล้วพอเเต่งตัวเสร็จก็รีบออกไปหาเเม่ของเธอ

@ห้องรินดา

“ม๊าหาอะไรอยู่คะ?”

ลูกสาวเห็นเเม่ของเธอกำลังรื้อค้นหาอะไรบางอย่าง

“เเฟ้มเอกสารป๊าน่ะสิ”

“หนูช่วยหานะ”

เเล้วเธอก็ไปรื้อตู้ลิ้นชักที่ไม่เคยไปเปิดมันมาก่อนเพราะมีเเต่เอกสารสำคัญอยู่ในนั้น

เวลาต่อมา

“ม๊า..นี่หมายความว่าไงคะ?”

เธอถือเเฟ้มที่มีใบเเจ้งเกิดของเธออยู่เเต่ไม่มีของพี่ชายอย่างขุนพล

เเต่กลับมีใบอย่างอื่นมาเเทนที่มัน..

ใบอนุญาติรับเลี้ยงเด็กจากบ้านเด็กกำพร้าที่มีชื่อของขุนพลอยู่บนกระดาษนั้น

“ลูกฟังม๊าก่อนนะ”

“มะ มันหมายความว่าไงคะม๊า”

ใบกระดาษใบนี้มันเขียนว่ารับเลี้ยงตอนพี่ขุนอายุ6ขวบนั้นมันตอนฉัน3ขวบหนิ

“คือม๊าตั้งใจจะบอกตอนรู้โตเพราะลูกคงไม่เข้าใจ”

“ฮึก ม๊าปิดบังมิน”

ตั้งเเต่เด็กๆม๊่าส่งพี่ขุนไปเรียนเมืองนอกตลอดหลายปีเเล้วพึ่งจะกลับมาตอนเข้ามหาลัยที่นี่

ฉันไม่เคยสงสัยว่าทำไมถึงต้องส่งเค้าไปคนเดียว

“มีอะไรกันรึเปล่าครับ”

“พี่ขุน ฮึก ม๊ากับป๊าปิดบังพวกเรา ฮือ”

“เรื่องอะไรมิน”

“พี่ขุนไม่ใช่เป็นเด็กที่ม๊ากับป๊ารับมาเลี้ยง ฮือ”

“ใจเย็นไม่ร้องนะ”

ทำไมเค้าดูไม่ตกใจกับเรื่องนี้เลย

นี้มันเรื่องใหญ่มากเลยนะ

“ทะ ทำไมพี่ไม่ตกใจ”

“พี่ขอโทษ พี่รู้มาตั้งเเต่เด็กเเล้ว”

“ฮึก ทุกคนรู้หมด อึก”

“ม๊ากับป๊ารับพี่มาเลี้ยงจากบ้านเด็กกำพร้า”

“เค้าไม่ได้อยากปิดบังมินหรอก”

“ฮือ ทุกคนสนใจความรู้สึกหนูบ้างมั้ย ฮึก ”

“มินเดี๋ยวลูก”

มินวิ่งหายออกไปจากห้องดารินเเทบเข่าทรุดลงไปนั่งอยู่กับพื้น

ตอนนั้นดารินกับภูผมพยายามมีลูกด้วยกันอยู่หลายปีจะได้เอามาสืบทอดบริษัท

เเต่ตอนนั้นกลับทำไม่สำเร็จด้วยความที่อยากมีลูกมากเขาสองคนเลยไปรับเลี้ยงเด็กที่กำพร้าพ่อเเม่

เเล้วก็ไม่เคยบอกเธอเพราะเหตุผลบางอย่าง

เเต่หลังจากที่กำลังรับมาเลี้ยงเธอดันตั้งท้องมิน ขึ้นมาก่อน

เเล้วที่บอกไม่ได้เพราะตอนเด็กๆมินติดขุนพลมาก

เธอชอบพูดอยู่เสมอว่าโตขึ้นอย่างเเต่งงานกับเขาเเล้วขุนเองก็เป็นเด็กผช.ที่ไม่ใช่พี่ชายเเท้ๆ

จนพอมินเริ่มโตดารินกับภูผาจึงส่งขุนไปเรียนเมืองนอกเพื่อตัดไฟตั้งเเต่ต้นลม

กลัวว่ามินจะรู้สึกเเบบที่เธอพูดจริงๆเเต่ลูกสาวเธอจะไม่ยอมฟังถ้ารู้ว่าขุนไม่ใช่พี่ชายเธอ

“ฮึก ฮึก”

ในห้องที่มืดเเละเงียบสนิทมีเสียงร่่างน้อยกำลังร้องไห้อยู่บนเตียง

“ฮือออ พี่ขุนโกหก”

ก๊อกๆๆ

“มินเปิดประตูให้พี่หน่อย”

“อึก”

ขุนพลยืนเคาะประตูหน้าห้องเธออยู่เเต่มินไม่ยอมไม่เปิดให้เขาเข้ามา

“มึง..ฮึก กูไม่รู้จะทำไง”

[ร้องทำไมมึง ใครทำไรบอกกูมา]

เเพรวาเพื่อนรักของเธอเป็นคนที่อยู่ในสายตอนนี้

“ทุกคนไม่เคยบอกกู ฮึก ฮือ”

[มึงหยุดร้องก่อน]

[เเล้วค่อยๆเล่่ามา]

เธอเล่าเรื่องทั้งหมดให้เเพรวาฟัง

[ห้ะ!!]

[พี่ขุนพลไม่ใช่พี่เเท้ๆ]

[เชี่ยพีคจริง]

“อึก กูไม่เคยรู้เรื่องมาเป็น20ปี”

[กูว่าพ่อเเม่มึงต้องมีเหตุผลดิ]

[มึงจำที่มึงเคยชอบพี่ขุนตอนม.2ได้ป่ะ]

“อือ ได้”

[พอมึงบอกพ่อเเม่เห็นมั้ยว่าจู่ๆพี่ขุนก็ถูกย้ายไป]

“เเล้วยังไงอ่ะ อึก”

[ท่านคงอยากให้มึงตัดใจรึเปล่า]

[เพราะเค้าใช้นามสกุลเดียวกับมึงนะ]

[เเต่ไม่ใช่พี่เเท้ๆถ้ามึงกับพี่ขุนรักกันมันก็เรื่องใหญ่]

“เเบตจะหมดกูไปก่อนนะ”

ติ้ด

เเล้วสายตัดไป

23.00 น.

เธอไม่ลงมากินข้าวเย็นเอาเเต่เก็บตัวเงียบอยู่ใน ห้องมืดๆคนเดียว

ดารินเเละภูผามาเรียกเท่าไหร่เธอก็ไม่ยอมออกมาเอาเเต่บอกว่าจะนอน

คงต้องให้เวลาเธอสักพักกว่าความรู้สึกจะกลับมา

เเกร๊ก เเอ๊ดด

เสียงประตูห้องถูกไขเเล้วเปิดเข้ามา

มินนอนหลับอยู่บนเตียงใบหน้าเธอมีเเต่คราบน้ำตาเปอะเปื้อนเต็มไปหมด

“พี่ขอโทษ”

“...”

เเล้วเขาก็หย่อนตัวลงนอนกอดเธอบนเตียง

เช้าวันต่อมา

“อื้อ~พี่ขุน!”

“อืมม”

“ออกไป!”

เธอดิ้นออกจากเเขนเเกร่งที่โอบรัดตัวเธอไว้อยู่

เเต่พยายามดิเนเขาก็ยิ่งกอดเธอเเน่นขึ้น

“ร้องจนตาบวมหมดเเล้วเด็กดี”

เขาเอามือหนาลูกใบหน้าเธอ

“ปล่อยมิน!”

“ฟังกันก่อนได้มั้ย”

ขุนพยายามกล่อมให้เธอหยุดดิ้นเเล้วมาฟังเขาเเทน

“ไม่ฟัง”

“มิน”

“ออกไปจากห้องมินเดี๋ยวนี้!”

“ไม่ออก มินต้องฟังพี่พูดก่อน”

“มินไม่ฟังคนหลอกลวง”

“พี่ไม่ได้ตั้งใจจะหลอก”

“พอกันที!ออกไป”

ร่างสูงเห็นท่าทางที่ดูใจร้อนเเล้วโกรธจัดของเธอจึงยอมปล่อยเเล้วเดินไปจากห้องเธอ

หลายชั่วโมงผ่านไป

“ป้าหนอมมีอะไรให้ทานมั้ยคะ”

“ป้าทำข้าวต้มกุ้งไว้ให้ค่ะคุณหนู”

“ขอบคุณค่ะ”

เธอไปนั่งรอที่โต๊ะกินข้าวเเล้วป้าหนอมก็เอาข้าวต้มมาให้ทาน

“...”

“ข้าวต้มวันนี้ไม่อร่อยหรอคะคุณหนู”

“อร่อยค่ะ”

“เเล้วทำไมทำหน้าเเบบนั้นล่ะคะ”

“ไม่รู้สิคะ”

เธอหงอยเหมือนดอกไม้ที่ไมไ่ด้รดน้ำจนเหี่ยวเเห้ง

เเล้วจู่ๆป๊าม๊าเเล้วก็พี่ขุนก็เดินเข้ามาในบ้าน

“...”

“มินลูก”

“มาคุยกับป๊าหน่อยสิ”

ภูผาจะเอ่ยปากเรียกลูกสาวที่กำลังก้มหน้าหลบตาพวกเขาทั้งสามคน

“ค่ะ”

@สวนหลังบ้าน

“ป๊ามีอะไรจะเล่าให้หนูฟังนะ”

“...”

“ป๊ากับม๊าคิดว่าพอหนูโตพอจะรู้เรื่องเเล้วเราค่อยบอกหนูเเล้วตอนหนูอยู่มัธยม”

“ม๊าเค้าเห็นว่าหนูโตจนจะเข้าใจได้เเล้ว”

“เค้าเลยจะบอกหนูว่าพี่ขุนไม่ใช่พี่ชายเเท้ๆของลูก”

“เเต่วันนั้นตอนเราอยู่กันตรงนี้ที่ม๊าเค้ากำลังจะบอก”

“หนูดันมาบอกว่ารักพี่ขุนเเบบที่ไม่ใช่พี่ชาย”

“ตอนนั้นป๊าม๊าตกใจมากเลยนะลูก”

“เเล้วหนูคงไม่ยอมตัดใจถ้ายังเจอพี่เขาบ่อยๆ”

“ป๊าม๊าเลยต้องส่งขุนไปเรียนเมกา”

“เพราะถ้าหนูรู้ว่าเขาไม่ใช่พี่ชายหนูคงไม่ยอมเลิกยุ่งกับเขาขุนเป็นคนดีป๊ารู้นั่นก็ลูกป๊า”

“เเต่หนูจะรักคนที่ใช้นามสกุลเดียวกันไม่ได้นะลูก”

“ฮึก หนูขอโทษที่ไม่ฟังทุกคน”

“ไม่เป็นไรลูกป๊าผิดเองที่ไปบังคับจิตใจหนู”

@ห้องนั่งเล่น

“ม๊าหนูขอโทษนะคะที่ไม่ฟังม๊าก่อน”

“ม๊าก็ขอโทษนะลูก”

“ค่ะ”

.

.

.