โอกาส...ของ เกดถวา
× 0
× 0
× 0
..
"น้องๆจ๊ะเดี๋ยววันนี้คุณต้องตาจะมาดูการถ่ายแบบด้วยนะจ๊ะ ทำตัวสบายๆนะ ถ้าสวยถูกใจคุณต้องตา อาจจะเอารูปน้องทั้งสองลงโปรโมตในหนังสือ หรืออาจจะได้ลงหน้าปกหนังสือ.. ไอดอลโมเดล.. ฉบับหน้าก็อาจเป็นไปได้ เต็มที่เลยนะ"
เกดถวา มือเย็นเฉียบดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่ ต่างกับอามรุ่นพี่ที่ดีใจแต่เก็บอาการได้ดี เพราะเคยผ่านงานถ่ายแบบมาบ้างแล้ว
" ดีใจล่ะสิเรา? "
" โห.. ดีใจสิพี่ แล้วพี่อามไม่ดีใจเหรอ? "
" ดีใจสิ... แต่เผื่อใจไว้บ้างยังมีอะไรที่เรายังไม่รู้อีกมาก โดยเฉพาะใจคนนะหวา"
"อ้าว! เหรอ... ขอบคุณพี่อามนะที่เตือน"
"ไม่เป็นไร"
"น้องๆตามพี่ไปที่สตูดิโอเลยครับ"
ทั้งสองตามพี่พนักงานขึ้นไปอีกชั้นหนึ่งที่จัดฉากไว้ถ่ายทำ เกดถวา ตื่นเต้นอามต้องจับมือจุงเข้าไป
คุณน้องเดินมาหาทั้งสองพาเข้าไปสวัสดี เจ้าของห้องเสื้อชื่อดังที่นั่งอยู่หลังมอนิเตอร์ ต้องตา สาวสวยวัย28ปี ดีไซเนอร์ชื่อดังส่งยิ้มให้ทั้งสอง
" สวัสดีครับ... สวัสดีค่ะ"
ทั้งสองยกมือไหว้สวัสดี
"สวัสดีจ้ะ... เห็นว่ารู้จักกันอยู่แล้วใช่มั้ย? ดีๆจะได้ไม่เกร็งเต็มที่เลยนะ..... อ้อคุณน้องค่ะเดี๋ยวคุณคริสมาแล้วบอกขึ้นมาที่นี่เลยนะ"
ทักทายแต่ไม่อยากได้คำตอบ แต่หันมายิ้มให้ทั้งสอง สัณญาณมือจากตากล้อง เกดถวา รีบเดินตามอามไป
ชุดแรกออกแนวเท่ห์ๆ เป็นสูทสำหรับวัยรุ่นร่างสุงของทั้งสองไล่ระดับกันได้ลงตัว เกดถวา ที่ว่าสุงถึง170เซ็นติเมตรแต่ก็ยังไม่สุงเท่าอามที่สุงถึง180เซ็นติเมตรจึงเป็นคู่ที่ลงตัว ทั้งรูปร่างหน้าตา
"สวยๆเก่งมาก อามช่วยมองน้องหวา แบบส่งสายตาหวานๆคิดว่าเป็นคนรักก็ได้ น้องหวา มองเลยไป45องศานะครับ"
ทั้งสองทำตามโดยการยืนหันหน้าเข้าหากัน ทำตามที่ช่างภาพสั่ง จังหวะสายตาของ เกดถวา สบเข้ากับผู้ชายที่บังอาจจับมือเธอหอมไปเมื่อวาน
"น้องหวา ไม่ต้องทำตาโตนะครับมองสบายๆ โอเคๆดีมาก"
ผู้ช่วยเอาเก้าอี้มาให้อามนั่งกางขา จัดให้เกดถวานั่งที่บนขาด้านซ้าย โดยหันหน้าออกไปด้านข้าง
"น้องหวา ยิ้มกว้างๆมองขึ้นไปบนโน่นเลยเอ่นอกกับสะโพกให้พอดีกัน น้องอามนั่งพิงหลังสบายๆยิ้มให้เห็นฟันเลย โอเค... สุดยอด"
เสียงซัตเตอร์ดังรัวๆเสื้อผ้าหน้าผมก็เปลี่ยนจนครบ เป็นรูปที่ออกมาสวยงามโชว์เสื้อผ้าออกมาได้ถูกใจเจ้าของ ถ่ายแบบเสร็จกินเวลาไปหลายชั่วโมง เสื้อผ้าหน้าผมต้องเข้ากันจึงใช้เวลานาน นี่ถือว่าเป็นงานแรกของ เกดถวา ได้ถ่ายแบบในสตูดิโอกับเจ้าของห้องเสื้อดังขนาดนี้
" เป็นอย่างไรบ้างคริสน่าเบื่อมั้ย"
ชายหนุ่มมองภาพในมอนิเตอร์ มือซุกในกระเป๋ากางเกง
"ไม่นี่เพลินดี"
"ไปกินข้าวกันนะ"
"เอาสิพาน้องๆสองคนนี่ไปด้วยสิ เผื่อผมจะคุยเรื่องสินค้าตัวใหม่"
"เอางั้นก็ได้แต่น้องๆน่าจะมีคนดูแลอยู่มั้ง?"
"ก็ไปด้วยกันนี่แหละแฟร์ๆ"
" โอเค.. .ต้องขอคุยกับคุณน้องก่อนนะ"
ในห้องแต่งตัว เกดถวา เข้าไปในตู้ที่เตรียมไว้ให้เปลี่ยนเสื้อผ้า
ออกมาในชุดเสื้อเชิตยีนส์สีซีดวัยรุ่นแขนยาว กางเกงยีนส์เข้ารูปสีเดียวกัน
" พี่อามเรียนที่กรุงเทพเป็นอย่างไรบ้าง? หวา ยื่นคะแนนไปแล้วต้องดูก่อนแต่คิดว่าน่าจะได้อยู่ที่80เปอร์เซ็นต์"
" ก็ดีนะแต่ค่าครองชีพสุงเอาเรื่อง แล้วยื่นมหาลัยไหนล่ะ?"
"มอเดียวกับพี่อามนั่นแหละ ขอตากับยายแล้วโอเคไม่มีปัญหา หวา จะหางานพาร์ทไทม์ทำไปด้วย"
"ถ้าได้ก็ดีเบอร์พี่ก็มีนี่ ไปกันเถอะหวา มายังไง.พี่ไปส่งมั้ย? "
" เอารถเครื่องมา"
ทั้งสองลงมาชั้นล่างกำลังจะขอตัวกลับๆแต่ทั้งสองต้องไปร่วมทานอาหารด้วย
อาหารมาเต็มโต๊ะ เกดถวา นั่งตัวลีบอยู่ข้างๆพี่หนิงพยายามไม่มองไปที่คนตัวสุงที่รู้สึกว่าจะมองมาทางเธอบ่อยครั้ง อาหารบนโต้ะแสนอร่อยแต่ทำไม่มันถึงกลืนไม่ค่อยลง
" กับข้าวไม่ถูกปากเหรอ? เรา.. หวา.. ใช่มั้ย?"
จู่ๆเขาก็ถามขึ้น เกดถวา ถือช้อนค้างเงยหน้ามองเขาโดยอัตโนมัติ
"เออ... เปล่าค่ะอร่อยดีค่ะ หวาแพ้กุ้งค่ะขอไม่กินกุ้งนะคะ"
"ผมสนใจคุณนะ"
"คะ!"
เกดถวา ตกใจไม่น้อยไปกว่าพี่หนิงและอาม เกือบจะลุกหนีถ้าคำพูดต่อไปมาช้าอีกแค่วินาที
"คุณด้วยอาม"
." คะ.. ครับ"
" เออพอดีคุณ คริส สนใจน้องทั้งสองมาถ่ายโฆษณาสินค้าตัวใหม่ เหมือนที่เกริ่นเอาไว้ก่อนมาที่นี่จ๊ะ"
คุณน้องผู้จัดการห้องเสื้อพูดให้กระจ่างขึ้น
"แต่ต้องมาแคสก่อน คุณหนิงจะว่าอย่างไรครับต้องพาไปแคสติ้งที่กรุงเทพ"
"สำหรับหนิงได้ค่ะตอนนี้น้องหวาก็ปิดเทอมรอเข้ามหาวิทยาลัย กว่าจะเปิดเทอมก็อีกหลายเดือน แต่ก็ต้องขออนุญาตคุณตาคุณยายน้องก่อนค่ะ"
"แล้วคุณล่ะอาม?"
"เออ.. ผมอยู่กรุงเทพอยู่แล้วครับ"
" เอาเป็นว่าไปปรึกษาผู้ปกครองดูได้คำตอบยังไงก็โทรมา"
คริส ยื่นนามบัตรให้ เกดถวา แทนที่จะเป็นหนิง ตอนนี้ถือว่าเป็นผู้จัดการไปโดยปริยาย เกดถวา รับมาแต่ส่งให้หนิงทันทีไม่แม้แต่จะอ่านชื่อหรือพลิกดูสักนิด สร้างความไม่พอใจให้เจ้าของบัตร แต่ด้วยใบหน้าที่ไม่ได้แสดงอาการคนซื้อๆอย่าง เกดถวา ไม่อาจรู้ได้
จอดรถแล้วเข้าไปในบ้านตาสิงห์กำลังตั้งโต๊ะวางกับข้าว เสียงยายอาบน้ำอยู่ในห้องน้ำ
"กลับมาแล้วเจ้า ตา ยะหยังกิ๋นหิวขนาด"
"ไหนว่าจะไปกิ๋นกั๋บตี้ยะก๋านล่ะฮื้อ?"
"กินบ่าลงคนมันหลายเลยปิ๊กมากิ๋นตี้บ้านเฮาดีกว่า"
"เอ้ามาแล้วกา?"
เสียงทักของยายจันทร์แก้วที่ออกจากห้องน้ำ
"เจ้า.. หวา ยังบ่าอาบน้ำหนาจะกิ๋นข้าวก่อน หิว"
ยายเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมานั่งรับจานข้าวที่หลานส่งมาให้
" ตายาย หวา จะไปกรุงเทพฯไปแคสงานโฆษณาสบู่ เน้อไปกับพี่หนิง คนตี้หางานฮื้อนี่แหละ อ้อ.. วันนี้ปะกับเจ้าของสบู่เปิ้นมาตวยรับรองบ่ะโดนหลอกปลอดภัยชั่ว"
" เฮานี่หนา... อันนี้แค่บอกแม่นก่อ.. จะไดก่อไปฮื้อได้แต้ๆอี้?"
"แฮ่ๆๆก่อต้องขออนุญาตอยู่แล้ว ตกลง ไปได้แม่นก่อ.. เจ้า"
" ได้แต่ต้องดูแลตั๋วฮื้อดีหนา"
" เจ้า... ดีแน่นอน"
...
กรุงเทพมหานคร....
หนิงเปิดห้องพักไม่ไกลจากอพาร์ทเม้นท์ของอามสักเท่าไหร่ ทั้งสามจึงมาที่สตูดิโอที่นัดไว้
หนิงพาทั้งสองเข้าไปในสตูดิโอแล้วยื่นนามบัตรให้ผูักำกับ และระหว่างรอก็เจอคนที่ไม่ควรเจอ
"อ้าว! ยัยหนิง มาเหมือนกันเหรอ? "
" เออ... กรุงเทพมันก็ไม่ได้ไกลเชียงใหม่นี่"
สายตาของเจ้ฟ้า มองมายัง เกดถวาและอาม ส่งยิ้มหวานหยดย้อยให้ จนทั้งสองต้องยกมือไหว้"
" อุ้ย! สวัสดีจ้ะลูกๆสู้ๆนะคะเจ้เอาใจช่วย"
" ค่ะ.. ครับ"
ยิ้มตอบสั้นๆ
" นี่นามบัตรเจ้นะคะเผื่อว่าจะมีอะไรได้ช่วยเหลือกัน เจ้ไปก่อนนะคะ"
เกดถวา ยื่นนามบัตรให้พี่หนิงทันทียิ้มแห้งๆ
" พี่หนิงจัดการให้หวาหน่อยนะคะ แฮ่ๆ"
" ผมฝากด้วยครับ"
" ฝากไว้ที่พี่มันอาจจะหายก็ได้นะอาม"
" ไม่เป็นไรครับ"
หนิงยิ้มให้เด็กหนุ่มสาวทั้งสองก่อนจะหย่อนนามบัตรลงข้างกระเป๋า....
