บทที่ 8 เปลี่ยนไป
-
องค์ราชินี
เท่านี้ก็เรียบร้อย..
-
ราชินีส่งขวดใบหนึ่งให้เลเชีย
-
เลเชีย
สิ่งนี้คือ..
-
องค์ราชินี
เอาไปให้เลโอทานสิ
-
องค์ราชินี
เดี๋ยวเขาก็จะเปลี่ยนใจเอง
-
เลเชีย
เพค่ะ!!
-
???
...
-
ใครบางคนแอบฟังอยู่ด้านหลัง
-
. . .
-
เลโอนาร์ด
...
-
เลร่า
...
-
เลเชีย
องค์ชายเพคะ!!
-
เลเชีย
หม่อมฉันทำสิ่งนี้มาให้เพคะ
-
เลเชียยื่นถุงคุกกี้ให้เลโอ
-
เลโอนาร์ด
อ.. อ่า.. ขอบใจนะ
-
เลร่า
...
-
เลเชีย
ยินดีเพค่ะ!!
-
เท่านี้ก็เรียบร้อย..
-
เลโอนาร์ด
เลร่า.. ทานหน่อยมั้ย
-
เลร่า
เอ๊ะ!?
-
เลเชีย
เอ๊ะ!!?
-
เดี๋ยวสิ!! ถ้าเลร่าทานล่ะก็..
-
เลเชีย
คือว่า.. คุกกี้นี้หม่อมฉันทำมาให้องค์ชายโดยเฉพาะ
-
เลเชีย
เดี๋ยวส่วนของเลร่าจะทำมาให้อีกนะคะ
-
เลโอนาร์ด
...
-
เลร่า
ขอบคุณนะ
-
เลร่า
แต่ข้าไม่ค่อยชอบทานของหวานซักเท่าไหร่
-
เลโอนาร์ด
จริงสิ.. เลร่าไม่ค่อยทานของหวานตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วนี่
-
เลเชีย
เลร่าไม่ชอบของหวานหรอ..
-
เลร่า
อ.. อื้ม..
-
เลร่า
ไม่ค่อย.. ชอบทานซักเท่าไหร่..
-
เลร่า
เพราะมัน.. จะทำให้นึกถึง..
-
เลเชีย
เอ๊ะ!? ใครหรอ..
-
เลร่า
ไม่มีอะไรหรอก..
-
เลโอนาร์ด
...
-
เลเชีย
...
-
. . .
-
หลังเลิกเรียน
-
เลโอนาร์ด
...
-
นี่คุกกี้ของเลเชีย.. คงไม่มีอะไรใส่ไว้หรอกมั้ง
-
เลโอแกะคุกกี้ทาน
-
.
-
.
-
.
-
เช้าวันต่อมา
-
เลร่า
เลโอ..
-
เลโอนาร์ด
มีอะไรหรอ..
-
เลร่า
เป็นอะไรไปหรอ..
-
เลโอนาร์ด
เปล่า.. ไม่ได้เป็นอะไรนี่
-
เลร่า
งั้น.. หรอ
-
เลโอนาร์ด
ถ้าไม่มีอะไรแล้ว..
-
เลโอนาร์ด
ข้าไปก่อนนะ
-
เลร่า
อ.. อื้ม..
-
แปลก.. เลโอแปลกไปยังไงก็ไม่รู้สิ.. คิดไปเอง.. มั้งนะ
-
.
-
.
-
.
-
เลโอนาร์ด
...
-
เลร่า
เลโ-
-
เลเชีย
องค์ชายเพค่ะ!!
-
เลเชีย
นี่ค่ะ
-
เลโอนาร์ด
ขอบใจนะ
-
เลร่า
...
-
รอยยิ้มของเลโอ.. ดูอบอุ่นจังเลยนะ
-
ทำไมภาพตรงหน้า.. มัน.. รู้สึก.. เจ็บ.. ตรงอก
-
.
-
.
-
.
-
ตอนนั่งรถกลับพระราชวัง
-
เลร่า
เมื่อเช้าคุยอะไรกับเลเชียหรอ..
-
เลโอนาร์ด
ไม่มีอะไรหรอก
-
เลร่า
...
-
เลร่า
งั้นหรอ..
-
เลโอนาร์ด
มีอะไร
-
เลร่า
ป.. เปล่าหรอก แค่..
-
เลโอนาร์ด
แค่?
-
เลร่า
ไม่มีอะไรแล้วล่ะ
-
เลร่า
ขอโทษนะ
-
เลโอนาร์ด
...
-
รถม้ามาถึงที่พระราชวัง
-
เลโอเดินตรงไปโดยไม่หันมาทางเลร่า.. โดยปกติเลโอจะหันกลับมารับเลร่า.. แต่วันนี้..
-
เลร่า
...
-
ฉันทำอะไรผิด.. ไปงั้นหรอ..
-
องค์ราชา
หืม? นั่นมัน..
-
พระราชามองลงมาจากหน้าต่างด้านบน
-
. . .
-
กลับมาที่ห้องเลร่า
-
เลร่า
อึก..
-
วันนี้.. ตลอดทั้งวัน.. ไม่ค่อยได้อยู่กับเลโอเลย
-
คงเป็นเพราะเลเชียอยู่ด้วยล่ะมั้ง.. แต่เธอคิดจะทำอะไรกันแน่นะ..
-
ถึงจะรู้อยู่หรอกว่า แอบชอบเลโออยู่.. การกระทำแบบนั้นคงปกติล่ะมั้ง
-
เพราะเมื่อก่อนเวลาผู้หญิงแอบชอบ.. เขาก็ทำอะไรประมาณนี้เหมือนกันล่ะนะ
-
เลร่า
อยาก.. ออกไปจากที่นี่
-
พระราชวังแห่งนี้น่ะ.. อึดอัดชะมัด.. ไม่อยากที่จะอยู่ที่นี่อีกแล้ว..
-
แต่ว่า.. ถ้าเราหนีออกไป.. เลโอจะเป็นยังไงนะ.. คงโกรธเรามากเลยล่ะมั้ง ลองไปหาหน่อยดีมั้ยนะ
-
แต่ว่าจะไปหาดีมั้ยนะ.. เมื่อกี้ก็ดูอารมณ์ไม่ค่อยดีด้วย
-
. . .
-
ก๊อกๆ
-
เลโอนาร์ด
เชิญ
-
เลร่า
ขอ.. รบกวนหน่อยค่ะ
-
เลโอนาร์ด
เลร่า..
-
เลโอนาร์ด
มีอะไร
-
เขา.. อารมณ์ไม่ดีจริงๆ ด้วย.. จะถาม.. ดีมั้ยนะ
-
เลร่า
คือว่า.. มีเรื่องอยากจะถามหน่อย..
-
เลโอนาร์ด
มีอะไรล่ะ
-
เลโอนาร์ด
รีบๆ พูดมาสิ
-
เลร่า
ข้า.. อยากจะออกไปอยู่ข้างนอกน่ะ
-
เลโอนาร์ด
!!?
-
เลร่า
เลโอ.. จะโกรธข้ามั้ย
-
เลโอนาร์ด
...
-
เลโอวางหนังสือลงอย่างไม่พอใจก่อนที่จะเดินมาจับแขนข้างหนึ่งเลร่า
-
เลร่า
!!?
-
เจ็บ!! เขาโกรธจริงๆ ด้วย..
-
เลโอนาร์ด
ทำไม..
-
เลร่า
เอ๊ะ!?
-
เลโอนาร์ด
ทำไมเจ้าถึงอยากออกไปอยู่ข้างนอกยังไงเล่า!!!
-
เลโอพูดตะคอกใส่เลร่า
-
เลร่า
!!?
-
เลร่า
เพราะ.. เพราะ..
-
เลร่าสั่นกลัวจนไม่กล้าพูดออกมา
-
เลโอนาร์ด
พูดสิ!!
-
เลโอพลักเลร่าลงไปบนเตียง
-
เลโอใช้มือข้างนึงจับแขนของเลร่าเอาไว้.. แล้วอีกข้างวางเอาไว้ข้างๆ เลร่า
-
เลร่า
เลโอ!!
-
เลโอนาร์ด
พูดออกมาสิ!!
-
เลโอนาร์ด
ทำไมเจ้าอยากจะไปจากข้าล่ะ!!!
-
เลร่า
ข้า.. ข้า..
-
น่ากลัว.. หน้าของเขามันน่ากลัว
-
เลโอนาร์ด
อึก.. ทำไม!!
-
เลร่า
เลโอ.. ข้า..
-
เลโอนาร์ด
ทำไมถึงไม่พูดกัน..
-
เลโอนาร์ด
หรือว่าเจ้าเกลียดข้าอย่างนั้นหรอ..
-
เลร่า
นั่นมัน..
-
เลโอนาร์ด
มันก็ต้องอย่างนั้นอยู่แล้ว!!
-
เลโอนาร์ด
เพราะคนที่ทำให้เจ้าสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไปก็คือข้านี่!!
-
เลร่า
เลโอ.. ข้าไม่-
-
เลโอนาร์ด
อะไรอีก!!?
-
เลโอนาร์ด
เจ้าจะบอกว่าไม่ได้เกลียดข้าอย่างนั้นหรอ!!
-
เลร่า
ข้า..
-
เลร่ามองดูใบหน้าที่ดูโกรธมากจากผู้ชายข้างหน้าที่ไม่เคยมีใบหน้าแบบนี้มาก่อน
-
เลโอนาร์ด
พอแล้ว..
-
เลโอนาร์ด
กับการกระทำของเจ้า..
-
เลโอนาร์ด
เป็นเพราะอะไรกัน.. ที่ข้าอยากจะรู้
-
เลโอนาร์ด
ทำไมเจ้าถึงอยากออกไปจากที่นี่ล่ะ
-
เลร่า
ข้า.. ข้า.. ไม่..
-
เลโอนาร์ด
ถึงแม้ว่าเจ้าจะบอกมา..
-
เลโอนาร์ด
แต่เจ้าก็ยังไม่เปลี่ยนใจอีกสินะ
-
เลโอนาร์ด
ถ้างั้นข้าจะทำให้เจ้าเป็นของๆ ข้าเอง!!
-
เลโอนาร์ด
แล้วเจ้าจะไม่ได้ไปไหนอีก!!!
-
เลร่า
เลโอ!?
-
เลโอก้มลงมาประกบริมฝีปากกับเลร่า..
-
เลร่าพลักเลโออกไปอย่างสุดแรง
-
เลร่า
อ.. อึก.. เล.. โอ
-
น้ำตาของเลร่าไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างแล้วจ้องมองไปที่เลโอ
-
เลโอนาร์ด
!!?
-
เลโอนาร์ด
เลร่า.. ข้า
-
เลร่า
อึก..
-
เลร่าพลักเลโอออกแล้ววิ่งหนีไป
-
เลโอนาร์ด
อึก.. ทำไมข้า..
-
เลโอนาร์ด
ถึึงทำกับนางแบบนั้นไปนะ
-
.
-
.
-
.
-
องค์ราชา
หืม?
-
เลร่า
...
-
เลร่าวิ่งผ่านหน้าพระราชาไปโดยไม่ได้สังเกตุ
-
องค์ราชา
น้ำตา.. หรอ
-
ดูจากทิศทางแล้วมาจากห้องของเลโอ.. เกิดอะไรขึ้นนะ
-
. . .
-
ก๊อกๆ
-
องค์ราชา
ขอเข้าไป.. ได้หรือเปล่านะ
-
เลโอนาร์ด
เสด็จพ่อ..
-
องค์ราชา
เมื่อกี้ข้าเห็นเลร่าวิ่งออกไป
-
องค์ราชา
เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า
-
เลโอนาร์ด
คือ..
-
.
-
.
-
.
-
องค์ราชา
งั้นหรอ..
-
เลโอนาร์ด
ทำไมข้าถึงทำแบบนั้นไปกันนะ..
-
เลโอนาร์ด
เวลาอยู่ต่อหน้าเลร่าแล้ว..
-
เลโอนาร์ด
เหมือนมีใบหน้าของคนอื่นมาแทนที่.. ยังไงอย่างนั้น
-
เลโอนาร์ด
แต่พอเป็นเลเชีย.. ก็กลับมีใบหน้าของเลร่าออกมาแทนที่
-
เลโอนาร์ด
จนทำให้ข้าเผลอไป..
-
องค์ราชา
งั้นหรอ..
-
องค์ราชา
ช่วงนี้เจ้าได้ทานของอะไรไปบ้างล่ะ
-
เลโอนาร์ด
!?
-
องค์ราชา
อย่างเช่นพวกขนมอะไรอย่างนี้น่ะ
-
เลโอนาร์ด
อืม..
-
เลโอนาร์ด
เมื่อหลายวันก่อน.. เลเชียมอบคุกกี้มาให้ข้าถุงนึง
-
เลโอนาร์ด
หรือว่าในนั้นใส่อะไรไว้จริงๆ
-
องค์ราชา
เจ้ารู้อยู่แล้วก็ยังจำทานมันอีกนะ
-
เลโอนาร์ด
ก็.. คนในห้องบอกว่าขนมที่เลเชียทำมันอร่อยมาก
-
เลโอนาร์ด
ข้าก็เลยเผลอตัวไปหน่อย..
-
องค์ราชา
เห้อ~
-
องค์ราชา
ดีจริงๆ ที่ข้ามาหาเจ้าทันเวลา
-
องค์ราชา
ไม่อย่างนั้นเจ้าคงได้เป็นตุ๊กตาเชิดให้อนาตเซียแน่
-
เลโอนาร์ด
ท่านแม่น่ะหรอ..
-
องค์ราชา
อา..
-
เลโอนาร์ด
แล้วข้าจะต้องทำยังไงต่อไปล่ะ
-
องค์ราชา
เล่นตามที่พวกเขาต้องการไปก่อน..
-
องค์ราชา
แล้วเราค่อยจัดการเรื่องในภายหลัง
-
เลโอนาร์ด
แต่ว่า.. ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเลร่าจะ..
-
องค์ราชา
คงต้องขอโทษเลร่าแล้วล่ะ
-
เลโอนาร์ด
อึก.. ทำไม..
-
องค์ราชา
ข้าเข้าใจความรู้สึกของเจ้านะ
-
องค์ราชา
แต่นี่ก็เพื่อตัวเลร่าเองด้วย
-
เลโอนาร์ด
เลร่า..
-
. . .
-
เลร่ากลับมาที่ห้องแล้วมุดตัวเองเข้าไปในผ้าห่มปกปิดความกลัวเอาไว้ภายในจิตใจ
-
เลร่า
...
-
น่ากลัว.. ใบหน้าแบบนั้น.. น่ากลัว..
-
เลโอ.. ทำไมเขาถึงทำแบบนั้นกัน.. ทำไม.. อึก..
-
เลร่า
เจ็บ.. เจ็บ..
-
เลร่า
ทำไม.. มันถึงเจ็บตรงหน้าอกกัน
-
เลร่า
เลโอ.. บอกฉันหน่อยสิ.. เลโอ
-
ตึง!!
-
ประตูห้องพลันถูกพลักเข้ามาอย่างแรง
-
เลร่า
เอ๊ะ!?
-
เลร่า
ใครน่ะ!?
-
ทหาร
ช่วยตามเรามาด้วย
-
ทหารกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาพาตัวเลร่าออกไป
-
เลร่า
ทำไม..
-
ทหาร
พวกเราไม่มีหน้าที่ที่จะต้องตอบคำถามของเจ้า
-
เลร่า
เอ๊ะ!?
-
อะไรกัน.. คนพวกนี้.. จะพาฉันไปไหนกัน
-
จบ.
-
ผู้เขียน
เอาซักหน่อยก่อนไปรร
-
ผู้เขียน
จากนี้คงลงน้อยลงเรื่อยๆ นะทุกคน
-
ผู้เขียน
จะพยายามลงเรื่อยๆนะ~
-
//แก้คำผิดเมื่อ 06/04/2019
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง
สวัสดีค่ะ 🙏
มณีจันทร์เองนะคะ ชื่อนี้เป็นนามปากกา
มณีจันทร์เพิ่งเริ่มเขียนนิยายแบบนี้เป็นครั้งแรกค่ะ มีผิดพลาดประการใดก็ขอโทษด้วยนะคะ
ยังไงก็ฝากติดตามกันและเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ 🤗
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น