ตอนที่ 3 : ภารกิจจำเป็น 

Past หมวยลี่ 

"ค่อกฟิ้ว~แจ่บๆ"   

เสียงกรนจากหญิงสาวที่กำลังนอนหลับสบายอยู่เตียงขนาดเล็กบ่งบอกได้ว่าเธอนั้นหลับสนิทชนิดที่ว่าไม่รู้เลยว่ามีสิ่งมีชีวิตหลายชีวิตกำลังยืนมองเธอหลับอยู่ 

"ลูกพี่แน่ใจหรอครับว่าเป็นยัยนี่อ่ะ?" เสียงลูกน้องเอ่ยถามลูกพี่ของเขาอย่างไม่น่าเชื่อกับสิ่งที่เห็น ก็จะให้เชื่อได้ยังไงในเมื่องานของเขาวันนี้คือมาเอาตัวผู้หญิงคนนี้ตามคำสั่งของบอส แต่พอมาเจอเธอในสภาพที่กำลังนอนตีลังกากลับหัวนอนอ้าขาเสื้อเปิดจนเห็นเอวบางๆนั่นอีก ไม่พอยังนอนน้ำลายยืดอีกต่างหาก  

รวมๆแล้ว ทุเรศเกินกว่าจะเป็นผู้หญิงได้ 

"ผู้หญิงคนนี้นี่แหละไม่ผิดตัว-_-" น้ำเสียงนิ่งๆไม่บ่งบอกอารมณ์อะไรทั้งสิ้นของ 'ไนท์'  มือขวาคนสนิทของลูแปง 

"บอสนะบอสผู้หญิงมีเป็นล้านๆคนทำไมถึงต้องเป็นยัย..เอ่อ" พอหันไปมองสภาพหญิงสาวก็แทบหมดคำพูดทันที

"ผู้หญิงคนนี้อาจทำประโยชน์ให้บอสก็ได้ บอสถึงอยากได้ตัวเธอ" เขารู้เพราะบอสของเขามักทำอะไรมีเหตุผลเสมอและผลประโยช์ต่อตัวท่านก็ด้วย

"โอเคผมเข้าใจแล้วลูกพี่ พวกมึง! จัดการ" เอ่ยสั่งเสียงเหี้ยมจนเหล่าลูกน้องที่เหลือต่างพากันพุ่งเข้าไปจับตัวหญิงสาวที่กำลังนอนอยู่ที่เตียงทำให้เธอตกใจจนสะดุ้งตื่นขึ้นมาแหกปากลั่นบ้าน

"เฮ้! พวกนายเป็นใครเนี่ย ละ ละแล้วมาจับฉันทำไม ช่วยด้วยค่า! ช่วยด้วย!!" หญิงสาวร้องขอความช่วยเหลือสุดเสียงพลางดิ้นไปมาสุดแรงเพื่อให้ตัวเองหลุดจากการจับกุม แต่แล้วมันก็ไร้ผลเพราะมีชายฉกรรจ์ตั้งสี่คนที่จับตัวเธอเอาไว้

"คุณต้องไปกับผม-_-" ไนท์เดินตรงเข้ามาหาหญิงสาวที่กำลังดิ้นอย่างเอาเป็นเอาตาย

"ไม่ไป! ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้นแหละ" จ้องตาสู้อย่างไม่กลัวตาย เอาสิกลัวที่ไหน โจรก็โจรเถอะ แม่จะจับตะ..

กรี๊ดดดด หล่อจัง! O_o 

ทำไมโจรถึงหล่อ? เดี๋ยว..มันใช่เรื่องมาปลื้มหน้าตาโจรตอนนี้ไหมอีหมวยเอ้ย~

"บอสต้องการตัวคุณ ไปกับพวกเราดีๆเถอะครับ-_-" ไนท์เอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งๆตามฉบับเขา

"ต้องการบ้าบออะไร? ฉันไม่ได้ขายตัวนะโว้ย!!"  

อะไรฟะ! อยู่ๆจะให้ฉันไปกับคนหน้าแปลก เอ้ย คนแปลกหน้าพวกนี้น่ะหรอ? อีตาหน้าหล่อเนี่ยฝันกลางวันอยู่รึไง ประสาท

"หยุดต่อต้านพวกเราเถอะครับ ผมไม่อยากใช้กำลังกับคุณ-_-" ไนท์ยังคงพูดด้วยสีหน้านิ่งๆ

โอ้โหพระเอกเวอร์!! ดิฉันน้ำตาจะไหลค่ะ

"ไม่หยุด! เอ้าเส้แน่จริงตบฉันเลย เอาเส้ยืนเก๊กอยู่ทำไมละ ชกเด้ กระทืบเลย ชาวบ้านเขาจะได้รู้ไงว่าพวกนายๆๆๆ หน้าตัวเมียรังแกผู้หญิงตัวเล็กๆตาดำๆอย่างฉันได้ลงคอ!!" ตะโกนใส่หน้าพวกมันทุกคนอย่างไม่กลัวตาย

ชีวิตอีหมวยคนนี้ไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว

"โอ้ย~แรงควายขนาดนี้ยังจะกล้าพูดว่าเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆอีกหรอวะน้อง" ผู้ชายที่ยืนจับแขนฉันอยู่พูดขึ้น

หน๋อย~หน้าก็ปลวก ปากก็หมา 

"ไอ้พวกบ้าปล่อยฉันนะเว้ย!! ปล่อย..อื้อๆๆๆ"  ก่อนที่ร่างบางจะโวยวายไปมากกว่านี้ ไนท์ก็ใช้จังหวะที่เธอเผลอล้วงผ้าเช็ดหน้าที่โปะยาสลบเอาไว้โปะเข้าที่จมูกของเธอและกดไว้เอาจนแน่นบังคับให้เธอสูดดมยามันเข้าไป

นี่มัน! เหมือนในละครหลังข่าวเลย ฉันรู้ดีว่าผ้าเช็ดหน้านี้มันต้องมียาสลบแน่แต่กว่าจะรู้มันก็สายไปซะแล้ว..เพราะฉันดันเผลอซูดเข้าไปเต็มปอดแล้วน่ะสิ..!!

"อื้อๆๆๆ ฮื้อ..."

พรึ่บ

ไม่นานเปลือกตาบางก็ปิดลงตามมาด้วยร่างบางที่ตอนนี้อ่อนโปกเปียกแทบทรุดลงกับพื้นดีที่เหล่าลูกน้องพากันช่วยประคองตัวเธอเอาไว้

ไนท์ยืนมองปฏิกริยาร่างบางแวบหนึ่งจากนั้นก็โยนผ้าที่มียาสลบผืนนั้นลงพื้นทันที

ก็คิดไว้แล้วว่าเธอต้องต่อต้านพวกเขาแน่ เขาจึงเตรียมการไว้พร้อมเพื่อการเอาตัวเธอไปโดยไร้ซึ่งบาดแผล..ไปให้บอสของเขา

ณ คฤหาสน์ตระกลูไตรวิชญ์สกุล

งืมๆทำไมรู้สึกสบายตัวแบบนี้นะ..

"คุณผู้หญิงคนนี้ผิวพันธุ์ก็ดีนะแกแต่ทำไมนางถึงไม่ดูแลตัวเองเลยเนี่ย"

เสียงอะไรวะ? น่ารำคาญจริงคนจะหลับจะนอน

"นั่นสิ แต่ที่ฉันเคืองก็คือทำไมคุณลูแปงจะต้องเลือกยัยสลัมนี่ด้วย หน้าตาก็งั้นๆอ่ะไม่เห็นจะสวยเลย" หญิงสาวว่าพลางเบะปากอย่างหมั่นไส้

"แต่นางหุ่นดีกว่าแกนะ" หญิงสาวคนแรกท้วงขึ้น

"ย่ะ! หุ่นดีกว่าแล้วไงยังไงฉันสวยกว่ามันตั้งเยอะ!!" หญิงคนที่สองเอ่ยชมตัวเองยกใหญ่

"แกสวยเพราะเครื่องสำอาง ลองแกล้างสิไม่รู้คนหรือผี ฮ่าๆๆ"

"อีชบา! แกอยากโดนฉันตบมากใช่ไหมห่ะ!!" หญิงสาวคนที่สองง้างมือหมายจะตบอีกฝ่ายอย่างเดือดดาล

"เอาเส้! กลัวที่ไหน" หญิงสาวคนแรกไม่กลัวแถมยังง้างมือขึ้นหมายจะสู้อีก

โว้ยยยยยยย คนจะหลับจะนอนเสียงมนุษย์ป้าที่ไหนมาทะเลาะกันข้างๆหูฉันวะเนี่ย

เมื่อทนต่อเสียงเอะอะไม่ไหวร่างบางจึงลืมตาตื่นขึ้นและภาพแรกที่เธอเห็นนั้นเป็นผู้หญิงสองคนกำลังทะเลาะวิวาทใส่กันอย่างดุเดือด พลางลากสายตามองไปรอบๆห้อง นี่มันไม่ใช่ห้องของเธอนิ

"เฮ้! นี่มันอะไรกันเนี่ย ละ ละแล้วที่นี่ที่ไหน? แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?" คำถามมากมายผลุดขึ้นในหัวเป็นดอกเห็ด

"ตื่นแล้วหรอยัยสลัม" ผู้หญิงหน้าตาดุๆหันมาทางฉัน

สลัม? 

"พวกเจ๊เป็นใครอ่ะ แล้วทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ได้" เอ่ยปากถามอีกฝ่ายอย่างอยากรู้

"เก็บคำถามของแกไปถามบอสเขาสิ ว่าต้องการตัวแกมาทำไม" นอกจากจะไม่ตอบแล้วยัยเจ๊นี่ยังจะย้อนถามฉันอีก

บอส..ใครวะ แต่เดี๋ยวฉันพอจะจำเรื่องก่อนหน้านี้ขึ้นมาได้แล้ว ตอนนั้นฉันนอนอยู่ที่บ้านอยู่ๆก็มีผู้ชายหลายคนวิ่งเข้ามาจับตัวฉัน จากนั้น..ก็มีไอ้หน้าหล่อคนนึงมันเอาผ้าโปะยาสลบมาโปะใส่ฉัน..พอรู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่ที่นี่แล้ว

แต่เอะทำไมฉันถึงรู้สึกว่าตัวมันโล่งๆวะ

พอก้มลงมองดูตัวเองถึงกลับสติแตกทันทีo_O

"เฮ้! ทำไมฉันถึงโป๊ได้เนี่ยพวกเจ๊ทำอะไรกับฉัน!!!" ว่าแล้วก็รีบกู้ริ้วกู้จอจะลุกขึ้นแต่..

กึกๆ

o_O

ทั้งข้อมือและข้อเท้าของฉันถูกมัดด้วยเชือกอย่างหนาแน่นแทบกระดิกตัวเองไม่ได้เลย

"เจ๊! พวกเจ๊มามัดฉันไว้ทำไม" พูดไปก็พยายามดิ้นสุดแรงแต่มันก็ไร้ผล

"ดิ้นไปก็เท่านั้นตราบใดที่พวกเราสองคนยังเปลี่ยนโฉมให้คุณไม่เสร็จ คุณจะไม่มีสิทธิ์ลุกไปไหนได้ทั้งนั้น" ผู้หญิงอีกคนที่ยืนข้างๆกับเจ๊หน้าดุพูดขึ้น

ห่ะ! เปลี่ยนโฉม

"เปลี่ยนโฉมแล้วมันต้องถึงขั้นแก้ผ้าฉันด้วยหรอ?"

"ก็ใช่น่ะสิย่ะ แกคิดว่าพวกฉันจับแกแก้ผ้าแล้วจะทำแค่หน้าของแกรึไง-*-" เจ๊หน้าดุพูดขึ้น

ยอกย้อนได้ใจมากเลยเจ๊

"คุณลูแปงสั่งให้พวกเราเปลี่ยนโฉมให้คุณดูดีขึ้นก็เท่านั้นเองอย่าตกใจไปเลยนะคะ^^" เจ๊อีกคนพูดขึ้น

เออดีไม่ตกใจเลย โดนลักพาตัวมาไม่พอยังจะถูกจับมานอนแก้ผ้ามัดมือมัดเท้าอีก ไม่ตกใจเลยจริงจริ๊งแต่ฉันควรสติแตกมากกว่า=.=

แต่เดี๋ยวนะเมื่อกี้เหมือนเจ๊พูดชื่อใครออกมานะ....พอนึกได้

"ลูแปงo_O!!"  

"ใช่ค่ะและที่นี่จะคือคฤหาสน์ไตรวิชญ์สกุลบ้านของคุณลูแปงเองค่ะ คุณโชคดีมากนะคะที่คุณลูแปงเป็นคนเลือกคุณมาด้วยตัวเองเลย^^"

ลูแปง

ลูแปง

ลูแปง..

อ้อ~อีตาเอาแต่ใจคนนั้นน่ะหรอ หายหน้าหายตาไปเป็นเดือนพึ่งจะมาโผล่เนี่ยนะ

"เลิกคุยกันแล้วมาทำงานกันให้จบๆเถอะ ฉันเริ่มเบื่อขี้หน้ายัยสลัมนี่เต็มทนแล้วรวมถึงแกด้วยอีชบา-*-" เจ๊หน้าดุพูดขัดขึ้นมา

"ย่ะ! ฉันก็ไม่อยากเห็นแกเหมือนกัน!!"

อาเจ๊สองคนหันหน้าเชิดไปกันคนละทางอย่างเหม็นขี้หน้ากัน แต่พวกเธอก็ทำนู้นจับนี่ช่วยกันตลอด งงนะไม่รู้ว่าโกธรเกลียดกันจริงรึเปล่า

 

ผ่านไป 30 นาที..

.

.

.

"โอ้ย!! โอ้ยเจ๊เบาๆหน่อยได้ไหมฉันเจ็บนะโอ้ย~" ฉันนอนดิ้นแหกปากจนลิ้นไก่แทบจะเด็นจากคอหอยอยู่แล้วแต่ยัยเจ๊สองคนนี่ก็ยังไม่หยุดกระทำชำเรากับร่างกายฉันสักที

แสบจนบรรยายไม่ได้

"ถ้าฉันเบามือแล้วเมื่อไหร่ขี้ไคลของหล่อนจะหลุดกันย่ะ!!" เจ๊มะลิ(พึ่งรู้ว่าเจ๊สองคนชื่ออะไรก็ตอนที่แม่นางทั้งสองทะเลาะกันนั่นแหละ) ว่าแล้วก็จัดการใช้ฟองน้ำขัดตามลำแขนของฉันจนมันแดงเทือกไปทั่วลำแขน

โห~นี่ใช้มือหรือตีนขัดวะเนี่ยเจ็บชะมัด-*-

แควก~

"อร๊ายยยยยยยยยยยย!!!!" ร้องสุดเสียงตั้งแต่เกิดมา

ทางด้านเจ๊ชบาก็ไม่น้อยหน้าแม่นางทำการแวกซ์ขนขาของฉันจนหมดเกลี้ยง

"ขอโทษด้วยนะคะเพราะคุณลูแปงสั่งมาพวกเราเลยต้องทำตามคำสั่งน่ะค่ะ"

โอโห~ถ้าเจ๊จะมาขอโทษและมาแว๊กซ์ขนกันขนาดนี้นะ ฆ่ากูเถอะ!!

ยัง ยัง ยังไม่จบ

"โอ๊ยเจ๊ โอ๊ยยยยยย" ไม่ต้องแปลกใจเสียงร้องโหยหวนของฉันเองแหละค่ะ

"นี่หล่อนจะแหกปากเป็นชะนีโหนเถาวัลย์เรียกหาผัวในป่าอเมซอนหรอย่ะ! เสียงดังน่ารำคาญ" ด่าทั้งๆที่เอาอะไรก็ไม่รู้แซะตามเล็บขบของฉัน

"ก็ฉันเจ็บนิเจ๊มะลิ นั่นมันเล็บขบนะไม่ใช่แผลยุงกัดToT"

"ก็เพราะมันเป็นเล็บขบไงฉันถึงต้องแซะต้องแงะต้องแคะมันออก ไม่งั้นมันก็เป็นเชื้อรา นี่หล่อนเป็นผู้หญิงประสาอะไรห่ะ! ทำไมถึงปล่อยให้ตัวเอง

สกปรกโสครกโสมมขนาดนี้!!!" โดนเจ๊มะลิด่าตอกกลับมาจนเถียงไม่ออก

ก็ที่เขาพูดมามันเรื่องจริงทั้งนั้น อีหมวยคนนี้จะไม่เถียงToT

หลังจากทำการขัดขี้ไคล แว๊กซ์ขน และอาบน้ำเสร็จ ขั้นตอนต่อไป..

"เจ๊ทำไมมันร้อนจังเลยอ่ะ?"  

ฉันบ่นออกหลังจากทำการสระผมและก็มานั่งโง่ๆให้เจ๊ทั้งสองจับเอาไอ้เครื่องบ้าอะไรไม่รู้มาจ่อใส่ผมฉันน่ะสิ มันทั้งร้อนทั้งอึดอัดอยากจะแกะให้ผ้าบ้าๆนี่ที่พันผมฉันออกและลุกออกไปจากไอ้เครื่องร้อนๆนี่เดี๋ยวนี้เลย

ร้อนจนสมองจะละลายอยู่แล้ว

ร่างบางยกมือขึ้นเตรียมจะแกะแต่ก็ด้วยอีกฝ่ายดุขึ้นมาสักก่อน

"ห้ามแกะมันออกเด็ดขาดไม่งั้นฉันจะจับเธอทำใหม่ทั้งหมด!!!" สิ้นเสียงเจ๊มะลิมือที่กำลังจะแกะผ้าออกถึงกับเอาลงแทบไม่ทัน

ผ่านไป 1 ชั่วโมง

"เห้อ~เสร็จสักที" เสียงเจ๊ทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกัน

"เย้! เสร็จแล้วใช่ไหมเจ๊>o<" ฉันลุกขึ้นยืนแล้วเต้นไปมาเหมือนคนบ้า

"นี่หล่อนอย่าเวอร์ให้มันมากได้ป่ะ หล่อนเป็นคนแรกเลยนะที่ทำให้ฉันกับยัยชบาเหนื่อยได้ขนาดนี้-*-" เจ๊มะลิยืนบ่น

"แต่ก็คุ้มนะดูสิสวยเหมือนเจ้าหญิงเลย^^" เจ๊ชบายืนชมผมงานตัวเองอย่างดีใจ

"ก็แน่ล่ะจากยัยลูกเป็ดขี้เหล่กลายมาเป็นหงค์ได้ เหอะๆสงสัยคงต้องขอบอสให้ขึ้นเงินเดือนซะแล้ว-*-"

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูทำให้ทั้งสามชีวิตในห้องหันไปมองประตูห้องเป็นตาเดียว

"คุณลูแปงกลับมาแล้วไม่ทราบว่าแต่งตัวเสร็จหรือยังครับ" น้ำเสียงนุ่มทุ่มผู้ชายเอ่ยถามขึ้น

"เสร็จแล้วจ้าเอาตัวเธอไปหาบอสได้เลยคุณไนท์" เจ๊ชบาตะโกนตอบกับอีกฝ่ายที่อยู่หลังของประตูห้องให้รับรู้

แอด~

เสียงประตูเปิดออกเผยให้เห็นร่างสูงที่มีใบหน้าหล่อเหลาคมคายราวกับเจ้าชายสายตาเย็นชาดั่งน้ำแข็งนั้นสะกดให้ร่างบางตกตะลึงกับ..ความหล่อ!

"หล่อ..เอ้ย! นะ นะนาย! นายที่ใช้ผ้าโปะยาสลบฉันนี่" ชี้หน้านายหน้าหล่ออย่างคาดโทษ 

ถึงจะหล่อมากก็เหอะแต่มาทำอย่างงี้กับฉันคิดว่าฉันจะให้อภัยไหมล่ะ ใช่ ฉันให้อภัย! เพราะเขาหล่อมากไงละ>///<

นายหน้าหล่อเดินตรงเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าฉันแล้วมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า

โห *0* พอมายืนจังๆต่อหน้า..โครตของโครตหล่ออ่ะ!

"ไปครับ..บอสรอคุณอยู่" น้ำเสียงราบเรียบไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆเอ่ยขึ้น

ฉันทำได้แค่ยืนกระพริบตาปริบๆมองเขาอย่างอึ้งๆ

ขนาดเสียงยังหล่อเลยอ่ะแก=..=

โรคแพ้คนหล่อกำเริบอีกแล้วสินะ เห้อ~

"ชื่อ 'ไนท์' คนสนิทของคุณลูแปง-_-"  อยู่ๆเขาพูดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยเล่นเอาฉันสะดุ้งเลย

"อ่อ..ฉัน 'หมวยลี่' นะยินดีที่ได้รู้จัก" เขาแนะนำตัวเองให้ฉันรู้แล้วฉันก็ไม่ควรเสียมารยาทที่จะไม่บอกชื่อตัวเองให้เขารู้หรอกนะ ตามจริงอยากบอกเขาว่าฉันชื่อ แองเจลิก้า แต่ก็ต้องหุบไว้เพราะหนังหน้าฉันมันไม่ได้ลูกครึ่งเลยสักนิด

"..." นิ่ง..

เอิ่ม..พี่คะ พี่จะนิ่งเป็นป่าสากแบบนี้ไม่ได้นะคะ=_=;

"ตามผมมา" แลดูไม่ได้ยินดียินร้ายกับอะไรทั้งสิ้น

อะไรคือการหันมาสั่งแล้วเดินจากไป

Past ลูแปง 

ก็อกๆ 

เสียงเคาะประตูหน้าห้องทำให้ร่างสูงที่กำลังอ่านเอกสารต่างๆนาๆจากการประชุมเมื่อไม่นานมานี้ต้องหยุดชะงักลง 

"ขออนุญาติครับ" น้ำเสียงที่เอ่ยขอเข้ามานั้นร่างสูงรู้ดีว่าเป็นใครจึงตอบกลับไปทันที 

"เข้ามา"   

สิ้นน้ำเสียงประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามาเผยให้เห็นร่างสูงของไนท์กับ.. 

"นายลูแปง!!!"   

เสียงเรียกชื่อเขามาพร้อมกับร่างบางที่เดินปึ้งปั้งมายืนจังก้าเท้าสะเอวเชิดหน้าอยู่ต่อหน้าโต๊ะทำงานของเขาอย่างถือสิทธิ์ 

"เธอ.." ร่างสูงไม่ทันได้พูด ร่างบางก็พูดแทรกขึ้นมาสักก่อน 

"นี่นายรู้ไหม? ว่าคนของนายน่ะโครตของโครตป่าเถื่อนเลย! มีอย่างที่ไหน 

อยู่ๆก็ยกขโยงมาเป็นฝูงแล้วมาบุกลุกบ้านฉันกันย่ะ!! นี่ยังไม่หมดนะ ลูกน้องของนายยังไร้มารยาทฉุดกระชากลากถูฉันอย่างกับหมูกับหมาเพื่อพาตัวฉันมาที่นี่!!! แฮ่กๆ" พูดรัวยิ่งกว่าแร็ปเปอร์จนลิ้นพันกันเป็นแปดได้แล้วมั้ง 

"-_-" ลูแปง 

"นี่นายจะไม่รับผิดชอบอะไรฉันหน่อยหรอ?" 

"-_-" ลูแปง 

"นี่นายลูแปง!!" 

"พูดจบหรือยัง-_-" 

"ห่ะ!" 

"ฉันถามว่าพูดจบหรือยัง" 

"นี่นายไม่ได้ฟังที่ฉันพูดเลยใช่ไหม?" 

"งั้นฉันถือว่าเธอพูดจบแล้ว เรามาทำข้อตกลงกันเลยดีกว่า"   

ผมขี้เกียจจะฟังยัยเอ๋อนี่บ่นเต็มทีแล้ว  

"เดี๋ยวสิ! ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ" 

"ข้อตกลงของเรามีอยู่ว่า.." 

"เดี๋ยวๆๆๆ" เธอยกมือขึ้นห้ามผมไว้ 

"อะไรอีก-*-" 

"เรื่องเมื่อกี้ที่ฉันพูดมันยังไม่เครียเลยนะ!" เธอยืนเท้าสะเอวใส่ผมด้วยท่าทีเก๋าๆ 

"แสนหนึ่ง" 

"ห่ะ!" 

"ฉันให้เธอแสนหนึ่งแล้วช่วยหุบปากตอนนี้ซะ" 

"=0=" ปากที่อ้ากำลังจะพูดค้างเติงกลางอากาศทันที 

End ลูแปง 

 

Past หมวยลี่ 

"คืนนี้ตอนสองทุ่มที่โรงแรมxxxจะมีงานประมูลเครื่องเพชรและจะมีนักธุรกิจชั้นแนวหน้าจากทั่วโลกมางานประมูลนี้กัน" 

"แล้วนายมาบอกฉันทำไม?" 

เรื่องแบบนี้ฉันจำเป็นต้องตรัสรู้ด้วยเรอะ! 

"ก็ฉันจะให้เธอเป็นตัวแทนไปประมูลแทนฉันยังไงล่ะ" 

"เดี๋ยวนะ?งานใหญ่ๆแบบนั้นนายจะให้ฉันไปแทนนายเนี่ยนะ นี่นายบ้าไปแล้วหรอ=0="  

"บ้าไม่บ้าก็คุยกับยัยเอ๋ออย่างเธอรู้เรื่องก็และกัน" 

อุ๊ต๊ายยย มียอกย้อน 

"แล้วฉันต้องทำอะไรบ้างล่ะ" 

"เธอก็แค่นั่งแล้วยกป้ายขึ้นมาก็แค่นั้น จะกี่สิบล้านหรือร้อยล้านเธอก็ต้องประมูลเครื่องเพชรในงานทั้งหมดมาให้ได้" ลูแปงมองตรงมาที่ฉันนิ่งๆเหมือนต้องการดูความมั่นใจว่าฉันทำให้เขาได้ไหม 

"พูดมันก็พูดง่ายแต่จะให้คนจนๆอย่างฉันไปเสนอหน้านั่งในงานหรูๆแบบนั้น..ฉันว่ามันยังไงอยู่นะ-.-" ว่าแล้วก็เกาหัวตัวเองแก็กๆ 

เอาจริงๆทุกวันนี้มีเงินใช้อยู่200ขาดตัวเลย-.- 

"เรื่องเงินเธอไม่ต้องห่วงฉันจัดการให้พร้อมไว้หมดแล้ว..เหลือก็แค่สภาพจิตใจของเธอนั่นแหละ เพราะฉะนั้นเธอต้องบอกกับตัวเองว่าเธอไม่ได้จน เพราะตอนนี้เธอคือเศรษฐีแสนล้าน ฉันมีเงินฉันจะซื้ออะไรก็ได้เพราะฉันรวย และรวยมาก" ลูแปงเดินเข้ามาจับหัวไหล่ของฉันแล้วบีบเบาๆ 

"นี่นายพูดอวยตัวเองอยู่รึเปล่าเนี่ย" อดที่จะสงสัยไม่ได้จริงๆ 

"แล้วเธอคิดว่าไงล่ะ" ลูแปงมองมาที่ฉันนิ่งๆ 

"คิดว่านายมันพวกหยิ่ง หลงตัวเอง มั่นหน้ามั่นโหนก เจ้าเล่ห์ ขี้โกง เอาแต่ใจ เห็นแก่ได้ ไร้สัมพันไมตรีแถมปากก็เสียด้วย" หึ ภูมิใจในตัวเองมากที่มีความสามารถสาธยายนิสัยของคนตรงหน้าได้อย่างเฉียบขาด 

"ในสายตาเธอฉันดูเป็นคนอย่างนั้นหรอ" 

"ใช่" เชิดหน้าขึ้นเพื่อหวังให้เขารู้ว่าฉันไม่เคยกลัวเขาเลย 

"หึ ฉันชักจะถูกใจเธอแล้วสิ" ลูแปงแส่ยิ้มอย่างถูกใจ 

"ห่ะ?! นี่นายอย่าแม้แต่จะคิดนะ คนอย่างฉันเงินน่ะมันซื้อศักดิ์ศรีของฉันไม่ได้หรอกนะย่ะ!" ว่าแล้วก็เดินถอยห่างจากลูแปงเป็นวา 

"ดูท่าเธอคงจะดูละครหลังข่าวมากเกินไป ฉันไม่คิดสั้นถึงขั้นเอายัยลำยองอย่างเธอมาทำเมียหรอก-_-" 

อุ๊ยเจ็บอ่ะ!! อีตาลูแปงเนี่ยกินหมาเป็นอาหารแทนข้าววันละสามมื้อหรือยังไงปากถึงได้เสียแบบนี้ 

"เอาเป็นว่าคืนนี้เธอต้องพร้อมทั้งกายและใจ นี่คือคำสั่ง" 

"อย่างงี้ก็ได้หรอ?" 

"จำไว้นะ..ไม่ว่ายังไงเธอก็ต้องประมูลเอาเครื่องเพชรทุกชุดที่จัดแสดงในงานนั้นทั้งหมดมาให้ได้" 

"นี่นายอยากได้เครื่องเพชรพวกนั้นขนาดนั้นเลย?" 

"ใช่ เพราะมันสำคัญกับฉันมาก ฉันเลยต้องให้เธอมาทำหน้าที่นี้แทนฉันเธอเข้าใจไหม?" 

"เออๆเข้าใจก็ได้ ถึงแม้จะไม่ค่อยเข้าใจก็เถอะ แต่ฉันก็กลัวว่าจะทำไม่ได้น่ะสิเห้อ~"  

"ฉันจะให้เงินเธอไปก่อนห้าแสน แต่ถ้าเธอทำงานสำเร็จ ฉันจะให้เธออีกห้าแสนรวมๆแล้วก็ล้านหนึ่ง เธอคงทำได้สินะ" 

*0* 

"ทำได้แน่นอนอยู่แล้ว!!! นี่ใคร?อีหมวยซอยเก้านะ งานแค่ยกป้ายมันจิ๊บๆ" ฉีกยิ้มอย่างมั่นใจเหมือนตัวเองเป็นพรีเซ็นเตอร์คอเก็ท 

"สาหร่าย-_-" 

"อะไร? สาหร่ายอะไรของนายอยากกินหรอ?" 

"ไม่ใช่" 

"ไม่ใช่?แล้วจะพูดขึ้นมาหาเพื่อ?" 

"สาหร่ายติดฟันเธออยู่-_-" 

"อุ๊บ!! o.O" 

100%