เธอคือความฝัน
-
นาฬิกาชีวิตพัดพาเวลาผ่านมากว่าหกเดือน อยู่ดีๆริน เขาก็หายตัวจากโรงพยาบาลไป โดยไม่ยอมร่ำลาฉันสักคำ ใจฉันคิดถึงเขาตลอดเวลา มีบางอย่างที่ ฉันยังไม่ได้เอ่ยจากปากให้เขารู้ ผิดที่ฉันเองที่เป็นคนปากหนัก ถ้าได้เอ่ยคำนั้น ฉันจะไม่เสียใจเลย ถ้าเขาได้ฟังแล้วจะไป ตอนนี้ฉันเปิดร้านกาแฟสำเร็จ อย่างที่ฝันไว้แล้ว
-
ร้านกาแฟที่ดูเรียบง่าย ตั้งอยู่ใกล้แม่น้ำยามาซากิกาวะ ฝันของฉันสำเร็จทั้งหมด เหลือแต่ฝันของริน ฉันไม่รู้ว่ารินทำสำเร็จหรือยัง ฝันที่จะซ่อมบ้านที่เคยอยู่กับพ่อและแม่ หรือเขากำลังทำตามฝันอยู่ ฉันได้แต่นึก จิตใจเหม่อลอยตามสายลมไปวันวัน
-
ท่านพ่อกับท่านแม่มานั่งทานกาแฟยามเช้าตามปกติ สีหน้าท่าทาง ดูสบายใจผ่อนคลาย ท่านทั้งสองกำลังชม ดอกไม้และบรรยากาศ ฟูมิกะ เดืนมาจากด้านในร้านออกมานั่งตรงข้ามท่านพ่อ
-
ฟูมิกะ
ท่านพ่อคะ
-
ฟูมิกะ
พอจะทราบไหมคะ ว่ารินเค้าหายไปไหน
-
น้ำเสียงถึงปรกติ แต่คนเป็นพ่อพอฟังออกว่า เธอมีความเหงาจับใจ ขนาดไหน รอยยิ้ม มิอาจกลบ กลืนความรู้สึกได้
-
ฮาชิรามะ
รินเค้าขอกลับเมืองไทย เค้าบอกมาแบบนั้น
-
ฮาชิรามะ
พ่อก็พยายามห้าม แต่ห้ามเท่าไหร่เค้าก็ไม่ยอมฟัง เค้าเอาแต่บอกว่าเค้าเป็นตัวซวยของฟูมิกะ
-
เธอรีบตอบอย่างไว น้ำเสียงของฮาชิรามะไม่ทันหยุด เธอก็รีบแก้ต่าง ให้คนที่ถวินหาทันที
-
ฟูมิกะ
ไม่ใช่นะคะ หนูต่างหากที่พาเรื่องร้ายๆ มาให้ริน
-
ฟูมิกะ
หนูเป็นตัวซวยมากกว่า อยากทำอย่างนั้น อย่างนี้ พาเขาไปเจอเรื่องร้ายๆ
-
ท่านแม่ที่นั่งข้างๆ ฟูมิกะหันมาจับไหล่ ด้วยความอ่อนโยน สายตาที่ิอบอุ่น ดูเข้าใจ
-
ชิซึเนะ
แม่ว่าไม่ใช่ทั้งสองคนหรอกนะ
-
ชิซึเนะ
นี่คุณ คุณต่างหากที่เป็นตัวซวย
-
ชิซึเนะหันมองตาขวางใส่ ฮาชิรามะ จนเขาต้องหลบสายตา
-
ฮาชิรามะ
อะไรมาลงที่ผมละ
-
ชิซึเนะ
เพราะคุณไง ที่ยอมปล่อยให้เรื่องมันเลยเถิด
-
เธอชี้นิ้วราว เจ้านายกำลังเทศนาลูกน้อง ฮาชิรามาถึงกับทำหน้าไม่ถูก
-
ชิซึเนะ
ถ้าคุณยอมวางมือตั้งแต่แรก เรื่องทั้งหมดคงไม่เกิดขึ้น
-
ฮาชิรามะ
พ่อผิดเองจ้า
-
ฟูมิกะ
หนูดีใจมากนะคะที่พ่อแม่กลับมาดีกันได้ แล้วสุดท้ายเรื่องทั้งหมดจบลงด้วยดี
-
ฮาชิรามะ
ไม่จริงนะ ลูกสาวพ่อมีอีกอย่างที่ต้องทำ
-
ชิซึเนะ
ใช่อย่างที่พ่อบอก แม่ว่าเสร็จงานแต่งเคนอิจิแล้ว ลูกควรไปเมืองไทยนะ
-
ฟูมิกะ ตาโตมองท่านแม่ด้วยความสงสัย เธอหันมาจ้องตาแทบไม่กระพริบ
-
ฟูมิกะ
หนูไปไม่ได้หรอกค่ะ พ่อแม่
-
ฟูมิกะ
ถ้าหนูไปเมืองไทย แล้วใครจะดูร้านกาแฟของหนูล่ะคะ
-
ฮาชิรามะ กอดอก พร้อมยิ้มอ่อน เพราะรู้ว่าจะได้ช่วยลูกสาวที่รักได้บ้าง
-
ฮาชิรามะ
เอ่อ คือพ่อตกงานมาหลายเดือนแล้ว สนใจจ้างพ่อไหม
-
ฟูมิกะ
พ่อทำไม่ได้หรอกคะ
-
ฮาชิรามะ
ไม่ต้องห่วงพ่อหรอกนะ ห่วงตัวเองก่อน
-
ฮาชิรามะ
แล้วพ่อก็เป็นคนหัวไว ไอ้พวกลูกน้องเก่ามันคงไม่สนหรอกว่าพ่อทำอร่อยแค่ไหน
-
ฮาชิรามะชี้นิ้วออกไปรอบๆ ที่มีลูกน้อง ยืนทั่วไปหมด
-
ฮาชิรามะ
แต่พวกมันต้องมาอุดหนุ่น ร้านนี้
-
แม่ก็จับมือ ฟูมิกะ มากุมไว้
-
ชิซึเนะ
แม่ช่วยดูให้ได้อีกแรง เรื่องร้านนี้น่ะ ไม่ต้องห่วงเลย
-
ชิซึเนะ
เวลาแม่นัดพบลูกค้า ก็แค่ให้มาที่นี่ ดีไหมละ สบายใจขึ้นหรือยังลูกแม่
-
เธอยิ้มเล็กๆ แสดงถึงความหวังบางอย่าง
-
ฟูมิกะ
หนูขอบคุณนะคะ คุณพ่อคุณแม่
-
ชิซึเนะ
ไปตามหารินเถอะ เขารอลูกอยู่ แม่รู้ แม่อาบน้ำร้อนมาก่อน
-
ฟูมิกะ
แม่ไม่ห่วง ไม่หวงลูกสาวเลยหรอค่ะ
-
ท่านพ่อก็ยื่นมือกุมมือ ฟูมิกะไว้ สีหน้าจากล้อเล่นก็ดุจริงจัง น้ำเสียงอบอุ่น
-
ฮาชิรามะ
พ่อเข้าใจแม่นะ เข้าใจดีเลยละว่า แม่เขารู้สึกยังไง
-
ฮาชิรามะ
ถ้าเราเจอชายหนุ่มที่ดูแลลูกสาวเราได้ คนเป็นพ่อเป็นแม่ก็สบายใจ
-
ฮาชิรามะ
พ่อไม่อยากอ้อมค้อม เราก็อยากได้เค้าเข้ามาเป็นลูกเขยนะ
-
ฮาชิรามะยิ้มให้พร้อมปล่อยมือ เขาได้บอกสิ่งที่ต้องบอกไปหมดแล้ว
-
ชิซึเนะ
รินเขาเป็นคนดีมาก ดีจนชนะใจพ่อกับแม่ได้
-
ฟูมิกะ
ขอบคุณนะคะ
-
วันนี้ครอบครัวของฉันมีความสุขมากๆ แค่เราเปิดใจพูดคำ ที่อยู่ในใจออกมา เราก็เข้าใจกันมากขึ้น
-
โรงแรมหรูแห่งหนึ่ง มีการตกแต่งด้วยผ้าขาวบาง สะท้อนแสงแวววับ มีเกล็ดแก้ว ด้านในมีคนกำลังขนของเข้าไปในห้องจัดเลี้ยง ที่หน้าประตู คู่รัก คู่หนึ่งยืนดูงานอยู่ด้านหน้า คอยสั่งการทำงานของคนงาน
-
ฟูมิกะที่เสร็จงานจากร้าน ก็เดินตรงเข้ามาด้านในงาน เธอส่งรอยยิ้มมาแต่ไกล โบกมือ
-
ฟูมิกะ
เคนอิจิ มายูมิ
-
เคนอีจิ
อ้าวฟูมิกะ มาได้ยีงไงนี่ ดีใจจังที่เธอมา
-
มายูมิรีบพุ่งตัวเข้ามาโอบกอดไว้แน่น
-
มายูมิ
สบายดีไหม ดูซูบไปเยอะเลย กินอะไรบ้างหรือเปล่านี่
-
เคนอีจิ
มายูมิจัง ที่รักถามแบบนี้ได้ไง
-
เคนอีจิ
ฟูมิกะเค้าไม่สบายดีหรอก กินไม่ค่อยได้ นอนไม่ค่อยหลับ
-
มายูมิ
ป่วยหรอฟูมิกะ เดี๋ยวหายาให้
-
ฟูมิกะ
เปล่า เคนอิจิ ก็พูดไปเรื่อย
-
ทั้งสองพากันพูดอย่างมีเลสนัย
-
ฟูมิกะ
ฉันสบายดี ไม่ต้องห่วงหรอก ไม่ได้ป่วยอะไร
-
ฟูมิกะ
มีอะไรให้ฉันช่วยไหมเคนอิจิ ใกล้งานแต่งแล้ว นะเจ้าบ่าว ขาดอะไรหรือเปล่า
-
เคนอีจิ
ไม่มีหรอกจ๊ะ เตรียมเสร็จหมดแล้ว เอ้อ.... ฟูมิกะ รอตรงนี้เดี๋ยวนะ
-
ฟูมิกะ
มีอะไรหรอ
-
เธอทำหน้าสงสัยในท่าทีมีพิรุธ ของเจ้าบ่าวมือใหม่ ที่ดูลุกรนชอบกล
-
เคนอีจิ
รอแป๊บเดียวเดี๋ยวมา
-
มายูมิ
ฟูมิกะ เราเป็นเพื่อนสนิทกัน
-
มายูมิ
มีอะไรไม่สบายใจบอกมาได้เลยนะ อย่าเก็บไว้คนเดียว
-
มายูมิ
เรื่องบริษัท มายูมิ เป็นเจ้าของเพียงชื่อ มีอะไรก็บอกได้เลย
-
ฟูมิกะ
ไม่มีหรอกจ้ะ มายูมิ
-
ฟูมิกะ
เธอทำได้ดีแล้วขอบคุณนะ ที่ช่วยทำให้เรื่องทุกอย่างจบได้ดี
-
เคนอิจิวิ่งออกมาจากห้องด้านใน ถ้าบอกว่าไปวิ่งราวมาก็เชื่อ ดูทีท่าวิ่งรีบลุกรนเหลือเกิน แถมในมือก็ถืออะไรบางอย่าง
-
เคนอีจิ
ผมมาแล้ว นี่ครับ นี่ครับ
-
เคนอีจิ
คือตอนที่ผมจะไปพยายามห้ามริน ไม่ให้ย้ายออกจากอพาร์ทเม้นต์ของมัน แต่ผมดันไปไม่ทัน
-
เคนอีจิ
ผมเจอนี้ มันทำตกไว้หน้าห้องเลยเก็บไว้ให้
-
ฟูมิกะ
อะไรคะ
-
เคนอิจิยืนบางอย่างออกมาด้านหน้า ให้กับฟูมิกะ
-
เคนอีจิ
aka fukurou ตุ๊กตาตัวนี้ไง ปกติมันแอบพกใส่ชุดสูทตลอด ของสำคัญของมัน
-
เคนอีจิ
ผมคืนให้คุณ ฝากคุณเอามันไปส่งคืนเจ้าของ ส่งให้ถึงมือเลยนะ
-
ฟูมิกะรีบยื่นมือออกไปรับมากอดไว้ทันที
-
ฟูมิกะ
ขอบคุณนะคะ ขอบคุณมากๆ
-
เคนอีจิ
ฟูมิกะ ถ้าเจอหน้ามัน ผมฝากชกมันสองที โทษฐานที่ไม่ร่ำลา แถมยังทำร้ายจิตใจสาวน้อยตรงหน้าผม
-
มายูมิ
มายูมิเชื่อว่ารินต้องรอฟูมิกะอยู่นะ
-
ถึงเธอจะกอดตุ๊กตาไว้ แต่หน้าเธอดูเศร้ามากกว่าเดิม คงเพราะคิดถึงเจ้าของมันอยู่นั่นเอง
-
ฟูมิกะ
ฉันยังคงไปไม่ได้หรอกคะ
-
ฟูมิกะ
แล้วก็ต้องอยู่ช่วยงานแต่งคุณสองคน
-
มายูมิ
มายูมิเชื่อว่ารินต้องรอฟูมิกะอยู่นะ
-
มายูมิ
อย่าให้เขารอสิ
-
มายูมิ
แล้วนี่ตั๋วเครื่องบิน มายูมิจัดการเอกสารให้ทุกอย่างแล้ว
-
มายูมิ ล้วงเข้าไปในกระเป๋าถือใบใหญ่ ที่เธอสพายไว้ติดตัว พร้อมหยิบกระดาษอะไรบางอย่างออกมา ยื่นให้ฟูมิกะ
-
มายูมิ
แล้วนี่ตั๋วเครื่องบิน มายูมิจัดการเอกสารให้ทุกอย่างแล้ว
-
มายูมิ
ทีแรกจะเอาไปส่งให้ที่ร้านกาแฟพรุ่งนี้
-
เคนอีจิ
ใช่จ้ะ เราสองคนเตรียมให้ทุกอย่างแล้ว ไม่ต้องห่วงหรอก
-
ฟูมิกะ
เธอสองคนดีกับฉันมากเลยนะ
-
เคนอีจิ
ไม่หรอกนะ ที่ผมได้แต่งงาน กับมายูมิเพราะรินกับฟูมิกะไง
-
เคนอีจิ
เราไม่มีทางมีความสุขหรอก ถ้าฟูมิกะไม่มีความสุข
-
มายูมิ
รีบตามหาหัวใจให้เจอนะ ฉันแน่ใจว่าเขารอเธออยู่
-
หลายวันต่อมาฉันก็เดินทางมาเมืองไทย ลงที่สนามบินสุวรรณภูมิ การเดินทางมาคนเดียวต่างจากครั้งก่อน ป้าจิตมารับเช่นเคย
-
ฟูมิกะเดินออกมาจากสนามบิน ก็พบป้าจิต ที่ยืนรอทันที รอยยิ้มพิมใจ ของป้าจิต ที่ฉันจำได้ดี ป้ารีบวิ่งมาจูงมือ
-
ป้าจิต
ยินดีต้อนรับกลับนะหลานสาวสุดสวย ของป้า มาแล้วอยู่ที่นี่เลยนะ
-
ฟูมิกะ
สวัสดีคะป้าจิต หนูก็อยากมาอยู่ที่นี่นะคะ แล้วก็คิดถึงป้าจิตมากๆ ด้วย
-
ป้าจิต
หน้าตาเราไม่ค่อยมีความสุขเลยนะ ปะ กลับบ้านกัน เดียวป้าจิตจะทำอาหารให้กินเอง
-
ป้าจิต
รับรองว่าอร่อยถูกปากถูกใจแน่นอน
-
ฟูมิกะ
กำลังคิดถึงอาหาร ฝีมือป้าพอดีเลย เดียวจะกินให้พุงกางเลย
-
ป้าจิต
เดียวป้าจะจัดชุดใหญ่ไฟกระพริบ ทำให้หายคิดถึงเลย
-
ป้าจิต
มาขึ้นรถเร็ว
-
ฟูมิกะนั่งรถก็ไม่พูดอะไรมากมาย ถามถึงรินป้าก็บอกไม่เจอเลย เขาไม่ติดต่อมาหลายเดือนแล้ว พอถึงบ้านก็อาบน้ำเปลี่ยนชุด สบายๆออกมาที่โต๊ะอาหาร แล้วก็ทานข้าวฝีมือป้าจิตกุ๊กมือหนึ่ง พออิ่มเธอก็เหมือนมีธุระขอตัวออกมาข้างนอก
-
เธอเริ่มเดินทางไปที่บ้านเก่า แต่การกลับมาคราวนี้ถูกซ่อมจนสวย ไม่เหลือสภาพเดิมเลย
-
ต่อจากนั้นฟูมิกะก็ตรงไปโรงเรียนที่รินเคยเรียนสมั่ยเด็ก สองคนเคยมานั่งชิงช้าเคียงคู่กัน ภาพจำยังชัดเจน เหมือนเดิมทุกอย่าง ภาพเธอยังชัดเจนเหมือนเดิม
-
ไปนั่งพักที่วัด คุยกับเด็กๆ เธอไปที่ไหนก็ไม่เจอริน แล้วเธอก็วนกลับมาที่บ้านอีกครั้ง เธอยืนที่หน้าบ้านมองไปรอบๆ
-
ฟูมิกะ
รินเธออยู่ไหนนะ
-
ฟูมิกะ
รู้ไหม ว่าทำให้ฉันคิดถึง ทำไมถึงใจร้ายกับฉันจัง
-
วันต่อมาฟูมิกะ ก็ขอให้ป้าจิต พาไปเช่ารถที่เดิม เพื่อจะเดินทางต่อ เธอจะไปไร่กาแฟที่เธอสั่งไปขายทั่วนาโกย่า
-
ก่อนลงจากรถป้าจิตมีสีหน้าเป็นห่วง รถจอดสนิทหน้าที่เช่ารถยนต์
-
ป้าจิต
แน่ใจหรอ ว่าจะไปคนเดียว ป้าเป็นห่วงนะ
-
ป้าจิต
ป้ากลับไปสั่งงานลูกน้องแป๊บ แล้วให้ป้าไปเป็นเพื่อนดีกว่านะ
-
ฟูมิกะ
ไม่เป็นไรคะป้า ไม่ต้องเป็นห่วง
-
ฟูมิกะ
หนูเคยไปครั้งนึงแล้ว ไม่ต้องห่วงนะคะ เดี๋ยวถึงทางไร่กาแฟ เค้าก็เตรียมที่พักให้แล้วคะ
-
เธอขับรถช้าๆ เพื่อทบทวนความหลัง ใช้เวลานานพอสมควร ทั่งไม่ชินทาง ยังขับรถไม่เก่งเท่าไหร่ กว่าเธอจะถึงฟ้าก็มืดแล้ว
-
เธอเลี้ยวรถมาจอดหน้าสำนักงาน เจ้าของไร่ที่มายูมิติดต่อไว้ ก็ออกมายืนรอรับด้านหน้า อย่างเป็นกันเอง
-
เจ้าของไร่
สวัสดีครับ ยินดีต้อนรับครับ เรื่องที่พักเราเตรียมห้องให้แล้ว จะทานอะไรไหมครับ
-
ฟูมิกะ
ไม่ค่ะขอบคุณนะคะ วันนี้เหนื่อยมาก ขอนอนพักก่อนนะคะ
-
เจ้าของไร่
ได้ครับเชิญทางนี้ครับ ต้องการอะไรบอกพนักงานได้เลยนะครับ
-
ฟูมิกะเดินจากที่จอดรถด้านหน้าไม่ไกบถึงห้องพัก เป็นเรือนไม้ชั้นเดียว สีเขียวเข้ากับบรรยากาศ มียานกระจกสีขาว ประตูสีขาวสวย มีชุดเก้าอี้ด้านหน้า เป็นบ้านใหม่ที่ใช้รับรองแขกหน้าต่างเป็นกระจกเห็นวิวข้างนอก
-
เปิดประตูแล้วเดินถึงเตียงก็ปล่อยมือจากกระเป๋า ล้มตัวลงนอนหลับไปทันที
-
. . . .
-
เธอลืมตาตื่นขึ้นมา ตั้งแต่เช้าเพราะชอบอากาศที่นี่ แถมยังนอนเต็มอิ่ม เสียงนกร้องปลุกเธอให้ออกมาชม ความงามของทะเลหมอก ต้นไม้สูงและดอกไม้
-
อาบน้ำแต่งตัวเสื้อลายลูกไม้สีชมพู ออกมานั้งเก้าอี้ด้านหน้า เจ้าของไร่ก็เดินผ่านมาพอดี
-
เจ้าของไร่
ตื่นแต่เช้าเลยนะครับ หลับสบายไหมครับ อาหารเดียวให้เด็กเอาไปเสริฟในห้องนะครับ
-
ฟูมิกะ
ขอบคุณคะ พอดีอยากเดินชมอากาศยามเช้าก่อน เดียวกลับมาทานนะคะ
-
เจ้าของไร่
เชิญตามสบายเลยนะครับ ระวังลื่นด้วยนะครับ ตอนเช้าน้ำค้างแรงพื้นจะเปียกมาก
-
ฟูมิกะ
ค่ะ
-
ฟูมิกะเดินมาดูคนงานเก็บใบชา ทำงานต่างๆ อย่างสบายใจ เธอเดินชมไร่ไปทั่ว ตามข้างทางก็ปลูกดอกไม้สวยๆ ให้ได้ชมความงาม
-
ฟูมิกะ
คุณกำลังทำอะไรหรอคะ
-
คนงาน
เก็บเมล็ดกาแฟครับ
-
ฟูมิกะ
นี่หรอที่เขาส่งไปให้ที่นาโกย่า
-
คนงาน
ใช่ครับ
-
ฟูมิกะ
โห ที่นี่มีแต่คนเก่ง ดูชำนาญมากเลยคะ
-
คนงาน
ระวังล้มนะครับ
-
ฟูมิกะ
ว้าว มีลำธารด้วย ฉันลงไปดูได้ไหมคะ
-
คนงาน
ได้ครับ แต่อย่าลงดีกว่า
-
ฟูมิกะ
ทำไมละคะ อันตรายหรอ
-
คนงาน
ก็ไม่ค่อยหรอกครับ แต่หินลื้น แล้วคมด้วย ระวังหน่อยนะครับ
-
คนงานหลบหน้าไปทำงานต่อ ฟูมิกะเดินผ่านไปตรงไปที่ริมลำธาร
-
เธอบรรจงก้าวเท้าทีละข้างอย่างใจเย็น ลงไปเรื่อยๆ
-
ฟูมิกะลงไปเอาเท้าสัมผัสน้ำอย่างสบายใจ ตอนเธอลุกเธอก็ทำท่าจะล้ม แต่มีคนยื่นมือจับไว้
-
รินณภัทร
ผมบอกแล้วไงว่ามันลื่น
-
ฟูมิกะ
ริน!!
-
ทั้งสองดวงตา กลับมาจ้องมองกันอีกครั้ง ยามนี้ทั้งสองโดนสะกตด้วยความรัก มิอาจคลาดกันได้อีกแล้ว
-
ฟูมิกะ
คุณมาทำงานที่นี่?
-
ฟูมิกะ
ทำไมละ?!
-
รินณภัทร
ผมแค่อยากทำอะไรให้คุณ ได้บ้าง อยากช่วย อยากดูแล
-
รินณภัทร
ผมบอกแล้วว่าผมมันตัวซวย คุณไม่น่ามาเจอผมเลย
-
รินณภัทร
เจอผมแป๊บเดียวคุณเกือบล้ม
-
ฟูมิกะ
ไม่ใช่หรอกคะ รืนคือโชคดีของฟูมิกะต่างหาก
-
ฟูมิกะหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋า
-
ฟูมิกะ
ตุ๊กตาสองตัวนี้มันต้องอยู่คู่กัน ทำไมคุณลืมไว้
-
ทั้งสองยืนบนลำธาร ที่น้ำเย็นถึงข้อตาตุ่ม ห่างกันไม่ถึงศอก ฟูมิกะบรรจงยื่น ตุ๊กตานำโชคในมือให้ริน
-
ฟูมิกะ
นี่ของรินคะ
-
ฟูมิกะ
ถ้าความโชคดีของรินอยู่ที่ฟูมิกะ
-
ฟูมิกะ
รินก็ห้ามห่างจากฟูมิกะนะคะ
-
รินณภัทร
เพราะอะไรล่ะครับ คุณถึงมาตามหาผม
-
ฟูมิกะ
เพราะ.... ฟูมิกะรักรินคะ
-
ทั้งสองจับมือมองตากัน ไม่มีคำพูดมากมาย มีแค่ รัก คำเดียว
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น