เชื่อใจ

 

 

“ยองมี...ฉันขอโทษ” ฉันหลับตาลงช้าๆไล่น้ำตาที่เอ่อล้นออกมาอย่างช้าๆก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นมองหน้ายงฮุน

‘แม่ค่ะหนูขอโทษที่หนูจับคนที่ทำกับแม่แบบนี้ไม่ได้’

ฉันเอื้อมมือไปดึงปืนที่อยู่ด้านหลังออกมายิงไปที่อดีตเพื่อนร่วมงานด้วยความรวดเร็วก่อนที่หมอนั่นจะลั่นไกปืน...

ปัง! ปัง! ปัง!

เสียงปืนดังขึ้นพร้อมลูกกระสุนที่พุ่งทะลุไปที่ร่างของยงฮุนฉันจงใจยิงเข้าที่จุดตายของหมอนั่นก่อนจะมองร่างที่ค่อยๆล้มลงต่อหน้าต่อตาด้วยความเฉยชา...

“ขอโทษนะยงฮุนแต่นายช้าไปหนึ่งก้าวสำหรับฉัน” พูดจบฉันก็เก็บปืนไว้ตามเดิมก่อนจะเดินหันหลังให้กับร่างที่ไร้วิญญาณของอดีตเพื่อนร่วมงานที่นอนจมกองเลือดอย่างไม่สนใจ...ฉันเดินออกมาจากตรอกเล็กๆนั่นด้วยความรู้สึกที่ไม่รู้จะพูดยังไงตอนนี้เหมือนทุกอย่างในชีวิตมันผิดหวังไปหมด...ฉันเดินมาเรื่อยๆท่ามกลางหิมะสีขาวที่กำลังตกลงมาก่อนฉันจะชะงักฝีเท้าแล้วแหงนมองท้องฟ้าที่ตอนนี้กำลังโหมกระหน่ำหิมะลงมา...

“ฉัน...น่าจะตายตามแม่ไปแบบนั้นมันดีหรือเปล่านะ” เนินนานที่ฉันหยุดเดินแล้วแหงนมองท้องฟ้าอย่างไร้จุดหมายพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆไหลรินออกมาช้าๆ...แต่ในตอนนั้นเองจู่ๆก็มีร่มของใครบางคนมาบดบังท้องฟ้าที่ฉันกำลังแหงนมอง

“เดี๋ยวไม่สบายนะ...” เสียงนุ่มทุ้มของเขาทำให้ฉันชะงักเล็กน้อย...เขาสินะใช่สิฉันลืมไปหรือไงว่าเขาจะมารับฉัน

“มาถึงนานแล้วเหรอค่ะ” ฉันถามขึ้นพร้อมกับพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติแต่เหมือนเขาจะรู้ว่าฉันไม่โอเคเขาไม่พูดอะไรทำเพียงเอื้อมมือมาจับมือฉัน

“กลับกันเถอะพายุกำลังจะมา”

“ค่ะ” เสียงตอบรับสั้นๆของฉันทำให้เขาค่อยๆจูงมือเดินไปที่รถของเขาที่คงมาจอดรอฉันสักพักแล้วละมั้งดูจากปริมาณที่หิมะตกลงมา...ก่อนเขาจะพาฉันขึ้นรถแล้วรีบพาออกจากที่นั่นในเวลาต่อมา....

 

~~~~~~

“วันนี้คุณคงเหนื่อย...ไปอาบน้ำเถอะครับเดี๋ยวผมจะไปสั่งอาหารขึ้นมาให้” เขาพูดขึ้นหลังจากที่เราสองคนมาถึงคอนโดฉันแล้วอันที่จริงเขาอยากให้ฉันย้ายไปอยู่บ้านเขานัคแหละแต่เพราะอีกไม่นานฉันก็จะไปโคลัมเบียแล้วฉันเลยตัดสินใจมาเก็บของและน่าแปลกเหมือนกันที่เขาไม่ขัดแถมยังตามใจด้วย

“โอเค...” ฉันพูดขึ้นเรียบๆก่อนจะเดินพยุงร่างตัวเองขึ้นไปที่ห้องนอนอย่างเหนื่อยๆจากนั้นก็รีบอาบน้ำแต่งตัวลงมาทานข้าวกับเขาที่เหมือนจะจัดโต๊ะรอแล้ว ตั้งแต่กลับมาเหมือนเขาจะไม่ถามเรื่องที่เกิดขึ้นกับฉันเท่าไหร่ราวกับตัวเขาเองที่เป็นคนรอให้ฉันพูดจนทานข้าวเสร็จฉันจึงตัดสินใจพูดขึ้น

“วันนี้ดื่มกันหน่อยมั้ย” คำถามของฉันทำให้เขายิ้มน้อยๆให้

“ได้สิครับ”

“ฉันมีแค่โซจูในตู้เย็นนะคุณดื่มได้ใช่ไหม”

“สบายมากครับ”

“โอเค...งั้นไปรอที่ห้องนั่งเล่นเดี๋ยวตามไป” ทันทีที่ฉันพูดจบเขาก็พยัคอย่างเข้าใจทันทีพร้อมลุกขึ้นเดินออกไปฉันมองตามหลังเขาเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหยิบขวดเหล้าในตู้เย็นออกมาพร้อมกับจอกเล็กๆสองใบ...หลังจากนั้นก็เดินตามออกไปที่ห้องนั่งเล่น

บรรยากาศชวนอึดอัดของฉันค่อยๆผ่อนคลายลงหลังจากที่ได้ดื่มนิดหน่อยเขาก็ไม่พูดไม่ถามสักคำทั้งๆที่ปกติเขาจะเป็นคนชวนฉันคุย หรือ ชวนทะเลาะด้วยแท้ๆแต่วันนี้เขากับนิ่งมากจนฉันเองที่อดสงสัยไม่ได้จึงพูดขึ้น

“ไม่ถามเหรอ”

“คุณอยากเล่าเมื่อไหร่ค่อยเล่าครับผมไม่อยากเซ้าซี้” คำตอบของเขาทำให้ฉันหันไปมองหน้าเขาอย่างนิ่งก่อนจะถอนหายใจออกมา...เขาชอบตอบคำถามของฉันเหนือความคาดหมายตลอดจริงๆ

“วันนี้ฉันฆ่าคน....”

“ครับใครละ??”

“อดีตเพื่อนร่วมงาน”

“เข้าใจแล้วสินะครับ” คำพูดของเขาทำให้ฉันได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆถ้าเป็นคนปกติมีหรือจะตอบแบบนี้....เขาคงชินกับเรื่องแบบนี้ละมั้ง

“ฉันไม่รู้จะเริ่มพูดทุกอย่างยังไงตอนนี้ฉันสับสนไปหมดจนไม่รู้จะเชื่อใจใครได้บ้าง” ฉันพูดขึ้นพร้อมกับชดเหล้าเข้าปากอย่างอดไม่ได้...มันสับจนไม่รู้จะบรรยายยังไงจริงๆ

‘ISS ตอนนี้น่าเชื่อถือมากแค่ไหนงั้นเหรอ...คุณก็เห็นแล้วนิพวกนั้นพยายามจะกำจัดผมร่วมถึงคุณด้วยร่วมมือกับผมแล้วเราจะรอดทั้งคู่...’

แต่จู่ๆฉันก็นึกถึงคำพูดของเขาที่เคยพูดกับฉันตั้งแต่วันที่เขาแหกคุกออกมาก่อนฉันจะหัวเราะออกมาอย่างสมเพชตัวเอง...

“ฮึๆๆๆ ฉันนี่มันโง่ชะมัด” พูดจบฉันก็ยกเหล้าขึ้นมาดื่มอีกครั้ง

“คุณเป็นสายลับคุณคงจะรับมือกับเรื่องพวกนี้ได้แล้ว” ใช่แล้วเขาพูดถูกทั้งๆที่ไม่ได้เจอเหตุการณ์แบบนี้แค่ครั้งเดียวชะหน่อยทำไมฉันถึงอ่อนแอขนาดนี้นะ...ทั้งๆที่เป็นเรื่องที่ต้องยอมรับมาตั้งนานแล้ว

“นั่นสินะ....ฉันไม่อยากจะเชื่อจริงๆว่าการได้เจอกับคุณจะเปลี่ยนทุกอย่างที่เคยเห็นให้เห็นชัดได้ขนาดนี้” ที่ผ่านมาไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นคอยช่วยเหลือฉันแบบลับๆมาเสมอฉันพยายามปิดหูปิดตาทำเป็นมองไม่เห็นแม้แต่ต่ำแหนงที่ได้รับฉันก็รู้ว่ามันเป็นเพราะเขาแต่ฉันก็ทำเป็นไม่รู้ที่ผ่านมาในใจลึกก็หวังไว้เสมอว่าเขาจะต้องคอยช่วยเหลือฉันตลอดแน่ๆ...แต่หลังจากที่ได้เจอกับเขามันก็ทำให้ฉันเข้าใจตัวเองขึ้นหลายอย่างตอนนี้ฉันไม่คุณสมบัติที่จะเป็นสายลับด้วยช้ำที่ได้มาอยู่จุดนี้ทุกวันนี้แค่เพราะบารมีของอดีตสามีของคุณแม่เท่านั้น

“เห็นชัดก็ดีแล้วนิครับคุณจะได้เติบโตขึ้นอีกไง...ผมเชื่อนะว่าคุณจะเข็มแข็งขึ้นได้เติบโตขึ้นได้เป็นสายลับที่ยอดเยี่ยมได้แน่นอน” คำปลอบโยนของเขาทำให้เงยหน้าขึ้นมองเขาฉันมองลึกเข้าไปในแววตาของเขาเพราะอยากรู้ว่าเขาคิดอะไรแต่มันก็ไม่สามารถจะเดาความคิดเขาออกจริงๆ เขาขยับตัวเข้ามาใกล้ฉันก่อนจะเอื้อมมือจับจับแก้มฉันแล้วลูบไล้เบาๆ...

“คุณรู้ใช่ไหมว่าฉันเป็นใคร”

“รู้ครับ...คุณคือก็พัคยองมีที่ผมหลงรักไง” คำตอบของเขาทำให้ฉันถอนหายใจออกมาเล็กน้อยฉันไม่ไม่หวั่นไหวกับคำพูดของเขาตอนนี้เด็ดขาด!!! ถ้าเขาไม่ยอมพูดความจริงฉันจะเชื่อใจเขาได้ไงถึงที่ผ่านมาเขาจะปกป้องฉันก็เถอะ

“ไม่ใช่ คุณรู้เรื่องทั้งหมดของฉันแล้วใช่ไหม” คำถามของฉันทำให้เขาถอนหายใจล็กน้อย

“คุณเชื่อใจผมได้นะ”

“ฉันจะเชื่อใจได้ไงในเมื่อคุณไม่ยอมบอกความจริง”

“โอเคๆ ผมจะพูดก็ได้ผมรู้ครับว่าคุณเป็นใครผมรู้ว่าใครคอยช่วยเหลือคุณ”

“ตอนแรกที่คุณเข้าหาฉันชวนฉันมาร่วมมือเพราะ...”

“ก็ไม่ใช่เพราะเรื่องนั้นทั้งหมดนะตอนแรกก็ยอมรับว่าที่เข้าใกล้คุณเพราะพ่อของคุณแต่หลังจากนั้นก็ไม่ใช่” คำตอบของเขาทำให้ฉันรู้สึกเจ็บแปลบที่อกชะมัดให้ตายเถอะ...

“ความรู้สึกของคุณมันคือเรื่องจริงหรือเปล่า” ฉันตัดสินใจถามคำถามโง่ๆออกไปให้ตายสิ

“จริงสิครับ จริงจนผมก็หงุดหงิดตัวเองที่ชอบคุณได้ขนาดนี้” และ คำตอบของเขาก็ทำให้ฉันเผลอเงยหน้าขึ้นไปจ้องตาเขาอีกครั้งแววตาที่เขามองมาเขากำลังบอกว่าเขาพูดจริง...

“ผมอยากทะนุถนอมคุณผมไม่อยากให้คุณมายุ่งกับเรื่องนี้อีกแล้วแต่มันทำไมได้เพราะคุณเลือกเส้นทางนี้มาตั้งแต่แรกแล้วผมจึงไม่ฉุดรั้งให้คุณออกมาแต่ผมสัญญานะผมจะปกป้องคุณเท่าชีวิตของผม....”

“ฉันเชื่อใจคุณได้ใช่ไหม” คำพูดของฉันทำให้เขาเอื้อมมือมาจับมือฉันไปจับหน้าตัวเองก่อนจะมองมาที่ฉันด้วยแววตาอ่อนโยน

“เชื่อเถอะครับผมไม่มีวันทำร้ายคุณไม่ว่าวันนั้นผมต้องแลกกับชีวิตของผมเองก็ตามเพราะงั้นตอนนี้ร้องไห้ออกมาเถอะครับผมจะเป็นคนที่คอยซับน้ำตาให้เอง” คำพูดของเขาทำให้ฉันโผล่เข้าไปกอดเขาทันทีก่อนน้ำตาจะค่อยๆไหลออกมาช้าๆพร้อมกับความรู้สึกมากมายความสับสนค่อยๆจางหายไปอย่างน้อยตอนนี้ฉันก็มีคนที่ไว้ใจได้หนึ่งคนไงละ....มือแกร่งของเขาค่อยๆลูบหัวฉันอย่างอ่อนโยนคอยปลอบโยนฉันที่ร้องไห้อยู่อ้อมกอดของเขาอย่างอ่อนโยน....

เวลาผ่านไปเนิ่นนานที่ฉันนั่งร้องไห้จนมารู้ตัวอีกทีคือตอนที่เขากำลังอุ้มฉันขึ้นไปที่ห้องนอนเขาค่อยๆวางฉันลงบนเตียงช้าๆก่อนเจ้าตัวจะโน้มตัวลงมาจูบที่หน้าผากฉันเบาๆ

“ฝันดีครับเจ้าหญิงของผม” คำพูดของเขาทำให้ฉันเผลอยิ้มในใจให้ตายเถอะเมื่อกี้ฉันถามเขาแบบนั้นได้ยังไงนะทั้งๆที่เขาทำทุกอย่างเพื่อฉันขนาดนี้แท้ๆ....

พรึบ!

“คืนนี้ฉันนอนไม่หลับอยู่ข้างๆฉันได้มั้ย” ฉันตัดสินใจเอื้อมมือไปดึงแขนเขาที่กำลังจะเดินหันหลังออกไปจากห้อง และ คำพูดของฉันนั่นทำให้เขาชะงักเล็กน้อยเจ้าตัวรีบหันมามองฉันทันทีด้วยแววตาแพรวพราวสุดๆ

“คุณเลือกแล้วนะ...” คำถามของเขาทำให้ฉันยิ้มให้เพราะเข้าใจความหมายที่เขาจะสื่อไม่ใช่ว่าไม่รู้ที่ตัวเองพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง ที่ตัดสินใจทำแบบนี้เพราะตัวฉันเองก็ไม่รู้ว่าชีวิตของฉันจะเป็นไงต่อสู้ยอมรับความสุข และ ความรู้สึกตรงหน้าที่มีตอนนี้ยังดีกว่าจะมายอมรับวันนี้จะเสียไป...

“ใช่แล้วค่ะ ฉันเลือกที่จะมีคุณอยู่ข้างๆฉัน” คำตอบของฉันทำให้เขายิ้มกว้างออกมาก่อนเจ้าตัวจะรีบกระโจนมาขึ้นคร่อมฉันอย่างรวดเร็ว

“ผมไม่มีวันทิ้งคุณไปไหนแน่นอน...เชื่อสิ” เขาพูดพร้อมกับโน้มตัวลงมามอบจูบที่อ่อนโยนให้สัมผัสที่เขามอบมาให้มาวันนี้มันร้อนรุ่มกว่าทุกครั้ง...มันทำให้ฉันแทบจะระเบิดอยู่แล้วเนิ่นนานที่เขามอบจูบอันร้อนแรงมาให้ และ ก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เสื้อผ้าของฉันหลุดออกจากตัวไปหมดแล้วเหลือเพียงร่างที่เปื่อยเปล่าเท่านั้น.....

“ผมจะทำให้คุณเป็นผู้หญิงของผม....ทั้งตัวและหัวใจ”

 

 

 

มาแล้ววงดูเหมือนตอนนี้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่กำลังดำเนินมาอย่างรวดเร็วแล้วน้าาาฉากต่อไปจะมีเลิฟซีนหรืิอเปล่าเนี่ยยยยยย....

สวัสดีปีใหม่จ้าทุกคนจากขอให้ปีนี้เป็นปีที่ดีของรีดทุกคนนะจ๊ะ