#13 รู้สึกสิ
-
#ต้าเจี่ย
-
จ้าวต้าเจี่ย
นาย...
-
ต้าเจี่ยมองตานหัวเต็มตา เขาเองก็ตัวแดงก่ำยิ่งกว่าตนเสียอีก เหงื่อกาฬไหลท่วมตัว ยังสะกดกลั้นอารมณ์เอาไว้ได้อยู่ ถึงจะทรมานไม่ต่างกัน ต้าเจี่ยละอายแก่ใจ ที่ตนอ่อนแอกว่าน้องชายมากนัก ดูสิ สุดท้ายแล้วเป็นตานหัวที่ซับน้ำตาให้เขา
-
มู่ตานหัว
ผมรู้ๆ
-
มู่ตานหัว
พี่ร้องไห้แบบนี้ผมก็ไม่รู้จะปลอบยังไง
-
มู่ตานหัว
แต่ผมเชื่อว่า เราจะผ่านมันไปได้ด้วยกัน
-
จ้าวต้าเจี่ย
มู่ตานหัว...ให้ฉันช่วยนายมั้ย?
-
มู่ตานหัว
ผมไม่ได้หนักหนาอะไรขนาดนั้น ผมทนไหว
-
จ้าวต้าเจี่ย
ลำบากนายแล้วจริงๆ
-
จ้าวต้าเจี่ย
เรามาแลกหมัดกันคนละทีให้สลบกันไปเลยดีมั้ย?
-
มู่ตานหัว
...
-
มู่ตานหัว
ผมว่าแลกกันคนละสี่ห้าน้ำจะหลับสบายมากกว่า...
-
เพี๊ยะ!
-
จ้าวต้าเจี่ย
ทะลึ่ง
-
ตานหัวยิ้มกว้าง ก่อนจะลอบถอนหายใจยาว นึกว่าจะขอได้เสียอีก อารมณ์เสียดายชัดเจนบนใบหน้า แต่ไม่พูดอะไรออกมาอีก ทั้งที่เขาไม่เคยอดกลั้นอะไรแบบนี้มาก่อนเลย แต่เพราะต่อหน้าต้าเจี่ยที่กำลังอ่อนแอ เขาจะต้องเข้มแข็ง ทั้งที่ใจอยากจะงอแงกดคนตัวบางกว่าลงเตียงซะ
-
มู่ตานหัว
...
-
จ้าวต้าเจี่ย
...
-
มู่ตานหัว
พี่ดีขึ้นรึยัง?...
-
ความเงียบเกิดความอึดอัดขึ้นมาระหว่างพวกเขาอย่างไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เพราะตลอดมามักเปิดใจคุยกันจึงไม่มีเรื่องให้คิดมาก แต่ตอนนี้ต่างคน ต่างมีความรู้สึก มีความอารมณ์ที่อาจจะชักนำให้พวกเขามองหน้ากันไม่ติด จ้าวต้าเจี่ยควบคุมตนเองได้เสมอ กลับเลิ่กลั่กจน ตานหัวทำอะไรไม่ถูกไปด้วย ตัวที่ขาวมากอยู่แล้ว
-
ตอนนี้แดงก่ำยันปลายนิ้วเรียว หายใจหอบจนต้าเจี่ยลอบมองเป็นระยะอย่างเป็นห่วง ใจเต้นระส่ำ เมื่อมองริมฝีปากอวบอิ่มของน้อง อย่างไม่ตั้งใจ
-
จ้าวต้าเจี่ย
...
-
มู่ตานหัว
เกอ?...
-
จ้าวต้าเจี่ย
เอ่อ...ขอโทษ
-
มู่ตานหัว
พี่เลิกขอโทษผมเถอะ ผมไม่เคยคิดว่าเป็นความผิดของพี่สักนิด
-
ไม่ใช่... ฉันขอโทษที่ฉันคิดบาปจินตนาการว่าทำแบบนั้นกับนายต่างหาก... ต้าเจี่ยคิดในใจ
-
มู่ตานหัว
ถ้าพี่ยังมองผมแบบนี้ ผมจะไม่อยู่เฉยๆแล้วนะ
-
จ้าวต้าเจี่ย
เอ่อ...
-
มู่ตานหัว
ผมขอนะ...
-
จ้าวต้าเจี่ย
...?!
-
ความต้องการของตานหัวมีไม่น้อยไปกว่าต้าเจี่ยสักนิด แต่สายตาเร้าร้อนของต้าเจี่ยก็ทำให้เขาตะบะแตก โน้มไปชิมริมฝีปากบางที่เผยอเห็นฟันกระต่ายของต้าเจี่ยโดยไม่รู้ตัว ลิ้มชิมเนื้อบางแสนหวานอย่างเอาแต่ใจ เบียดแนบชิดกันจนไม่มีอากาศแทรกระหว่างกันได้ นัวเนียไม่ให้ขาดตอน ตานหัวดูดเลียทิ้งรอยแดงจ้ำฝากไว้บนกายเขา
-
ราวกับน้ำรดแผ่นดินที่แห้งผาก ทั้งชุ่มชื่นไปพร้อมๆกับแรงเต้นของหัวใจสองดวงที่สะท้อนแข่งกันจนเจ็บ กลิ่นหอมของกายตานหัวทำเอาต้าเจี่ยเมาค้างล่องลอยปล่อยให้ตัวเองตอบสนองเขาปลดล็อคการควบคุมตัวเองจนหมดสิ้น ลำแขนเกาะกอดคล้องคอน้อง ในขณะที่ด้านล่างขยับโยกบนกายตานหัว ต่างคนต่างหลั่งไหลน้ำสีขุ่นออกมาไม่หยุด
-
มือร้อนกอบกุมแก่นกายของต้าเจี่ยจากด้านหลัง อีกมือบีบเค้นจุกนมแข็งเป็นไตจนเขาครางออกมาด้วยความเสียวซ่าน หากตานหัวขยับสะโพกเบียดชิดเข้ามาในกายของต้าเจี่ย น้ำสีขาวขุ่นก็ทะลักออกมาเพราะการหลั่งครั้งก่อนยังมีอยู่ น้ำเหนียวอาบต้นขาเป็นทางยาวอย่างช่วยไม่ได้
-
มู่ตานหัว
เจ็บมั้ย?...
-
จ้าวต้าเจี่ย
อะ อืม... มันคงฉีกไปแล้ว...
-
มู่ตานหัว
ผมหยุดไม่ได้...
-
จ้าวต้าเจี่ย
พูดแบบนี้จะให้ฉันทำยังไง?
-
มู่ตานหัว
หึหึ...
-
มู่ตานหัว
อีกนิดนะ ผม...เมื่อกี้มันปวดมากเลย ถ้าไม่เอาออก ผมคงตายแน่
-
จ้าวต้าเจี่ย
แต่ที่นายทำมันหลายรอบแล้วนะ
-
มู่ตานหัว
พี่จะไม่ช่วยผมเหรอ? สัญญาว่าจะเบาๆแล้ว
-
จ้าวต้าเจี่ย
ครั้งสุดท้าย!
-
มู่ตานหัว
ไม่รู้สิ...
-
จ้าวต้าเจี่ย
นาย!!!
-
who
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง






กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
ความคิดเห็นปักหมุด
ความคิดเห็นทั้งหมด ()