ขุดหลุม.. ปลูกต้นเกดถวา..
× 0
× 0
× 0
....
คนที่ไม่เคยเรียนการแสดงมาก่อนอย่าง เกดถวา แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด ผู้กำกับแค่ให้ถือขวดครีมอาบน้ำ และพรีเซนต์สินค้านิดหน่อยเท่านั้น และมันคืองานถนัดที่เคยทำ
"โอเค ครับ"
เกดถวา เปิดประตูห้องออกมาส่งกำลังใจให้อาม
"สู้ๆพี่อาม"
"ขอบใจ"
ในห้องอามเข้าไปไม่ถึงห้านาทีก็ออกมา
"เป็นไงบ้างพี่อาม?"
"ง่ายกว่าที่คิดมาก"
"นั่นนะสิเนอะ"
"เด็กๆกลับกันเถอะ อามแวะที่พักพี่นั่งเล่นก่อนมั้ย?
" ได้สิครับไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว"
ห้องพักโรงแรมขนาดกลาง
" อามตอนนี้ใครดูแลงานของอามเหรอ?"
" ผมดูแลตัวเองครับ คอยดูว่าที่ไหนเปิดรับสมัครก็ไปแคส ได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่ก็สนุกดี พ่อกับแม่อยากให้ตั้งใจเรียนก่อน"
"หวา อาม เราสามคนมาเริ่มกันเถอะ พี่จะพาเราทั้งสองให้เป็นที่รู้จักในวงการให้ได้ แต่เราต้องรักกันไว้ใจกัน ไม่มีเรื่องที่ต้องปิดบัง ดีมั้ย? พี่พอจะรู้จักคนในวงการอยู่บ้าง พี่จะเป็นคนหางานดิวงานให้"
" ผมตกลง"
" หวาก็ตกลง"
" เดี๋ยวๆๆนี่ไม่คิดกันสักนิดเลยเหรอ? "
" หวา รู้จักพี่หนิงมาสามปีแล้วนะ น้ำใจพี่หนิงทำไมหวาจะไม่รู้ล่ะคะ"
" ส่วนผมใช้ความรู้สึก"
" เฮ้อ!.. นี่เราจะไว้ใจคนอื่นแบบนี้ไม่ได้นะในวงการนี้หน้ากากเนื้อทั้งนั้น"
" พี่หนิงก็สอนเราสิ"
" ตอนนี้เราเริ่มจากหนึ่ง.. พี่จะไม่บอกว่าเราเริ่มจากศูนย์เพราะมันบั่นทอนจิตใจเกินไป"
" ครับผมเข้าใจ"
" หวา มาเรียนกรุงเทพฯให้ได้และต้องเรียนให้จบเท่านั้น อามก็ต้องเรียนให้จบถ้าเปิดเทอมเอาตารางเรียนมาให้พี่ พี่จะหาบ้านเช่าเราจะอยู่ด้วยกัน ส่วนรายได้ หักค่าภาษีแล้วเราก็เอาไป80เปอร์เซ็นต์พี่ยี่สิบ พอใจมั้ย? "
" พี่หนิงของ หวา เอา50เหมือนโมอื่นก็ได้"
" ผมก็คิดเหมือนหวานะพี่หนิงเราเริ่มก็ต้องเดินไปด้วยกัน"
หนิงกลืนความรู้สึกดีลงคอ
" งั้นเอาแบบนี้ เราเอาไป60พี่40ค่าใช้จ่ายพี่รับผิดชอบตกลงตามนี้"
" ก็ได้ขอบคุณพี่หนิงนะคะที่ดีกับหวามาตลอด"
" ฮ่าๆๆๆพูดไปแล้วเรายังไม่ทันดังกันเลยเนอะ"
อามเปิดเสียงหัวเราะลั่นห้อง หนิงยิ้มนึกถึงตอนที่ยังเป็นวัยรุ่นโดนแย่งงานเพราะไว้ใจคน ต้องมาเป็นพริตตี้ปลายแถว
วันต่อมา
เสียงมือถือดังขึ้นหนิงรีบวางช้อนลงจานส้มตำ
" ฮัลโหล! สวัสดีค่ะ หนิงค่ะ"
" คุณหนิง ว่างเข้ามาคุยงานที่บริษัทหน่อยมั้ย ตอนบ่ายนี้นะ ที่บริษัทเทเรทเเอมเบิร์ต พาน้องทั้งสองคนมาด้วยนะคะ"
"ค่ะๆบ่ายโมงตรงนะคะ"
วางสายแล้วหันมาสบตา เกดถวา พยักหน้ายิ้ม
"หวา ไปอาบน้ำเตรียมตัวเราจะไปคุยงานกันเร็ว พี่จะโทรให้อามมันเตรียมตัวรอ"
" จริงหรอพี่หนิงเราได้งานนี้จริงเหรอคะ? "
" จริงเร็ว"
ทั้งสามมาถึงก่อนเวลาที่นัดไว้แต่ก็ช้ากว่าเจ้ฟ้า
" ต๊าย.... สวัสดีค๊าาาลูกๆ"
ทั้งสองยกมือสวัสดี ส่งยิ้มจริงใจอย่างที่หนิงสอนมา
" สวัสดีครับ... สวัสดีค่ะ"
" สวัสดีจ้า.. เออ.. หนิงจ๊ะ.. ตอนนี้มีเด็กกี่คนล่ะ? มาช่วยเจ้ดูแลเด็กๆมั้ย? เอาน้องๆมาอยู่ด้วยเป็นไงดีมั้ย?"
"ขอบคุณค่ะเจ้ แต่หนิง ชอบอยู่แบบนี้ค่ะ"
" แหมๆๆยังโกรธเจ้อยู่เหรอ? ก็เด็กๆมันมาของานเจ้ หนิงก็รู้เจ้เป็นคนเห็นเด็กมันลำบากไม่ได้ก็ต้องช่วยเหลือ"
" ขอบคุณเจ้ที่ช่วยเอาเด็กไม่รู้จักบุญคุณไปจากหนิงนะคะ"
พนักงานเข้ามาตัดบทสนทนาพอดี ทำให้บรรยากาศค่อยสงบลง
" เชิญทุกคนเข้าพบคุณ คริส ค่ะ"
เกดถวา เดินคู่อามตามหนิงเข้าไปทั้งๆที่ไม่อยากเจอ คนขี้หลีเจ้าชู้ด้วยสายตาคนนั้น แต่เมื่องานที่เธอต้องการมันเป็นของเขา
ความตื่นเต้นยังไม่หมดเมื่อคนที่นั่งอยู่มีดาราชื่อดังอยู่ด้วยพร้อมผู้จัดการคนดังเป็นที่นับหน้าถือตาในวงการบันเทิง
"มาพร้อมแล้วใช่มั้ยเชิญนั่งครับ "
อุเทนเลขาเอาแฟ้มเอกสาร มาให้หนิงและเจ้ฟ้า
"นักแสดงสมทบที่จะได้รับงานนี้มีแค่สองคนที่จะได้ทำงานร่วมกับคุณ ภารดา ที่เชิญคุณทั้งสองมาวันนี้ เพื่อเปิดซองค่าตัวของเด็กในสังกัดของคุณ เสนอค่าตัวมาแล้วผมจะตัดสินใจเอง อ้อ.. ผมจะไม่เปิดเผยค่าตัวนะครับคุณทั้งสองไม่ต้องกังวล"
หนิงสบตากับ เกดถวาและอาม ทำใจแล้วว่างานนี้คงไม่ได้แน่แล้ว เพราะรู้นิสัยจ้ฟ้าดี ว่าคงต้องตัดราคาแน่นอน เขียนเสนอราคาไป พร้อมที่จะเดินออกไปและพากันกลับเชียงใหม่ถ้าประกาศผล
คริส เปิดเเฟ้มดูหันขึ้นมองหนิงแล้วตั้งคำถาม
" คุณหนิง ค่าตัวที่คุณเสนอมานี่ต่อคนหรือสองคน?"
"ต่อคนคะ"
เกดถวา เห็นเขาวางแฟ้มและดูแฟ้มของเจ้ฟ้าแล้วมองไปที่เจ้ฟ้าเพื่อเอาคำตอบ
"สองคนคะ"
"โอเค.. ผมเลือกคุณหนิง"
หนิงกลืนน้ำลายที่เริ่มเหนียวลงคออย่างลำบาก มองไปทางเจ้ฟ้า งงๆไม่คิดว่าเจ้ฟ้าจะเสนอราคาที่สุงกว่าแน่ๆ
" ดีใจด้วยนะหนิง... เอ่อ..คุณคริส ค่ะดิฉันต้องขอตัวพาน้องๆกลับก่อน หวังว่าคราวหน้าคงมีโอกาสได้ร่วมงานกันนะคะ... ไปเด็กๆกลับ"
เจ้ฟ้าพาเด็กในสังกัดออกไปเก็บอารมณ์ไว้ข้างใน
"ยินดีที่ได้ร่วมงานกันนะครับคุณหนิง พรุ่งนี้เริ่มถ่ายทำใช้เวลาสองวันไหวหรือเปล่า คุณทั้งสองด้วย เพราะคุณภารดา ล็อกคิวได้เท่านี้ "
" ได้ค่ะ.. ไหวค่ะ.. ไหวครับ"
ทั้งสามพร้อมใจตอบตกลงโดยไม่ได้นัดหมาย
หลังจากนัดสถานที่ถ่ายทำกันแล้ว ทั้งสามก็ออกมาเจ้ฟ้าไม่ได้กลับแต่รออยู่หน้าบริษัท เพราะรู้ว่าทั้งสามต้องมารอแท็กซี่
" หนิงเจ้ไม่คิดเลยนะว่าหนิงจะเสนอราคาตัดหน้าเจ้"
" หนิงเสนอไปตามความเหมาะสม"
" เท่าไหร่? "
" บอกไม่ได้เพราะหนิงทำสัญญากับบริษัทว่าจะไม่บอกตัวเลขลานะคะเจ้ฟ้า แท็กซี่มาแล้ว หวา อาม เราไปกันเถอะ"
เจ้ฟ้ามองตามแท็กซี่ด้วยความไม่พอใจ
"พี่หนิง เสนอไปเท่าไหร่เหรอ? "
" สอง"
" โห! ตั้งสองหมื่นเลยเหรอทำงานแค่สองวันเอง"
" สองแสน"
" อะไรนะ!! "
ทั้งสองตกใจจำนวนตัวเลขที่ได้ยิน
" สองเเสนไม่ผิด และ คนละสองแสนนะจ๊ะ "
" ฮ้า!! คนละสองแสน! "
และเป็นอีกครั้งที่ทั้งสองตกใจ
"เดี๋ยวๆๆๆแล้วเจ้ฟ้าเค้าเสนอไปเท่าไหร่นะถึงไม่ได้? "
" เราจะรู้ไปทำไม หวา เขาเลือกเราก็ดีแล้ว บริษัท ของคุณคริส ถ้าเสนอต่ำไปก็เหมือนไม่ให้เกียรติเขา มันไม่ใช่งานพริตตี้นำเสนอสินค้าในห้างหรือข้างถนนนะ เอาจริงๆพี่ก็ไม่ได้มั่นใจหรอกว่าจะได้วันนี้พี่กะจะพาเรากลับบ้านแล้วรู้มั้ย? "
คริส เเอมเบิร์ต หมุนปากกาเล่น
" อุเทนเอาเเฟ้มเสนอราคาไปทำลายทิ้งอย่าให้เล็ดลอด"
" ครับคุณคริส"
อุเทนออกไปแล้ว คริส คิดถึงมือนุ่มกับใบหน้าตกใจและสีหน้าที่ระงับความโกรธ คราแรกก็กะว่าจะไม่อะไรแล้วแต่เหมือนพระเจ้าจะไม่ยอมให้เขาเป็นคนดีสักเท่าไหร่เพราะเขาไม่ชอบเด็กน้อยเพราะมันไม่ถึงใจและต้องมาบิบน้ำน้ำตาเสียดายพรมจรรย์ แต่เมื่อต้องตา ชวนไปดูงานถ่ายแบบวันนั้น.....เขาก็จะสนองความต้องการของพระเจ้าสักหน่อย
