23.30 น. 

 

"...คามินทร์...ดึกแล้ว มานอนเถอะ.." 

 

".....นอนก่อนเลย...." 

 

"ไม่ได้...พรุ่งนี้มึงต้องตรวจบทอีกเยอะเลย ต้องพักผ่อนมากๆนะ.....ไม่งั้นเบลอแน่...เข้ามานอนเถอะนะ...." 

 

"........อืม........" 

 

ผมตอบรับคำอคิณก่อนจะเดินกลับเข้ามาภายในห้องแล้วปิดประตูระเบียง...เมื่อกี้ผมยืนอยู่ตรงนั้นร่วมๆสองสามชั่วโมงได้ก็แค่กำลังคิดทบทวนเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดไปเมื่อไม่นานนี้....คิดไม่ตกเลยจริงๆ...มันเป็นแค่มโนภาพที่ผมสร้างขึ้นจริงๆน่ะเหรอ..หรือมันคืออะไรกันแน่ ถ้าจะให้นอนตอนนี้คงนอนไม่หลับหรอกครับ อีกอย่างมันก็รู้สึกกระอั่กกระอ่วนใจอยู่ไม่น้อยด้วยที่ผมทำกับอคิณไปแบบนั้น...ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ... 

 

"....คามินทร์...จะทำอะไรอ่ะ..." 

 

"ปิดโคมไฟ" 

 

"อย่า...........กูไม่ชอบให้ห้องมันมืดสนิท...กูนอนไม่หลับ..." 

 

"...." 

 

.....พออคิณเอ่ยแบบนั้นผมจึงละมือจากโคมไฟแล้วเดินมาทิ้งตัวนอนข้างๆกันกับมัน 

 

"......คามินทร์....วันนี้น่ะ มึงทำตัวแปลกๆนะ...." 

 

"...." 

 

".......มึงเป็นอะไรรึเปล่า........" 

 

"...เปล่า...." 

 

"เหรอ..." 

 

......ก็แค่ตอบไปแบบนั้นเพื่อความสบายใจของอีกฝ่าย..ความจริงวันนี้ผมแปลกจริงๆนั่นแหละ แปลกหลายอย่างเลยด้วยและเป็นความแปลกที่ตัวผมเองยังไม่เข้าใจเลยด้วยซ้ำ.... 

 

"......นอนกันเถอะ ดึกแล้ว ฝันดีนะ...." 

 

"อืม..." 

 

อคิณพลิกตัวนอนหันหลังมาทางผม.....ก่อนจะนิ่งไป....ผมขยับตัวลงมานอนราบกับเตียง ก่อนจะพลิกตะแคงไปอีกข้างที่ตรงข้ามกับอคิณ ‘หลับไปซะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ทุกอย่างมันจะดีเอง’ มันเป็นคำพูดประโยคสุดท้ายก่อนที่ผมจะเข้าสู่ห้วงภวังค์ 

.

. 

 

 

.....หมับ~....... 

 

!? 

ในขณะที่ผมกำลังหลับ จู่ๆก็รู้สึกว่ามีเรียวแขนของใครสักคนวาดมาโอบกอดร่างผมไว้จากทางด้านหลัง....อ้อมกอดนั้นมันกระชับแน่นขึ้นเรื่อยๆจนเริ่มรู้สึกอึดอัด........นี่อคิณมันทำบ้าอะไรเนี่ย..ไหนบอกจะนอนไม่ใช่เหรอ ทำแบบนี้ผมนอนไม่หลับหรอกนะ 

 

"...อคิณ..." 

 

"...." 

ผมลืมตาขึ้นมาก่อนจะพลิกร่างไปหาอีกคนเพื่อจะเอ่ยปราม.....แต่สิ่งที่ผมเห็นกลับสร้างความมึนงงและฉงนใจให้เป็นอย่างมาก....อคิณยังคงนอนหันหลังมาทางผม!?....แล้ว...เมื่อกี้ใครกันล่ะที่โอบกอดตัวผม...ละเมอหรือฝันกันแน่นะ?...ไม่สิ...ไม่มีทาง ผมยังมีสติครบถ้วน 

 

 

‘เช้าวันต่อมา’ 

 

“อือ..อ..อคิณ..มึงตื่นขึ้นมาทำไรแต่เช้าวะ” 

เสียงของอะไรบางอย่างทำให้ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมกับสอดส่ายสายตาหาร่างของใครอีกคนที่เมื่อคืนนอนอยู่ข้างๆ 

 

“อ้าว..ตื่นแล้วหรอ...ไปอาบน้ำสิ....จะได้มากินข้าว” 

แปลก..แปลกมาก..คนอย่าอคิณไม่น่าจะตื่นเช้าและลุกมาทำอาหารให้ใครแบบนี้...หรือว่ามันอาจจะเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วหรือแค่ผมไม่รู้...??? 

ผมใช้เวลาในการอาบน้ำชำระร่างกายสักพักนึงแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพที่ใส่แค่บ็อคเซอร์ก่อนที่จะเดินไปที่โต๊ะอาหาร 

 

“ทำไมไม่แต่งตัวให้เรียบร้อยก่อน...” 

 

“กินเสร็จแล้วค่อยแต่งก็ได้” 

อาหารที่อยู่บนโต๊ะ...มีข่าวกล่องที่ถูกเวฟ...ขนมปังปิ้งที่ถูกทาแยมสตรอเบอรี่...ผลไม้ที่ถูกปลอกไว้อย่างดีและน้ำส้มที่ถูกคั้นไว้เกือบเต็มแก้ว...สำหรับผู้ชายคนหนึ่งทำได้มากถึงขนาดนี้เลยหรอ? 

หลังจากที่กินอิ่ม...ผมเดินไปหน้าตู้เสื้อผ้าขณะที่อคิณยังคงเก็บจานชาม..ผมคว้ากางเกงที่แขวนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้ามาใส่ตามด้วยหยิบเสื้อนักศึกษามาสวมและกำลังจะติดกระดุม.. 

 

หมับ~ 

 

จู่ๆก็มีแขนคู่หนึ่งคว้ามาโอบกอดจากด้านหลังก่อนที่จะรู้สึกถึงอะไรหนักๆที่มาซบลงบนแผ่นหลังของผม..กลิ่นหอมอ่อนๆโชยเข้ามาแตะจมูกอีกครั้ง..มันเป็นกลิ่นเดิม...กลิ่นที่ผมเคยรับรู้... 

 

“คามินทร์...เราขอโทษ...สำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง..เราผิดไปแล้ว..” 

 

“.....” 

 

“ถ้าเรารู้ว่าทุกอย่างจะเป็นแบบนี้...เราคงไม่ทำแบบนั้น...” 

 

“......” 

 

“ตลอดเวลาที่ผ่านมา..ขอบคุณนะ” 

 

“....” 

ตอนนี้ผมพูดอะไรไม่ออกได้แต่ยืนนิ่งๆและอีกอย่างที่รู้สึกได้คือเสื้อที่เริ่มเปียกตรงบริเวณที่ใบหน้านั้นซบ.. ‘เขากำลังร้องไห้อยู่งั้นหรอ?’ 

 

“ต่อไปนี้...เราจะขออยู่ข้างๆคามินทร์..เรา...จะไม่ไปไหน...ไม่ไปไหนอีกแล้ว...ถ้าคามินทร์อยากให้เราอยู่...เรา..ก็จะอยู่...” 

 

“...” 

 

“เราจะไม่พรากจากกัน...เราจะอยู่ด้วยกัน..ทุกที่..ทุกเวลา..เราสัญญา...” 

 

 

.......................................................................................