ตอนที่ 5 ความลับของประธานนักเรียน
-
เฮย์จิ
อ้าว
-
เฮย์จิ
นี่คุณ
-
เฮย์จิ
เอมิ
-
เฮย์จิ
ใช่มั้ยครับ
-
เอมิ
นาย
-
เอมิ
นักเรียนใหม่นิ่
-
เอมิ
มาทำอะไรที่นี่ล่ะเนี่ย
-
เอมิ
เขาห้ามขึ้นมาข้างบนดาดฟ้านะ
-
เฮย์จิ
เอ่อ คุณเองก็ขึ้นมาไม่ใช่เหรอครับ
-
โชตะ
เฮ้ มีอะไรกัน
-
โชตะ
อ้าว
-
โชตะ
เอมิจังนี่
-
ฟูจิ
มาทำอะไรอยู่ที่นี่กันนะ
-
เอมิ
ไม่ใช่เรื่องของพวกนายซักหน่อย
-
เอมิ
อีกอย่าง
-
เอมิ
คาบเรียนต่อไปจะเริ่มแล้ว
-
เอมิ
ขอตัวก่อนนะ
-
เอมิรีบเดินออกไป แต่เธอทำอะไรหล่นเสียงดังตุบ เฮย์จิก้มลงไปอ่านก็พบว่าเป็นหนังสือเล่มนึง
-
เฮย์จิ
เอ่อ คุณทำของ...
-
เฮย์จิ
หล่น
-
เฮย์จิก้มลงอ่านหนังสือก็พบว่ามันคือนิยายชายรักชาย
-
เอมิ
เอาคืนมาน้าาาา
-
เอมิรีบพุ่งมาหยิบหนังสือไปจากมือเฮย์จิทันที จนโชตะไม่ทันสังเกตเห็นหน้าปก
-
เอมิ
เอ่อ.. คือว่า
-
เอมิ
ฉันเจอมันหล่นไว้น่ะ
-
เอมิ
จะเอาไปคืนที่ห้องสมุด
-
เอมิ
ขอตัวนะ
-
เอมิรีบเดินก้าวเท้าฉับๆออกไป ทิ้งให้สามคนนั้นถึงกับยืนงง เพราะไม่เคยเห็นท่าทางแบบนี้ของประธานนักเรียนมาก่อนเลย
-
โชตะ
รีบร้อนอะไรของเขานะ
-
ฟูจิ
เราเองก็รีบไปกันเถอะครับ
-
เฮย์จิ
อืม
-
ทั้งหมดก็เข้าไปเรียนอีก 4 คาบที่เหลือในช่วงบ่าย นั่นคือวิชาฟิสิกส์ ซึ่งเฮย์จิไม่ค่อยชอบเท่าไหร่นัก ต่อด้วยวิชาสังคมศึกษา ภาษาอังกฤษ และคาบสุดท้ายคือพละศึกษา
-
โชตะ
นี่เฮย์จิ
-
เฮย์จิ
อะไรเหรอ
-
โชตะ
พิสูจน์ความเป็นลูกผู้ชายกับชั้นมั้ย เหอๆๆ
-
เฮย์จิ
ไม่เอาหรอก
-
โชตะ
โธ่ นายก็รู้ ผู้หญิงแจ่มๆนะมีเพียบเลยนะเพื่อน
-
ฟูจิ
กัปปะลามกเอ้ย
-
โชตะ
หาาา เมื่อกี้แกว่าใครเป็นกัปปะลามกฟะ
-
ฟูจิ
ฮ่าๆๆ
-
ฟูจิ
ไม่เอาน่า
-
ฟูจิ
นายคงยังไม่อยากโดนมองว่าเป็นพวกโรคจิตใช่มั้ยล่ะ
-
ฟูจิ
เนอะ เฮย์จิ
-
เฮย์จิ
อื้มๆ
-
เฮย์จิเออออตามน้ำไป เขากังวลมาก เพราะเขาไม่เคยเล่นกีฬาได้ดีมาก่อนเลย แล้วยิ่งต้องมาเล่นกับคนแปลกหน้า เขายิ่งกลัวหนักว่าเขาจะทำอะไรขายหน้าหรือเปล่า
-
ปรี๊ดดด เสียงนกหวีดดังขึ้น เป็นสัญญาณว่าพวกเขาหมดเวลาเปลี่ยนชุด พวกเขาวิ่งไปที่สนามโรงเรียน พร้อมกับตั้งแถว
-
คุณครูสั่งให้อบอุ่นร่างกาย โดยการวิ่งรอบสนาม 2 รอบ จากนั้นทั้งหมดก็ชักแถวไปที่โรงยิม ซึ่งในนั้นมีสนามวอลเลย์บอล โต๊ะปิงปอง ประมาณ 3-4 โต๊ะ
-
โชตะ
วอลเลย์บอลอีกแล้วรึเนี่ย
-
โชตะ
ทำไมไม่เป็นปิงปองกันนะ
-
โชตะ
ชั้นล่ะเชื่อเขาเลย
-
ฟูจิ
แต่วอลเลย์บอลก็ไม่ได้แย่นะ
-
โชตะ
ช่ายย ถ้าเป็นตอนที่สาวๆกระโดดจนเสื้อเลิกขึ้นอ้ะนะ
-
โชตะ
ชั้นชอบตอนนั้นแหละ
-
พวกเขาทั้งหมดเสียเวลาไปประมาณ 10 นาทีในการฟังการอธิบายถึงความเป็นมาและกติกาของวอลเลย์บอล จนครูไปหยิบลูกบอลออกมา แล้วสั่งให้ฝึกอันเดอร์กันเป็นคู่ๆ
-
โชตะ
นี่ฟูจิ
-
โชตะ
มาคู่กับชั้นมา
-
เฮย์จิเริ่มมองหาคนอื่น เขาพบว่าทุกคนก็มีคู่ของตนเอง แล้วเขาก็ยังไม่รู้จักใครเสียด้วย
-
เอมิ
นี่
-
เอมิ
มาคู่กับชั้นมั้ย
-
เสียงฮือฮาดังขึ้นในโรงยิม เขาอยากจะหนีออกไปให้พ้นๆเสียวจริงเชียว
-
เฮย์จิ
เอ่อ.. จะดีเหรอครับ
-
เอมิ
ก็นายไม่มีคู่นี่
-
เอมิ
ชั้นเองก็หาคู่ไม่ได้
-
เฮย์จิ
ถ้างั้นก็ฝากตัวด้วยนะครับ
-
เอมิ
อื้อ
-
เขาฝึกอันเดอร์ลูก หลายทีที่เขาทำลูกพลาดกระเด็นไปโดนคนอื่น แต่ก็มีหลายลูกที่ส่งไแหาเอมิได้อย่างแม่นยำ เขาคิดกับตัวเองในใจว่ามันก็ไม่ได้ยากเท่าไหร่
-
เอมิ
นายเห็นใช่มั้ย
-
เฮย์จิ
อะไรนะครับ
-
เอมิ
นายเห็น
-
เอมิ
ปกหนังสือที่ชั้นทำหล่น
-
เฮย์จิ
อ้อ
-
เอมิ
มันไม่ใช่อย่างที่นายคิดนะ!
-
เฮย์จิ
ผมก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนี่ครับ
-
เอมิ
นายมองว่ามันปกติเหรอ
-
เฮย์จิ
จะว่าอย่างงั้นก็ใช่นะครับ
-
เอมิ
กะแล้วเชียว
-
เฮย์จิ
เอ่อคุณเอมิลูกวอลเล่ย์ครับ
-
เอมิพึมพำกับตัวเอง
-
เอมิเหม่อลอยไปซักพักนึง ในมือยังถือลูกวอลเล่ย์คาไว้อยู่ จนเฮย์จิตะโกนเรียก
-
เอมิ
อ้อ
-
เอมิ
รับนะ
-
เอมิ
นายจะไม่บอกใครใช่มั้ย
-
เฮย์จิ
ครับ ผมไม่บอกใครหรอก
-
เขาฝึกอยู่นานสองนาน คุณครูก็เป่านกหวีดเรียกรวม จากนั้นทุกคนก็ไปเปลี่ยนชุด เตรียมพร้อมที่จะกลับบ้าน
-
โชตะ
เฮ้อ ได้เสียเหงื่อสักหน่อยมันก็ดีเหมือนกันแฮะ
-
โชตะ
เอ้อ นี่
-
โชตะ
ครูเรียกนายไปพบที่ห้องหลังเลิกเรียนนี่
-
โชตะ
เรื่องอะไรเหรอ
-
เฮย์จิ
ไม่รู้สิ
-
เฮย์จิ
คงต้องลองไปดู
-
ฟูจิ
งั้นให้พวกเรารอมั้ย
-
เฮย์จิ
ไม่เป็นไรๆ
-
เฮย์จิ
พวกนายกลับก่อนก็ได้
-
โชตะ
เอาน่า
-
โชตะ
ไหนๆพวกชั้นก็ไม่มีที่ไปแล้ว
-
โชตะ
เดี๋ยวพวกชั้นไปกับนายก็แล้วกันนะ
-
เฮย์จิ
อืมๆ
-
ฟูจิ
ถามฮารุด้วยสิ
-
ฟูจิ
ว่าจะไปกับเราด้วยหรือเปล่า
-
ฟูจิ
จะได้กลับพร้อมกัน
-
โชตะ
เออ เอาสิ
-
โชตะ
เดี๋ยวชั้นแชทไปหาให้
-
ฟูจิ
จริงสิ
-
ฟูจิ
เฮย์จิคุงยังไม่มี Facebook หรือ Line ของพวกเราเลยนี่
-
โชตะ
งั้นเอาโทรศัพท์มา
-
โชตะ
ชั้นจะพิมพ์ชื่อให้
-
เฮย์จิ
โอเคๆ
-
เฮย์จิยื่นโทรศัพท์ให้โชตะ แล้วโชตะก็นำไปพิมพ์ชื่อ Facebook ของตัวเองและของฟูจิ จากนั้นก็กด Ad friend ไป
-
โชตะ
อ้ะ เรียบร้อยแล้ว
-
โชตะ
รีบไปเหอะ
-
โชตะ
ก่อนที่จะเย็น
-
ทั้งสามเดินมาที่ห้องพักครูจากนั้นเฮย์จิก็เดินเข้าไปในห้องพักครู ทั้งสองยืนคอยอยู่ด้านนอก
-
เฮย์จิ
คุณครูเรียกผม
-
เฮย์จิ
มีอะไรหรือเปล่าครับ
-
ครูซุกิวาระ
อ้อ
-
ครูซุกิวาระ
ครูจะเรียกให้เธอมาเอาตำราเรียนน่ะ
-
ครูหยิบห่อกระดาษขึ้นมาให้ ในนั้นมีหนังสืออยู่ประมาณ 5-6 เล่ม เฮย์จิรับมาแล้วขอบคุณคุณครู จากนั้นก็เดินออกมา
-
โชตะ
อะไรล่ะนั่น
-
เฮย์จิ
หนังสือเรียนน่ะ
-
โชตะ
อ่อ
-
โชตะ
งั้นไปกันเหอะ
-
โชตะ
ระหว่างทางกลับแวะร้านประจำซักหน่อยมั้ย
-
ฟูจิ
อื้ม ก็เอาสิ
-
ฟูจิ
เฮย์จิคุงล่ะ
-
เฮย์จิ
เอ่อ.. คือว่าต้องรีบกลับ
-
เฮย์จิ
อาจจะมีงานที่โรงแรมรออยู่
-
เฮย์จิ
ขอโทษทีนะ ไว้คราวหน้าก็แล้วกัน
-
โชตะ
อ่อ
-
โชตะ
ถ้างั้นก็
-
โชตะ
ไว้คราวหน้าละกันนะ
-
ฟูจิ
งั้นแยกกันตรงนี้นะ
-
โชตะ
เจอกันพรุ่งนี้นะ
-
เฮย์จิ
อื้มๆ
-
เฮย์จิ
เจอกัน
-
เฮย์จิเดินหอบหนังสือเรียนกลับโรงแรมพอกลับมาถึงก็พบว่าฮารุกับคุณทาจิบานะมายืนรอที่หน้าประตู
-
ฮารุ
ยินดีต้อนรับกลับจ้ะ
-
ทาจิบานะ
มาช้าจริงนะนาย
-
เฮย์จิ
ขอโทษครับ พอดีว่ามีธุระต้องไปจัดการนิดหน่อย
-
ทาจิบานะ
ช่างเถอะๆ
-
ทาจิบานะ
ไปเปลี่ยนชุดแล้วมาทำงาน
-
เฮย์จิ
ครับ
-
เฮย์จิรีบไปเปลี่ยนชุดแล้วมาทำงาน เขาต้องเสิร์ฟอาหารเป็นสิบๆโต๊ะ และคอยเก็บจานพร้อมทั้งทำความสะอาด จนเวลา 22:00 เป็นเวลาที่แขกทุกท่านเข้านอน เขาจึงได้มีเวลาพัก
-
เฮย์จิ
ฮ้าาา เมื่อยชะมัดเลย
-
ฮารุ
เหนื่อยแย่เลยนะ
-
ทาจิบานะ
อย่ามามัวนั่งเล่นอยู่ได้
-
ทาจิบานะ
ไปอาบน้ำแล้วก็เข้านอนซะ
-
ทาจิบานะ
พรุ่งนี้ยังต้องไปโรงเรียนไม่ใช่รึ
-
ทาจิบานะ
แยกย้ายกันไปได้แล้ว
-
ทาจิบานะ
ชั้นจะไปหานายหญิงที่ห้องซักหน่อย
-
ทาจิบานะ
พวกเธอสองคนรีบไปนอนซะล่ะ
-
เฮย์จิ
ครับๆ
-
เขาเดินเข้าไปเปลี่ยนเป็นชุดนอนในห้อง เฮย์จิกดตั้งนาฬิกาปลุกเป็น 6 โมงเช้า จากนั้นก็ล้มตัวลงนอน คิดทบทวนถึงสิ่งที่เขาได้เผชิญอยู่ในตอนนี้
-
เฮย์จิ
เฮ้ออ
-
เฮย์จิ
คิดถึงบ้านจังแฮะ
-
จากนั้นเขาก็เริ่มผล็อยหลับไปเพราะความเหนื่อยล้า ความสงบของชนบทเข้าปกคลุมทั่วบริเวณ ลมอ่อนๆพัดเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดไว้
-
แต่ในราตรีที่เงียบสงัดเช่นนี้ มีอยู่เสียงนึงที่ดังขึ้นมากลบความเงียบสงบของยามค่ำคืนนี้
-
คุณย่า
แค่กๆๆ
-
ทาจิบานะ
นายหญิง
-
ทาจิบานะ
เป็นอะไรหรือเปล่าคะ
-
คุณย่า
ชั้นไม่เป็นหรอกทาจิบานะเอ้ย
-
คุณย่า
คนแก่ก็อย่างงี้แหละนะ
-
คุณย่า
ไปๆ
-
คุณย่า
เธอกลับไปนอนเถอะ
-
ทาจิบานะ
ค่ะ
-
ทาจิบานะ
ราตรีสวัสดิ์นะคะนายหญิง
-
คุณย่าเริ่มเจ็บป่วยออดๆแอดๆ เนื่องจากอายุที่มากขึ้นแล้ว ซ้ำยังมีโรคประจำตัวอีก เธอรู้ดีว่าเวลาของเธอเริ่มใกล้เข้าทุกๆที
-
คุณย่า
คงใกล้ถึงเวลาที่ต้องจากโรงแรมแห่งนี้ไปเสียแล้วสิ
-
จากนั้นน้ำตาก็เริ่มรินไหลออกมา
-
จบ
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น