เข้าวันที่2เดือน2 สำหรับนักเรียนมัธยมธรรมดาก็คงรู้ดีว่าเป็นเดือนที่ใกล้กับเดือนปิดเทอม เเละทุกคนก็ได้เที่ยววววววกรี้ดกราดวู้วว้าว----

เราก็จะได้นอนเต็มที่สักที---มั้งนะ...เเกม.5ปีหน้าม.6มันไม่ต่างกับการเดินเข้าสนามรบย่อมๆเลย เเละตอนนี้นักสู้ของเรารึม.6 ก็ได้สู้รบเเย่งที่เรียนกันเเบบกระหึ่มบึ้มเเตกมากๆ เราเองรุ่นน้องที่น่ารักก็ไม่สามารถช่วยไรพี่เขาได้ ได้เเต่ชูสองนิ้วเเล้วบอกว่า...สู้โว้ยเพ้!....ค่ะ

ว่าเรื่องที่เรียนดีกว่า สำหรับเราๆเด็กม.ปลายการมองเห็นอนาคต อาทิ อาชีพ เงินเดือนเเละสำคัญคือ มหาวิทยาลัย เป็นเรื่องยากในการตัดสินใจ เพราะมหาวิทยาลัยมีเยอะมากเเม่ มีเยอะขนาดนี้พี่ๆก็ยังไม่มีที่เรียน(?) มันมีหลายสาเหตุนะอิอิ

เเต่ก็ต้องขอบคุณโอกาสดีๆของรร.ที่มอบให้คือการได้ไปตลาดนัดมหาวิทยาลัยที่เป็นเเหล่งรวมมหาวิทยาลัยดังๆดีๆมาเเนะนำ ทำให้เรามั่นใจขึ้นในการเลือกที่เรียน พบบุคลากรจริงๆ เเม้กระทั่งผู้ในรั้วมหาลัย!สุโค่ยมากๆบอกเลย-- เเต่ก็ไม่อยากบอกหรอกนะว่าฉันก็โดนเเอ่วเหมือนกัน หึ!คนสวยก็เงี่ย--

"หิวข้าวโว้ยยยยยย โรคก็กลัว ร้อนก็ร้อน หิวก็หิว เเดรกซุ้มเเถวนี้ได้ไหม"

"ใจเย็นค่ะซิส สงสารครูที่มาตั้ง"

"ไปซื้อข้าวเหอะหมอ ยืนบ่นเป็นหอกระจายเสียงอยู่ได้ไปๆ"

"รับเเซ่บ!" อย่าบอกว่านี้คือการกินมันคือการยัด--

"อ้าวอันยอง ไม่เห็นจอบหรอเดินมาด้วยกันหายเฉย....รึโดนอุ้ม!"

"พูดผิดพูดใหม่ได้จอบมันไม่โดนอุ้มง่ายๆหรอก กระทืบเขาก่อนสะอีก...ยายรับประกัน!"

"รักเพื่อนดีจริงๆ--เดี๋ยวไปดูดีกว่า"

"จอบโว้ย!หายไปไหนของเขานะ โทรหาดีกว่า"

ในขณะที่โทรหาจอบจังพี่ๆทหารการบินก็ชี้มาทางฉันเเละเดินมา......ตูจะโดนจับชิมิ---

"สวัสดีครับน้อง"ยิ้มหล่อเชียวเเต่ฉันผวาค่ะ--

"ค่ะ...มีอะไรหรอคะ"

"ม.ไหนเเล้วครับ"

"6....ลบ1ค่ะ"

"ตลกนะเราม.5ใช่ไหม...อาสนใจไปเป็นนักบินไม่ก็พยาบาลทหารไหม".....เหมือนรู้ว่ากูชื่อหมอเนอะ

"อา...ขอโทษนะคะ หนูเรียนศิลป์ค่ะคงเรียนไม่ได้"ตัดบท!ตัดบท!

"จริงหรอ!ภาษา หรือคำนวณละ"

"ภาษาจีนค่ะ"

"จริงหรอพูดให้พี่ฟังหน่อย" อยากจะบอกว่าเช่า!มากๆเลยค่ะเดี๋ยวโดนตบเเล้วในซุ้มพี่เเกก็หันพร้อมกันทางนี้ อันเชิญหันกลับค่ะรู้ว่าสวยเเต่คนเดียวก็เกินพอค่ะ

"อา...เกรงใจค่ะ เอะพี่กินข้าวรึยังคะ รีบกินนะคะเข้าใจค่ะว่าพี่เป็นักบินร่างกายเเข็งเเรงอยู่เเล้วเเต่ถ้ามัวเเต่ยืนเเนะนำไม่ได้กินข้าวโอกาสเป็นโรคกะเพราะมีเยอะนะคะไม่ดีๆๆ สู้นะคะ โอ้วนักเรียนชายคนอื่นมาพี่เเนะนำเขาเถอะนะคะหนูกลัวความสูงกับเลือด(ชอบสะด้วยซ้ำ--)คงเรียนไม่ได้หนูกลัวหนูฆ่าคนไข้กับทำเครื่องพี่เละนะคะ ขอบคุณเเละสวัสดีค่ะ"รัวใส่เลยค่ะ--

โอกาสบางทีเข้ามาก็ดีเเต่มาเเบบนี้ก็ตื่นเต้นไป....เเต่ดีที่สุดคือไม่ทิ้งไปเลยนะคะ

โอกาสไม่เคยมาเเบบอากาศหายใจนะคะ เมื่อคิดว่าใช้ให้รีบตีลังกากระโดตบรับเอาเลยค่ะ รักคนอ่านนะคะ...