อืม....อึก!

 

แสงแดดที่ลอดออกมาจากผ้าม่านหน้าต่างไม่ได้ช่วยให้คนที่นอนคุดคู้ดีขึ้นเลย สายธารเบิกตาโพลงกุลีกุจอลุกขึ้นมาจากเตียง หันซ้ายหันขวาหาห้องน้ำก่อนจะวิ่งเข้าไปปลดปล่อยของที่กินเข้าไปออกมาแทบหมด

 

อ้วก!อ้วก!

 

"ชะ...เชี่ยอะไรวะเนี่ย อุก...อ้วก!"สายธารก่นด่าออกมาเบาๆ ประจวบกับคลื่นเหียนมันตีขึ้นมาอีกครั้ง

 

ใช้เวลาอยู่เนิ่นนานกว่าสายธารจะหายจากอาการเวียนหัว เขาค่อยๆเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพร่างกายอ่อนเพลีย ร่างเล็กๆประคองตัวเองมานั่งลงที่เตียงมองไปยังพื้น

 

เท้าของเรา.....ทำไมขาวซีดจัง...เอ้ะ....เดี๋ยวนะ!

 

"ที่นี่ที่ไหน! เมื่อคืนเราจำได้ว่านอนอยู่ที่ห้องของตัวเองหนิ แล้วที่นี่...."สายธารลากเสียงยาว หันมองรอบๆข้าง แค่พื้นกระเบื้องก็ไม่ใช่แล้ว

 

"มะ...มือ...ไม่สิ..ผิวของเราทำไมมันขาวซีดอย่างนี้! "เขาแทบจะกรี้ดลั่น เมื่อผิวสีแทนของตัวเองกลายเป็นสีขาว จากเรี่ยวแรงที่ไม่ค่อยมีกลับผุดลุกวิ่งไปทางหน้าตู้กระจกเครื่องแป้ง

 

สิ่งที่ปรากฏอยู่สายตาในกระจกคือ ร่างบอบบางร่างหนึ่งผิวสีขาวซีดเหมือนขาดสารอาหาร ผิวหน้าเรียบเนียนหมดจดจมูกเชิดนิด ตาโตหน่อย บวกกับปากกระจับสีเชอรร์รี่น่าจูบนั่นทำเอาคนเห็นถึงกับสะท้าน

 

"นะ...นี่มัน ใครกันเนี่ย! "สายธารพึ่งค้นพบตัวเองว่า....เขาเข้ามาอยู่ในร่างของใครก็ไม่รู้

 

เจ้าตัววิ่งไปทั่วห้องหาข้อมูลที่คิดว่าน่าจะเกี่ยวกับเด็กคนนี้ให้มากที่สุดเท่าที่จะมี สุดท้ายก็ได้มาแค่บัตรนักเรียนกับบัตรประชาชนแล้วก็กล่องใบหนึ่งหน้าตู้กระจก

 

"นายสายธาร ปริยากรโสภณ อายุ 19ปี เกิดวันที่ 1 เมษา 2543 ศึกษาที่มหาลัยXXX เมืองA เขต5"เขาไล่สายตาอ่านทุกรายละเอียดของข้อมูลเจ้าของร่างนี้

 

ที่แปลกก็คือเด็กคนนี้ไม่มีพ่อแม่ เป็นแค่เด็กกำพร้าอุปถัมภ์ได้ทุนเรียนมหาลัยดี มีความสามารถ แต่ว่าไม่มีประวัติของเด็กคนนี้เลยสักนิด

 

"หืม นี่กล่องอะไร"มือเรียวแงะฝากล่องเปิดออกดู พบว่ามีแท่งอะไรสักอย่างกับใบคล้ายๆอัลตราซาวน์

 

พอหยิบขึ้นมาดูก็รู้ได้เลยทันทีว่าแท่งๆนี่คือที่ตรวจครรภ์ มันขึ้นแทบสองขีดสีแดงจางๆบ่งบอกอายุการใช้งาน ส่วนเอกสารต่างๆได้หยิบน้ำขึ้นมาอ่านพร้อมใบสีทึบโปร่ง

 

"นายสายธาร ปริยากรโสภณ ตั้งครรภ์ได้2 สัปดาห์...."เจ้าของมือเรียวสั่นระริก รู้สึกมีก้อนสะอึกอยู่ที่คอจนทนไม่ไหววิ่งเข้าห้องน้ำไปอาเจียนอีกรอบ

 

"อุก..ดะ...เด็กคนนี้ ท้อง!!ท้องงั้นหรอ!"คนร่างบางช็อคสุดขีด สองมือทึ้งหัวตัวเองไปมาจนกลุ่มผมสีดำขลับ พันกันยุ่งเหยิง ผิวที่คิดว่าซีดแล้วก็ซีดลงไปอีก ไม่รู้จะสรรหาคำอธิบายมาจากไหน

 

สายธารเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ผู้ชายที่ไหนจะท้องได้ แต่พอกลับมาดูรายละเอียดจากใบเอกสารประกอบต่างๆถึงได้เริ่มเชื้อ 80% ทั้งผลตรวจจากโรงพยาบาลต่างๆแล้วก็ที่ตรวจครรภ์ ทุกโรงพยาบาลน่าเชื่อถือตอบเป็นเสียงเดียวกันว่าในร่างกายของเขามีเบบี๋อยู่

 

ไอ้สายธารคนหล่อน้ำตาแทบเล็ด ลูบท้องด้วยอาการอ่อนเพลียเลยค่อยๆเผลอหลับไปอีกครั้งจนตื่นมาก็พบว่าเที่ยงมากแล้ว เขาเดินออกไปเปิดผ้าม่านหน้าต่างลมเหม็นปะทะเข้าหน้าอย่างจัง

 

"อุก กลิ่นไรวะเหม็นจัง"ดวงตาคู่หวานกระพริบถี่ๆ มองออกไปจากข้างนอกด้วยความเหม่อลอย....

 

สิ่งที่เขาสายธารเห็นคือความว่างเปล่า ใช่...ความว่างเปล่าในที่นี้ของเขาคือไม่มีผู้คน มีเพียงแค่ตึกขนาดสูงและบ้านเมืองที่มีควันขโมง เสียงรถดังโครมครามจากการชนกันเพราะความเร่งรีบอะไรสักอย่าง

 

กรี๊ด!!!!!อ้าก!!!!

 

เสียงกรีดร้องทรมานดังมาหลายทาง เขาเห็นคนหนึ่งวิ่งหนีคนหนึ่งไล่ตามกัดกินชิ้นส่วนของร่างกาย ผิวของพวกนั้นซีดราวกับศพพึ่งตายดวงตาลึกโบ๋น่ากลัว

 

"ชะ...เชี่ยอะไรวะเนี่ย....."สายธารถามตัวเองแข้งขาอ่อนทรุดตัวลงนั่งกับพื้น หากไม่ได้คิดเล่นๆแล้วเผอิญเป็นจริงอย่างที่คิด เขาคิดว่างเหตุการณ์แบบนี้คือ.....หายนะวันสิ้นโลก

 

คราวนี้เขาอยากจะบ้าตายของจริง เหตุการณ์ในวันนี้ทำเขาช็อคแทบตาย ตื่นมาพบว่าตัวเองเข้ามาอยู่ในร่างใครไม่รู้แถมยังท้อง ข้างนอกมีซอมบี้ไล่กัดกินซากเนื้อมนุษย์ บ้านเมืองเกิดจลาจล

 

[แน่นอนค่ะว่าที่คุณคิดนั้นคือสิ่งถูกต้อง]

 

"ห่ะ เห้ย!!!เสียงอะไรอีกล่ะเนี่ย คราวนี้เป็นอะไรอีก!!"ร่างบางสะดุ้งโหยงทันทีที่เสียงของเด็กผู้หญิงดังขึ้นอยู่ในหัว ตัวเขาชี้ไปรอบๆตะโกนอย่างเหนื่อยล้า

 

[ใจเย็นค่ะ ดิฉันมีหน้าที่ช่วยเหลือคุณจากเรื่องพวกนี้]

 

"ทำไมต้องช่วย แล้วเธอเป็นตัวอะไร ต้องการอะไรกันแน่"แม้จะยังไม่เข้าใจ แต่สิ่งเดียวที่พอจะช่วยในเรื่องนี้ได้คือสติ

 

[ฉันคือโปรแกรมที่ถูกผู้ที่มนุษย์เรียกขายว่าพระเจ้าสร้างขึ้นมา มีหน้าที่ปกป้องความหวังสุดท้ายของมนุษย์ไม่ให้หายไปกับเชื้อไวรัส]

 

"เธออธิบายมาได้ไหม เรื่องพวกนั้น....ที่เธอพูดมา"

 

[ได้สิ แต่ก่อนอื่นนายจะต้องตั้งสติแล้วฟังฉันให้ดี เมื่อหลายเดือนก่อนด็อกเตอร์ฮาวส์ได้ทำหลอดยาเชื้อไวรัสแตกในห้องทดลอง พวกมันกระจายเชื้อไวรัสทางอากาศได้อย่างรวดเร็วและใช้เวลาหลายเดือนกว่าจะออกฤทธิ์พัฒนาเซลล์ของตัวเองให้เข้ากับมนุษย์ แน่นอนว่าพวกมนุษย์ติดเชื้อไวรัสของพวกมันอยู่ คนที่ติดแรกเริ่มจะมีอาการเบลอคล้ายสมองไม่ทำงาน เซลล์ประสาทและสมองไม่สั่งการให้กับอวัยวะภายในส่งผลให้ร่างกายเกิดอาการตายเฉียบพลัน รอจนเชื้อไวรัสแทรกแซงไปทุกเซลล์อนุภาคในร่างกายปลุกศพให้มีชีวิตขึ้นมาอีกครั้งในสภาพที่เรียกว่า...ซอมบี้]

 

ฟังมาถึงจุดนี้สายธารขนลุกทั่วตัว หนังที่เขาดูกับเรื่องที่เขาฟังแตกต่างกันไม่มาก เพราะตัวแสดงไม่ใช่ผมแต่เป็นคนอื่นเลยไม่ค่อยกลัวกับสถานการณ์แบบนี้ พอได้มาลองกับตัวแล้วบอกได้เลยว่า...โคตรพ่อโคตรแม่น่ากลัว!

 

"ละ...แล้วที่ช่วยผมล่ะ"ร่างบางถามตะกุกตะกัก

 

[เรื่องนั้นฉันไม่รู้ รู้แค่ว่ามีหน้าที่ช่วยเหลือนายกับลูกเท่านั้น]

 

"อ่ะ...อา....แล้วจะทำไงฉันถึงจะรอดออกไปจากที่นี่ อยู่ที่นี่ได้ไม่นานพวกมันคงแห่มากันตรึม"จากสายตาแล้วห้องนี้มันเป็นห้องเช่าเก่าๆโครงสร้างไม่แข็งแรงมาก อาจจะต้านทานไม่พอกับแรงกระแทกอะไรต่างๆ

 

[แน่นอนว่านายต้องหนีไปจากที่นี่ ระบบของฉันจะเตือนทุกครั้งที่มีภารกิจ ขอให้นายโชคดีกับของขวัญแด่พระเจ้า]

 

"เห้ย เดี๋ยว!เดี๋ยว!ก่อน อ่าวหายไปซะแล้ว โถ่"สายธารครางหงุงหงิงในลำคอ เขาค่อยเดินไปหาอะไรกินเพราะกระเพราะร้องประท้วง เขารู้มาว่าการอดอาหารไม่ดีสำหรับเด็ก

 

"เห้อ อย่างน้อยฉันมาอยู่ในร่างนี้ฉันก็ขอดูแลอย่างดีเลยแล้วกัน"

 

ความน่ากลัวแบบนี้คือความอ้างว้าง ...แน่นอนว่าเขาก็กลัว อายุแทบไม่ได้ห่างจากเด็กคนนี้ไปเสียทีเดียว ในโลกก่อนเขามีอายุแค่22ปี มีอาชีพเป็นนักมวย เพราะอย่างนี้มันจึงทำให้เขาตั้งตัวได้ไวขึ้น

 

ติ้ง

 

[ภารกิจใหม่ ออกจากห้องเช่าแห่งนี้ของรางวัล 50 เหรียญทองแดง 10 EXP]

 

[ภารกิจใหม่ จัดการฆ่าซอมบี้ 1ตัว รางวัล 50 เหรียญทองแดง 10EXP]

 

[ภารกิจใหม่ จัดการฆ่าซอมบี้ 5 ตัว รางวัล 250 เหรียญทองแดง 50 EXP หมุนวงล้อฟรี 1 ครั้ง]

 

STATUS

นาย:สายธาร ปริยากรโสภณ

LV:1 (0/50)

เกิดวันที่:1 เมษายน พ.ศ.2543

สถานะ:กำลังมีลูก

ค่าความโชคดี:11

ค่าความแข็งแรง:25/100

ค่าเสน่ห์:95

 

ภาพโฮโลแกรมแสดงหน้าต่างข้อมูลขึ้นมา สายธารแอบตกใจปนตื่นเต้นเล็กน้อย แต่จะตื่นเต้นมากกว่านี้หากโลกนี้ไม่เต็มไปด้วยเชื้อไวรัสกับซอมบี้!

 

"เอาล่ะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เราจะออกไปจากที่นี่กัน!"ร่างบางฮึดสู้

 

คว้ากระเป๋าใบใหญ่มา1ใบ เทหนังสือออกจนหมด..กวาดหาอาหารกระป๋องกับข้าวสารมีบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอยู่เล็กน้อยก็หยิบใส่เข้ากระเป๋า ปัญหาอีกอย่างก็คือเขาไม่มีอาวุธที่พอจะช่วยเหลือตัวเองได้เลยสักนิดเดียว ในห้องมีดสักเล่มก็ยังไม่มี

 

"ลองไปหาข้างนอก เผื่อจะมีอะไรซักอย่างใช้ได้"สายธารเปิดประตูและปิดประตูเสียงเบาที่สุด เขาย่องไปตามทางไม่ให้เกิดเสียง แผ่นหลังบางแบกกระเป๋าขนาดใหญ่มีน้ำหนักว่า10 กิโล เล่นเอาชายหนุ่มถึงกับตัวสั่น

 

'โทษนะลูกพ่อ พ่อต้องใช้แรงเยอะ'

 

ไม่ทันไรสายตาไปสะดุดเข้ากับไม้เบสบอล เขาย่องไปหยบิมันมาก่อนจะออกหลังตึกแห่งนี้

 

ติ้ง

 

[ภารกิจหนีออกจากห้องเช่าเสร็จสิ้น ของรางวัล 50 เหรียญทองแดง 10EXP]

 

[ยอดเหรียญของท่าน 50 ทองแดง]

 

[ภารกิจใหม่ อัพเกรดอาวุธ 1 ชิ้นเป็นละดับ2 รางวัล 50 เหรียญทองแดง 10 EXP]

 

"โหว สุดยอด!...อย่างกับเกมส์แหนะ! อา...ชิบหายแล้วลืมตัวตะโกนไปซะเสียงดังเชียว!"เขาอยากจะเอาหัวโขกกับกำแพงเหลือเกิน

 

แฮๆ แฮ

 

"นั่นไงมาแล้ว1ตัว แถมยังมาขวางทางไปของเราอีก"สายธารค่อยวางกระเป๋าเมื่อนึกขึ้นได้ว่ามีภารกิจฆ่าซอมบี้อยู่1 ตัว

 

 

มือเล็กขาวซีดทั้งสองข้างกำไม้เบสบอลแน่ คนที่ชื่นชอบในการดูหนังซอมบี้อย่างสายธารย่อมรู้ว่าตรงไหนคือจุดอ่อนของพวกมัน ก็คือหัวไงล่ะ!! เขาพุ่งตัววิ่งเข้าไปเงื้อมือฟาดลงไปเต็มแรง

 

"ย้าก!!!!!"

 

โป้ก!!

 

ซอมบี้ที่ถูกฟาดหัวลงไปนอนกองกับพื้นก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นมาใหม่ เขานี่เริ่มหน้าซีดปากสั่น.....แรงของเขาไม่พอต่อการฟาดหัวซอมบี้ให้เละ โถ่เอ้ยไอ้สายธารนะไอ้สายธาร ร่างดีๆมีไม่เข้าไปเข้าร่างเต้าหู้นี่ได้ไง!!!

 

"อย่าได้ลุกขึ้นมาเลย ย้าก!!!"

 

โป้ก! โป๊ก! ปึก ปึก

 

ร่างบางตีซ้ำเข้าไปที่หัวหลายทีจนซอมบี้ผู้โชคร้ายศรีษะเละเป็นโจ๊กไม่อาจลุกขึ้นมาต่อได้

 

ติ้ง!

 

[ภารกิจจัดการฆ่าซอมบี้1 ตัวสำเร็จ รางวัล 50 เหรียญทองแดง 10 EXP]

 

[ภารกิจใหม่ จัดการฆ่าซอมบี้10ตัว ของรางวัล 500 เหรียญทองแดง 100 EXP]

 

"ฟู่ว!! ก็ไม่เท่าไหร่นี่นา เนอะลูกพ่อเนอะๆ"สายธารถอนหายใจใช้มือลูบท้องเบาๆ

 

แฮๆ แฮๆ

 

คราวนี้แย่ของจริง ซอมบี้พวกนั้นได้ยินเสียงของสายธารเลยตามกันมาเป็นกลุ่ม ประมาณ 4-5 ตัวเห็นจะได้ แต่ละตัวมีแผลเหวอะหว่ะทั้งนั้น เขาล่ะแทบจะอาเจียนออกมาเสียตรงนั้น

 

"มากันให้หมดเลยน่ะ พ่อจะฟาดให้แหลกคามือ"แต่ขอเวลาหน่อยนะ ตีหลายรอบมันเหนื่อย

 

สายธารยิ้มแห้งให้กับตัวเองก่อนจะวุ่งเข้าไปทุบหัวซอมบี้ย้ำๆทีละตัว แอบหวั่นใจอยู่เหมือนกันหากใช้แรงมากจะเกิดอันตรายแก่ลูกในท้องของเขา จึงพยายามบังคับตัวเองไม่ให้เครียดมากและไม่ใช้แรงมาก..แต่ถ้าไมใช้แรงมากซอมบี้มันจะตายเรอะ? ฟาดสุดแรงของเด็กคนนี้เหมือนเอาหนังสือฟาดหัวแรงๆแต่ไม่เจ็บ!

 

ติ้ง!

 

[ภารกิจจัดการซอมบี้5 ตัวเสร็จสิ้น รางวัล 250 เหรียญทองแดง 50 EXP]

 

[ภารกิจใหม่ เดินทางไปที่ห้างสรรพสินค้า CXXX ของรางวัล ยาบำรุงร่างกาย 1 ขวดระดับต่ำ 15 EXP]

 

ติ้ง

 

[+LV:2(20/100)]

+ค่าความแข็งแรง 5

+ค่าเสน่ห์ 2

-ปลดล็อคฟังก์ชั่นอัพเกรด

 

"หือ...ดีๆ ต่อไปก็อัพเกรดอาวุธสินะ งั้นใช้ไม้เบสบอลได้ไหมนา....."สายธารจิ้มไปที่จอโฮโลแกรมท่ามกลางกองศพของซอมบี้

 

กดเข้าไปที่ฟังก์ชั่นอัพเกรด ระบบจะขึ้นมาว่าเลือกอัพเกรดชนิดใด มันแยกออกเป็นส่วนๆสามารถอัพเกรดได้ตั้งแต่เสื้อผ้าที่ใส่กับไม้เบสบอลที่ถือ เขาเลือกไม้เบสบอลเพราะว่ามันจำเป็นต้องใช้ทำภารกิจ

 

[อัพเกรดไม้เบสบอลระดับต่ำ: 25 เหรียญทองแดง]

 

"หือถ้าอย่างนี้อัพไป 5 ครั้งก็เท่ากับ 125 เหรียญทองแดงสินะ งั้นตกลง"เขากดจิ้มอัพเกรดไม้เบสบอลไป 5 ครั้งจนไม้เบสบอลที่ผมถือเพิ่มรูปร่างขึ้นมา

 

[ไม้เบสบอลติดเหล็กคมระดับ 5+ ค่าความแข็งแกร่ง 25]

 

"โอ้ว สุดยอด อย่างนี้แหละถึงจะคุ้มค่า...ไปกันเถอะลูก พ่อจะพาไปพักที่ดีๆ"สายธารเริ่มมีกำลังใจขึ้นมาบ้าง เดินกลับไปเอากระเป๋าใส่อาหารแบกไปตามทางจุดหมาย

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

เป็นไงกันบ้าง ไรท์ว่าเรื่องเกี่ยวกับแบบนี้ต้องใช้เนื้อเรื่องเยอะ ไรท์จึงตั้งตาเขียนให้ได้เนื้อหาเยอะต่อตอนเพื่ออรรถรสและความสนุก คิดเห็นยังไงบอกไรท์ด้วยเน้อ คอมเมนท์ๆ